ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1357

เมื่อนึกถึงหมิงเจ๋อ เซียวเฉวียนก็เปล่งประกายเยือกเย็นโดยไม่ตั้งใจ

เขาไว้ชีวิตดั่งสุนัขของหมิงเจ๋อให้อยู่ต่อไปอีกสักระยะ แต่เขาก็ไม่ยินดี ชอบมาแย้งกัดเซียวเฉวียนและดิ้นรนอยากจะตายเร็วขึ้น !

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ก็อย่ามาว่าเซียวเฉวียนก็แล้วกัน !

หมิงเจ๋อซึ่งอยู่ไกลพ้นในภูมิภาคตะวันตกโน้น กำลังระดมสมองเพื่อหาวิถีทางลักพาตัวองค์หญิงและเซียวหมิงชิวกลับไปยังภูมิภาคตะวันตกให้ได้

หากมีพวกเธออยู่ในมือ ก็ไม่กลัวว่าเซียวเฉวียนจะไม่จำนน

ก่อนนักปราชญ์ออกเดินทาง เขาได้กำชับหมิงเจ๋อว่าอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม ทุกอย่างต้องรอให้นักปราชญ์กลับมาก่อนค่อยตัดสินใจ

แต่หมิงเจ๋อไม่ใช่หมิงเจ๋อคนเดิมที่เคยเป็นดั่งแต่ก่อนอีกต่อไป ตอนนี้ในสมองของเขาคิดอยู่แต่ว่าจะฆ่าเซียวเฉวียน เคียดแค้นเซียวเฉวียนทั้งกายทั้งใจ

สำหรับหมิงเจ๋อ ทุกนาทีทุกวินาทีของการรอคอยนั้นทรมานยิ่งนัก

เขาไม่มีความอดทนที่จะรออยู่อย่างนี้ตลอดไป

ดังนั้น หลังจากที่นักปราชญ์ออกเดินทางไปต้าเว่ยไม่นาน เขาก็ส่งทหารองครักษ์ไปยังเมืองหลวงของต้าเว่ย เพื่อหาโอกาสที่เหมาะสมจับตัวองค์หญิงและเซียวหมิงชิวกลับมา

ยิ่งกว่านั้น เขายังมอบกิ่งต้นหลิ่วที่นักปราชญ์ให้มาเพื่อเอาไว้ป้องกันตัวแก่ทหารองครักษ์ไปด้วย เผื่อไว้ใช้ยามจำเป็น

เขารู้ว่าของที่นักปราชญ์มอบให้มานั้นมีประโยชน์แน่นอน ให้ทหารองครักษ์นำติดตัวไป ก็จะเพิ่มโอกาสในการเอาชนะได้

กล่าวได้ว่าเพื่อสังหารเซียวเฉวียน หมิงเจ๋อยอมทุ่มสุดตัว แม้สิ่งล้ำค่าที่มีไว้ป้องกันตัวก็ยอมถวายให้ไปแล้ว

หมิงเจ๋อซึ่งซ่อนตัวอยู่บนเขาหมิงเซียนไม่รู้ว่ากษัตริย์แห่งภูมิภาคตะวันตกไม่ได้ลดละการค้นหาตัวของเขา ยังให้คนแอบสืบหาที่อยู่ของเขาอยู่อย่างต่อเนื่อง

เดิมทีเมื่อราชินีพบว่าหมิงเจ๋อหายตัวไป นางก็ไม่กล้าเอะอะ เพราะราชินีลักลอบนำหมิงเจ๋อกลับเข้าวังมาอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ได้รับความเห็นชอบของกษัตริย์

