ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1274

จริง ๆ แล้ว ฝีมือการเขียนตัวอักษรของเหมิงเอ้าก็ไม่ดีนัก เรียกได้ว่ายังพอใช้ได้

วันนี้ เซียวเฉวียนได้แจกแบบประกาศให้ทุกคนในจวนลอกเลียนแบบไปหลายฉบับ แล้วนำไปติดประกาศตามสถานที่ต่างๆ ในเมืองหลวงเพื่อเผยแพร่ให้ทราบโดยทั่วกัน

ปกติแล้ว เหมิงเอ้ามักจะชินกับการเขียนตัวอักษรในสมุดบันทึก โดยเขียนตัวอักษรขนาดเล็ก ซึ่งเขียนได้ง่ายกว่า

แต่ตัวอักษรบนประกาศนั้นต้องเขียนให้ใหญ่ เหมิงเอ้าไม่เคยฝึกฝนเขียนตัวอักษรขนาดใหญ่มาก่อน เมื่อต้องเขียนแบบฉุกละหุก จึงทำได้เพียงระดับนี้

เดิมที ทุกคนในจวนเซียว รวมทั้งเซียวเฉวียนเองก็ไม่ชอบประกาศที่เหมิงเอ้าเขียนมากนัก และไม่เห็นด้วยที่จะนำไปติดประกาศ เพราะตัวอักษรแบบนี้นำไปติดประกาศแล้วจะมีคนหัวเราะเยาะ

แต่เหมิงเอ้าเป็นคนใส่ใจเรื่องงานของเซียวเฉวียนมาก ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ เขาก็ไม่ยอมปล่อยผ่านไปแม้แต่เรื่องเดียว

ประกาศเหล่านี้ เหมิงเอ้าก็ตั้งใจเขียนมากแล้ว แต่ก็ออกมาเป็นแบบนี้ เหมิงเอ้าจะทำอะไรได้

และเหมิงเอ้าก็มองว่า ตัวอักษรที่เขาเขียนไม่ได้แย่ขนาดนั้น พูดตามคำของเซียวควงก็คือ มันมีเอกลักษณ์ มองเห็นได้เด่นชัด จากระยะไกล มองปุ๊บก็รู้เลยว่าเป็นฝีมือของเหมิงเอ้า

เขียนมาแล้ว ไม่ให้ติดประกาศ เหมิงเอ้าย่อมไม่ยอม คัดค้านอย่างหนัก

สุดท้าย เซียวเฉวียนไม่อยากทำลายกำลังใจของเหมิงเอ้า จึงทำได้เพียงพูดว่า ถ้าเจ้าไม่อายที่จะขายหน้า ไม่กลัวคนจะหัวเราะเยาะ ก็ติดไปเถอะ

เหมิงเอ้าคิดว่า ในเมืองหลวง มีคนจำนวนมากที่แม้แต่ตัวอักษรก็ยังเขียนไม่เป็น ใครจะกล้าหัวเราะเยาะเขากันล่ะ

ดังนั้น เขาจึงดีใจร่าเริง รีบนำประกาศที่ลอกเลียนแบบมาติดประกาศ

ทว่า เหมิงเอ้าก็ยังคิดผิดอยู่ดี

คนไม่รู้หนังสือ เขียนหนังสือไม่เป็น ก็ไม่อาจขัดขวางพวกเขาไม่ให้หัวเราะเยาะคนอื่นที่เขียนตัวอักษรได้

โชคดีที่นอกจากคนในจวนเซียวควงแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าตัวอักษรที่เขียนนั้นคือฝีมือของเหมิงเอ้า

ช่วงนี้ที่ชาวบ้านยังไม่รู้อะไร ก็รีบถอนทิ้งซะ

เมื่อกลับถึงจวนเซียว เหมิงเอ้าก็รู้สึกอารมณ์เสีย หลบเข้าไปในห้องหนังสือ นั่งลงเขียนตัวอักษรอย่างเอาจริงเอาจัง

เขาสาบานว่า จะต้องเขียนตัวอักษรให้ได้ดีสักวันหนึ่ง!

ฮึ่ม!

ใครจะหัวเราะเยาะเขาอีก!

........

........

จวนหวังหลิน

หวังหลินเพิ่งกลับจากข้างนอก เมื่อเข้ามาในลานบ้าน ก็ถูกเว่ยเชียนชิวเรียกให้หยุด

“ในเมืองหลวงมีอะไรใหม่บ้าง?” เว่ยเชียนชิวจ้องมองหวังหลินด้วยดวงตาที่ลึกลับ

เห็นเขาทำท่าครุ่นคิดอยู่ ก็รู้ว่าในเมืองหลวงต้องมีอะไรเกิดขึ้น

หวังหลินทำสีหน้าเคร่งขรึมตอบว่า “ท่านผู้สำเร็จราชการ ก็มีข่าวใหม่อยู่บ้าง แต่ก็ไม่เป็นเรื่องใหญ่อะไร”

ก็แค่เเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนใช้นามของห้องสมุดชิงหยวน ประกาศขายตำแหน่งในสำนัก ประกาศราคาชัดเจน เริ่มต้นที่ห้าสิบหมื่นตำลึงทอง ใครให้ราคาสูงที่สุดก็ได้

ในความคิดของหวังหลิน คิดว่าเป็นแค่เรื่องขำขันที่เซียวควงคิดบ้าไปแล้วเท่านั้น

ใครจะบ้าขนาดนั้น จะไปจ่ายเงินมากมายเพื่อซื้อตำแหน่งว่างในห้องสมุดชิงหยวนกัน?

พูดมาถึงตรงนี้ หวังหลินก็สังเกตเห็นว่าสีหน้าของเว่ยเชียนชิวพลันดำทะมึนขึ้นมา รีบปิดปากอย่างตื่นกลัว คิดในใจว่า ตัวเองพูดอะไรผิดหรือเปล่า?

ในขณะนั้น หวังหลินยังไม่ทราบว่า เว่ยเชียนชิวกำลังหาตำแหน่งว่างในห้องสมุดชิงหยวนให้เขา

ประกาศของเซียวเฉวียนที่ออกในเวลานี้ หมายความว่า เว่ยเชียนชิวมีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นผู้ที่เต็มใจจ่ายเงินเป็นจำนวนมากเพื่อซื้อตำแหน่งว่างดังกล่าว

กลายเป็นคนโง่ที่ร่ำรวยตามตำนาน

“ท่านเจียนกั๋ว ตั้งใจจะให้ข้าไปห้องสมุดชิงหยวน เรื่องนี้ได้บอกกับท่านจางไปแล้ว” เว่ยเชียนชิวหน้าดำ เสียงเย็นจนหวังหลินฟังแล้วใจหายวูบ

โอ้พระเจ้า!

ประกาศของเซียวเฉวียน กฎเกณฑ์ที่เซียวเฉวียนกำหนด แม้แต่เว่ยเชียนชิวก็ไม่สามารถทำอะไรได้

กล่าวคือ หมายความว่า เว่ยเชียนชิวต้องจ่ายเงินแล้ว?

นี่ช่างน่าอับอาย เขาได้พูดต่อหน้าเว่ยเชียนชิวเขาโง่ แม้ว่าจะเป็นโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่คนฟังก็เอาใจใส่นะ

ต้องจบเห่แล้ว