ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1269

เจี้ยนจงและมู่จิ่นพร้อมกันหันไปมองเว่ยเป้ยด้วยสีหน้ามีความหมายลึกซึ้ง

“เจ้าเป็นเด็กน้อยไปทำอะไร” เจี้ยนจงยิ้มอย่างอ่อนโยน ดวงตายังวนเวียนอยู่รอบตัวเว่ยเป้ย

ตามปกติแล้ว หากเด็กที่เลี้ยงดูมาอย่างดีในจวนเจียนกั๋วแสดงออกถึงความสามารถที่ไม่ธรรมดาในยุคนี้ จะก่อให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์และจินตนาการ

คนสามคนพูดว่าเห็นเสือ ก็กลายเป็นเสือจริงๆ คนหมู่มากพูดว่าทองคำเป็นเหล็ก ก็กลายเป็นเหล็กจริงๆ

ตอนนั้นไม่รู้ว่าจะแพร่ข่าวอะไรออกมาอีก

ตัวอย่างเช่น เว่ยเป้ยเป็นบุคคลพิเศษ เป็นต้น เมื่อถึงเวลานั้น จะเกิดอะไรขึ้น?จะต้องถูกมองว่าเป็นสิ่งแปลกประหลาดเหมือนเซียวเฉวียนหรือไม่?

ดังนั้น แม้ว่าเว่ยเป้ยจะมีความสามารถมากแค่ไหน หรือรู้มากแค่ไหน ก็ต้องทำในสิ่งที่เด็กในวัยนี้ควรทำต่อหน้าคนอื่น เช่น ตั้งใจอ่านตำราปรัชญา

สิ่งนี้จะช่วยให้ปกป้องเว่ยเป้ยได้ดีขึ้น

นอกจากนี้ ยังมีเจี้ยนจงและมู่จิ่นอยู่ในห้องสมุดชิงหยวนดังนั้นจึงไม่มีปัญหา

ทำไมเว่ยเป้ยต้องเสี่ยงภัย?

ถึงแม้จะพูดแบบนี้ เหตุผลก็ถูกต้อง เว่ยเป้ยก็รู้ว่า เจี้ยนจงพูดแบบนี้เพื่อเขา แต่เขาอยากจะช่วยจวนเซียวและไม่ต้องการเป็นปรสิตที่ไร้ประโยชน์ในจวนเซียว

ดังนั้น เขาจึงฝากความหวังไว้กับเซียวเฉวียน มองดูเซียวเฉวียนอย่างเศร้าสร้อยและพูดว่า “เซียวเฉวียน ข้าอยากไปจริง ๆ”

“ข้าคิดว่าเจี้ยนจงพูดถูก ท่านควรอยู่ที่จวนเซียว อ่านหนังสือหรือทำอย่างอื่นก็ได้” เซียวเฉวียนยืนอยู่ข้างเจี้ยนจงโดยไม่ปรานีปราศจากความหวังที่จะดับความหวังสุดท้ายของเว่ยเป้ย

“เอ้ ๆ ๆ”

เว่ยเป้ยไม่เต็มใจที่จะพูดว่า “ก็ได้”

ในโลกอันกว้างใหญ่ไพศาล โชคดีที่เขาเกิดมาใหม่ในร่างเด็ก

แค่นี้ก็พอแล้ว

หากเป็นเด็กธรรมดาที่ไม่เป็นที่สนใจ เว่ยเป้ยยังสามารถโกหกได้ว่าได้รับการชี้แนะจากนักปราชญ์และหลอกลวงคนภายนอกได้

น่าเสียดายที่เขาเกิดใหม่มาเป็นองค์ชายแห่งจวนเจียนกั๋วที่มีสถานะสูงส่ง

“อึ๋ย!”

เว่ยเป้ยถอนหายใจเบา ๆ

จากนั้นเขาก็จากไปอย่างขมขื่นจากสายตาของผู้ใหญ่เหล่านี้

เขาเป็นเด็ก ไม่คู่ควรที่จะคบหากับผู้ใหญ่ เขาควรไปหาเสวียนอวี๋เล่น

เว่ยเป้ยและเสวียนอวี๋อายุใกล้เคียงกัน เสวียนอวี๋ที่ไม่มีเพื่อนเล่นตั้งแต่เด็ก ก็ใฝ่ฝันที่จะเป็นเพื่อน

ดังนั้น หลังจากย้ายไปอยู่ที่ตระกูลเซียวแล้วเสวียนอวี๋มักจะมาหาเว่ยเป้ยเพื่อเล่น

ตอนแรก เว่ยเป้ยไม่ชอบเลย วิญญาณผู้ใหญ่คนหนึ่งเล่นกับเด็กแบบนี้เป็นเรื่องไร้เดียงสาเกินไป

ดังนั้น เว่ยเป้ยจึงมักจะเมินเฉยต่อเสวียนอวี๋

แต่เสวียนอวี๋ไม่ได้ยอมแพ้ ยืนกรานปรากฏต่อหน้าเว่ยเป้ยทุกวันเพื่อสร้างความตระหนักในตนเอง

