ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1308

ยังมีไป๋ฉี่ที่ช่วย ก็จะไม่มีปัญหาใดๆ

ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงออกจากที่นี่ก่อน เขาจะไปพบกับจางจิ่นสักพักหนึ่ง

ก่อนออกเดินทาง เซียวเฉวียนถามเจินฮ่าวว่าจางจิ่นถูกคุมขังไว้ที่ไหน เดิมทีเจินฮ่าวต้องการพาเซียวเฉวียนไปที่นั่นอย่างไร้ร่องรอย แต่เซียวเฉวียนบอกว่าต้องการกำลังคนที่นี่ เขาก็ไปคนเดียวได้

เจินฮ่าวคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ รู้สึกว่าสิ่งที่เซียวเฉวียนพูดนั้นสมเหตุสมผล ดังนั้นจึงมอบสิ่งของยืนยันตัวให้กับเซียวเฉวียนและปล่อยเซียวเฉวียนไป

หากไม่มีสิ่งของยืนยันตัวดังกล่าว แม้ว่าเซียวเฉวียนจะไป คนของเจินฮ่าวจะไม่ปล่อยให้เซียวเฉวียนเข้าไป

คนที่เฝ้าคุกจะจดจำได้เฉพาะสิ่งของยืนยันตังเท่านั้น ไม่ใช่ผู้คน เว้นแต่คุณชายเจินฮ่าวจะมาด้วยตนเอง

อีกทั้งจางจิ่นที่กำลังนั่งอยู่ในคุกใต้ดินที่มีเพียงแสงและมีเพียงฟางปูอยู่อีกชั้นในห้องขัง

จางจิ่นถือหญ้าฟางไว้ในมือ มองไปข้างหน้าด้วยตาเปล่า เขาสงสัยว่าเซียวเฉวียนทำอะไรอยู่ ทำไมถึงยังไม่มาช่วยเขา

เด็กคนนี้ เกรงว่าเขาลืมเขาไปแล้วสินะ?

จากห้องขังข้างๆ จางจงตะโกน: "ปล่อยข้าออกไป ปล่อยพวกข้าออกไป!"

"พวกแกมันเป็นโจร! ลูกสมุน! พวกตาบอด! ปล่อยพวกข้าออกไปเร็วๆ ไม่เช่นนั้นรอพวกข้าออกไปแล้ว เจอดีแน่!"

หลังจากถูกจับมาไม่นาน ฤทธิ์ยาคลายกล้ามเนื้ออ่อนลงมาก และจางจงก็มีพลังที่จะพูดอีกครั้ง

จางจงพูดสองประโยคนี้กลับไปกลับมาไม่น้อยกว่ายี่สิบครั้ง ซึ่งทำให้หูของจางจิ่นเริ่มด้าน

จางจงไม่ใช่คนเดียวที่ถูกจำคุก มีคนมากมาย แม้แต่จางจิ่นก็ไม่บ่นด้วยซ้ำ ทำไมจางจงถึงส่งเสียงดังและพูดพล่อยๆ อยู่ตรงนี้

หากพูดคำพูดที่ไร้ความปราณีมีผล ทำไมจึงมีทหารมากมายขนาดนี้?

ไร้สมอง

จางจิ่นไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเว่ยเชียนชิวพึงพอใจคนส่งเสียงดังและใจร้อนอย่างจางจงได้อย่างไร

บุคคลเช่นนี้ ไม่สามารถทำอะไรให้สำเร็จได้ตั้งแต่แรกเห็น

อย่างไรก็ตาม มันแปลกที่จะบอกว่า ทำไมจางจิ่นถึงไม่รู้ว่าจางจงเป็นคนแบบนี้มาก่อน

แม้กระทั่งระหว่างทางมารัฐมู่อวิ๋น จนกระทั่งเขาได้พบกับเซียวเฉวียนและไป๋ฉี่ เขาก็ประพฤติตัวดีและไม่แสดงนิสัยเช่นนี้

ทำไมจางจงถึงดูแตกต่างออกไปเมื่อเห็นเซียวเฉวียนและไป๋ฉี่ เขาควบคุมไม่ได้โดยสิ้นเชิง เขาไม่ได้ทำตัวเหมือนองครักษ์เลย เขาไม่ต่างจากคนปากร้ายเลย

หลังจากการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน จางจิ่นรู้สึกว่า มีความเป็นไปได้เพียงทางเดียว นั่นคือความปรารถนาของจางจงที่จะเลื่อนตำแหน่งนั้นรุนแรงเกินไป เขาต้องการแสดงให้ดีต่อหน้าเว่ยเชียนชิวมากเกินไป และต้องการสร้างผลงาน

ดังนั้นทันทีที่เขาเห็นเซียวเฉวียนและถูกกระตุ้นโดยเซียวเฉวียนและไป๋ฉี่ เขาก็ไม่สามารถกลั้นหายใจได้เลย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง จางจงคิดว่าเมื่อมีเว่ยเฉียนชิวเป็นผู้สนับสนุน เขาจะสามารถลอยได้ แต่เขาไม่ประเมินตัวเองเลย

เขาประเมินความสามารถของเขาสูงเกินไปจริงๆ ด้วยทักษะทางศีลธรรมเล็กๆ น้อยๆ ของเขา เขาไม่มีคุณสมบัติพอที่จะถือรองเท้าให้เซียวเฉวียน เขายังต้องการโค่นเซียวเฉวียนลง มันเป็นเพียงความปรารถนาของคนโง่!

เสียงของจางจงหยุดไปครู่หนึ่งแล้วก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง เสียงแหบแห้งราวกับเสียงเป็ดร้อง และยังคงเสียงแหบแห้งอยู่

จางจิ่นอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว มันไม่เป็นที่พอใจเลย!

“จางจง เจ้าช่วยเงียบหน่อยได้หรือไม่?” จางจิ่นอดไม่ได้ที่จะบ่น

หากเป็นเช่นนี้ต่อไปจางจิ่นจะมีอาการทางประสาทไม่ช้าก็เร็วเนื่องจากการอาละวาดกันของจางจง

"เคร้ง!" ในขณะนี้ มีเสียงเปิดประตูเหล็ก จากนั้นก็มีแสงส่องเข้ามาจากด้านนอก เพิ่มแสงสว่างให้กับคุก

จางจิ่นและคนอื่นๆ ตั้งใจฟังโดยอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก คือใครกำลังจะเข้ามา

ประตูปิดลง และคุกก็กลับมามืดอีกครั้ง

สิ่งที่เซียวเฉวียนทำ ทำให้จางจงกรีดร้องและอ้าปากค้างด้วยความโกรธ ในเวลานี้ จางจงไม่ลืมที่จะจุดไฟและพูดว่า: "ท่านครับ ดูที่เซียวเฉวียนสิ เขาอหังการยิ่งนัก ไม่มีท่านในสายตาเลย ไม่คำนึงถึงมิตรภาพระหว่างสหายในภารกิจเลย”

จางจงพูดต่อด้วยเสียงเหมือนเป็ดของเขา จางจิ่นขมวดคิ้วและพูดว่า “หนวกหู!”

จางจิ่นพูดจบ ในที่สุดจางจงก็ปิดปากด้วยความโกรธและคิดในใจ ช่างไม่รู้ผิดชอบชั่วดี!

อย่างไรก็ตาม ในที่สุดคุกก็สงบลง และในที่สุดจางจิ่นก็สามารถคิดเรื่องต่างๆ ได้อย่างสงบ

......

......

เมืองหลวง

การฟื้นฟูเมืองเมืองหลวงสิ้นสุดลงแล้ว

ในเวลานี้ เมืองหลวงมีบรรยากาศใหม่ ทุกแห่งเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา และในที่สุดรอยยิ้มที่หายไปนานก็ปรากฏบนใบหน้าของราษฎร

กรมพิธีกรรมได้เตรียมการบางอย่าง และนอกเหนือจากค่าใช้จ่ายในการสร้างบ้านเรือน และกองทุนบรรเทาภัยพิบัติที่ได้จากการระดมทุน ยังมีสิ่งที่เหลืออยู่อีกด้วย

หลังจากหารือกับฮ่องเต้แล้ว เงินที่เหลือก็ตกลงซื้อข้าวสารอาหาร แจกจ่ายให้กับแต่ละครัวเรือนตามจำนวนประชากร

การมีบ้านและอาหารคือหลักประกันของชีวิต

ทันทีที่นโยบายนี้เผยแพร่ ราษฎรก็รู้สึกเหมือนกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ และหัวใจและใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความสุข