ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1277

เป็นเพียงเรื่องเกี่ยวกับความปลอดภัยขององค์หญิง เพื่อความแน่ใจ เซียวเฉวียนจึงส่งไป่ฉีขึ้นไปดูหน่อย จะได้สบายใจ

“ขอรับ ผู้น้อยไปเดี๋ยวนี้เลย” ไป่ฉีพูดจบ ก็ผันร่างหายไปจากจวนเซียวในพริบตา

ไป่ฉีเป็นคนหนักแน่นระวังตัว มีกำลังแข็งแกร่ง เวลาส่วนใหญ่ เซียวเฉวียนชอบให้ไป่ฉีไปทำการ

วันนี้ เซียวเฉวียนจู่ๆ พบว่า ไป่ฉีมีความคิดไหวพริบเฉียบไวขึ้นมามาก อย่างเช่นเมื่อกี้นี้ เขานึกถึงจางเคอไอ้คนบ้าตัณหาได้ในวินาทีแรก

ถ้าเป็นเหมิงเอ้าคนเรื่อยเฉื่อยคนนั้น ให้เขาคิดสองวันสามคืน ก็ไม่แน่จะคิดออกได้

ในเวลานี้ เหมิงเอ้าที่กำลังฝึกคัดลายมืออย่างขยันขันแข็งก็จามเสียงดัง "ฮัดเช่ย !"

เหมิงเอ้าลูบๆ จมูกแล้วพึมพำ "ใครกำลังบ่นถึงข้าวะ ?"

พึมพำเสร็จ เหมิงเอ้าก็ยังคงฝึกคัดลายมือต่อไป

ดังที่คนโบราณกล่าวไว้ว่า บนโลกนี้ไม่มีอะไรยาก ขอแค่คนมีใจมุ่งมานะ

ด้วยการฝึกฝนอย่างทุ่มเทของเหมิงเอ้า ลายมือของเหมิงเอ้าดีขึ้นกว่าก่อนมาก เมื่อเห็นความสำเร็จ เหมิงเอ้าก็ยิ่งฝึกฝนอย่างหนักยิ่งขึ้น

มีเรื่องให้ทำ เหมิงเอ้าจะทำอย่างตั้งอกตั้งใจ ในสายตาของเซียวเฉวียน ดูน่ารักจริงๆ

ไม่เหมือนอย่างแต่ก่อน ถ้าไม่มาพันแข้งพันขาเซียวเฉวียนทุกวัน ก็มาพูดกระแทกเสียงใส่หูเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนในที่สุดก็สามารถอยู่อย่างชายโฉมงามสงบเงียบซะที

เวลาที่ไม่มีอะไรทำ เซียวเฉวียนก็จะเป็นเพื่อนคุยกับองค์หญิง ใช้เวลาอยู่กับแก้วตาดวงใจตัวน้อยๆ

เซียนชิวน้อยไม่มีอะไรทำ เธอก็จะพาน้องสาวเที่ยวเล่น พาตัวน้อยบินขึ้นบินลง ทำให้เธอหัวเราะคิกคัก

เมื่อเห็นน้องสาวหัวเราะ เซียนชิวน้อยก็มีความสุข หัวเราะจนหุบปากไม่ลง

ในตอนแรก เซียวเฉวียนและองค์หญิงเป็นห่วงว่าแก้วตาดวงใจตัวเล็กเกินไป เล่นรุนแรงขนาดนี้ จะทำให้เธอตกใจ

ไม่คิดว่าเด็กน้อยคนนี้ใจกล้าไม่เบาเช่นกัน นอกจากจะไม่กลัว เธอยังสนุกกับการเล่นแบบนี้อีกด้วย

เมื่อเป็นอย่างนี้ เซียวเฉวียนกับองค์หญิงก็ปล่อยให้เซียนชิวน้อยพาเธอไปเล่น

เกี่ยวกับต้นกำเนิดของเซียนชิวน้อย องค์หญิงก็รู้เรื่องตั้งแต่ตอนที่เธออยู่ในภูมิภาคตะวันตก

