ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1333

คนที่ออกไปจากที่นี่ ตั้งแต่ได้เจอเงินก่อนโต ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

เวรเอ๊ย ！

ความยากจนจำกัดจินตนาการจริง ๆ

ความมั่งคั่งของที่นี่มากเกินพรรณนา มากเสียจนแม้แต่คนธรรมดาก็ยังไม่กล้าจินตนาการ

ทันทีที่เข้ามาในวังก็เหมือนกับเจอโลกกว้าง

โลกที่เปิดกว้างนี้ทำให้ชาวบ้านพากันตกตะลึงไม่ได้สติ...

เมื่อเห็นภูเขาทองภูเขาเงินตรงหน้า เซียวเฉวียนก็เกิดความกังวลเล็กน้อย

ทรัพย์สมบัติที่ปล้นมาจากรัฐมู่อวิ๋นแห่งนี้จะจัดสรรปันส่วนได้อย่างไร?

จะจัดการได้อย่างไร?

“ขึ้นอยู่กับเจ้า ว่าจะจัดการสมบัติเหล่านี้อย่างไร?” เซียวเฉวียนครุ่นคิด จากนั้นก็โยนปัญหาไปทางเจินฮ่าว

โดยทั่วไปแล้วสมบัติมากมายเพียงนี้ควรถวายแด่ฮ่องเต้ไปเก็บไว้ในท้องพระคลัง

แต่ถ้าส่งมอบไปแล้ว การจะนำคืนกลับมาให้ชาวบ้านอีกครั้งเกรงว่าคงยาก

ตั้งแต่โบราณกาลมา หลังจากที่เงินจากการตรวจค้นบ้านเรือนถูกยึดเข้าท้องพระคลังไปแล้วล้วนกลายเป็นเงินเดือนและเสบียงอาหารไม่สามารถคืนราษฎร์ได้อีก

แต่ถ้าไม่ส่งมอบ เซียวเฉวียนฆ่าเว่ยเชียนชิวโดยพลการ ทั้งยังปล่อยให้เขาจัดการเงินทองโดยพลการ ฮ่องเต้ไม่ความคิดอย่างไร ไม่ต้องพูดก็เข้าใจ

เรื่องใหญ่เพียงนี้ เซียวเฉวียนไม่เคยปรึกษาใครมาก่อน จัดการเองทุกอย่าง ฮ่องเต้จะทรงไม่พอพระทัยก็เป็นเรื่องปกติ

ก็ใช่ว่าเซียวเฉวียนจะกลัวปัญหา แต่กลับเป็นความปัญหาที่ไม่จำเป็น เซียวเฉวียนไม่อยากมีปัญหา

เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องรอง สิ่งสำคัญคือการกระจายสินค้าที่ไม่เหมาะสมอาจก่อให้เกิดความวุ่นวาย

เจินฮ่าวก็เคยเจอเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก เขาจมอยู่ในความคิดครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “ขึ้นอยู่กับข้า เช่นนั้นก็รายงานต่อศาลเถอะ”

จิตใจฮ่องเต้ในอดีตยากเกินจะคาดเดา จิตใจคนเราก็ยากไม่แพ้กัน ระวังใจไว้บ้างไม่ใช่เรื่องเสียหาย

“ดี เช่นนั้นก็เอาตามที่เจ้าพูดละกัน” เซียวเฉวียนพยักหน้าออกคำสั่ง “ไป๋ฉี หลังจากพาทหารไปตรวจสอบที่นี่เรียบร้อยแล้ว ให้เข้าค้นบ้านของตระกูลเศรษฐีคนอื่น ห้ามปล่อยให้เล็ดลอดแม้แต่คนเดียว”

ในเมื่อเซียวเฉวียนมาถึงรัฐมู่อวิ๋นแล้ว เซียวเฉวียนไม่มีวันปล่อยใครให้เล็ดลอดสักคนหรอก

“ขอรับ！นายท่าน！” ไป๋ฉีตอบรับ

เวลานี้ไป๋ฉีที่ติดตามเซียวเฉวียนมาตลอดก็ได้สติในที่สุด จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า “พูดเช่นนี้ ก็แสดงว่าเงินเหล่านี้จะไม่คืนกลับมาหาเราอีกแล้วใช่หรือไม่?”

แม้ว่าเสียงจะเบามาก แต่เซียวเฉวียนก็ได้ยินชัดเจน

เซียวเฉวียนเอ่ยปลอบใจ “พวกเจ้าวางใจเถอะ แม้ว่าเงินเหล่านี้จะถูกส่งมอบให้กับราชสำนัก แต่ทางราชสำนักจะให้คำตอบที่พวกเจ้าพอใจอย่างแน่นอน”

หลังจากที่เว่ยไป๋จักรพรรดิแห่งรัฐมู่อวิ๋นถูกเนรเทศ สิบปีต่อมา ชนชั้นสูงผู้มีอำนาจต่างพากันขูดรีดขูดเนื้อและเอาเปรียบพวกเขาอย่างต่อเนื่อง

ถ้าไม่ใช่เพราะหมดความอดทน พวกเขาคงไม่มีทางคัดค้าน

ช่วงที่เกิดความโกลาหลนี้ ชาวบ้านจำนวนไม่น้อยพากันบาดเจ็บล้มตาย พวกเขาต่างก็โศกเศร้าไม่น้อย

