ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1319

เว่ยเชียนชิวอดไม่ได้ที่จะเกิดความสงสัยในใจ

เหตุใดหญิงผู้นี้ถึงก้าวหน้าได้เร็วขนาดนี้?

เว่ยเชียนชิวไม่เคยคาดคิดว่าสิ่งที่ทำให้ฉินซูโหรวก้าวหน้าอย่างรวดเร็วไม่ใช่แค่ความฉลาดของนางเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าของนางที่จะสังหารเว่ยเชียนชิวด้วย

ฉินซูโหรวฉลาดอยู่แล้ว นอกเหนือจากความสำเร็จในด้านวรรณกรรมและชื่อเสียงของนางในฐานะผู้หญิงที่มีความสามารถมากที่สุดในเมืองหลวง นางยังมีความสามารถพิเศษด้านศิลปะการต่อสู้อีกด้วย

อย่างไรก็ตามนางเกิดเป็นคุณหนูผู้มีสถานะสูงส่ง และได้รับการคุ้มครองจากตระกูล ดังนั้นนางจึงไม่เหมาะกับการถือดาบและปืน

นางฝึกเพียงศิลปะการต่อสู้แบบสบายๆ เพื่อป้องกันตัวเท่านั้น

ตระกูลฉินไม่ได้ประกาศพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ของนางต่อใต้หล้าภายนอก ดังนั้นคนนอกจึงไม่รู้ว่าฉินซูโหรวมีด้านที่ทรงพลังเช่นนี้

จนกระทั่งมีบางอย่างเกิดขึ้นเมื่อห้าปีที่แล้ว ฉินซูโหรวถูกจองจำในตำหนักเย็นเป็นเวลาห้าปี หลังจากความทุกข์ทรมานทั้งหมด ในที่สุดฉินซูโหรวก็ตระหนักได้ว่าความเข้มแข็งนั้นสำคัญเพียงใด

ในเวลานั้นนางคิดว่าถ้านางมีทักษะการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง และมีความสามารถในการต่อสู้กับกองกำลังชั่วร้าย นางจะไม่ถูกทิ้งไว้ในตำหนักเย็นและถูกทรมาน

จากนั้นเป็นต้นมา ฉินซูโหรวก็สาบานว่าหากนางมีโอกาสออกจากตำหนักเย็น นางจะทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นอย่างแน่นอน นางไม่ต้องการการปกป้องจากใคร นางจะปกป้องตัวเอง!

ดังนั้น ด้วยพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ของฉินซูโหรว ควบคู่ไปกับทักษะพื้นฐานและความขยันหมั่นเพียร ความแข็งแกร่งของนางจึงได้รับการปรับปรุงอย่างมากในเวลาเพียงไม่กี่เดือน

นอกจากนี้ ฉินซูโหรวยังได้ค้นคว้าเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้อีกด้วย

นางเชื่อว่าเหนือคนยังมีคน เหนือฟ้ายังมีฟ้า[1] และการเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด

เช่นเดียวกับศิลปะการต่อสู้

นางรู้สึกว่าถึงแม้ศิลปะการต่อสู้ของนางจะพัฒนาขึ้นมาก แต่เมื่อเทียบกับปรมาจารย์ที่แท้จริง นางก็ยังอ่อนอยู่มาก

ยิ่งไปกว่านั้นศิลปะการต่อสู้ไม่เคยสูงที่สุด มีเพียงสูงกว่าเท่านั้น การเคลื่อนไหวของศิลปะการต่อสู้นั้นเปลี่ยนแปลงได้มากจนนางไม่สามารถผสมผสานศิลปะการต่อสู้ทั้งหมดในใต้หล้าได้

แต่นางก็รู้ด้วยว่าการเปลี่ยนแปลงในใต้หล้าจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงหากไม่ละทิ้งครอบครัว

ตราบใดที่ฉินซูโหรวมีการศึกษาและความเข้าใจเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้อย่างถี่ถ้วน ควบคู่ไปกับความแข็งแกร่งของนางเอง นางสามารถรับมือกับการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดได้

ดังนั้นด้วยการศึกษาอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยของฉินซูโหรว แม้ว่านางจะยังไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ แต่นางก็ยังคงมีความเข้าใจโดยพื้นฐาน

สิ่งที่สำคัญที่สุดเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้คือการคว้าจุดอ่อนของคู่ต่อสู้

แล้วใช้จุดอ่อนเอาชนะอีกฝ่าย

ดังนั้นในระหว่างการต่อสู้กับเว่ยเชียนชิว ฉินซูโหรวจึงให้ความสนใจอย่างระมัดระวังกับทุกย่างก้าวของเว่ยเชียนชิว คอยมองหาข้อบกพร่องของเขา

ฉินซูโหรวค้นพบว่าเว่ยเชียนชิวในฐานะราชาแห่งชาวยุทธ์แท้ที่มีทักษะด้านกังฟูมาก ทว่าเขายังมีจุดอ่อนร้ายแรงเช่นเดียวกับที่ชาวยุทธ์แท้ทุกคนมี กล่าวคือการเคลื่อนไหวของเขาไม่ยืดหยุ่นเพียงพอและสม่ำเสมอเกินไป และนั่นเป็นร่องรอยให้ติดตามได้

วรยุทธ์ในใต้หล้า วัดที่ความยืดหยุ่น!