ตอนนั้น สวีซูผิงได้รับคำสั่งให้ไปที่ภูมิภาคตะวันตกเพื่อคุ้มครององค์หญิง ในขณะที่พูดคุยเรื่องซุบซิบกัน สวีซูผิงก็ได้เล่าทุกอย่างเกี่ยวกับเซียวเฉวียนให้ฟังอย่างละเอียด

องค์หญิงรับรู้ว่าเซียวเฉวียนมีลูกสาววิญญาณดาบอยู่ข้างกาย ยังสามารถปกป้องเซียวเฉวียนได้ จึงยินดีมากเป็นพิเศษ

เมื่อกลับมาถึงจวนเซียวแล้ว องค์หญิงก็ใจดีกับเซียนชิวน้อยมาก และเซียนชิวน้อยก็ชอบองค์หญิงและลูกสาวสองคนมาก มาเล่นกับพวกเธอเป็นประจำด้วย

เซียนชิวน้อยเรียกเซียวเฉวียนว่าพ่อ ดังนั้นเมื่อองค์หญิงกลับมา เธอจึงเรียกองค์หญิงว่าแม่

ครอบครัวสี่คนนี้เข้ากันได้อย่างกลมกลืนและมีความสุข

เซียนชิวน้อยเป็นพี่สาวคนโต เพื่อเพิ่มความรู้สึกผิดชอบให้เซียนชิวน้อย เซียวเฉวียนจึงมอบเรื่องของการตั้งชื่อแก้วตาดวงใจตัวน้อย ๆ ให้กับเซียนชิวน้อย

เซียนชิวน้อยเป็นวิญญาณดาบ มีหูตากว้างไกล การเลือกชื่อให้น้องสาวไม่ใช่เรื่องยากแม้แต่นิด

พอได้คิดอยู่ครู่หนึ่ง เซียนชิวน้อยก็ถามว่า "พ่อ แม่ น้องสาวชื่อว่า เซียวซีซี ดีไหม ?"

ซีซี ฮีฮี เป็นศัพท์ที่เจี้ยนจงจอมดาบชอบใช้ที่สุด ต่อไปนี้วันดีคืนดีเกิดเจี้ยนจงใช้ศัพท์คำเหล่านั้นขึ้นมา ซีซีก็จะนึกว่าเจี้ยนจงเรียกเธอ

ทำให้เคอะเขินได้ง่าย

ชื่อนี้ เซียวเฉวียนไม่เห็นด้วย

“หมิงชิว ดีไหม ?” เซียนชิวน้อยเอียงหัวแล้วลองถามดู

เซียนชิวน้อยเลือกชื่อนี้โดยไม่มีความหมายอะไรเป็นพิเศษ เพียงเพราะรู้สึกว่าหมิงชิวฟังเพราะดี

ในเวลานี้ แก้วตาดวงใจตัวน้อยปริปากยิ้มอย่างมีความสุข ราวกับจะบอกว่าเธอชอบชื่อนี้

เมื่อเห็นเช่นนี้ เซียวเฉวียนจึงพูดกับเด็กน้อยว่า "เจ้าชอบชื่อนี้หรือ ? ถ้าชอบก็ยิ้มสองครั้ง"

”คิก ๆ “ น้องตัวน้อยก็ยิ้มออกมาจริงๆ สองครั้ง

ทำให้เซียนชิวน้อยรู้สึกขบขัน เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ "พ่อ แม่ เห็นไหม น้องสาวเธอชอบชื่อนี้จริงด้วย"

ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้ ก็เรียกน้องว่าเซียวหมิงชิว” เซียวเฉวียนยิ้มพูดเบา ๆ ด้วยเสียงอ่อนนุ่ม

เซียวเฉวียนอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ เซียนชิวน้อยจึงไม่รู้สึกมีแรงกดดัน ไม่มีความหวาดกลัว

เซียวเฉวียนอย่างนี้ก็เหมือนกับเซียวเฉวียนตอนที่เซียนชิวน้อยพบในครั้งแรก

แต่ว่า เซียนชิวน้อยไม่เข้าใจ ทำไมเซียวเฉวียนตั้งแต่ทำลายตราจูเสินมาแล้ว ทั้งร่างของเขาจึงค่อยๆ เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปอย่างแปลกตาและดูน่ากลัว