ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1334

คนเหล่านั้นต่างคิดว่าเซียวเฉวียนมีใจคิดก่อกบฏ กลัวว่าเซียวเฉวียนคือคนทรยศต่อฮ่องเต้ ทุกคนต่างคิดมากไปต่าง ๆ นานา

ซึ่งขุนนางเหล่านั้นล้วนแต่อวดดีกันทั้งนั้น ไม่ว่าฮ่องเต้จะทรงตรัสอย่างไร พวกเขาล้วนแต่ไม่ฟัง สู้ไม่พูดอะไรเสียจะดีกว่า ดังนั้นฮ่องเต้เองก็ไม่ได้โทษกล่าวพวกเขา

หลังจากที่ฮ่องเต้เสด็จกลับมาถึงห้องหนังสือ ก็ได้ยินว่าฉินซูโหรวขอเข้าพบ

ฉินซูโหรวไม่ได้เข้าวังมานานแล้ว จู่ ๆ ก็เข้าวัง คงมีเรื่องด่วนแน่นอน

“ประกาศออกไป” ฮ่องเต้ทรงตรัสด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ทันใดนั้นฉินซูโหรวก็เดินเข้ามาอย่างสง่างาม จากนั้นก็ทำความเคารพ

ฮ่องเต้ขยิบตาให้ขันทีปราดหนึ่ง ส่งสัญญาณให้พวกเขาถอยออกไป

ขันทีเข้าใจทันที เขายกมือข้างหนึ่ง ส่งให้ทุกคนถอยออกไป

ที่นี่ไม่ใช่ใครคนอื่น ฮ่องเต้มองไปทางฉินซูโหรวด้วยสายตาอ่อนโยนแวบหนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “โหรวเอ๋อ นั่งเถอะ ไม่ต้องมากพิธี”

ฉินซูโหรวกลับไม่ได้เกรงใจ มองหาตำแหน่งที่ใกล้ฮ่องเต้ที่สุดแล้วนั่งลง จากนั้นก็เอ่ยว่า ขอบพระทัยเสด็จลุงฮ่องเต้”

มารยาทที่ควรมีก็พึงมีแล้ว ถึงเวลาเข้าสู่ประเด็นหลักเสียที

ยังไม่ทันรอให้ฮ่องเต้เอ่ยถามว่าฉินซูโหรวมีธุระอะไร ฉินซูโหรวชิงเอ่ยก่อน “เสด็จลุงฮ่องเต้ โหรวเอ๋อมีเรื่องอยากกราบทูล หวังว่าท่านจะไม่ถือโทษโกรธโหรวเอ๋อ”

“อ่า? เจ้าว่ามาสิ” นับตั้งแต่ฉินซูโหรวออกจากวังเย็นมา นางแทบไม่ได้ติดตามฮ่องเต้ และไม่ได้เข้าวังเลย

ทันทีที่เข้ามา ก็พูดเรื่องจริงจังเช่นนี้ พอได้ฟังความปรารถนาของนาง เรื่องนี้ไม่เล็กเลยทีเดียว

ฮ่องเต้ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ช่วงนี้เมืองหลวงยังคงเงียบสงบ

ยิ่งทำให้ฮ่องเต้อยากรู้มากขึ้น

ฮ่องเต้ไม่ทราบเรื่องที่ฉินซูโหรวไปรัฐมู่อวิ๋น

ดังนั้นในตอนที่เขาได้ยินฉินซูโหรวบอกว่านางไปรัฐมู่อวิ๋น ฮ่องเต้ก็อดตะลึงงันไม่ได้

นางไปรัฐมู่อวิ๋นทำไม?

“เสด็จลุงฮ่องเต้ โหรวเอ๋อ....” พอเอ่ยถึงตรงนี้ ฉินซูโหรวก็ปรายตามองด้วยท่าทีขนาดกลัว ก่อนเอ่ยว่า “โหรวเอ๋อไปฆ่าเว่ยเชียนชิวที่รัฐมู่อวิ๋นเพคะ”

กล่าวจบ ฉินซูโหรวก็ขยำผ้าเช็ดหน้าในมือด้วยความกังวล หลุบตามองต่ำ ไม่กล้าสบตาฮ่องเต้

แน่นอนว่าท่าทีของสตรีผู้นี้ ฉินซูโหรวเสแสร้งแกล้งทำ

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ฮ่องเต้มีอารมณ์แปรปรวนเพราะเรื่องนี้

เมื่ออยู่ต่อหน้าสตรีผู้อ่อนแอ แม้ว่าฮ่องเต้จะทรงเกี้ยวโกรธ แต่ก็ต้องชั่งน้ำหนัก ไม่ทำให้ฉินซูโหรวตื่นตกใจ

หากฮ่องเต้จะทรงตัดสินลงโทษ ก็คงลงโทษในสถานเบาที่สุด

ว่าไงนะ！

ฉินซูโหรวฆ่าเว่ยเชียนชิว?

