ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1251

เซียวเฉวียนพยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะหลบเลี่ยงการโจมตีของเหล่าผู้อาวุโสทั้งสาม ทั้งยังแอบก่นด่าอยู่ภายในใจของตนเองว่า พระเจ้า! โหดร้ายยิ่งนัก

นับว่าโชคดีที่เหล่าผู้อาวุโสทั้งสามต่างก็เอาแต่ใจจดใจจ่อจะโจมตีเซียวเฉวียน หาได้มีคนคิดที่หันมาจัดการกับเว่ยอวี๋ไม่ มิเช่นนั้นเซียวเฉวียนคงมิอาจปลีกไปช่วยเหลือเขาได้แน่

ถึงแม้จักเป็นเช่นนั้น ทว่า เซียวเฉวียนก็ยังคงประมาทการลอบโจมตีของผู้อาวุโสทั้งสามไป มิเช่นนั้น เขาคงมิต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้

ในยามที่กำลังเข้าโรมรันกันอยู่นั้น ในที่สุดเซียวเฉวียนจึงได้หยิบไพ่ตายของตนเอง ร้องเรียกตะโกนออกมา "พู่กันจินหลุนเฉียนคุน! ออกมา!"

พู่กันจินหลุนเฉียนคุนที่มิได้ออกมานานแล้วนั้น เมื่อเซียวเฉวียนเอ่ยเรียกมันออกมาในยามนี้ มันรีบพุ่งตัวบินออกจากแขนเสื้อของเซียวเฉวียนอย่างไม่รอช้าในทันที พลางเปล่งแสงสีแดงขาวออกมากระจายจ้า

เมื่อแสงทั้งสองสายรวมตัวเข้าหากันนั้น แสงสีขาวที่มีไว้สำหรับการป้องกันจึงลงมากางปิดกั้นด้านหน้าของเซียวเฉวียนในทันที พร้อมทั้งไฟแสงสีแดงที่ใช้สำหรับโจมตีนั้นพลันส่งเสียงขู่ไปทางท่านผู้เฒ่าทั้งสาม

เดิมทีพู่กันเฉียนคุนนั้นก็มีต้นกำเนิดมาจากคุนหลุนเช่นกัน ทั้งยังเป็นอาวุธที่คุนหลุนสร้างขึ้นอีกด้วย พวกมันย่อมต้องคุ้นเคยกับกระบวนท่าของชาวคุนหลุน

ด้วยกระบวนท่าที่ถูกปล่อยออกมามิถึงสิบนั้น ทำเอาผู้อาวุโสทั้งสามถึงกับมิอาจต่อกรกับพู่กันเฉียนคุนได้อีก

พู่กันเฉียนคุนจึงเผยท่าทีองอาจผ่าเผยออกมาในทันทีกลางอากาศ ก่อนจะกวัดแกว่งไปมาด้วยความภาคภูมิใจ ราวกับจะเอ่ยถามกับเซียวเฉวียนว่าตนเองควรจะทำเช่นไรกับผู้อาวุโสทั้งสามคนนี้

“ส่งพวกเขากลับไปที่ภูเขาคุนหลุนเสีย” เซียวเฉวียนกล่าวออกมาด้วยท่าทีเฉยเมย

แม้แต่ในยามที่เอ่ยปากพูดออกมานั้น เซียวเฉวียนก็ยังรู้สึกได้ถึงร่างกายที่ค่อยแสดงความเจ็บปวดออกมา เซียวเฉวียนได้แต่กัดฟันลุกขึ้นนั่งสมาธิ พร้อมกับเริ่มควบคุมพลังเพื่อฟื้นฟูบาดแผลของตนเองในทันที

พู่กันเฉียนคุนได้รับคำสั่งจากนายของตนนั้น มันขยับตัววาดเป็นรูปวงกลมขนาดใหญ่พร้อมกับใส่พลังของตนเองลงไป เพื่อส่งผู้อาวุโสทั้งสามคนนั้นกลับไปที่ภูเขาคุนหลุนแต่โดยดี...

ในฐานะที่มันเป็นถึงพู่กันที่มีความนึกคิดและมีสติปัญญา มันจักต้องเรียนรู้วิธีการที่เรียบง่าย รวดเร็วและลดปัญหาให้ได้มากที่สุด

ทุกคนที่ได้เห็นฉากตรงนั้นพลันอดไม่ได้ที่จะถลึงตาโตออกมาในทันที เหตุการณ์ชุลมุนเมื่อครู่วุ่นวายเสียจนไม่อาจแยกตัวออกมาได้นั้น เพียงพริบตาเดียว พวกเขาพากันปิดปากเงียบมิได้เอ่ยอันใดออกมาในทันที พลางหวาดกลัวว่าพู่กันเฉียนคุนจักกวาดพวกเขาออกไปยังถิ่นทุรกันดารที่ไกล ๆ

เช่นนี้คงแย่แน่

หลังจากที่ผ่านไปได้หนึ่งจิบน้ำชา เซียวเฉวียนจึงได้ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาครั้ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาฉากใหญ่ เมื่อเขารู้สึกว่าร่างกายของตนเองฟื้นฟูขึ้นมาดังเดิมแล้วนั้น เขาจึงลุกขึ้นยืนและเดินมาที่ข้างกายของเว่ยอวี๋ในทันที

เว่ยอวี๋ที่นอนหายใจโรยรินอยู่บนพื้นในยามนี้ เขาเจ็บปวดมากเสียจนไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะร้องโอดครวญออกมา ก่อนที่ดวงตาของเขาจะค่อย ๆ หรี่ลงเป็นเส้นบาง ๆ

เว่ยอวี๋สามารถมองเห็นร่างสูงใหญ่กำยำของเซียวเฉวียนได้ ทว่า เขาในยามนี้รู้สึกเวียนหัว ราวกับโลกกำลังหมุนอยู่ก็ไม่ปาน พร้อมกับร่างของเซียวเฉวียนที่อยู่ตรงหน้าดูเหมือนจะหมุนถึงสามร้อยหกสิบองศา

เขาอยากจะพูด หากแต่มิมีเสียงอันใดออกจากปากเขาเลยแม้แต่น้อย

เว่ยอวี๋พลันครุ่นคิดกับตัวเองว่า เขากำลังจะต้องก้าวข้ามผ่านความว่างเปล่าไปหรือ?

ฮือฮือฮือ

เว่ยอวี๋พลันโอดครวญภายในใจไม่รู้จบ ไม่ เว่ยอวี๋จักไม่ยอมตายแบบนี้ เขาไม่อยากตายด้วยสภาพที่น่าอนาถเช่นนี้

เขายังมิได้ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเซียวเฉวียนเลย ทั้งยังมิได้ไปช่วยเซียวเฉวียนต่อสู้กับสัตว์อสูรอีกด้วย เขาจักตายไม่ได้

ตายไม่ได้!

จู่ ๆ ลันมีน้ำเสียงอ่อนหวานดังขึ้นมาภายในหูของเว่ยอวี๋ในทันที "เว่ยอวี๋ เจ้าอดทนไว้ เจ้ายังต้องต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเซียวเฉวียน หากเจ้าอดทนผ่านมันไปได้แล้วไซร้ เจ้าจักได้ทำในสิ่งที่เจ้าต้องการ หากเจ้าอดทนไปได้ เจ้าจักได้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง!"

แต่ในเวลาเดียวกัน เว่ยอวี๋ที่ได้ยินเสียงคนพูดข้างหูขึ้นมิหยุดนั้น เซียวเฉวียนก็เอาแต่ตะโกนเรียกชื่อเขามาด้วยความกังวล "เว่ยอวี๋ เว่ยอวี๋"

ไม่นานนัก แววตาของเว่ยอวี๋พลันมีแสงค่อย ๆ สว่างขึ้นมา พร้อมกับตัวเองที่มิได้รู้สึกว่าโลกหมุนอีกต่อไป

“เหล่าเซียว…” เว่ยอวี๋ที่ต้องการจะตอบกลับเซียวเฉวียนนั้น ทว่า เขาไม่อาจส่งเสียงเสียงออกไปได้ ยามที่เขายกมือขึ้นเพื่อให้เซียวเฉวียนดึงตัวเขาขึ้นไปนั้น หากแต่มือของเขาไม่อาจมีแรงยกขึ้นมาเสียด้วยซ้ำ

เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ไปได้?

เว่ยอวี๋รู้สึกเป็นกังวลยิ่งนัก เขาอยากจะยืนขึ้นเพื่อพิสูจน์ว่า ตนเองสามารถอดทนต่อการรวมร่างของหัวใจดาบไปได้

ในขณะเดียวกัน ท้องฟ้าพลันส่งเสียงร้องออกมามิมีหยุด แม้แต่ดาบที่ลอยอยู่บนฟากฟ้าก็ยังค่อยลอยต่ำระดับลงมาเรื่อย ๆ ทว่า ยังคงดาบเล่มหนึ่งที่ยังคงลอยอยู่บนเกาะจูเสิน เสมือนกับว่ามันกับกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง

“ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว” จู่ๆ ผนึกจูเสินพลางเอ่ยออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ไม่นานนักมันก็เงียบเสียงลงไปเช่นเดิม

