ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1320

“ใต้เท้าเฮยหลาง” นักรบแท้คนหนึ่งในนั้นมาทักเฮยหลางด้วยสีหน้าลังเล จากนั้นลดเสียงลงค่อยๆ พูดว่า “พวกเรา......เอาชนะท่านราชครูไม่ได้ หรือไม่ ปล่อยเขาไปเถอะนะ”

เมื่อก่อน ผู้คนในค่ายของเว่ยเชียนชิว จนถึงคนรับใช้จะเรียกเซียวเฉวียนตามชื่อแซ่ตรงๆ ตอนนี้ นักรบแท้คนนี้ได้เปลี่ยนคำเรียกด้วยตัวของเขาเอง เรียกเซียนเฉวียนเป็นท่านราชครูอย่างให้เกียรติ

เห็นได้ว่า ท่าทีของพวกเขาที่มีต่อเซียวเฉวียนเปลี่ยนไปมากทีเดียว

เฮยหลางก็เข้าใจความหมายของนักรบแท้คนนี้ เขาหันศีรษะมองไปที่นักรบแท้คนอื่นๆ นักรบแท้คนอื่นๆ ก็มองมาที่เฮยหลางด้วยดวงตาที่ร้อนรนและการแสดงออกที่แน่วแน่อย่างผิดปกติ

เฮยหลางพูดว่า "พวกเจ้าก็คิดแบบนี้เหมือนกันหรือ ?"

แน่นอน

แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเฮยหลางคิดอย่างไร พวกเขาเชื่อฟังคำสั่งของเฮยหลาง ดังนั้นมีคนในนั้นจึงถามย้อนว่า "ใต้เท้าเฮยหลางดูแล้ว ควรทำอย่างไรดี ?"

คำนี้ถามอย่างมีระดับทีเดียว

ไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่ปฏิเสธ โยนคำถามกลับไปที่เฮยหลาง

ในขณะที่ไม่รู้แน่ชัดว่าเฮยหลางคิดอย่างไร พวกเขาย่อมไม่กล้าแสดงท่าทีตามใจชอบ เพราะกลัวว่าจะถูกเฮยหลางประหาร

ไม่ใช่ทุกคนจะกล้าหาญเหมือนนักรบแท้คนนั้น กล้าแสดงจุดยืนชัดเจนเช่นนี้

ต้องรู้ว่าเฮยหลางเป็นคนโปรดที่สุดของเว่ยเชียนชิวในขณะนี้ ถ้าเฮยหลางเป็นพวกภักดีเจ้านายอย่างโง่เขลา พูดคำที่ทรยศแหกคอกออกมาเช่นนี้ อาจทำให้เฮยหลางขุ่นเคือง ถึงตอนนั้น ตัวเองจะตายยังไงยังไม่รู้เลย

โยนลูกบอล ถึงจะป้องกันตัวได้อย่างชาญฉลาด

เฮยหลางได้ฟัง ก็น่าจะเข้าใจแล้ว ลูกน้องกลุ่มนี้ ก็แค่อยากให้เขาแสดงจุดยืน ถ้าเป็นเช่นนี้ เฮยหลางก็พูดคล้อยตามว่า "ก็ตามนี้แล้วกัน"

คำสั้นๆ ห้าคำ นำความหวังมาสู่นักรบแท้ นักรบแท้ต่างมองเฮยหลางด้วยสีหน้าอย่างซาบซึ้งใจ จากนั้นจึงมองมาที่เซียวเฉวียน

ถ้าเซียวเฉวียนเอ่ยปากตอนนี้บอกว่าเขาจะรับเอาพวกเขาไป คงจะดีสุดๆ

สิ่งที่พวกเขาคุย เซียวเฉวียนผู้หูไวได้ยินหมด เซียวเฉวียนลืมเปลือกตาขึ้น เหลือบมองพวกเขาอย่างจืดชืดแล้วพูดว่า "ดีมาก ผู้รู้กาลเทศะเป็นยอดบุรุษ"

“วางใจได้ ต่อไปขอให้พวกเจ้ายืนหยัดเป็นคนติดดิน ฝ่าบาทจะไม่ปฏิบัติขาดตกบกพร่องต่อพวกเจ้าแน่” เซียวเฉวียนไช่คิดจะรับเอาพวกเขาไปหรอก รับเลี้ยงผู้คนมากมาย ไม่ต้องใช้เงินหรือไง ?

