ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1322

คำสั่งเสีย ?

ถุย !

เว่ยเชียนชิวถ่มน้ำลายใส่เซียวเฉวียน

แน่นอนว่าเซียวเฉวียนย่อมหลบออกไป

“แต่ว่า เซียวรู้สึกว่าเรื่องนี้ท่านเจียนกั๋วไม่ถึงกับต้องมาคุกเข่า หรือว่ามีเรื่องที่สำคัญกว่านี้ ?”

เซียวเฉวียนพูดกับตัวเองว่า "ขอให้เซียวคิดละเอียดอีกที มีเหตุสำคัญอะไรกันแน่ที่คู่ควรให้ท่านเจียนกั๋วสูงศักดิ์อำนาจล้นฟ้ามาคุกเข่าให้กับเซียว ผู้มาจากครอบครัวต่ำต้อย ?"

คิดไปคิดมา เซียวเฉวียนแสร้งทำเป็นตระหนักถึงบางสิ่งในทันใด ดวงตาสว่างขึ้นและพูดว่า "ถ้าเซียวเดาไม่ผิด ต้องเป็นกองทัพนักรบแท้ที่ท่านคิดหวงอยู่ตลอดเวลา ! ท่านเจียนกั๋ว เซียวพูดถูกไหม ?”

พูดจบ เซียวเฉวียนก็เลิกคิ้วขึ้นและมองดูเว่ยเชียนชิวทั้งยิ้มแต่ไม่เหมือนยิ้ม

เบ้าตาของเว่ยเชียนชิวกระตุก จ้องมองที่เซียวเฉวียนด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ แทบอยากจะเผาเซียวเฉวียนจนเป็นเถ้าถ่าน !

เซียวเฉวียนเอยเซียวเฉวียน !

เจ้าเป็นปีศาจใช่ไหม !

เว่ยเชียนชิวโกรธมากจนปวดกระโลกดังตุบๆ !

ตอนนี้ เซียวเฉวียนกล่าวอีก "ดูลักษณะของท่านเจียนกั๋วแล้ว เซียวคงจะพูดถูก งั้นเซียวขอเดาต่อว่าท่านเจียนกั๋วจะขออะไร ? ท่านเจียนกั๋ว ท่านคิดอยากให้เซียวรับช่วงกองทัพนักรบแท้ของท่านหรือ ? ถ้าใช่เรื่องนี้ เซียวตกลงแน่นอน !”

”โอ้ ใช่แล้ว ท่านเจียนกั๋วอาจไม่เชื่อ เซียวก็รู้ดีว่ากองทัพนักรบแท้อยู่ในเมืองมู่อวิ๋น” พูดจบ เซียวเฉวียนยิ้ม ๆ และมองหน้าเว่ยเชียนชิวอย่างมีนัยยะ

ใบหน้าของเว่ยเชียนชิวเปลี่ยนจากสีแดงจนซีดแล้วม่วง ดูน่าเกลียดมาก

ครั้งนี้ เขารู้สึกหวาดกลัวแล้ว

เขารู้ดีว่าที่ผ่านมาเซียวเฉวียนไม่ได้ฆ่าเขา เพราะเซียวเฉวียนต้องการค้นหาที่อยู่ของกองทัพนักรบแท้

ตอนนี้ ในเมื่อเซียวเฉวียนรู้ที่อยู่ของกองทหารแล้ว เขาจึงไม่มีความหมายที่จะอยู่ต่อไปสำหรับเซียวเฉวียน

และความแค้นอันลึกซึ้งระหว่างเขากับเซียวเฉวียนนั้น เซียวเฉวียนจะชำระแล้ว

การสู้รบในเมื่อสักครู่นี้ ไม่ว่าเว่ยเชียนชิวจะออกไม้ไหนหรือใช้พละกำลังมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถทำร้าย เซียวเฉวียนได้เลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเว่ยเชียนชิวจึงรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซียวเฉวียนจริงๆ !

ความกลัวต่อความตายที่กำลังมาเยือนแผ่ซ่านอยู่ในหัวใจของเว่ยเชียนชิว แพร่กระจายไปยังทุกตัวเซลล์ในร่างของเขา

ไม่นะ !

เขายังไม่อยากตาย !

เขาต้องการได้รับเกียรติอันสูงสุดในโลกนี้ !

เขายังต้องการมีชีวิตที่เป็นอมตะ !

เว่ยเชียนชิวปฏิเสธอย่างแข็งกร้าว "เจ้าคิดผิด ! เซียวเฉวียน เจ้าผิดแล้ว ! กองทัพนักรบแท้ไม่ได้อยู่ในเมืองมู่อวิ๋นเลย !"

เซียวเฉวียนพูดช้าๆ "หรือ ? จริงอะ ? แต่ไม่เป็นไร ถึงแม้ไม่อยู่ เซียวก็มีทางหาให้เจอจนได้ ท่านเจียนกั๋วหายห่วงได้"

“บอกมาสิ ยังมีอะไรจะสั่งเสียอีก”

พูดจบ ดวงตาของเซียวเฉวียนเย็นเยือกทันที มองดูเว่ยเชียนชิว มองดูสภาพความหวาดกลัวก่อนตายของคนที่เต็มไปด้วยสิ่งชั่วร้ายคนนี้

ที่แท้ เว่ยเชียนชิวก็กลัวตายถึงขนาดนี้หรือ ?

