ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1309

ยามมีเหตุการณ์อันเป็นมงคลก็ทำให้จิตใจเบิกบานจริงๆ

ชาวบ้านไม่เพียงเปลี่ยนหน้าตาที่หงอยเหงาซึมเศร้าก่อนหน้านี้ แม้แต่สีหน้าของเว่ยเชียนชิวก็ดูดีขึ้นมากไม่น้อย

จวนเจียนกั๋วที่เขาติดใจอยู่มาตลอดในที่สุดก็สร้างเสร็จเรียบร้อย แถมตกแต่งสวยงามดูอย่างเหมาะเจาะ

เว่ยเชียนชิวซึ่งใจร้อนอยากจะออกจากกระท่อมมุงจาก หลังจากทุกอย่างของจวนเจียนกั๋วได้รับการดูแลเสร็จสิ้น อัญเชิญพระภิกษุผู้เป็นที่เคารพนับถือมาช่วยเลือกวันที่มงคลให้ เขาก็ย้ายเข้ามาอย่างมีความสุข

ในที่สุดก็มีบ้านเป็นของตัวเองแล้ว !

เว่ยเชียนชิวมีความสุขมากเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อเขามีความสุข เขาก็มีสีหน้าที่ดีต่อคนรับใช้ของเขาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แม้เขาจะไม่ยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ดูดุร้ายเหมือนอย่างแต่ก่อน

พูดตามตรง ตั้งแต่เผชิญหน้ากับเซียวเฉวียนมา เขาถูกเซียวเฉวียนบีบบังคับทุกที่ สูญเสียอย่างหนักกับมือของ เซียวเฉวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า สมุนของเขาตกอยู่ในมือของเซียวเฉวียนนับครั้งไม่ถ้วน นานๆ เข้า อารมณ์ของเว่ยเชียนชิวก็ไม่ฉุนเฉียวเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป

เว่ยเชียนชิวเองไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ แต่ผู้คนรอบตัวเขาสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน

แน่นอนว่าการเปลี่ยนแปลงของเว่ยเชียนชิว เป็นที่น่ายินดีสำหรับคนรับใช้จริงๆ ฝันอยากได้เป็นอย่างนั้น

ด้วยเหตุนี้ ผู้คนรอบๆ เว่ยเชียนชิวจึงล้อเลียนกันและเล่าลือกันว่า เซียวเฉวียนมีความสามารถจริงๆ แม้แต่สิ่งมีชีวิตที่ติดไฟง่ายระเบิดง่ายอย่างเว่ยเชียนชิวก็ถูกเขาสยบอารมณ์ลงได้

พวกเขาขอบคุณเซียวเฉวียนจากก้นบึ้งของหัวใจ เซียวเฉวียนคือผู้ที่ทำให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตที่ดูปกติได้หน่อย ไม่ต้องทุกๆ นาทีอยู่ในเสียงคำรามและความโมโหของเว่ยเชียนชิวอีกต่อไป

ตอนนี้ เว่ยเชียนชิวกำลังนอนอยู่บนเก้าอี้โยก หลับตาผ่อนคลายอารมณ์อย่างสบาย ๆ

ข้างตัวเขา ใต้เข่าข้างหนึ่งมีสาวงามหนึ่งคน โฉมสวยคิ้วงามตาอมเสน่ห์ เร้ารักหลากอารมณ์

มือที่อ่อนนิ่มดั่งไร้กระดูก ถูกนวดเบา ๆ และลูบน่องของเว่ยเชียนชิว

ในเวลากว่าหนึ่งปีมานี้ เว่ยเชียนชิวถูกเซียวเฉวียนฟาดมาเรื่อย ไม่มีเวลาแม้แต่จะหาความสุขใส่ตัว

ตอนนี้ จวนเจียนกั๋วได้สร้างขึ้นใหม่อย่างยากลำบาก เซียวเฉวียนก็ไม่ได้ก่อปัญหาใดๆ ดังนั้น เว่ยเชียนชิวจึงอยากหาความสุขใส่ตัวซะบ้าง

เว่ยเชียนชิวจู่ๆ ก็ลืมตาขึ้น ด้วยสายตาที่ลวนลาม เขาเอื้อมมือออกไปคว้าสาวสวยคนหนึ่งขึ้นมา กอดเธอไว้ในอ้อมแขน ซุกศีรษะของเขาไว้ที่คอของสาวสวย ดมกลิ่นหอมจากร่างกายของเธออย่างอ่อนโยน

เคราของเขาทิ่มคอของสาวสวยจนสาวสวยต้องหลบไปโดยสัญชาติญาณ จากนั้นเธอใช้นิ้วจิ้มหน้าอกของเว่ยเชียนชิวเบาๆ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ยั่วยวนอย่างยิ่ง "โอย ท่านเจียนกั๋ว ท่านแย่จริง ทำให้หนูคันไปหมดเลย"

”คนสวย ไม่ให้หลบ” เว่ยเชียนชิวยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ฉุดสาวสวยนั้นกลับมาสู่อ้อมแขนอีกครั้ง และเริ่มปลดปล่อยความปรารถนาที่หลับใหลมายาวนาน

ในเวลากลางวันแสกๆ ห้องนอนของเว่ยเชียนชิวเต็มไปด้วยทัศนียภาพที่งามหรูหราฉูดฉาด

ในขณะที่เว่ยเชียนชิวกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ด้านนอกประตูมีเสียงตะโกนของสายลับดังขึ้นอย่างเร่งรีบ "ท่านเจียนกั๋ว ๆ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว !"

