ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1270

หวังหลินได้รับการมอบหมายหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่กะทันหันแบบนี้ จึงตัวสั่นอยู่พักหนึ่งและพูดอะไรไม่ออกเลย

จะปฏิเสธก็ไม่ใช่ หรือจะตอบรับมันก็ไม่ใช่

หากเขาปฏิเสธ เขาจะทรยศต่อความตั้งใจของเซียวเซียนชิว ไม่แน่หากวันหลังมีงานธุระอะไรให้ไปทำเว่ยเชียนชิวก็จะไม่เรียกใช้หวังหลินอีกต่อไป

แต่หวังหลินไม่เคยทำอะไรที่เป็นประโยชน์ และไม่มีประสบการณ์อะไรเลย หากเขาตอบรับที่จะรับผิดชอบหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ หากเขาทำล้มเหลวก็จะทำลายอนาคตของตัวเอง จากนั้นเขาก็จะกลายเป็นลูกชายที่ถูกเว่ยเชียนชิวทอดทิ้ง

ไฮ่!

เขาต้องการทำงานให้กับเว่ยเชียนชิวเสมอ และแบ่งปันภาระ หากมีเรื่องสั่งลงมาหวังหลินก็จะรู้สึกไม่สบายใจเพราะกลัวว่าเขาอาจจะไม่สามารถจัดการมันได้ดี

เมื่อเห็นว่าหวังหลินไม่ได้แสดงท่าทีมาเป็นเวลานาน เว่ยเชียนชิวจึงไม่พอใจอย่างยิ่ง และพูดอย่างเย็นชา:"ทำไม เจ้าไม่อยากรับงานนี้หรือ?"

แน่นอนว่าไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากรับ คือไม่กล้าตอบรับมันต่างหาก!

หวังหลินรีบโบกมือปฏิเสธอย่างรวดเร็วว่า:"ไม่ใช่ แต่คือ...."

“ถ้าอย่างงั้นไม่ใช่เช่นนั้น งั้นก็ไม่มีอะไรต้องไปกังวล เจ้าแค่ไปทำอย่างกล้าหาญก็พอ หากมีอะไรไม่เข้าใจสามารถไปถามจางจิ่นได้”เว่ยเชียนชิวให้ความมั่นใจกับหวังหลินอย่างเด็ดเดี่ยว“เรื่องนี้ไม่ยาก ท่านเพียงแค่ ต้องรายงานความคืบหน้าให้ตัวข้าเจียนกั๋วทราบทุกวันก็พอ”

เรื่องยากๆเว่ยเชียนชิวก็ไม่กล้าสั่งให้คนใหม่ไปทำ

ในเรื่องนี้ เว่ยเชียนชิวเพียงต้องการให้หวังหลินออกไปแสดงหน้าแค่นั้น ให้เขากลายเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยในค่ายจวนเจียนกั๋ว และใช้โอกาสนี้สร้างภาพลักษณ์ของเขาที่เว่ยเชียนชิวเพื่อให้รับใช้

ง่ายๆ ก็คือการช่วยให้หวังหลินสร้างศักดิ์ศรีของเขาเพื่อที่เขาจะได้ทำหน้าที่ได้สะดวกยิ่งขึ้นในอนาคต

อย่างไรแล้ว เรื่องการสร้างจวนเจียนกั๋วใหม่นั้นมันสำคัญมาก เว่ยเชียนชิวได้จัดตั้งให้หวังหลินมาจัดการเรื่องนี้ คนที่ฉลาดแค่มองก้จะรู้ดีและรู้อยู่แกใจ ต่างก็รู้สึกได้ว่าหวังหลินมีผลประโยชน์ต่อเว่ยเชียนชิวมาก ดังนั้นไม่มีใครกล้าหาปัญหาหวังหลิน

ในส่วนของเรื่องการสร้างจวนใหม่นั้น เจ้าของจวนนี้คือเว่ยเชียนชิว ไม่มีใครที่กล้าจะไม่ตั้งใจทำมัน?