การขาดความยืดหยุ่นถือเป็นข้อบกพร่องร้ายแรงเมื่อเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่มีความแข็งแกร่งหรือฉลาดใกล้เคียงกัน

และฉินซูโหรวก็เก่งในการเลือกกลอุบายตั้งแต่แรกเห็น

ดังนั้นจึงมีฉากหนึ่งที่เว่ยเชียนชิวรู้สึกประหลาดใจกับความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วของฉินซูโหรว

ไม่เพียงเท่านั้น ในขณะต่อสู้ฉินซูโหรวดูเหมือนจะมีความกล้าหาญมากขึ้นเรื่อยๆ นางโจมตีเว่ยเชียนชิวด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและดุร้าย เมื่อรวมกับพลังของกระบี่ชีวัน คราวนี้เว่ยเชียนชิวก็ไม่สามารถต้านทาน และต้องล่าถอย

ในขณะที่ต่อต้านเว่ยเชียนชิวก็ไม่ลืมกำลังเสริม เขาตะโกนเสียงดัง “เฮยหลัง! เหตุใดเจ้าไม่ยืนหยัดเพื่อข้า!”

ตัวข้าเจียนกั๋วถูกคุกนี้จนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ทำไมไม่ลุกขึ้นมาช่วยสู้เล่า!

อันที่จริง เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เป็นเรื่องเร่งด่วนเฮยหลังและคนอื่นๆ พยายามดิ้นรนเพื่อลุกขึ้น อย่างไรก็ตาม ผลพวงของการระเบิดรุนแรงเกินไป และมันน่าตกใจมากจนหูของพวกเขายังคงอื้ออยู่ จิตใจยังสับสน ร่างกายอ่อนแรง แค่ยืนยังสั่นเทา

ในสถานการณ์เช่นนี้ ก่อนที่พวกเขาจะยกดาบในมือได้ โอ้ ไม่ หากพวกเขาขยับนิ้ว พวกเขาจะถูกเซียวเฉวียนฟันทิ้ง ให้ต้องไปรายงานตัวต่อหน้ายมบาล

ความตายไม่ได้น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือการตายอย่างไร้ประโยชน์

หากเว่ยเชียนชิวรู้เรื่องนี้ในสักวันหนึ่ง เฮยหลังจะต้องตายไม่ต่างกัน

ดังนั้นหลังจากฟังคำพูดของเซียวเฉวียนแล้ว เฮยหลังก็อดไม่ได้ที่จะลังเล เขาลังเลว่าควรมิ้งเว่ยเชียนชิวหรือไม่

เฮยหลังรู้ถึงความแข็งแกร่งของเซียวเฉวียนเป็นอย่างดี ด้วยความแข็งแกร่งของเขา หากเขาต้องการให้ตนตายในยามสาม[2] ตนย่อมอยู่ไม่ถึงยามห้า[3] แม้แต่เว่ยเชียนชิวก็ไม่ต่างกัน

ในความทรงจำของเฮยหลัง เว่ยเชียนชิวไม่เคยเป็นได้แม้เพียงเสี่ยวหนึ่งของเซียวเฉวียน

ตอนนี้เซียวเฉวียน พูดรุนแรงแล้วว่าเว่ยเชียนชิวอาจจะประสบปัญหาในครั้งนี้

ดูสิ ก่อนที่เซียวเฉวียนจะลงมือ ฉินซูโหรวก็เอาชนะเว่ยเชียนชิวจนถึงขั้นต้องขอกำลังเสริม ยังไม่ชัดเจนหรือว่าใครแพ้ใครชนะ

ไม่ใช่ว่าเฮยหลังและคนอื่นๆ ไม่ต้องการช่วยเว่ยเชียนชิว เพียงแต่ว่าเซียวเฉวียนทรงพลังมากเกินไป และพวกเขาไม่สามารถช่วยได้!

ยิ่งไปกว่านั้น เฮยหลังยังได้ยินว่าต้าจ้วงซึ่งกำลังมองหาสมบัติทองคำและเงินให้กับเว่ยเชียนชิวในซินเจียง ได้นำกองกำลังชาวยุทธ์แท้มายอมจำนนต่อเซียวเฉวียน จากนั้นชีวิตของเขาก็สบายขึ้นมาก

ต่างจากพวกเขาที่ติดตามเว่ยเชียนชิวตลอด นอกเหนือจากต้องผ่านช่วงเวลาแห่งชีวิตและความตายที่รุนแรงทุกวัน ยังต้องตื่นตระหนกอยู่ตลอดเวลา

เฮยหลังผู้อยู่ในฐานะบุคคลที่โด่งดังรองจากเว่ยเชียนชิว ผู้ที่ได้รับความชื่นชอบจากเว่ยเชียนชิว จะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ แม้ว่าพวกเขาจะคิดเช่นนั้น ไม่ต้องพูดถึงชาวยุทธ์แท้คนอื่นๆ ความไม่พอใจของพวกเขาต่อเว่ยเชียนชิวไม่ใช่เรื่องหนึ่งหรือสองอีกต่อไป

ในอดีตเนื่องจากความสง่างามและอำนาจของเว่ยเชียนชิว พวกเขาจึงไม่กล้าต่อต้าน ทว่ายามนี้ในเมื่อมีโอกาสเช่นนี้แล้ว เหตุใดจะไม่รักษามันไว้เล่า?

..........

เชิงอรรถ

[1] เหนือคนยังมีคน เหนือฟ้ายังมีฟ้า เป็นสำนวน มีความหมายว่า ใต้หล้าใบนี้มันกว้างใหญ่ อาจมีคนที่เขาเก่งกว่าเราอยู่ ดังนั้นจงอย่าคิดว่าตัวเราเองนั้นเป็นคนที่เก่งที่สุด

[2] ยามสาม คือช่วงเวลาเที่ยงคืน

[3] ยามห้า คือช่วงเวลา 3:00 – 5:00 น