ฮ่องเต้ตะลึงงันเป็นทวีคูณ

ฉินซูโหรวเป็นสตรีผู้อ่อนแอผู้หนึ่ง จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปฆ่าราชาแห่งชาวยุทธิ์แท้อย่างเว่ยเชียนชิว?

ไม่เชื่อ ฮ่องเต้มีท่าทีไม่เชื่อ เขาลองหยั่งเชิงว่า “โหรวเอ๋อ ฝีมือราชครูใช่หรือไม่?”

หากบอกว่าเป็นฝีมือของเซียวเฉวียน ฮ่องเต้ยังพอเชื่อ

ทว่าตอนนี้ยังไม่ทันเปิดโปงที่อยู่ของทหารกลุ่มชาวยุทธิ์แท้ที่แน่ชัด เพื่อควบคุมสถานการณ์ เซียวเฉวียนไม่มีทางฆ่าเว่ยเชียนชิวในเวลานี้แน่นอน

เพราะเหตุนี้ หากบอกว่าเป็นฝีมือของเซียวเฉวียน ก็ยังพอมีความเป็นไปได้

ทว่าเขาสิ้นใจอยู่ในเขตใคร ซึ่งไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่ง

ฮ่องเต้รู้สึกสบายใจขึ้น กระทั่งศพของเว่ยเชียนชิวก็ยังรู้ว่าควรจัดการอย่างไรโดยไม่ต้องไถ่ถามบ่อยนัก

เพราะเขาว่าเซียวเฉวียนอยู่ที่นี่ ทุกอย่างถูกจัดเป็นจนเรียบร้อยโดยไม่ปริปากถามสักคำ

เพราะเขารู้ดีว่าฉินซูโหรวจะต้องตื่นตระหนกไม่น้อย นางเกิดความสงสัยในใจ ซึ่งฝ่าบาททรงไม่ถือโอโทศเอาความทีเดียว?

ฉินซูโหรวจมอยู่ในความคิดครู่หนึ่ง ก็ใช่ ไหน ๆ เรื่องก็มาถึงเพียงนี้ ฮ่องเต้เองก็รู้ความจริงแล้ว

เว่ยเชียนชิวทำเรื่องชั่วช้ามากมาย หากเรื่องที่ว่าฮ่องเต้จะลงโทษฆาตกรที่ฆ่าเว่ยเชียนชิวและเพราะการตายของเว่ยเชียนชิงแพร่สะพัดออกไป มีหวังสร้างความโกลาหลให้ชาวบ้านไม่น้อย

พอเป็นแบบนี้ อาจจะได้ไม่คุ้มเสีย

ดูท่าเซียวเฉวียนคงจะประเมินสติปัญญาของฮ่องเต้ต่ำเกินไป ในความเป็นจริงฮ่องเต้มีความลึกล้ำเกินกว่าที่ใคร ๆ จะจินตนาการได้ ต้องครุ่นคิดอย่างละเอียด

ผ่านไปไม่กี่วัน พระราชโองการก็ถึงรัฐมู่อวิ๋น

พระราชโองการฉบับนี้ทำให้ไป๋ฉีตกตะลึงไม่น้อย เขาถือพระราชโองการอยู่ในมือ จากนั้นก็มองไปยังเซียวเฉวียนอย่างดุดัน “นายท่าน ฝ่าบาทไม่ได้ออกพระราชโองการผิดใช่ไหม?”

เป็นไปได้อย่างไร?

ราชสำนักจะยอมให้องครักษ์ที่มาจากทาสคุนหลุนมาดำรงตำแหน่งแม่ทัพ คอยปฏิบัติภารกิจในรัฐมู่อวิ๋นได้อย่างไร?

ต่อให้ฮ่องเต้ปรารถนา เหล่าขุนนางทั้งหลายก็ไม่ยอม ！

โลกใบนี้ช่างพิสดารเกินไปแล้ว！

เรื่องนี้ ไป๋ฉีไม่กล้าแม้แต่จะฝัน！

เซียวเฉวียนยิ้มบาง ๆ “ไป๋ฉี นับแต่นี้ไป เจ้าคือแม่ทัพแห่งรัฐมู่อวิ๋น ปฏิบัติหน้าที่ให้ดีล่ะ”