แน่นอนว่าไม่มีเลย

อีกอย่าง มีจางจิ่นได้ปกป้องอยู่ หวังหลินก็รู้สึกมีการปกป้องเพิ่มอีกหนึ่งระดับ

ด้วยคำพูดของเว่ยเชียนชิวคำนี้ หวังหลินก็รู้สึกโล่งอกและสบายใจใน และเขาก็พูดด้วยความกระตือรือร้นว่า:"ขอบคุณใต้เท้าเจียนกั๋วที่ให้ความสำคัญแกข้า ข้าน้อยจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน"

เขาแค่เพิ่มออกมาทำงานครั้งแรกก็ได้รับความสำคัญมากขนาดนี้ แถมเขายังได้รับความช่วยเหลือจากอัครเสนาบดีอีก

หวังหลินรู้สึกว่าชีวิตของเขากำลังจะได้ดี!

อ้า! อ้า! อ้า!

บรรพบุรุษศักดิ์สิทธิ์จริงๆด้วย!

ฮ่าฮ่าฮ่า!

หวังหลินรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก

ฮื้อ!

ทีแรกเซียวเฉวียนยังพูดอีกว่า หลังจากที่ตามเขาไปฝึกฝนที่ซินเจียงกลับมาก็จะได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าหน้าที่ ตอนนี้ดูๆแล้วก็ไม่มีร่องรอยของพวกตำแหน่งจิ้นซื่อเลย ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว

โชคดีที่หวังหลินไม่ได้ไป

นั่ไง โอกาสสำหรับความสำเร็จอย่างรวดเร็วก็มาถึงแล้ว

เมื่อเวลาผ่านไป หากหวังหลินยืนหยัดเคียงข้างเว่ยเชียนชิวและได้รับสถานะที่แน่นอนแล้ว เขาจะทำคืนเซียวเฉวียนอย่างสาสมพันเท่าหมื่นเท่า สำหรับความอัปยศอดสูที่เซียวเฉวียนทำกับเขาไว้!

ด้วยวิธีนี้ หวังหลินจึงเข้ามารับหน้าที่กำกับดูแลการสร้างจวนเจียนกั๋วขึ้นมาใหม่อย่างสง่างาม

ไม่เพียงเท่านั้น เว่ยเชียนชิวยังขอให้จางจิ่นค่อยช่วยอย่างลับๆอยู่เบื้องหลัง และหาโอกาสให้หวังหลินเข้ามาแทนที่จางเคอเป็นชั่วคราว

เรื่องที่จางเคอไปที่ซินเจียง จางเคอได้แจ้งให้เว่ยเชียนชิวทราบแล้วว่า จางเคอจะไม่สามารถกลับมาได้ภายในระยะเวลาอันสั้น

เดิมที เว่ยเชียนชิวได้ส่งจางเคอไปแอบแฝงอยู่ที่ห้องหนังสือชิงหยวน และวางแผนไว้ว่าจะใช้จางเคอ

แต่ว่าเนื่องจากพิธีบังสุกุล จางเคอได้ปลุกเร้าความขุ่นเคืองของสาธารณชน และผู้คนเรียกร้องให้ถอดจางเคอออกจากตำแหน่งของเขาในห้องหนังสือชิงหยวน

ความโกรธในที่สาธารณะเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ตอนนั้นเว่ยเชียนชิวก็ได้ยุ่งกับการดูแลตัวเองในเวลานั้น โดยไม่มีทางเลือกใดๆ จึงต้องสละกับสิ่งที่ได้จัดเตรียมให้กับจางเคอไว้

แต่หวังหลินในตอนนี้ มีภูมิหลังที่สะอาดสะอ้านและจงรักภักดีต่อเว่ยเชียนชิว จึงเหมาะสมอย่างยิ่งที่จะจัดให้เขาเข้าไปอยู่ที่ห้องหนังสือชิงหยวน

อีกอย่าง เว่ยเชียนชิวยังค้นพบว่า เซียวเฉวียนได้ปล่อยเว่ยเชียนชิวไปตั้งสองครั้ง เพราะเขาคิดว่าเป็นเพราะการปรากฏตัวของหวังหลิน

หากทั้งหมดนี้เป็นเรื่องบังเอิญ เว่ยเชียนชิวจะไม่เชื่อเด็ดขาด เขาไม่เคยเชื่อว่าในโลกนี้จะมีความบังเอิญเช่นนี้

.........

.........

