ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1321

แส้นี้รุนแรงยิ่งกว่าเที่ยวเมื่อกี้อีก หวดจนฉินซูโหรวสูญเสียการทรงตัว โซเซไปหลายก้าว แต่ก็ยังเสียการทรงตัวและล้มลงกับพื้น

เจ็บมากจนฉินซูโหรวต้องกัดฟันคร่ำครวญ มันเจ็บ เจ็บเข้าหัวใจ เจ็บมากจริงๆ

เจ็บปวดจนดวงตาที่สวยงามของฉินซูโหรวหนาแน่นด้วยไอน้ำ

ยังดีที่ฉินซูโหรวก็เป็นคนเข้มแข็งเช่นกัน เธอเช็ดตาทีหนึ่งและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและสบตากับเว่ยเชียนชิว

ดวงตาของเว่ยเชียนชิวเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ดูถูก และดุร้าย "นี่คือสิ่งที่เจ้าจะได้รับเพราะคำหยาบคายของเจ้า !"

แค่หญิงคนหนึ่ง บังอาจมาหัวเราะเยาะเว่ยเชียนชิว เว่ยเชียนชิวต้องให้ฉินซูโหรวชดใช้อย่างแน่นอน

น่ากลัวว่าจะยังไม่มีใครรู้ ระดับความโกรธของนักรบแท้จะกำหนดระดับปะทุพลังแรงของเขา

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ยิ่งเว่ยเชียนชิวโกรธมากเท่าไร เขาก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น และกำลังภายในของเขาก็จะยิ่งหนาลึกมากขึ้น

ความลับนี้ เว่ยเชียนชิวได้ค้นพบในหนังสือโบราณโดยบังเอิญ หลังจากอ่านจบแล้ว เว่ยเชียนชิวก็เผาหนังสือโบราณเล่มนั้นทิ้งทันที ไม่อยากให้ผู้อื่นเห็น

ตั้งแต่นั้นมา เว่ยเชียนชิวก็เริ่มก้าวขึ้นหนทางฝึกฝนนิสัยที่รุนแรง ทั้งถลำลึกในเส้นทางนี้มากยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ

เพื่อให้ทุกคนคิดว่าเขาแข็งแกร่ง เว่ยเชียนชิวจึงรักษาใช้อารมณ์รุนแรงอยู่ตลอดเวลา ด้วยวิธีนี้ พละกำลังของเขาจึงนำหน้ากว่านักรบแท้ธรรมดามาก

อารมณ์ที่รุนแรงกลายเป็นปัจจัยสำคัญทำให้เว่ยเชียนชิวกลายเป็นราชาแห่งนักรบแท้

เพราะในบรรดานักรบแท้ เว่ยเชียนชิวมีนิสัยอารมณ์รุนแรงที่สุด จึงมีพลังมากที่สุด ดังนั้นเขาจึงครองความเป็นราชาอยู่คนเดียว

ตอนนี้ ท่าทีของเฮยหลางและพวกทำให้เว่ยเชียนชิวโกรธแล้ว คำพูดเหน็บแนมของฉินซูโหรวยิ่งเหมือนสาดน้ำมันเข้าไปในกองเพลิง

เรื่องที่น่าอับอายที่สุดคือไม่มีอะไรเกินกว่าถูกผู้หญิงหัวเราะเยาะ !

เว่ยเชียนชิวโมโหจนถึงสุดขีดจริงๆ เป็นความโมโหที่ไม่เคยมีเกิดขึ้นมาก่อน !

ความโกรธนี้เองเป็นแรงกระตุ้นให้กับศักยภาพของเว่ยเชียนชิว ทำให้เขาพลิกสถานการณ์ที่ถูกถล่มท่าเดียวเมื่อกี้ จากเสียท่าทีมาเป็นเชิงได้เปรียบ

เซียวเฉวียนเห็นเข้า เขาก็แวบเดินเข้ามาถามด้วยความห่วงใย "เจ้าหญิง เจ้าเจ็บมากไหม ?"

“ยังพอทนได้” ฉินซูโหรวพูดด้วยรอยยิ้มซีดๆ

”เอาล่ะ เจ้าออกไปพักผ่อนก่อน ทางนี้ให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง” เซียวเฉวียนออกคำสั่ง

ฉินซูโหรวรู้ตัวว่าตอนนี้ไม่เหมาะที่จะต่อสู้ ดังนั้นเธอจึงเชื่อฟังและเดินออกไปพักผ่อนอยู่ข้างๆ

เว่ยเชียนชิวในขณะนี้รู้สึกว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลัง แม้แต่จะเผชิญหน้ากับเซียวเฉวียน เขาก็ไม่มีความหวาดกลัวดั่งที่ผ่านมา เขาพูดด้วยสายตาเหี้ยมโหด "เซียวเฉวียน มาดูกันว่าเจ้าจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของข้าเจียนกั๋วได้ไหมวันนี้ !”

เขาจะทำให้เซียวเฉวียนต้องเสียใจเพราะความเย่อหยิ่งของเขา !

ฮ่า ๆ ๆ !

พูดจบ เว่ยเชียนชิวก็โบกอาวุธในมือ ผันตัวแวบหนึ่งกระโจนมายังที่เซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนยิ้มเยาะ "มาลองดูสิ !"

เห็นดาบของเว่ยเชียนชิวแทงเข้ามา เซียวเฉวียนหลบตัวแป๊บ พ้นดาบของเว่ยเชียนชิวไป

ฝั่งนี้เพิ่งจะหลบดาบไป อีกฝั่งก็เหวี่ยงแส้เข้ามา

ดูจากการรุกของเว่ยเชียนชิว มันช่างโหดเหี้ยมและดุร้ายเหลือเกิน !