ถึงแม้เซียวเฉวียนจะมีเงินมาก แต่เงินของเขาจะเอาไว้ใช้ในการพัฒนาการศึกษา

คนเหล่านี้ เก็บไว้ให้องค์จักรพรรดิเลี้ยงเถอะ !

ฮือ ๆ ๆ เซียวเฉวียนไม่ต้องการพวกเขาหรือ ?

แต่ว่า ตอนนี้ถ้าหากสามารถรับใช้องค์จักรพรรดิได้ ก็ดีไม่น้อย ดีกว่าการติดตามเว่ยเชียนชิวมากโขอยู่

เมื่อได้ฟังคำพูดของเซียวเฉวียน นักรบแท้ทุกคนก็พูดพร้อมกัน "ขอบคุณท่านราชครู หวังว่าท่านราชครูจะช่วยกล่าวเรื่องราวดีๆ ของผู้น้อยต่อหน้าฝ่าบาทให้ด้วย"

เซียวเฉวียนยิ้ม ๆ และกล่าวว่า "แน่นอน ไม่ต้องกล่าวขอบคุณหรอ"

ข้อพิพาททางนี้สงบลงแล้ว

ทางโน้น เว่ยเชียนชิวกับฉินซูโหรวสู้กันอย่างดุเดือดร้อนแรง จนเว่ยเชียนชิวเหงื่อออกทั้งที่หน้าผากและฝ่ามือ เขาสาปแช่งในใจ "อีนางห่า ! เด็กตัวติ๊ด แต่ร้ายกาจชิบหาย !"

ตีจนกระทั่งเว่ยเชียนชิวไม่สามารถตอบโต้ได้ ทำได้แต่ป้องกันตัวอยู่ท่าเดียว

นี่มันดูไม่วิทยาศาสตร์เลยนี่วา ก่อนนี้ไม่นานเว่ยเชียนชิวยังทำร้ายเซียวเฉวียนจนบาดเจ็บเลย เป็นไปได้หรือนางเด็กนี่จะเก่งกาจยิ่งกว่าเซียวเฉวียน ?

พิลึก พิลึกกึกกือจริงๆ !

เป็นไปได้ยังไง ?

ถึงจะเป็นฉินปาฟางและฉินเซิ่งก็เถอะ ก็ยังไม่แข็งแกร่งเท่านี้ นางเด็กคนนี้ไปเรียนวิชาการต่อสู้มาจากไหน ?

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาอยากรู้นี่โน่น เว่ยเชียนชิวเก็บความอยากรู้อยากเห็นนั่น ตั้งหน้าตั้งตารับมือกับฉินซูโหรวอย่างเต็มที่

พอมีจังหวะ เว่ยเชียนชิวก็ไม่ลืมที่จะมองเฮยหลางด้วยหางตาของเขา เฮยหลางและพวกไม่ได้ทุบตีกับเซียวเฉวียน ก็ไม่ได้จะมาช่วยเว่ยเชียนชิว ดูท่าทางสีหน้าของเฮยหลางและพวก ดูเหมือนกำลังคุยอะไรกับเซียวเฉวียนอยู่

เมื่อมองดูสีหน้าของพวกเขาอีกที ก็ไม่มีความตึงเครียดแม้แต่นิด ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้พูดจาดุดันรุนแรงอะไรเลย เหมือนกำลังสนทนาเล่นกันตามปกติ

แต่ว่าครั้งนี้ ปฏิกิริยาของฉินซูโหรวยังช้าไปนิด แส้ได้ฟาดมาที่แขนของฉินซูโหรวอย่างแรง ฉินซูโหรวร้องจี๊ดด้วยความเจ็บปวด

