ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1356

สำหรับองค์หญิงและเซียวหมิงชิว เซียวเฉวียนต้องหาที่อื่นให้พวกเธอปักหลัก

ส่วนมู่จิ่น เขามีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมติดตัวแถมมีปืนพก จึงมีเครื่องป้องกันตัวสองชั้น

อีกอย่าง ตอนนี้เขาอยู่กับเจี้ยนจงทุกวัน จึงมีเจี้ยนจงคอยคุ้มครอง เขาไม่มีปัญหาที่จะอยู่ในจวนเซียว

เพียงแต่ว่า เซียวเฉวียนนึกไม่ออกว่า ที่ไหนจะเป็นสถานที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับองค์หญิงและเซียวหมิงชิวหลบซ่อนตัว

ในเวลานี้เอง ในวังมีคนมา และคนที่มาก็คือเม่ยซี

เม่ยซีออกจากวังเที่ยวนี้ แค่พาสาวใช้มาคนเดียว

ในช่วงเกิดความวุ่นวายในวัง เม่ยซีถูกไทเฮาอีนางแม่มดทำให้เสียโฉม

ยังดีที่เม่ยซีอายุยังน้อย เป็นคนกำเนิดมาจากไพร่ชาวคุนหลุน บาดแผลฟื้นสภาพเก่งอยู่แล้ว เมื่อรวมกับยาทาเครื่องสำอางที่พัฒนาโดยแพทย์หลวง หลังจากพักฟื้นไม่กี่เดือน บาดแผลบนใบหน้าของเธอก็เกือบจะหายดีแล้ว รอยแผลที่ทิ้งไว้ก็ไม่ลึก ถ้าไม่สังเกตก็แทบจะมองไม่เห็น

ดังนั้นเวลานี้โฉมหน้าของเม่ยซีแม้จะไม่งามชนิดล่มชาติถล่มเมืองเหมือนตอนแรก แต่เธอก็ยังคงดูเป็นหญิงงดงาม ยังเป็นที่โปรดปรานขององค์จักรพรรดิเช่นเดิม

เธอออกจากวังครั้งนี้ ประการแรกเธอจะกลับมาเยี่ยมจวนเซียว ประการที่สองเธออยากจะมาขอบคุณเซียวเฉวียนต่อหน้าเองสำหรับการอุ้มชูไป่ฉี

ยิ่งกว่านั้น เม่ยซีก็ไม่ได้กลับมาที่จวนเซียวนานมากแล้ว

มองดูเม่ยซีก้าวข้ามประตูเข้ามาอย่างงดงาม เห็นว่าใบหน้าของเธอไม่ได้เลวร้าย เซียวเฉวียนก็โล่งใจ

ว่าไปแล้ว เซียวเฉวียนก็รู้สึกผิดต่อเม่ยซีเช่นกัน เขารู้ว่าตอนนั้นเม่ยซีทำเพื่อช่วยพวกเขา จึงถูกไทเฮาอีแม่มดนั่นทำร้ายจนเกือบเสียโฉม

เสียโฉมสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง ก็เสมือนกับมาควักหัวใจและสูดเลือดของเธอ

ยิ่งไปกว่านั้น เม่ยซียังเป็นผู้หญิงขององค์จักรพรรดิ ในวังหลังขององค์จักรพรรดิมีสาวงามเป็นพัน จะได้รับความโปรดปรานต้องอาศัยโฉมหน้าเท่านั้น

หากโฉมหน้าของเม่ยซีฟื้นฟูกลับมาไม่ได้ ชีวิตของเธอก็สลายไปเลย

ในที่สุด เทพเจ้าก็ยังทรงโปรดปรานเม่ยซี

”เม่ยซี มาได้ยังไงนี่” เซียวเฉวียนเหลือบมองเม่ยซีเรียบ ๆ

สายตาที่มองมา ดูจนเม่ยซีอดไม่ได้ที่จะสะอึก

หลังจากความวุ่นวายในวังจบลง เม่ยซีไม่ได้พบเซียวเฉวียนอีกเลย

คิดไม่ถึง พอได้พบครั้งนี้ รูปร่างของเซียวเฉวียนก็สูงใหญ่และแข็งแรงขึ้นไม่ว่า พลังเยือกเย็นในตัวเขาก็ดูดุดันกว่าเดิมมาก !