เซียวเฉวียนเข้าใจความหมายของผนึกจูเสินเป็นอย่างดี มันกำลังบอกว่าการรวมร่างกำลังจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว

เมื่อเซียวเฉวียนก้มมามองดูเว่ยอวี๋นั้น เขาหาได้เห็นสัญญาณใด ๆ ไม่

ผนึกจูเสินนั้น บางครั้งบางครามันก็ชอบหลอกลวงไม่อาจเชื่อใจได้ทั้งหมด

เพียงแค่เซียวเฉวียนคิดเรื่องนี้ออกมานั้น จู่ ๆ พลันมีเสียงที่แสบแก้วหูดังขึ้นมา "ชิ้ง!"

ต้องไม่ใช่เช่นนี้สิ หากว่ากันตามจริงแล้วทั้งผนึกจูเสินและหัวใจดาบเองต่างก็มีต้นกำเนิดมาจากที่เดียวกัน เมื่อผนึกจูเสินหลอมร่างเข้ากับร่างของเซียวเฉวียนนั้น เหตุใดเซียวเฉวียนยังคงมีความทรงจำของตนเองอยู่เล่า?

เป็นไปได้หรือไม่ว่า... ผนึกจูเสินกำลังพยายามหลอกเซียวเฉวียนอีกครั้ง?

“เว่ยอวี๋ เจ้าวางดาบเหล่านี้ไว้ที่ตำแหน่งของพวกเขาก่อน ข้ามีเรื่องต้องการจะถามเจ้า” เซียวเฉวียนรีบเอ่ยถามออกมาในทันที

เว่ยอวี๋เป็นสหายที่มาจากบ้านเกิดเดียวกันจากฮว๋าเซี่ยเชียว เซียวเฉวียนไม่อาจปล่อยเขาไปเช่นนี้ได้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เว่ยอวี๋พลางกล่าวขึ้นมาในใจว่า "กลับไปเถอะ"

หลังจากออกคำสั่งแล้วนั้น หมื่นดาบจึงเอ่ยรับคำออกมาพร้อมกันว่า "ขอรับ ท่านบรรพบุรุษ!"

จากนั้น หมื่นดาบจึงพากันออกโบยบินไปยังที่ที่พวกเขาจากมาในทันที

ภาพตรงหน้า ช่างตรึงตาตรึงใจยิ่งนัก

หากแต่เซียวเฉวียนเพียงแค่กวาดตามองดูผ่าน ๆ เท่านั้น พร้อมทั้งหันไปกล่าวกับเว่ยอวี๋ด้วยท่าทีจริงจังว่า "เจ้าคือเว่ยอวี๋หรือ?"

เหตุผลที่เซียวเฉวียนเอ่ยถามเช่นนี้ นั่นก็เพราะสัญชาตญาณเขากำลังบอกว่า เว่ยอวี๋ยังคงอยู่ที่นี่อยู่

แน่นอนว่า เว่ยอวี๋หาได้ทำให้เซียวเฉวียนรู้สึกผิดหวังไม่ เขาพลันคลี่ยิ้มเบา ๆ ออกมา ก่อนจะกล่าวว่า"อื้ม เว่ยอวี๋ตัวจริงเสียงจริงเลย"

เมื่อเห็นรอยยิ้มของเว่ยอวี๋ บวกกับน้ำเสียงของเว่ยอวี๋แล้วนั้น หาได้แตกต่างจากหัวใจดาบที่ชิงหลงครอบครองอยู่ไม่?

พุ้ย!

เซียวเฉวียนได้กลอกตาไปมาใส่เว่ยอวี๋

“เหล่าเซียว เจ้าอย่ามองข้าเช่นนั้น ข้าเองก็อยากจะมีท่าทีสง่างามกว่าเช่นนี้เหมือนกัน ทว่า ข้าไม่อาจทำได้หนิ” เว่ยอวี๋พลางร้องประท้วงออกมาอย่างไม่พอใจ พร้อมทั้งหยิบดาบที่ติดตัวของตนเองออกมา ก่อนจะสะบัดมันออกไปจนทำให้เกิดรอยหลุมลึกบนเกาะจูเสินในทันที

เมื่อเห็นพละกำลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ เว่ยอวี๋จึงค่อย ๆ ยอมรับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นด้วยความชอบใจ พลางเอ่ยออกมาอย่างมีความสุขว่า "จากนี้ไป เปิ่นหวางหาได้จำเป็นต้องให้เจ้ามาคอยปกป้องไม่ เปิ่นหวางสามารถร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเจ้าได้แล้ว ฮ่าฮ่า"