ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1273

ถ้าตอนนั้นหากรักษาความสัมพันธ์กับเซียวเฉวียนไว้ให้ดี วันนี้ก็คงไม่ลำบากใจแบบนี้

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเสียใจแล้ว ตอนนี้ต้องรีบหาทางแก้ไขสถานการณ์

จางจิ่นแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจความหมายแฝง พูดยิ้มๆ ว่า “ราชครูพูดเล่น เห็นว่าพวกเราต่างก็ทำงานให้ฮ่องเต้อยู่ จึงรบกวนให้ราชครูโปรดช่วยชี้แนะ”

คำพูดเต็มไปด้วยท่าทีถ่อมตัว

เซียวเฉวียนฟังแล้วรู้สึกสบายหู แต่ใบหน้ายังคงสงบเสงี่ยม พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ว่า “อย่าพูดแบบนี้ ใต้เท้าจางมีตระกูลสูงส่ง เป็นอัครเสนาบดีในตอนนี้ ฐานะสูงส่ง เพียงคำขอของใต้เท้าจาง ผู้แซ่เซียวคนนี้เป็นเพียงบัณฑิตจากตระกูลต่ำต้อย เกรงว่าจะไม่กล้ารับ”

ถ้าไม่ถือโอกาสตอกเตือนจางจิ่นสักหน่อย คงไม่เข้ากับนิสัยของเซียวเฉวียน

ในอนาคต เซียวเฉวียนก็อยากจะแก้ไขความล้าสมัยของต้าเว่ย เช่น ความเหลื่อมล้ำระหว่างชนชั้นและตระกูล

แทนที่จะไปลงโทษจางจิ่นโดยตรง เซียวควงเลือกที่จะค่อย ๆ ทำลายความรู้สึกสูงส่งที่ฝังแน่นอยู่ในใจของจางจิ่น นานวันเข้า ความคิดของจางจิ่นก็จะต้องเปลี่ยนแปลง ไม่เอาแต่คิดถึงอำนาจและผลประโยชน์อีกต่อไป

ถ้ามีใต้เท้าจางเป็นตัวอย่าง สิ่งเหล่านี้ก็ไม่ยากที่จะเปลี่ยนแปลง

คำพูดของเซียวเฉวียนทำให้จางจิ่นใจหายวาบ จบเห่แล้ว พูดดีแค่ไหน วางตัวต่ำแค่ไหน เซียวเฉวียนก็ยังคงนิ่งเฉย

จะทำยังไงดี?

ถ้าไม่มีเซียวเฉวียนช่วย ห้องสมุดชิงหยวนเรื่องนี้คงจะจบไม่ลง！

ฮือ ๆ ๆ

ตอนนี้ต้องรีบทำให้เซียวเฉวียนคนนี้พอใจก่อน แล้วค่อยมาขอความช่วยเหลือ

จางจิ่นอยู่กับเว่ยเชียนชิวมาตั้งนาน เรื่องการประจบสอพลอเป็นเรื่องที่เขาถนัดที่สุด

ยิ่งกว่านั้น เขายังฝึกฝนทักษะในการเกาะติดกับบันไดแล้วลื่นไหลลง

ทั้งสองอย่างนี้สามารถสรุปเป็นคำเดียวได้คือ หน้าด้าน

มีคำพูดในหมู่ชาวบ้านว่า คนหน้าด้านทำอะไรก็สำเร็จ

จางจิ่นหน้าด้านขึ้น พูดยิ้มๆ ว่า “ราชครูพูดเล่นแล้ว พวกเราต่างก็เป็นคนต้าเว่ยเหมือนกัน เป็นพลเมืองต้าเว่ยเหมือนกัน มีชนชั้นสูงต่ำ ตระกูลแตกต่างอะไรกัน ท่านอาจารย์มีอำนาจอันยิ่งใหญ่ ย่อมเหมาะสมที่จะรับคำขอของใต้เท้าจางล่ะ”

ทั้งสองคนเป็นทั้งเพื่อนร่วมงานและอยู่ในฝ่ายเดียวกัน นอกจากตำแหน่งอัครเสนาบดีแล้ว จางจิ่นยอมแพ้ทุกอย่าง

หน้าด้านแค่ไหนก็ไม่สำคัญ ดีกว่าเสียหัว

เว่ยเชียนชิว ฆาตกรต่อเนื่องคนนั้น พยายามจะส่งคนของตัวเองไปห้องสมุดชิงหยวนถึงสามครั้งแล้ว ต้องมีแผนลับอะไรบางอย่าง

เรื่องสำคัญขนาดนี้ ถ้าจางจิ้นไม่สามารถหาทางแก้ไขได้ เว่ยเชียนชิวอาจโกรธจนเอาชีวิตเขาไปก็ได้

เมื่ออยู่ข้างเว่ยเชียนชิว ไม่ว่าเมื่อไหร่ สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องรักษาชีวิตไว้