ดังนั้นราชินีจึงทำได้แต่แอบส่งคนไปสืบหาที่อยู่ของหมิงเจ๋อเท่านั้น

แต่สุดท้ายกระดาษก็มิอาจหุ้มไฟได้

กษัตริย์ได้สืบหาเรื่องราวของสำนักหมิงเซียนมาพอสมควรแล้ว ท่านได้หาโอกาสอันเหมาะสมและพาผู้คนไปที่เรือนจำน้ำแข็งหลิงซาน ไปดูหมิงเจ๋อด้วยตนเองโดยคิดที่จะรับเขาออกจากคุกน้ำแข็งแล้วส่งเขาไปยังสถานที่ห่างไกลจากผู้คนเพื่อฝึกกายฝึกใจของเขา

โดยไม่คาดคิด กษัตริย์เสด็จไปที่คุกน้ำแข็งแต่ไม่พบตัวหมิงเจ๋อ

ในเวลานี้ กษัตริย์ก็นึกขึ้นได้ว่า ท่านมักจะรู้สึกว่าราชินีมีท่าทางผิดปกติในช่วงเร็ว ๆ นี้

เมื่อแต่ก่อน ราชินีมีเวลาว่างเมื่อไร นางก็มักจะทำอาหารเสริมต่างๆ ให้กับกษัตริย์ หรือมักจะไปเข้าเฝ้ากษัตริย์เพื่อแบ่งเบาความกังวลและแก้ไขปัญหาของพระองค์

แต่ในช่วงนี้ นางมักใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่แต่ในตำหนักของตน เมื่อกษัตริย์เสด็จไปพบ พระองค์จะประทับอยู่ไม่เกินชั่วโมง ราชินีจะทรงหาเหตุผลต่างๆ เพื่อสะกิดให้กษัตริย์เสด็จออกจากตำหนักของนาง

เหมือนกลัวว่ากษัตริย์อยู่นานจะพบความลับบางอย่างเกี่ยวกับนางที่ไม่อยากให้คนรู้เห็น

มาย้อนนึกตอนนี้ ปฏิกิริยาแรกของกษัตริย์คือ เป็นไปได้ไหมว่าหมิงเจ๋อได้ถูกราชินีแอบนำตัวกลับเข้าในวังอย่างเงียบ ๆ แล้ว และซ่อนตัวอยู่ในตำหนักของราชินีนั่นเอง ?

กษัตริย์ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันเป็นไปได้

ดังนั้น พอท่านกลับถึงวัง ท่านก็รีบไปยังตำหนักของราชินีในทันที โดยไม่อ้อมค้อม ถามตรงๆ ว่า "องค์ราชินี บอกความจริงมาซิว่าเจ๋อเอ๋อใช่อยู่ในตำหนักของเจ้าหรือเปล่า ?"

หัวใจของราชินีสะอึก สายตาของนางหลบไปทางอื่น

ถึงอย่างไร นางก็ทำใจสงบลงอย่างไว คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับร้องทูลต่อกษัตริย์ว่า "ฝ่าบาท ข้าพระองค์น้อมรับผิด"

เป็นสามีภรรยากันมาหลายปี ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก กษัตริย์ได้คำยืนยันแล้วว่าราชินีคือผู้ที่พาหมิงเจ๋อไปจริงๆ

กษัตริย์เข้าใจว่าราชินีรักลูก และท่านก็ไม่ได้ตำหนิราชินีในเรื่องนี้ ท่านเอื้อมมือไปพยุงให้ราชินีลุกขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าเล็กน้อย "ในเมื่อเขาอยู่ในตำหนักของราชินี เรียกให้เขาออกมา จะส่งเขาไปยังที่ที่เขาควรไป"

หมิงเจ๋อจะอยู่ในวังต่อไปไม่ได้เด็ดขาด เรื่องนี้ร้ายแรงแค่ไหน ราชินีก็ทรงทราบ

เป็นเรื่องจริงที่ราชินีพาหมิงเจ๋อกลับมาที่วัง แต่หมิงเจ๋อถือโอกาสที่ราชินีไม่อยู่ แอบจากไปอย่างเงียบ ๆ แล้ว