บุคลิกโดยรวมดูแล้วน่าเกรงขามอย่างยิ่ง

นอกจากนี้ สัญลักษณ์สีแดงระหว่างคิ้วของเซียวเฉวียนก็หายไปแล้ว เม่ยซีไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนใช้อะไรลบไป หรือว่ามันหายไปแล้วจริงๆ

สัญลักษณ์ระหว่างคิ้วของเซียวเฉวียนเขาได้ใช้แป้งสำอางทาปิดแล้วตอนไปที่ภูมิภาคตะวันตก ต่อมาเซียวเฉวียนก็เริ่มชินกับมัน จึงปิดบังสัญลักษณ์ไว้อยู่อย่างนั้น หลีกเลี่ยงใครบางคนที่จะเอาสัญลักษณ์นั้นมากล่าวครหา

เม่ยซีก็เป็นคนที่เคยประสบลมพายุคลื่นแรงมาก่อน เธอกลับมามีสติอย่างไวและพูดอย่างนิ่งสงบ "เม่ยซีคิดว่าไม่ได้กลับมาจวนเซียวนานแล้ว อยากกลับมาเยี่ยม และถือโอกาสขอบคุณท่านราชครูสำหรับบุญคุณที่อุ้มชูพี่ชายด้วย”

เซียวเฉวียนเป็นผู้ช่วยชีวิตพี่ชายและน้องสาวออกจากขุมเปลวเพลิงของอ้านย้วนนั่น บุญคุณนี้ พี่น้องสองคนนี้ไม่มีวันที่จะลืมเลือน

อย่างไรก็ตาม เซียวเฉวียนใจดีกับพวกเขาพี่น้องอย่างมาก ทั้งยังแสวงหาตำแหน่งแม่ทัพให้กับไป่ฉีอีกด้วย

ทั้งนี้ทั้งนั้น เม่ยซีและไป่ฉีไม่กล้าแม้แต่จะคิด แต่ไป่ฉีติดตามเซียวเฉวียนแค่ปีเศษ ๆ ก็ก้าวกระโดดสู่ประตูมังกรได้เป็นแม่ทัพแห่งเมืองมู่อวิ๋น

ด้วยเหตุเช่นนี้ สถานะของเม่ยซีในวังก็ได้ขยับสูงตามขึ้นไป

เซียวเฉวียนมีบุญคุณต่อเม่ยซีและไป่ฉีอันใหญ่หลวงนี้ เม่ยซีทราบดีว่า ไม่สามารถตอบแทนได้ด้วยคำขอบคุณเพียงคำเดียว แต่ถึงกระนั้น ยังดีกว่าไม่พูดอะไรเลย

เซียวเฉวียนกล่าวว่า "ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ด้วยกำลังของไป่ฉีเอง เขามีความสามารถพอที่จะรับเป็นแม่ทัพนี้ได้"

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ไป่ฉีได้เป็นเช่นทุกวันนี้ ล้วนได้มาด้วยกำลังของเขาเอง

และเซียวเฉวียนก็เป็นแค่ส่งเสริมเท่านั้นเอง

ว่าไป ไป่ฉีติดตามอยู่ข้างกายเซียวเฉวียนนานขนาดนี้ ยอมแม้แต่จะเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้องเซียวเฉวียน หากจะกล่าวขอบคุณจริงๆ ก็ควรที่จะเป็นเซียวเฉวียนกล่าวกับไป่ฉี

“ท่านราชครูขออย่าได้พูดเช่นนี้เลย ท่านกล่าวมาเช่นนี้ พวกเราพี่น้องแบกรับไม่ไหวจริงๆ” เม่ยซีกล่าวด้วยสีหน้าอันสัตย์ซื่อ

เซียวเฉวียนพูดเรียบๆ "ดังนั้น พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน เราจึงควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน กล่าวขอบคุณกันก็เหมือนเป็นคนนอกไปแล้ว"