กลัวตายนะดีแล้ว !

คนที่ตายในเงื้อมมือของเขา นับจำนวนไม่ถ้วน

เขาก็ควรลิ้มรสความรู้สึกสิ้นหวังว่าเป็นไงบ้าง !

“ถูกแล้ว ยังมีอีกอย่างหนึ่ง ข้าคิดว่าจำเป็นต้องบอกท่าน เว่ยเป้ยไม่ใช่ลูกชายของท่าน ลูกชายของท่านตายไปนานแล้ว” เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชา

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาก็เหมือนกับเซียวเฉวียน เป็นคนที่มาจากจีนฮวาเซี่ย

เว่ยเป้ยซึ่งเว่ยเชียนชิวมองว่าเป็นลูกสุดที่รักมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าเป็นคนจีนฮวาเซี่ย เว่ยเชียนชิวซึ่งเป็นนักวางกลยุทธ์มาโดยตลอดต้องถูกลูกชายสุดที่รักของเขาปิดบังมานานขนาดนี้ เว่ยเชียนชิวต้องรู้สึกอึดอัดเต็มทนใช่ไหม ? แค้นมากเลยใช่ไหม ?

ฮ่า ๆ ๆ !

เออ นี่แหละ คือผลลัพธ์ที่เซียวเฉวียนต้องการ

ตามที่เซียวเฉวียนพูดมา เซียวเทียน ปีศาจกวี เหวินฮั่น เฉาสิงจือ...... พวกเขาอุทิศตนเพื่อประชาชน แต่ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาได้อะไร ?

ไม่มีอะไรทั้งนั้น !

มีอย่างเดียวคือตาย !

กลับมาดูเว่ยเชียนชิวสิ เขาได้เป็นถึงใต้เท้าเจียนกั๋ว แม้ว่าเขาจะโหดร้ายอารมณ์รุนแรง เอาแต่ใจตัวเอง แต่เขาก็มีเงิน หญิงงาม อำนาจ เกียรติยศ ทุกสิ่งที่ใครๆ อยากได้แต่ไร้วาสนาครอบครองนั้น เขามีครบทุกอย่าง

ถึงมีคนแอบกล่าวว่าเขาเป็นจอมปีศาจฆ่าตัดชีวิตผู้คน ? แล้วจะทำยังไงได้ เขาได้ยินที เขาก็จะฆ่ามันที

ฆ่าคนเสร็จแล้ว เขาก็ยังคงกินอยู่หลับนอนเสพสุขตามปกติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ต่อหน้าเขา ไม่มีใครกล้าดูหมิ่นเขา ทุกคนก็แสดงความเคารพเขา

แม้แต่องค์จักรพรรดิตัวน้อยก็ยังต้องทรงดูสีหน้าของเขา

เว่ยเชียนชิวก็ยังคงใช้ชีวิตของเขาอยู่อย่างดีไม่เห็นหรือ ?

ตามที่เว่ยเชียนชิวกล่าว เซียวเทียนและพวกเป็นคนคร่ำครึ คิดว่าอาศัยแรงพวกเขาสามารถช่วยชีวิตคนทั่วไปได้สร้างฝันที่ไม่สมตามความเป็นจริง มาเรียกร้องต่อกรกับเว่ยเชียนชิว สุดท้ายต้องเอาชีวิตของตัวเองเข้าแลกด้วย !

ชีวิตเสียไปทุกอย่างก็จบ พูดอะไรล้วนเป็นเรื่องไร้สาระ !

หากเซียวเทียนไม่คร่ำครึในตอนนั้นและยอมรับใช้เว่ยเชียนชิว ตระกูลเซียวก็คงไม่ตกอับ และเซียวเฉวียนก็คงไม่ต้องมาใช้ชีวิตยากลำบากเช่นนี้

“ดังนั้น เซียวเฉวียน เจ้าควรตำหนิพ่อที่อายุสั้นของเจ้า เพราะเขาไม่รู้กาลเทศะ ทำให้พวกเจ้าต้องระเหเร่ร่อน ต้องทนทุกข์ทรมานจากสายตาที่เย็นชาของโลก” เว่ยเชียนชิวกล่าวด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยว “พวกเขาตายต้องโทษตัวพวกเขาเอง พวกเขามาขวางทางของข้าเจียนกั๋วเอง !”

“สาเหตุที่ทำให้พวกเขาตาย ไม่ใช่ข้าเจียนกั๋ว แต่เป็นเพราะพวกเขาโง่” เว่ยเชียนชิวกล่าวตลบตะแลง

ขณะฟังคำพูดตลบตะแลงของเว่ยเชียนชิว เซียวเฉวียนก็รู้สึกสะอิดสะเอียนเป็นอย่างยิ่ง !

ฟังแล้วลบหลู่หูของตัวเอง !

คนกำลังจะตาย ยังไม่รู้จักสำนึก !

เซียวเฉวียนเหลือบมองไปทั้งพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ดังนั้น ท่านตายก็เพราะตัวท่านเอง ท่านมาขวางทางข้า ! ท่านไม่รู้กาลเทศะของข้า !"