พอคิดได้ พวกเขาก็เอ่ยเสียงต่ำว่า “ช่างเถอะ ตราบใดที่ลากคออันธพาลอย่างจินเผิงเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมได้ ข้าก็พอใจแล้ว”

ส่วนเรื่องอื่น ๆ แล้วแต่ชะตาฟ้าลิขิตเถอะ！

เซียวเฉวียนพยักหน้าพลางเอ่ยว่า “พวกเจ้าวางใจเถอะ ข้าจะลงโทษจินเผิงและคนอื่นให้ได้ ส่วนเรื่องเงินเหล่านี้ ข้าจะนำเรื่องนี้กราบทูลฮ่องเต้ ฝ่าบาททรงเฉลียวฉลาด ไม่ทำให้พวกเจ้าผิดหวังแน่นอน”

เวลานี้คำพูดที่สวยหรูของเซียวเฉวียนได้ปลอบประโลมจิตใจของราษฎร์ได้ไม่น้อย และถือโอกาสลงคะแนนให้กับฮ่องเต้ไปในตัวด้วย

คิดไปคิดมา ฮ่องเต้ควรใช้วิธีการลดภาษีมาลดภาระให้กับราษฎร์ ให้ชีวิตของพวกเขากลับมาสู่เส้นทางเดิม

ถูกต้อง ต่อมาฮ่องเต้ก็ใช้วิธีนี้จริง ๆ ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งลดภาษีให้รัฐมู่อวิ๋นเป็นเวลา 5 ปี！

ให้เวลาพวกเขา 5 ปี ก็พอแล้ว

คำสั่งนี้ทำให้ราษฎร์ในรัฐมู่อวิ๋นพอใจมาก

ส่วนเรื่องของจินเผิงและคนอื่น เซียวเฉวียนได้ออกคำสั่งตั้งแต่วันนั้น มัดพวกเขาไว้และโยนให้ราษฎร์ ให้พวกเขารุมประชาทัณฑ์และระบายอารมณ์ความเกลียดชังออกมา

สุดท้าย จินเผิงและคนอื่นก็ถูกราษฎร์รุมกระทืบจนตาย

วิธีการนี้สร้างความพึงพอใจให้ราษฎร์ไม่น้อย

ความโกลาหลในรัฐมู่อวิ๋น จบลงด้วยการตายของจินเผิงและคนอื่น

ตอนนี้ รัฐมู่อวิ๋นต้องใช้องครักษ์ของเซียวเฉวียนมาคุ้มครองอีกหรือ?

ไร้สาระสิ้นดี！

ใต้หล้านี้ใครบ้างไม่รู้ว่าไป๋ฉีจงรักภักดีต่อเซียวเฉวียนเพียงใด?

แค่เซียวเฉวียนอ้างปากพูด ไป๋ฉีก็ไม่กล้าขัดแล้ว

การยำรัฐมู่อวิ๋นให้ไป๋ฉี ก็เท่ากับว่ารัฐมู่อวิ๋นแห่งนี้ตกไปอยู่ในมือของเซียวเฉวียนนะสิ?

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทจะทรงพระราชทานรัฐมู่อวิ๋นให้ไป๋ฉีไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ！” ในตอนนี้เองขุนนางอีกคนเอ่ยแนะนำ “ได้โปรดฝ่าบาททรงพิจารณ์อีกครั้งเถอะ！”

“หม่อมฉันเห็นด้วย！”

“.....”

“.....”

บนพระตำหนักฉางหมิง เหล่าขุนนางทั้งหลายพากันคุกเข่า คัดค้านเรื่องที่ไป๋ฉีจะเข้ามาดูรัฐมู่วิ๋น！

ภาพนี้ ฮ่องเต้ทรงอยากคิดมาแล้ว

ฮ่องเต้นั่งอยู่บนพระที่นั่งด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก สายตามองไปยังกลุ่มคนเป็นเงาดำด้านล่างไม่วางตา กระทั่งเขาเอ่ยว่า “เรื่องนี้ ข้าตัดสินใจแล้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็ตามนี้”

“ฝ่าบาท！”

มีขุนนางอยากจะคัดค้าน

แต่ทันทีที่ฮ่องเต้ทรงลุกขึ้น เขาก็เดินออกจากพระตำหนักฉางหมิงไปโดยไม่ตรัสสักคำ

ขุนนางด้านล่างพากันส่งเสียงฮือฮา พร้อมกับรู้สึกสับสนในใจ

ความจริงแล้วความกังวลของขุนนางก็ใช่ว่าฮ่องเต้จะไม่เคยคิดมาก่อน

ความสามารถในตอนนี้ของเซียวเฉวียน ถ้าเขามีใจก่อกบฏ ใครจะต้านทานเขาได้?

ยิ่งไปกว่านั้น การกระทำของเซียวเฉวียน ถ้าเขามีใจต่อต้าน เขามุ่งไปจัดการเจ้าตัวโดยไม่อ้อมค้อมแน่นอน

จะว่าไปแล้ว เซียวเฉวียนไม่อยากไปราชสำนักด้วยซ้ำ ถ้าเขาต้องอยู่ในพระราชวังทุกวัน ตื่นเช้ามาจัดการภารกิจที่ยังไม่เสร็จในทุกวัน คงลำบากว่าให้เขาอยู่ในคุกเป็นแน่