ชั่วขณะหนึ่ง วังเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า ฝุ่นผงปลิวว่อนและกระเบื้องแตกสลาย
“เคร้ง เคร้ง ติ้ง ติ้ง!”
“ปึง ปึง ปัง ปัง!”
เสียงดาบและแผ่นกระเบื้องที่ตกลงมาดังไม่หยุดหย่อน
ในวัง เสียงกรีดร้องดังไปทั่ว ทาสหน้าซีด คนรับใช้หวาดกลัว และแม้แต่ผู้มีอำนาจก็ยังตกใจและหลบหนี
ด้วยความคิดที่ต้องการจบการประลองให้โดยเร็วของไป๋ฉี่จึงดุร้ายราวกับเสือ แม้ว่าจะมีผู้คนมากมายล้อมรอบเขาเพียงลำพัง แต่พวกเขาก็ไม่สามารถรับผลประโยชน์ใดๆ ได้ หลังจากผ่านไปสองสามรอบ พวกเขาก็ค่อยๆ ตกอยู่ในความเสียเปรียบ ไม่สามารถทำอะไรปลายนิ้วของไป๋ฉี่ได้ด้วยซ้ำ!
“ฆ่า!” ไป๋ฉี่ซึ่งมีดวงตาสีแดง ตะโกนด้วยความโกรธ ระเบิดออกมาด้วยพลังที่น่าอัศจรรย์
ไม่มีใครเห็นว่าเขาลงมืออย่างไร มีเพียงร่างหนึ่งแวบวับ และหน่วยกล้าตายทั้งหมดก็ล้มลงในทันที
การเคลื่อนไหวของไป๋ฉี่รวดเร็วมากเสียจนก่อนที่หน่วยกล้าตายจะได้ส่งเสียงครวญคราง ก็หายใจไม่ออกแล้ว
จะเห็นได้ว่า ตายไปก็นับว่าตายอย่างมีความสุข
"ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก!"
เลือดของหน่วยกล้าตายหยดลงมาตามใบมีดสยองขวัญ
ไป๋ฉี่ถือมีดตกตะลึง ดวงตาของเขาเย็นชา เขามองจินเผิงด้วยท่าทางอาฆาตแค้น และเสียงของเขาก็เย็นชามาก: "ท่านแม่ทัพ คิดได้หรือยัง?"
หากนี่ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้จินเผิงคิดได้ ออกไปและส่งมอบยาอย่างเชื่อฟัง ถ้าอย่างนั้น ไป๋ฉี่ก็ไม่รังเกียจที่จะทำลายวังให้ราบคาบ!
ในเวลานี้ จินเผิงรู้สึกหวาดกลัวกับความแข็งแกร่งของไป๋ฉี่แล้ว เขามองไป๋ฉี่ราวกับว่าเขาเห็นผีด้วยสีหน้าของเขาด้วยความกลัวอย่างไม่อาจปกปิดได้
ไป๋ฉี่ที่ทรงพลังเช่นนี้ แม้ว่าจินเผิงจะเป็นแม่ทัพ แต่เขาไม่สามารถเอาชนะไป๋ฉี่ได้!
จินเผิงรู้ว่าเขามีเงินมากแค่ไหน ด้วยความแข็งแกร่งของเขา เขาสามารถฆ่าหน่วยกล้าตายได้มากที่สุดสามคน แต่ไป๋ฉี่สามารถฆ่าหน่วยกล้าตายเจ็ดคนได้ในเวลาอันสั้นด้วยความแข็งแกร่งของเขาเอง มันไม่น่าทึ่งเหรอ?
ไม่ว่าเขาจะต่อสู้หนักแค่ไหน เขาก็จะไม่มีวันต่อสู้เพื่ออะไรได้เลย!
เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะส่งมอบยาในวันนี้และจบมันด้วยความขี้ขลาดเช่นนี้?
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าไม่?
นั่นเป็นทางตันจริงๆ
เมื่อจินเผิงไม่แน่ใจ ผู้มีอำนาจคนหนึ่งกล่าวว่า: "ท่านแม่ทัพ ท่านก็เห็นแล้วว่าเราไม่คู่ควรกับไป๋ฉี่จริงๆ ทำไมเราไม่ให้ยาก่อนล่ะ สิ่งสำคัญคือการช่วยชีวิตเรา"
ชีวิตหมดไปแล้วมีเงินเท่าไหร่ก็ไม่สามารถเพลิดเพลินได้ ในกรณีนี้มีประโยชน์อะไร?
ตราบใดที่ชีวิตยังคงอยู่ ก็ยังสามารถฟื้นคืนได้อีกครั้งได้ตลอดเวลา!
ขณะนี้สถานการณ์เป็นเรื่องเร่งด่วนและทางเลือกเดียวคือการประนีประนอม
จินเผิงกัดฟันแล้วพูดว่า "มานี่! ไปเอายาทั้งหมดออกมาแล้วส่งไปที่ประตู"
เมื่อเขาพูดเช่นนี้ หัวใจของจินเผิงและผู้มีอำนาจก็ตกเลือด
พวกเขาวางแผนที่จะขายยาชุดนี้ให้กับโรงหมอในราคาที่สูง ซึ่งสามารถทำเงินได้มากมาย
ตอนนี้คนของเซียวเฉวียนเข้ามาแทรกแซง แผนก็พังทลาย ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาล้มเหลวกับแผน พวกเขายังชิงพวกยากลับคืนมาไม่ได้อีก ถือเป็นการสูญเสียบัดซบจริงๆ!
ไอ้Xเซียวเฉวียน!
โชคดีที่เซียวเฉวียนไม่ได้มาจากรัฐมู่อวิ๋น เขาจะจากไปไม่ช้าก็เร็ว เมื่อถึงเวลา พวกเขาจะได้รับเงินคืนพร้อมผลกำไร!
หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว ใบหน้าของจินเผิงก็ดีขึ้นเล็กน้อย
แต่ไม่เลย ตั้งแต่เขามาถึงรัฐมู่อวิ๋น เมื่อไหร่ที่เขาเคยประสบกับความขี้ขลาดเช่นนี้!
เซียวเฉวียน รอดูล่ะกัน!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...
แล้วมันสั่งให้ลูกน้องตอบโต้คนที่เข้ามาหาเรื่องเอาไว้ล่วงหน้าไม่ได้เหรอ กฎของนิยายเรื่องนี้มันบ้าๆ อยู่นะ แบบนี้ให้ผู้อารักขาเฝ้าบ้าน ถ้าเจ้านายไม่อยู่ โจรก็เดินเข้าไปเอาของได้สบายเลยสิ เพราะผู้อารักขาไม่มีนาย ทำอะไรโจรก็ไม่ได้...
ไหนบอกรักลูกน้องหนักหนา เด็กมันอยากจะเข้าไปเป็นสนมก็จะปล่อยให้เข้าไปงั้นเหรอ ตัวเอกเรื่องนี้มันยังไง พิมพ์ด่านะ แต่ก็อ่าน 55555...