เมื่อเว่ยเชียนชิวได้ยิน ใบหน้าแก่ของเขาก็บึ้งขึ้นมาทันที เขาละมือจากสาวสวยอย่างอารมณ์ค้าง ลุกขึ้นนั่งขยับเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วพูดอย่างเย็นชาผ่านประตู "พูดมาสิ ! เกิดอะไรขึ้น !"

เสียงนั้นเยือกเย็นจนสายลับสะท้านในใจ พูดอย่างตะกุกตะกัก "เรียน...ท่านเจียนกั๋ว เพิ่งได้รับจดหมายนกพิราบจากเมืองมู่อวิ๋นมา ในนั้นบอกว่าเซียวเฉวียนได้ไปที่เมืองมู่อวิ๋นทั้งยังก่อเรื่องวุ่นวายที่จวนอ๋องผู้ครองเมือง”

ให้ตายเถอะ !

เซียวเฉวียน เจ้าสารเลว !

มันไปเมืองมู่อวิ๋นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่มีสายลับมารายงานเรื่องนี้ ?

เปลืองข้าวสุก !

พวกเปลืองข้าวสุกทั้งนั้น !

เฝ้าดูเซียวเฉวียนแค่คนเดียวยังไม่ได้ !

เซียวเฉวียนเอยเซียวเฉวียน ทำไมที่ไหนๆ ก็มีแต่เงาของเอ็ง เอ็งต้องยุ่งทุกเรื่อง !

"ป๊าก !"

เว่ยเชียนชิวกำหมัดอย่างแน่นด้วยความโมโหจัด ฟาดไปที่หน้าเตียง

"อ่า !"

เป็นเพราะหวังหลิน การเดินทางจึงล่าช้าเป็นเกือบครึ่ง

มาได้ถึงครึ่งทาง เฮยหลางทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาเดินไปที่ข้างกายเว่ยเชียนชิวและกระซิบ "ท่านเจียนกั๋ว ผู้น้อยไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมท่านถึงอยากพาเขามาด้วย"

ดูตามความเร็วนี้ เมื่อพวกเขาไปถึงเมืองมู่อวิ๋น จะยังมีประโยชน์อะไรล่ะ

ด้วยวิธีการทำงานอย่างว่องไวเด็ดเดี่ยวของเซียวเฉวียน เรื่องทั้งหมดคงเสร็จสับเรียบร้อยกลายเป็นข้อกำหนดตายตัวเปลี่ยนแปลงไม่ได้

ถึงเวลานั้น พวกเขาจะไปหรือไม่ไป ต่างกันอย่างไร ?

ถึงยังไง เว่ยเชียนชิวก็รบสู้เซียวเฉวียนไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องคิดว่าจะพลิกสถานการณ์

ที่เดินมาตลอดทางนี้ หวังหลินดูเหมือนจะเดินไปไม่ไหว ถ่วงคนอื่นเขา อันที่จริงเว่ยเชียนชิวก็ดูรังเกียจเขามาก

เป็นเพราะเว่ยเชียนชิวไม่เคยพาผู้รู้หนังสือเดินทางด้วยกันมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกและเขาไม่มีประสบการณ์ แถมเขายังประเมินความสามารถทางกายภาพของผู้รู้หนังสือสูงเกินไป คิดว่าแค่เร่งเดินทางไม่น่าจะมีปัญหา

ไม่รู้เลยว่าผู้รู้หนังสืออ่อนแอถึงขนาดนี้ แถมอืดอาดยืดยาด

พาหวังหลินเดินทางมาด้วย คิดผิดจริงๆ !

......

......

ที่เมืองมู่อวิ๋น

ด้วยความพยายามความร่วมมือประสานกันของเจินฮ่าวและพวก พวกเขาได้รับหนังสือลายมือชื่อชาวบ้านและส่งมอบให้กับมือของเซียวเฉวียนแล้ว

เซียวเฉวียนมองดูกระดาษที่มีชื่อและลายนิ้วมือเต็มหน้าอยู่ ดวงตาของเขาดูซับซ้อนเล็กน้อย

ผู้คนที่ใช้ชีวิตในสมัยโบราณนั้นลำบากจริงๆ ผลของการทำงานด้วยแรงอย่างเหน็ดเหนื่อย และเงินที่พวกเขาแลกมาด้วยเลือดเนื้อและหยาดเหงื่อยังไม่ได้เป็นของพวกเขา ไม่สามารถควบคุมแบ่งปันโดยพวกเขาเอง แต่ถูกเอารัดเอาเปรียบโดยผู้สูงศักดิ์ผู้มีอำนาจ