ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1246

พูดแล้วก็ประหลาด ไม่รู้ว่ากระบี่พวกนี้สามารถฟังคำพูดของอี้กุยเข้าใจหรือว่าอะไรกันอย่างนั้นหรือ ผู้จัดการร้านเพิ่งจะเปิดประตู พวกเขาก็พากันกระตือรือร้นแย่งกันออกไป เพียงแค่ไม่ได้วิ่งวุ่นไปทั่วทั้งสี่ทิศจนทำเอาศาลาคุนหวู่พังก็เท่านั้น

“พวกเจ้าดูศาลาคุนหวู่ไว้ให้ดีๆ” เมื่อเห็นสถานการณ์แล้ว อี้กุยก็กำชับพ่อบ้านครั้งหนึ่ง ก่อนจะเดินตามทิศของกระบี่ไป

ผู้ที่อยู่ด้วยกันกับอี้กุยก็คือฉินซูโหรว

เดิมทีคิดว่า กระบี่พวกนี้จะไปยังจวนเซียว

ทว่ายังเดินทางไปไม่ไกลเท่านั้น ทั้งสองคนก็ได้พบว่าทิศทางของกระบี่นั้นไม่ได้มุ่งไปยังจวนเซียว

และในเวลาเดียวกันนั้น ทั้งสองคนก็ยังเห็นกระบี่จำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มเข้ามารวมตัวกับกระบี่ของศาลาคุนหวู่แห่งนี้

ในเวลาไม่นาน บนท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยกระบี่บิน

นี่ไม่เพียงทำเอาอี้กุยกับฉินซูโหรวมองจนตะลึงไป ทั้งเมืองหลวงนั้นผู้ที่พบเห็นเหตุการณ์ประหลาด ต่างพากันแหงนหน้าไปบนท้องฟ้าและคาดเดาอย่างสงสัยยิ่ง นานกว่าที่พวกเขาจะตั้งสติได้

โอ้พระเจ้าช่วย นี่มันเรื่องอันใดกัน

นี่...นี่มิใช่มีกระบี่จำนวนนับไม่ถ้วนมาเข้าร่วมหรอกหรือ

เกรงว่าน่าจะมีปริมาณกระบี่นับหมื่นเลยทีเดียว

หรือว่านี่มีใครกำลังเล่นลูกไม้อะไรอีกหรือไม่?

ประชาชนจำนวนไม่น้อยเริ่มหันหน้าไปยังท้องฟ้าพลางภาวนา พระเจ้าเอ๋ย ขออย่าได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกเลย พวกเขาทนการเคี่ยวกรำนี้มิได้แล้ว!

และโดยช้าๆ บนถนนทั้งเมืองหลวงนั้น ก็มีคนมารวมตัวกันมากมาย พวกเขาต่างคอยจับตาดูสถานการณ์บนท้องฟ้าอย่างใกล้ชิด

อี้กุยกับฉินซูโหรวไม่อาจจะใส่ใจอะไรได้มากมายปานนั้น ทั้งสองคนพยายามเดินเข้าไปในฝูงชนที่เบียดเสียด พลิกตัวผ่านคลื่นมหาชนมากมายมุ่งหน้าไปยังจวนเซียว

รอจนกระทั่งทั้งสองคนมาถึงจวนเซียว ก็พอดีได้เห็นเสี่ยวเซียนชิวกำลังยืนอยู่บนกำแพงด้วยบุคลิกน่าเกรงขาม นางมองไปบนท้องฟ้าด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

ในเมื่อเสี่ยวเซียนชิวเป็นกระบี่วิญญาณ สัมผัสของนางย่อมเฉียบคมเป็นที่สุด

ในยามที่จิตกระบี่หลุดออกจากร่างของชิงหลง เสี่ยวเซียนชิวก็สามารถสัมผัสได้ถึงมันแล้ว เรื่องใหญ่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า

ดูไปแล้ว เว่ยอวี๋กับจิตกระบี่คงจะประสานร่างกันจริงๆ หมื่นกระบี่บรรพชนกำลังจะกลับมาโดยสมบูรณ์แล้ว!

“ท่านอา” อี้กุยเงยหน้าขึ้น พลางเรียกเสี่ยวเซียนชิวอย่างเคารพครั้งหนึ่ง

อี้กุยนั้นเป็นคนให้ความสำคัญกับธรรมเนียมเป็นที่สุด อายุของเสี่ยวเซียนชิวแม้จะยังน้อยแต่ว่านับตามอาวุโสแล้ว เขายังคงเรียกนางว่าท่านอาสักคำดีกว่า

พอได้ยินวาจานั้น เสี่ยวเซียนชิวก็ก้มหน้าลงมอง เมื่อเห็นอี้กุยกับฉินซูโหรว สีหน้าของเสี่ยวเซียนชิวก็เผยรอยยิ้มจางๆ พลางเอ่ย “พวกเจ้ามาหาบิดาของข้างั้นหรือ?”

พวกเขาทั้งสองคนพยักหน้า เสี่ยวเซียนชิวเอ่ยปากเสียงอ่อนโยน “ยังหวังให้แม่นางเซียนชิวช่วยข้าถ่ายทอดคำพูดด้วย”

“บังเอิญนัก ท่านพ่อของข้าไม่อยู่ เขาไปเกาะจูเซียน” เสี่ยวเซียนชิวเอ่ยเสียงสงบนิ่ง “พวกเจ้าต้องการเข้ามารอเขาข้างในไหม”

เกาะจูเซียนอยู่ห่างจากเมืองหลวงค่อนข้างไกล ดังนั้นเสี่ยวเซียนชิวจึงไม่คิดว่าทั้งสองคนจะไปหาเซียวเฉวียนที่เกาะจูเซียน

และที่สำคัญก็คือ รอให้อี้กุยกับฉินซูโหรวไปยังเกาะจูเซียนละก็ เกรงว่าพวกเซียวเฉวียนคงจะจากไปแล้ว พวกเขาไปก็คว้าน้ำเหลว

ยังไม่รู้อยู่ที่จวนเซียวรอให้เซียวเฉวียนกลับมา

ทั้งสองคนสบตากันพลางลังเลสักพักแล้วเอ่ย “ได้สิ”

ดังนั้นแล้ว เสี่ยวเซียนชิวจึงนำทั้งสองคนเดินเข้าจวนเซียว

ในเวลานี้ กระบี่ที่อยู่กลางท้องฟ้ายิ่งมาก็ยิ่งมากขึ้น เสียงดังฟึ่บๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ ก้องฟ้าสะเทือนนภา แต่ว่าก็แค่นั้นเอง

...

...

เกาะจูเซียน

เซียวเฉวียนกับชิงหลงที่อยู่ห่างไปในเกาะจูเซียนนั้นก็เห็นปรากฏการณ์แปลกประหลาดนี้

อีกทั้ง กระบี่พวกนั้น ก็กำลังมุ่งหน้ามายังเกาะจูเซียนด้วย

เรื่องนี้...

ชิงหลงอดเหม่อลอยไม่ได้ “ใต้เท้าเซียว นี่ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”