ถ้าชีวิตไม่มีแล้ว ทุกอย่างก็ไม่มีความหมาย

จางจิ่นเป็นชาวโบราณ ไม่ว่าจะพูดด้วยความจริงใจหรือด้วยเจตนาใด ๆ ก็เป็นเรื่องที่ยากลำบาก

อย่างน้อยก็แสดงให้เห็นว่าในหัวของเขาเริ่มมีความคิดที่ว่าทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี

การกระทำใด ๆ ที่ไม่สามารถประสบความสำเร็จได้เพียงชั่วข้ามคืน ต้องใช้ความพยายามและความอดทนอย่างต่อเนื่องจึงจะประสบความสำเร็จ

ทุกสิ่งทุกอย่างควรพอดีและหยุดได้เมื่อถึงเวลา มากไปก็ไม่ดี

เรื่องนี้ต้องค่อยๆ ทำไป

“ใช่แล้ว ใต้เท้าจางต้องจำคำพูดในวันนี้ให้ดี” เซียวเฉวียนมองจางจิ่นด้วยสายตาอันลึกล้ำ

“โถ่เว้ย!”

เซียวเฉวียนทำไมถึงน่ากลัวขนาดนี้ แค่มองก็ทำให้หัวใจของจางจิ่นเต้นรัวไม่หยุด ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาทะเลาะกับเซียวเฉวียนทำไมถึงไม่สังเกตเห็นอะไรเลย?

จางจิ่นที่เกือบจะลอยออกไปนอกโลกแล้ว รีบส่ายหัวเพื่อบังคับตัวเองให้ตื่นขึ้นมา พยักหน้ารัวๆ ว่า “ขอรับ ข้าจะจำไว้”

จำอะไรไว้ รอให้ใต้เท้าจางแก้ปัญหาเร่งด่วนนี้แล้ว จางหานก๋งก็จะต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิม

ตอนนี้ สถานการณ์บังคับ ใครที่ใต้เท้าจางมีความต้องการ เซียวเฉวียนพูดอะไรก็เป็นอย่างนั้น

เซียวเฉวียนได้ยินดังนั้น จึงหัวเราะเย็น ๆ ว่า “ดีมาก บอกใต้เท้าจางไว้ด้วยว่า เซียวคนนี้เกลียดคนที่เสแสร้งเป็นที่สุด"

“นี่...ราคาสูงเกินไป”

“ไม่รู้ว่าอาจารย์ของจักรพรรดิกำลังวางแผนอะไรอยู่”

“ทองคำห้าแสนตำลึง! เราอดอาหาร ไม่กิน ไม่ดื่ม เก็บเงินสักร้อยชั่วอายุคนก็ไม่มีทางได้”

“ใช่แล้ว ตำแหน่งในห้องสมุดชิงหยวนขายได้ขนาดนี้ ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ”

“แบบนี้ก็เป็นได้แค่เขากล้าคิด”

“......”

ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ทั่วทั้งเมืองหลวง ก็ลุกเป็นไฟ

ตำแหน่งในห้องสมุดชิงหยวนขายในราคาทองคำห้าแสนตำลึงขึ้นเป็นหัวข้อข่าวอันดับหนึ่งของเมืองหลวง

จางจิ่นที่กำลังเดินผ่านไป อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างมีความสุข ความเร็วในการทำงานของเซียวเฉวียนนั้นรวดเร็วจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม เมื่อมองดูตัวอักษรบนประกาศเหล่านี้ เขียนได้เบี้ยวเบี้ยว แม้จะดูไม่สวยงามนัก แต่ก็สามารถอ่านออกได้อย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตาม ตัวอักษรบนประกาศไม่ได้เขียนด้วยฝีมือคนคนเดียว ส่วนใหญ่เขียนได้สวยงามมาก เพียงแต่มีรูปร่างที่แตกต่างกันไป

จากลักษณะของตัวอักษร ก็พอจะเดาได้ว่าประกาศเหล่านี้ไม่ได้เขียนโดยคนคนเดียว

ตัวอักษรที่เขียนได้ดีนั้น น่ามองยิ่งนัก

ตัวอักษรที่เขียนได้แย่นั้น ถึงขนาดคนไม่รู้หนังสือยังเริ่มดูถูก

“ใครเขียนตัวอักษรแบบนี้กัน เขียนได้แย่ขนาดนี้ยังเอาออกมา ก็ไม่กลัวเสียหน้าหรือไง”

“ก็คือ ก็คือ”

เหมิงเอ้าที่หลบอยู่มุมมืดได้ยินดังนั้น อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่พอใจ เขาจ้องมองตัวอักษรที่ตัวเองเขียน มองซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดในใจ “แย่หรือ?ทำไมฉันไม่รู้สึกว่าแย่เลย ยังรู้สึกว่าสวยดีเลย”