เพราะนักปราชญ์เคยบอกเสวียนอวี๋ว่าทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีความเพียรและความอดทน อย่ายอมแพ้ง่าย ๆ

ค่อย ๆ เว่ยเป้ยมีท่าทีต่อเสวียนอวี๋ดีขึ้น และพวกเขาก็สามารถคุยกันสองสามประโยคเป็นครั้งคราว

มาถึงตอนนี้ พวกเขาได้กลายเป็นเพื่อนกัน

ความสัมพันธ์พัฒนาไปอย่างรวดเร็ว เพราะเว่ยเป้ยเห็นกังฟู ของเสวียนอวี๋เก่งกาจมาก จึงขอร้องให้เสวียนอวี๋สอนเขาอย่างลับๆ

เดิมทีเว่ยเป้ยก็แค่พูดลอย ๆ ไม่ได้คาดหวังอะไร เขารู้ว่าวิทยายุทธ เป็นเคล็ดวิชาลับของสำนักต่างๆ ไม่สามารถเปิดเผยต่อบุคคลภายนอกได้อย่างง่ายดาย

ปรากฏว่า เสวียนอวี๋ตอบตกลงอย่างไม่ต้องลังเล และเริ่มสอนศิลปะการต่อสู้ให้กับ เว่ยเป้ยจริง ๆ

เรื่องนี้ทำให้ เว่ยเป้ยดีใจมาก

นั่นหมายความว่า ตอนนี้เว่ยเป้ย ไม่ได้เป็นคนมือเปล่าอีกต่อไป เขามีศิลปะการต่อสู้ติดตัว

หวังหลินที่เพิ่งทำอาหารกลางวันเสร็จแล้ว บังเอิญเห็นภาพนี้ อดไม่ได้ที่จะงุนงง

ในชีวิตของเขา เขาไม่เคยเห็นเว่ยเชียนชิวยิ้มมาก่อน นี่... นี่ไม่ใช่ภาพลวงตาใช่ไหม

หวังหลินขยี้ตาตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา จากนั้นจึงมองอีกครั้ง และยืนยันว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา จากนั้นเขาก็ยิ้มและถาม “ท่านเจียนกั๋ว มีอะไรทำให้ท่านมีความสุขเช่นนี้”

เมื่อได้ยินดังนั้น เว่ยเชียนชิวขมวดคิ้วทันที ยื่นมือลูบหน้าตัวเอง เอ่อ?เห็นได้ชัดขนาดนี้หรือ?

“มีเหรอ?” เว่ยเชียนชิวรีบเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง มองหวังหลินด้วยสายตาเย็นชา

หวังหลินหน้ายิ้มแข็งทื่อ เขามองเว่ยเชียนชิวย่างงุนงง ไม่รู้ว่าทำไมเว่ยเชียนชิวถึงเปลี่ยนหน้าทันใด

คนที่มีอำนาจสูงมีจิตใจลึกซึ้งราวกับทะเลลึก ยากที่จะคาดเดาจริง ๆ

ด้วยความจำเป็น หวังหลินจึงกัดฟันพูดออกมาจากฟัน “อาจเป็นไปได้ว่าข้ามองเห็นผิด”

พูดจบหวัง หลินก็เก็บโต๊ะและหันหลังเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหาร

ตั้งแต่เว่ยเชียนชิวเข้ามาที่จวนหวังหลินต้องเตรียมอาหารสามมื้อให้เขาทุกวัน

ตอนแรกฝีมือการทำอาหารของหวังหลินแย่มาก อาหารที่เขาทำไม่มีหน้าตาและรสชาติ พูดตามสมัยใหม่คือ อาหารดำ

เว่ยเชียนชิวที่ชินกับอาหารเลิศรส โดยเฉพาะอาหารจากหอปี๋เซิ่งรังเกียจมาก

ภายใต้อำนาจอันน่าเกรงขามของเว่ยเชียนชิวหวังหลินจึงต้องพยายามปรับปรุงฝีมือการทำอาหารของเขา

แสดงให้เห็นว่าอาหารของหวังหลินได้พัฒนาขึ้นอย่างมาก

นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างหนึ่งสำหรับหวังหลิน

ในสายตาของหวังหลิน ตราบใดที่เกี่ยวข้องกับเว่ยเชียนชิวไม่ว่าเรื่องเล็กหรือใหญ่ ล้วนเป็นเรื่องใหญ่

และเว่ยเชียนชิวก็พอใจกับการแสดงของหวังหลินในช่วงที่เขาอาศัยอยู่ที่บ้านของเขา จึงมีความคิดที่จะฝึกหวังหลินให้เป็นคนสนิท

เพื่อที่จะฝึกหวังหลิน เว่ยเชียนชิวจึงมอบหมายให้เขาดูแลการก่อสร้างจวนเจียนกั๋วทั้งหมด