แต่ว่า ขบวนท่าเหล่านี้ไม่มีประโยชน์สำหรับเซียววียน หลบหลีกหลบเลี่ยงได้อย่างสบายๆ

หลังจากฟาดมาสองครั้งล้มเหลว เว่ยเชียนชิวก็เหมือนกับถูกคนปิดประตูใส่หน้า

ลองคิดดูสิ ท่านเจียนกั๋วผู้มีสถานะสูงศักดิ์อย่างยิ่ง อยู่ในต้าเว่ยเรียกลมได้ลม เรียกฝนได้ฝนอย่างท่านเจียนกั๋ว จู่ๆ ถูกเขาปิดประตูใส่หน้า ต้องปรับให้สภาพจิตใจสงบลงยากเย็นขนาดไหน !

ใบหน้าของเขาดูน่าเกลียดราวกับว่าเผลอกินแมลงวันลงท้อง

“หาเรื่องตาย !” เว่ยเชียนชิวทนไม่ไหวที่จะเห็นเซียวเฉวียนจองหองขนาดนี้

เขาเอาแส้ที่โดนเซียวเฉวียนตัดขาดทิ้งไป ชูดาบกระโดดขึ้นสูง ฟันมาที่เซียวเฉวียนอย่างคล่องแคล่วว่องไว

เซียวเฉวียนยิ้มเบาๆ และไขข้อข้องใจให้เว่ยเชียนชิว "ข้าเซียวเป็นคนอย่างแน่นอน ถ้าไม่ใช่คนจะยืนอยู่ตรงนี้กลางวันแสกๆ คุยกับท่านได้อย่างไร ?"

แค่ว่า ในตัวเขามีตราศักดิ์สิทธิ์พันปีคอยช่วยเท่านั้นเองแหละ

มนุษย์ธรรมดาๆ จะมาสู้รบกับตราศักดิ์สิทธิ์พันปี จะเอาชนะได้อย่างไร ?

เซียวเฉวียนยกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างมีนัยยะลึกซึ้ง เว่ยเชียนชิวเห็นแล้วใจคอหวั่นไหว รอยยิ้มนี้ดูแล้วไม่ใช่เรื่องดีแน่

ใช่แล้ว เซียวเฉวียนยิ้มแบบนี้ เว่ยเฉียนชิวถูกลิขิตแล้วว่าต้องพินาศแน่

อย่างที่ว่า เซียวเฉวียนผลักดาบจิงหุนอย่างแรงด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ทำให้เว่ยเชียนชิวกระเด็นห่างออกไปหลายเมตรและคุกเข่าลงครึ่งตัวบนพื้น

เซียวเฉวียนรีบก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มนิดๆ "ท่านเจียนกั๋ว ทำไมต้องคารวะใหญ่โตขนาดนี้ ?"

“แต่ว่า เห็นแก่ท่านเจียนกั๋วมีจิตใจมาให้ถึงขนาดนี้ เซียวก็ฝืนใจน้อมรับไว้ก็แล้วกัน” เซียวเฉวียนกล่าวต่อ

เป็นซูเปอร์แบบฉบับที่เอาเปรียบเขาแล้วยังทำไขสือ

เว่ยเชียนชิวอาศัยพลังของดาบลุกขึ้นยืน ใบหน้ามืดราวกับก้อนถ่าน จ้องตากลมที่เซียวเฉวียน โดยไม่พูดอะไรสักคำ ชูดาบขึ้นก็จะมาฟันเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนรีบสกัดไว้ด้วยดาบจิงหุน เสียงดัง "เคร้ง !" ทีหนึ่ง ดาบปะทะกันส่งประกายไฟแวววาว เซียวเฉวียนหรี่ตาโดยสัญชาตญาณ ขณะที่เว่ยเชียนชิวซึ่งฆ่าฟันจนตาแดงก่ำ ไม่แม้แต่จะกะพริบตา จ้องมองแต่เซียวเฉวียนด้วยตาเคียดแค้น

ความโกรธแค้นท่วมท้นทำให้เส้นเลือดของเว่ยเชียนชิวพองตัวไปทั่วร่างกาย เลือดเดือดพล่านอย่างแรง

ใบหน้าแก่เก๋านั้นยิ่งดูแดงขึ้นราวกับว่าเมาเหล้ามา

ส่วนเซียวเฉวียนก็ทำเป็นมองไม่เห็น ทำเป็นกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ สักพักหนึ่ง เขาก็พูดว่า "ได้ล่ะ ให้เซียวเดาว่าทำไมท่านเจียนกั๋วถึงมาคุกเข่าให้เซียว"

“ตามที่เซียวคิดได้นะ ท่านเจียนกั๋วคงจะมีอะไรจะสั่งเสียแน่เลยใช่ไหม ? จะให้เซียวดูแลเจ้าอ๋องหรือ ? เรื่องนี้ท่านเจียนกั๋วไม่ต้องเป็นห่วง เซียวจะถือว่าเขาเป็นเหมือนพี่น้อง ในเมื่อเจ้าอ๋องเคยช่วยเหลือเซียวมามาก” เซียวเฉวียนจงใจหยุดพักและชำเลืองมองเว่ยเชียนชิวจากหางตาของเขา

ใบหน้าของเว่ยเชียนชิวมืดมนมาก เหมือนน้ำตาจะหลั่งออกมาได้ทุกเมื่อ