เสียงไม่ดังและเซียวเฉวียนไม่ได้ยิน เขาเชื่อว่าฉินซูโหรวสามารถรับมือกับเว่ยเชียนชิวได้ ยิ่งไปกว่านั้น เซียวเฉวียนก็ได้บอกฉินซูโหรวให้ระวัง ถ้าสู้ไม่ได้ก็ถอย ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงปล่อยให้ฉินซูโหรวไปรับมือเอง

สำหรับตัวเขาเอง เขากำลังสืบหาข้อมูลจากเฮยหลางเกี่ยวกับกองทัพนักรบแท้อยู่

ตามที่เซียวเฉวียนคาดไว้ไม่ผิด กองทัพก็อยู่ในเมืองมู่อวิ๋น

เฮยหลางบอกว่าที่ตั้งของกองทัพนักรบแท้นั้นอยู่ในที่ลึกลับอย่างยิ่ง หากไม่มีคนคุ้นเคยนำทาง ไม่มีใครสามารถหาพวกเขาเจอได้

ถึงแม้จะหาพวกเขาเจอ ถ้าไม่มีตราสัญลักษณ์ที่เว่ยเชียนชิวมอบให้ ก็ไม่สามารถระดมพลพวกเขาได้ ยิ่งกว่านั้น พวกเขายังจะฆ่าผู้ที่บุกรุกเข้าไปในดินแดนของพวกเขาด้วย

เฮยหลางยังกล่าวอีกว่า กองทัพนักรบแท้สาบานว่าจะภักดีต่อเว่ยเชียนชิวจนตาย ยอมรับเว่ยเชียนชิวเพียงคนเดียวเป็นนาย นอกจากเว่ยเชียนชิวจะบอกกล่าวต่อหน้าพวกเขาด้วยตนเองว่าใครจะมาเป็นนายคนใหม่ของพวกเขาต่อไป พวกเขาถึงจะยอมรับฟัง

หรือว่าถือหนังสือมอบอำนาจที่ประทับตราของเว่ยเชียนชิว

ดังนั้น หากบุคคลภายนอกคิดจะมารวบเอากองทัพนักรบแท้ของเว่ยเชียนชิว เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

แต่เซียวเฉวียนรู้สึกว่า นี่ก็ไม่ใช่จะเป็นไปไม่ได้ คำโบราณกล่าวว่า ความสำเร็จอยู่ที่การกระทำของคน

เพียงแต่ว่า เซียวเฉวียนไม่รู้สึกสนใจกองทัพนักรบแท้ของเว่ยเชียนชิว รอให้เว่ยเชียนชิว ราชานักรบแท้คนนี้ตาย หากพวกเขาเต็มใจที่จะยอมจำนนต่อราชสำนักอย่างเชื่อฟัง ก็เป็นที่น่ายินดีปรีดิ์เปรมของทุกๆ คน

แต่ถ้าพวกเขากระด้างกระเดื่อง เซียวเฉวียนก็จะกำจัดพวกเขาเสีย !

ในขณะนี้เอง เซียวเฉวียนรู้สึกได้ว่า เสียงสู้รบทางโน้นเงียบหายไป

เซียวเฉวียนรีบหันศีรษะไปมองดู

ปรากฏว่าตอนนี้ฉินซูโหรวถูกแส้ของเว่ยเชียนชิวหวดเข้าไปหนึ่งที ไม่ทันที่ฉินซูโหรวจะผ่อนแรงหายใจ เว่ยเชียนชิวก็เบิกการโจมตีมาที่ฉินซูโหรวอย่างบ้าคลั่ง

ความรุนแรงของการโจมตีนั้น เกินความคาดคิดของฉินซูโหรว ชั่วครู่เดียว ฉินซูโหรวหลบไม่ทัน โดนเว่ยเชียนชิวหวดแส้เข้าไปอีกครั้ง