ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1269

เจี้ยนจงและมู่จิ่นพร้อมกันหันไปมองเว่ยเป้ยด้วยสีหน้ามีความหมายลึกซึ้ง

“เจ้าเป็นเด็กน้อยไปทำอะไร” เจี้ยนจงยิ้มอย่างอ่อนโยน ดวงตายังวนเวียนอยู่รอบตัวเว่ยเป้ย

ตามปกติแล้ว หากเด็กที่เลี้ยงดูมาอย่างดีในจวนเจียนกั๋วแสดงออกถึงความสามารถที่ไม่ธรรมดาในยุคนี้ จะก่อให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์และจินตนาการ

คนสามคนพูดว่าเห็นเสือ ก็กลายเป็นเสือจริงๆ คนหมู่มากพูดว่าทองคำเป็นเหล็ก ก็กลายเป็นเหล็กจริงๆ

ตอนนั้นไม่รู้ว่าจะแพร่ข่าวอะไรออกมาอีก

ตัวอย่างเช่น เว่ยเป้ยเป็นบุคคลพิเศษ เป็นต้น เมื่อถึงเวลานั้น จะเกิดอะไรขึ้น?จะต้องถูกมองว่าเป็นสิ่งแปลกประหลาดเหมือนเซียวเฉวียนหรือไม่?

ดังนั้น แม้ว่าเว่ยเป้ยจะมีความสามารถมากแค่ไหน หรือรู้มากแค่ไหน ก็ต้องทำในสิ่งที่เด็กในวัยนี้ควรทำต่อหน้าคนอื่น เช่น ตั้งใจอ่านตำราปรัชญา

สิ่งนี้จะช่วยให้ปกป้องเว่ยเป้ยได้ดีขึ้น

นอกจากนี้ ยังมีเจี้ยนจงและมู่จิ่นอยู่ในห้องสมุดชิงหยวนดังนั้นจึงไม่มีปัญหา

ทำไมเว่ยเป้ยต้องเสี่ยงภัย?

ถึงแม้จะพูดแบบนี้ เหตุผลก็ถูกต้อง เว่ยเป้ยก็รู้ว่า เจี้ยนจงพูดแบบนี้เพื่อเขา แต่เขาอยากจะช่วยจวนเซียวและไม่ต้องการเป็นปรสิตที่ไร้ประโยชน์ในจวนเซียว

ดังนั้น เขาจึงฝากความหวังไว้กับเซียวเฉวียน มองดูเซียวเฉวียนอย่างเศร้าสร้อยและพูดว่า “เซียวเฉวียน ข้าอยากไปจริง ๆ”

“ข้าคิดว่าเจี้ยนจงพูดถูก ท่านควรอยู่ที่จวนเซียว อ่านหนังสือหรือทำอย่างอื่นก็ได้” เซียวเฉวียนยืนอยู่ข้างเจี้ยนจงโดยไม่ปรานีปราศจากความหวังที่จะดับความหวังสุดท้ายของเว่ยเป้ย

“เอ้ ๆ ๆ”

เว่ยเป้ยไม่เต็มใจที่จะพูดว่า “ก็ได้”

ในโลกอันกว้างใหญ่ไพศาล โชคดีที่เขาเกิดมาใหม่ในร่างเด็ก

แค่นี้ก็พอแล้ว

หากเป็นเด็กธรรมดาที่ไม่เป็นที่สนใจ เว่ยเป้ยยังสามารถโกหกได้ว่าได้รับการชี้แนะจากนักปราชญ์และหลอกลวงคนภายนอกได้

น่าเสียดายที่เขาเกิดใหม่มาเป็นองค์ชายแห่งจวนเจียนกั๋วที่มีสถานะสูงส่ง

“อึ๋ย!”

เว่ยเป้ยถอนหายใจเบา ๆ

จากนั้นเขาก็จากไปอย่างขมขื่นจากสายตาของผู้ใหญ่เหล่านี้

เขาเป็นเด็ก ไม่คู่ควรที่จะคบหากับผู้ใหญ่ เขาควรไปหาเสวียนอวี๋เล่น

เว่ยเป้ยและเสวียนอวี๋อายุใกล้เคียงกัน เสวียนอวี๋ที่ไม่มีเพื่อนเล่นตั้งแต่เด็ก ก็ใฝ่ฝันที่จะเป็นเพื่อน

ดังนั้น หลังจากย้ายไปอยู่ที่ตระกูลเซียวแล้วเสวียนอวี๋มักจะมาหาเว่ยเป้ยเพื่อเล่น

ตอนแรก เว่ยเป้ยไม่ชอบเลย วิญญาณผู้ใหญ่คนหนึ่งเล่นกับเด็กแบบนี้เป็นเรื่องไร้เดียงสาเกินไป

ดังนั้น เว่ยเป้ยจึงมักจะเมินเฉยต่อเสวียนอวี๋

แต่เสวียนอวี๋ไม่ได้ยอมแพ้ ยืนกรานปรากฏต่อหน้าเว่ยเป้ยทุกวันเพื่อสร้างความตระหนักในตนเอง

เพราะนักปราชญ์เคยบอกเสวียนอวี๋ว่าทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีความเพียรและความอดทน อย่ายอมแพ้ง่าย ๆ

ค่อย ๆ เว่ยเป้ยมีท่าทีต่อเสวียนอวี๋ดีขึ้น และพวกเขาก็สามารถคุยกันสองสามประโยคเป็นครั้งคราว

มาถึงตอนนี้ พวกเขาได้กลายเป็นเพื่อนกัน

ความสัมพันธ์พัฒนาไปอย่างรวดเร็ว เพราะเว่ยเป้ยเห็นกังฟู ของเสวียนอวี๋เก่งกาจมาก จึงขอร้องให้เสวียนอวี๋สอนเขาอย่างลับๆ

เดิมทีเว่ยเป้ยก็แค่พูดลอย ๆ ไม่ได้คาดหวังอะไร เขารู้ว่าวิทยายุทธ เป็นเคล็ดวิชาลับของสำนักต่างๆ ไม่สามารถเปิดเผยต่อบุคคลภายนอกได้อย่างง่ายดาย

ปรากฏว่า เสวียนอวี๋ตอบตกลงอย่างไม่ต้องลังเล และเริ่มสอนศิลปะการต่อสู้ให้กับ เว่ยเป้ยจริง ๆ

เรื่องนี้ทำให้ เว่ยเป้ยดีใจมาก

นั่นหมายความว่า ตอนนี้เว่ยเป้ย ไม่ได้เป็นคนมือเปล่าอีกต่อไป เขามีศิลปะการต่อสู้ติดตัว