ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1366

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ท่ามกลางฝูงชน เขายิ่งไม่อยากส่งเสียง

เขาคิดว่าตราบใดที่เขาก้มหน้าลง ไม่ส่งเสียง เรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับเขา

สาเหตุที่ฮ่องเต้ทะเลาะกับเสนาบดีใหญ่เหล่านั้น เป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับจางจิ่น

จางจิ่นมีแค่กฎหนึ่งข้อ เกี่ยวกับเซียวเฉวียน เขาไม่แสดงจุดยืน

ทว่าเขาคิดผิดไป

ในฐานะที่เขาเป็นอัครเสนาบดี เป็นใหญ่ในหมู่ขุนนาง ย่อมมีเสียงมากที่สุด

ฮ่องเต้ไม่มีทางให้เขาคำนึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเองแน่นอน เขาโยนปัญหามาให้ด้วยสายตาที่ลุกเป็นไฟ “เซียวอ้ายชิง เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

จางจิ่นพึมพำอยู่ในใจ “ให้ตายเถอะ ฝ่าบาทไม่ทางไว้ชีวิตข้าแน่?”

ไม่ได้ยิน ข้าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

จางจิ่นตกอยู่ในห้วงสะกดจิต

เขายังคงหน้านิ่วคิ้วขมวด มือแนบข้างลำตัว

สร้างภาพลวงตาให้กับผู้คนไม่น้อย

ส่วนฮ่องเต้สังเกตเห็นว่าจางจิ่นตื่นตระหนก รู้ว่าเขากำลังเสแสร้ง ดังนั้นเขาไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยจางจิ่นไป

ในฐานะหัวหน้าในหมู่ขุนนาง ต้องเป็นเสาหลักที่มั่นคง คิดจะให้ทั้งสองฝ่ายผิดใจกัน?

จบสิ้นแล้ว

ฮ่องเต้ส่งเสียงไอหนึ่งเสียง ก่อนจะเอ่ยเสียงดัง “จางอ้ายชิง อ้างชิงทุกท่าน เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

จางจิ่นขมวดคิ้วแน่น จะมาหรือไม่มาก็หนีไม่พ้น

เวลานี้ สายตาของเสนาบดีทยอยกันหันมาหยุดที่จางจิ่น นัยน์ตาแฝงไปด้วยความลำพองใจและความกระตือรือร้น

ทั้งเมืองหลวงต่างรู้ดี จางจิ่นและเซียวเฉวียนไม่ถูกกันตั้งแต่ไหนแต่ไรมา สิ่งที่ชอบที่สุดคือการต่อต้านเซียวเฉวียน ฮ่องเต้กลับโยนเรื่องนี้มาให้จางจิ่น ฮ่องเต้สร้างความลำบากให้เขาอย่างไม่ต้องสงสัย

ยังต้องถามอีกไหม? จางจิ่นเป็นฝ่ายคัดค้านที่จัดการยากที่สุด

จางจิ่นไม่ส่งเสียง ฮ่องเต้นึกสนุกขึ้นมาแล้ว

ในอดีตฮ่องเต้ฉลาดเป็นกรด วันนี้กลับไม่รู้เป็นอะไร จางจิ่นไม่พูด แถมยังปฏิบัติกับทุกคนเป็นพิเศษ ฮ่องเต้คงจะสับสนไม่น้อย?

พวกเขารอดูความสนุกอยู่

ท่ามกลางสายตาของทุกคน จางจิ่นเหยียดยิ้ม นัยน์ตากวาดมองไปมา ก่อนจะเอ่ยว่า “กราบทูลฝ่าบาท หม่อมฉันคิดว่าสิ่งที่ใต้เท้าเซียวไม่ผิดอะไรเลย”

คำพูดของจางจิ่นคล้ายกับก้อนหินที่ทุบลงมาจากหัวใจโดยที่เสนาบดีก็ไม่ทันตั้งตัว พากันสับสนวุ่นวายเสียยกใหญ่

ว่าไงนะ?

ไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม?

ไม่ได้ทำผิดพลาดไปใช่ไหม?

จางจิ่นคงไม่ได้ขัดคอเซียวเฉวียนเข้าหรอกนะ?

วันนี้สมองของเขาต้องมีปัญหาแล้วแน่นอน?

ถึงได้ช่วยพูดให้เซียวเฉวียน！

พวกเขาเบิกตากว้างมองจางจิ่นด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ราวกับกำลังบอกว่าจางจิ่นเมื่อครู่เจ้าว่าอย่างไรนะ? เจ้าพูดอีกรอบสิ?

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาที่แปลกประหลาดของทุกคน จางจิ่นเหยียดยิ้มพลางเอ่ยว่า “ใต้เท้าทุกท่าน เหตุใดถึงมองข้าเช่นนั้น?”

เสแสร้ง จางจิ่นมีเคล็ดลับปิดบังโฉมหน้าตัวเอง

ตราบใดที่ข้าไม่ลำบากใจ ลำบากใจก็คงมีแต่คนอื่น

ก่อนหน้านั้นจางจิ่นมีเว่ยเชียนชิวคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง เอ็ดตะโรต่อหน้าฮ่องเต้ในพระตำหนักได้อย่างเปิดเผยและไม่เกรงกลัว ไม่ได้หมายความว่าจางจิ่นจะไม่เข้าใจ

ความจริงแล้วเขารู้ทุกอย่าง

มีหลายเรื่องที่ฮ่องเต้นำหารือในราชสำนัก ดูท่าทางอยาจะขอความเห็นจากเหล่าเสนาบดี ความจริงแล้วเป็นเพียงการแสดงความเคารพต่อเสนาบดีและป้องกันถูกประณาม กระทั่งหยิบออกมาพูดเพื่อแสดงให้เหล่าเสนาบดีเห็นเป็นประจักษ์เท่านั้น

คนหัวโบราณเหล่านี้อยู่ในราชการมานานหลายปี จึงมองไม่ออกโดยสิ้นเชิง

ฮ่องเต้เห็นพวกเขาเป็นแค่อาหารมื้อหนึ่ง หรือพวกเขาจะเป็นแค่อาหารมื้อหนึ่งจริง ๆ ?

แม้จะบอกว่าความคิดของพวกเขาดีมาก ทุกคนล้วนทำเพื่อต้าเว่ย แต่พวกเขาไม่คิดว่าใต้หล้านี้ยังมีใครที่เห็นต้าเว่ยสำคัญมากกว่าฮ่องเต้อีก?