พระราชวัง

ห้องหนังสือหลวง

กระถางธูปที่อยู่บนโต๊ะ ควันขดตัวขึ้นมา

ฮ่องเต้นั่งที่โต๊ะ วางถ้วยชาอย่างสง่างามแล้วพูดช้าๆ:"ตัวข้าได้ยินจากจางจิ่นว่า เว่ยเชียนชิวได้จัดส่งให้หวังหลินเข้าไปที่ห้องหนังสือชิงหยวน ราชครูคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?"

พูดตามตรง ฮ่องเต้ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเว่ยเชียนชิวถึงหมกมุ่นกับห้องหนังสือชิงหยวนนัก

ก่อนหน้านั้นได้จัดส่งจางเคอมา และตอนนี้ต้องการจัดส่งหวังหลิน

หรือว่าที่ห้องหนังสือชิงหยวนมีสมบัติบางอย่างซ่อนอยู่หรือเปล่า?

ไม่อย่างนั้น เว่ยเชียนชิวเป็นเพียงแค่นักรบ เหตุใดจึงให้ความสำคัญกับห้องหนังสือชิงหยวนอย่างมาก

เมื่อเซียวเฉวียนที่นั่งอยู่ข้างล่างได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ยิ้มเบาๆและพูดว่า:"ในฐานะครูขอถามฝ่าบาทหนึ่งคำถาม วันนี้ในศาลเฉามีขุนนางฝ่ายบุ๊นเยอะหรือว่าชาวยุทธ์เยอะกว่า?"

“ขุนนางฝ่ายบุ๊น เกี่ยวอะไรด้วยกับเรื่องนี้?”ฮ่องเต้ไม่รู้ว่าคำพูดของเซียวเฉวียนแอบแฝงอะไรไว้

เซียวเฉวียนกล่าวว่า:"ในฐานะครูขอถามฝ่าบาทอีกหนึ่งคำถาม ท่านอาจารย์ ข้าพเจ้าขอถามฝ่าบาทอีกคำถามหนึ่ง ผู้ที่คัดค้านการตัดสินใจของฝ่าบาท ในศาลเฉา ขุนนางฝ่ายบุ๊นเยอะหรือว่าชาวยุทธ์เยอะกว่า?"

“ขุนนางฝ่ายบุ๊น อีกอย่าง คำพูดของขุนนางฝ่ายบุ๊น มักท่วมท้นที่สุดและจนตัวข้าข้าไม่สามารถทำอะไรได้เลย”ฮ่องเต้พูดอย่างไม่คิด เมื่อถึงจุดนี้ ฮ่องเต้ก็ตระหนักได้ทันที ดวงตาของเขาเป็นประกายและพูดว่า:“ความหมายของราชครูคือ เว่ยเชียนชิวต้องการใช้การพูดของปัญญาชน เพื่อเอาชนะใจประชาชน?”

คำพูดของขุนนางฝ่ายบุ๊น มีรากฐานที่ดีและทำให้ฮ่องเต้ไม่สามารถปฏิเสธได้เสมอ และคำพูดเหล่านี้ยังมีความสามารถในการหลอกลวงผู้คนและปลุกปั่นความรู้สึกของสาธารณชนได้มากที่สุด

“นั่นคือสิ่งที่ข้าหมายถึง หากห้องหนังสือชิงหยวนตกไปอยู่ในมือของเว่ยเชียนชิวละก็ มันจะเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับเขาโดยไม่มีอันตรายใดๆ”ดวงตาของเซียวเฉวียนเต็มได้ด้วยแสนเย็นเปล่งประกาย เว่ยเชียนชิววางแผนไว้ได้อย่างดีจริงๆ!

อย่างไรก็ตาม การชนะใจผู้คนเป็นเพียงหนึ่งในนั้นเท่านั้น

เว่ยเชียนชิวคงจะถือโอกาสนี้ต้องการใช้ประโยชน์จากห้องหนังสือชิงหยวน เพื่อฝึกฝนคนที่สามารถช่วยเขาตั้งหลักในศาลเฉา

แต่น่าเสียดาย แค่เขายกก้นขึ้นมา เซียวเฉวียนก็รู้ว่าเขาต้องการที่จะอึหรือว่าฉี่ และไม่มีทางที่เขาจะสามารถรอดสายตาของเซียวเฉวียนได้