ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1330

เดิมทีจวนเจ้าผู้ครองรัฐก็คือที่พำนักของเจ้าผู้ของรัฐ นอกจากเจ้าผู้ครองรัฐแล้ว ใครก็พำนักไม่ได้

ครานั้นเว่ยไป๋ถูกเนรเทศออกไปอยู่เกาะจูเสิน จินเผิงได้รับคำสั่งให้มาปกป้องรัฐมู่อวิ๋นยามเจอเคราะห์ภัย

เพื่อแสดงความเคารพที่ศาลมีต่อจินเผิง จึงปล่อยให้จินเผิงปฏิบัติหน้าที่ในศาลอย่างเต็มกำลัง ดังนั้นจินเผิงจึงเข้าสู่วังได้ตามใจชอบ

การได้เข้าวังนับเป็นเกียรติอย่างยิ่งยวด！

เกียรติอันรุ่งโรจน์นี้กินเวลานานกว่าสิบปี ทำให้จินเผิงคิดว่าเขาคือเจ้าของตัวจริงของวังแห่งนี้ไปแล้ว

บัดนี้เซียวเฉวียนปรากฏตัว จึงมีพระราชโองการลงไป ให้ตีแสกหน้า บอกจินเผิงไปตรง ๆ ว่าที่นี่ไม่ใช่ของจินเผิง ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้เจ้ามอบมันให้เซียวเฉวียน ให้เจ้าออกไปอย่างว่าง่าย！

พอเห็นกับตาว่าเซียวเฉวียนช่วงชิงความรุ่งโรจน์นี้ จินเผิงจึงอดเกลียดชังเซียวเฉวียนไม่ได้

เกลียดที่เซียวเฉวียนจงใจมาแย่งความรุ่งโรจน์จากเขา

นัยน์ตาของเขาร้อนรุ่ม ถลึงตาใส่เซียวเฉวียนอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นก็รับพระราชโองการอย่างไม่เต็มใจนัก

โชคดีที่พระราชโองการนั้นทรงมีคำสั่งให้เขาออกจากวังเท่านั้น ไม่ได้ลดสถานะของเขา

เขาต้องการนำเลือดเนื้อของราษฎร์ที่ขูดมาเลือดขูดเนื้อมาหลายปีไปด้วย

ในเมื่อไม่ได้อยู่ในวังแห่งนี้ สมบัติพัสถานที่ได้จากราษฎร์เหล่านั้นก็จำต้องยกให้เรือนใหญ่อันหรูหราของจินเผิง กระทั่งมีชีวิตอย่างสุขสบาย

ไปก็ไป！

“เจ้าเข้าไปเก็บของก่อนเถอะ” จินเผิงยังคงยืนหยัด กระทั่งออกคำสั่งทหารรักษาการณ์อยู่รอบตัวด้วยท่าทีดุดัน

ทหารรับคำสั่งอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะเดินออกไป

เหล่าชนชั้นสูงผู้มีอำนาจเดินออกมาพร้อมกับจินเผิง เขามีสีหน้าลังเลเหมือนมีบางอย่างจะพูดกับจินเผิง ด้วยท่าทีที่ไม่รู้ว่าควรหรือไม่ควร

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเหล่าชนชั้นสูงผู้มีอำนาจผู้หนึ่งก็ตัดสินใจ ก่อนจะเดินรุดหน้าเข้ามาด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยว จากนั้นก็ชะโงกหน้าเข้ามากระซิบข้างหูของจินเผิงด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “ท่านแม่ทัพ ตอนนี้จำนวนคนมากเกินไป ถ้าเจ้าจะย้ายเข้าวังต่อหน้าทุกคน เกรงว่าคงดูไม่เหมาะสม”

คนอื่นไม่รู้ แต่เหล่าชนชั้นสูงผู้มีอำนาจรู้ดี

แค่สมบัติของราษฎร์ที่ขูดเลือดขูดเนื้ออย่างไร้เยื่อใยเหล่านี้ก็ไม่ต่ำกว่าสิบกล่องแล้ว

ย้ายกันออกมาอึกทึกครึกโครมขนาดนี้ จะไม่ดึงดูดสายตาได้อย่างนั้นหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้นเซียวเฉวียนก็ยังอยู่ที่นี่

อย่าลืมว่าการกระทำของเซียวเฉวียนดูหยิ่งผยองจนเคยตัว ถ้าเขาบังคับให้จินเผิงเปิดกล่องตรวจสอบ ใครก็ปฏิเสธไม่ได้

เหตุใดถึงไม่ยื้อเวลาอีกสักหน่อย ถือโอกาสตอนที่สถานการณ์คับขัน ค่อยลงมือช่วงที่ผู้คนบางตาล่ะ?

พอได้ยินประโยคของเหล่าชนชั้นสูงผู้มีอำนาจ จินเผิงก็เปลี่ยนความคิด เพราะคิดว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นไม่สมเหตุสมผล

เงินทองที่ขูดเลือดขูดเนื้อราษฎร์มานานหลายปีเหล่านี้จะยกให้กับเว่ยเชียนชิวเสียโดยส่วนใหญ่แล้ว ตัวเองก็เก็บสะสมไว้ไม่น้อยเช่นกัน

ดังนั้นกล่องหลายสิบใบของเหล่าชนชั้นสูงผู้มีอำนาจนับว่ายังน้อยนัก

ขณะที่จินเผิงกำลังเตรียมจะเอ่ยปากของยื้อเวลาออกจากวังหลวง เซียวเฉวียนก็ชิงกล่าวเสียก่อนด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “จริงสิ ท่านแม่ทัพ ยังมีอีกเรื่องที่ข้าต้องป่าวประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน”

กล่าวจบเซียวเฉวียนก็ล้วงหยิบหนังสือของอาณาประชาราษฎร์ที่เขาเตรียมไว้นานแล้วออกมาจากแขนเสื้อ ก่อนเปิดออก ตัวอักษรสีดำปรากฏอยู่บนกระดาษสีขาวว่า “หนังสือร้องทุกข์ของเหล่าราษฎร์” อย่างเด่นชัด

จินเผิงกวาดตามองรอบหนึ่ง แม้จะยังไม่ได้อ่านเนื้อหาอย่างจริงจัง แต่ก็พาให้หัวใจของเขาเต้นระส่ำ

หนังสือร้องทุกข์ของเหล่าราษฎร์ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

เขาอ่านอีกครั้ง ซึ่งมีการเขียนอธิบายไว้ว่า ‘จินเผิงท่านแม่ทัพผู้พิทักษ์รัฐมู่อวิ๋น ได้สมคบคิดกับเหล่าชนชั้นสูงผู้มีอำนาจในท้องถิ่นรุกล้ำชาวบ้าน ของให้ศาลปฏิบัติเรื่องนี้อย่างเคร่งครัด！’

เมื่อมองลงไปด้านล่าง จะเห็นเป็นรอยนิ้วมือเปื้อนเลือดประทับอยู่บนชื่อของตัวเอง