ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1375

เมื่อเห็นอย่างนั้นเซียวเฉวียนก็รีบเกลี้ยกล่อมออกมา “โอ้ว เมื่อครู่ยังยิ้มอยู่เลยไม่ใช่หรือ เหตุใดจู่ ๆ สีหน้าถึงได้เปลี่ยนไป?”

ในตอนนี้องค์หญิงเดินเข้ามา กล่าวด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน “ปกติแล้วนางไม่เคยยิ้มสดใสเช่นนี้มาก่อน วันนี้เป็นเพราะได้เจอเจ้า นางถึงมีความสุขเช่นนี้”

เช่นนั้นเหตุใดจู่ ๆ สีหน้าของนางถึงได้เปลี่ยนไป?

เซียวเฉวียนรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก

องค์หญิงค่อย ๆ จูงลูกสาวของนางออกไปจากมือของเซียวเฉวียน เกลี้ยกล่อมลูกสาวของนางเบา ๆ พร้อมกับพูดกับเซียวเฉวียนว่า “สามี อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่เจ้าพูดออกมาเมื่อครู่ทำให้นางไม่มีความสุข”

แต่ว่า ประโยคที่เซียวเฉวียนพูดออกมาเมื่อครู่ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้มีอะไรผิดปกติเลยนะ

มันน่าแปลกจริง ๆ

เซียวเฉวียนกล่าวออกมา “องค์หญิงคิดว่าประโยคที่ข้าพูดออกมาไปเมื่อครู่มีอะไรไม่เหมาะสมหรือเปล่า?”

องค์หญิงครุ่นคิดเล็กน้อย ส่ายหน้าและกล่าวออกมา “ไม่มี”

มันก็ไม่มีอะไรผิดไม่ใช่หรือ? แต่มันก็ไม่ดีแหละนะ

ด้วยท่าทางที่ดูเศร้าโศกของเสี่ยวเหมียนเอ้า เหมือนกับว่ากำลังจะร้องไห้ออกมา เซียวเฉวียนจึงรีบเกลี้ยกล่อมออกไปทันใด “เสี่ยวหมิงชิว อย่าร้องไห้เลยนะ พ่อขอโทษที่ทำให้เจ้าไม่พอใจ เจ้าอย่าโกรธพ่อเลยนะ เจ้าอย่าร้องเลย พวกเราเป็นถึงทายาทของตระกูลชนชั้นสูง อย่าร้องไห้ออกมาโดยไม่มีสาเหตุ มันน่าอายนะ”

และสิ่งที่น่าแปลกก็คือ เมื่อคำพูดนี้ของเซียวเฉวียนเงียบลง เซียวหมิงชิวที่กำลังจะร้องไห้ก็ยิ้มออกมา ใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่ารักเปี่ยมล้นไปด้วยรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ เมื่อได้เห็นเช่นนั้นมันแทบทำให้หัวใจของเซียวเฉวียนละลาย

นี่ทำให้เซียวเฉวียนรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เด็กที่มีอายุได้เพียงไม่กี่เดือน สามารถเข้าใจในสิ่งที่เซียวเฉวียนพูดได้จริงอย่างนั้นหรือ?

เด็กทุกคนเป็นเช่นนี้หรือเปล่า?

หรือว่าลูกสาวของเขาเป็นคนพิเศษ?

องค์หญิงเห็นเช่นนั้นก็มองมาที่เซียวเฉวียนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “สามี เจ้าคิดว่าหมิงชิวเข้าใจในสิ่งที่ผู้ใหญ่พูดจริงหรือเปล่า?”

เซียวหมิงชิวที่อยู่ในอ้อมกอดของเซียวเฉวียนกลอกตาขาวด้วยความน่ารัก ท่าทางของนางเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม ราวกับกำลังบอกว่า ไม่เพียงแต่ฟังเข้าใจเท่านั้น แต่สิ่งที่พวกเจ้ากำลังคิดอยู่ในใจ ข้าเองก็รับรู้ถึงมันเช่นกัน

เมื่อได้ยินคำพูดขององค์หญิง เซียวเฉวียนมองไปที่เซียวหมิงชิวอย่างระมัดระวัง และดวงตาสีเข้มของเซียวหมิงชิวก็จ้องมองมาที่เซียวเฉวียนอย่างกระฉับกระเฉงพร้อมกับรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจในแววตา

อั๊ยย่ะ บ้าไปแล้ว

ดูแววตาของนางสิ มันช่างเป็นผู้ใหญ่เหลือเกิน ไม่เหมือนกับท่าทางของเด็กเลยแม้แต่น้อย

เซียวเฉวียนกล่าวออกมาว่า “เสี่ยวหมิงชิว เจ้าบอกพ่อมา เจ้าฟังสิ่งที่พ่อพูดเข้าใจอย่างนั้นหรือ?”

เสี่ยวหมิงชิวกลอกตาขาว แสดงความรังเกียจต่อความโง่เขลาของเซียวเฉวียน

เรื่องที่ชัดเจนขนาดนี้ยังต้องถามอีกอย่างนั้นหรือ?

แน่นอนว่าเซียวเฉวียนรู้ว่านางฟังเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แต่นางยังเด็กขนาดนี้ แต่กลับเข้าใจคำพูดของเขาได้ มันเป็นเรื่องที่ผิดธรรมชาติเป็นอย่างมาก เซียวเฉวียนก็แค่กลัวว่ามีอะไรผิดพลาดไปจึงต้องการให้เสี่ยวหมิงชิวพิสูจน์ออกมา

เซียวเฉวียนกล่าวออกมาอีกครั้งว่า “พ่อรู้ว่าเจ้านั้นพูดไม่ได้ หากว่าใช้เจ้าจงกะพริบตาสองครั้ง”

เมื่อคำพูดของเซียวเฉวียนจบลง ดวงตาของเซียวหมิงชิวก็เปล่งประกายขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นกะพริบตาสองครั้งอย่างที่คิด

เมื่อเห็นการตอบสนองดังกล่าวของนาง พ่อแม่ของนางก็ดีใจเป็นอย่างมาก

โดยเฉพาะองค์หญิง นางอยู่กับเซียวหมิงชิวทั้งวันทั้งคืน ปกติเซียวหมิงชิวกินอิ่มแล้วก็หลับ พอตื่นขึ้นมาก็กิน ไม่เคยสร้างความวุ่นวาย เป็นเด็กที่น่ารักและเชื่อฟังมาโดยตลอด องค์หญิงคิดว่าเด็กคนอื่น ๆ ก็เป็นแบบนี้ ดังนั้นนางจึงไม่เคยคิดถึงปัญหาพวกนี้มาก่อน

แต่ดูจากตอนนี้แล้ว น่าจะเป็นเพราะเซียวหมิงชิวเข้าใจเรื่องราวต่าง ๆ นางถึงไม่สร้างความวุ่นวายให้

มีลูกสาวที่เข้าใจเรื่องราวต่าง ๆ เช่นนี้ มันเป็นพรสวรรค์ที่น่าตกใจ องค์หญิงดีใจจากก้นบึ้งของหัวใจ

เซียวเฉวียนดีใจเสียยิ่งกว่าองค์หญิง ลูกสาวของเขาเซียวเฉวียนนั้นแตกต่างจากคนทั่วไป มีความโดดเด่นตั้งแต่กำเนิด

ได้รับคำชื่นชมความผู้เป็นพ่อ รอยยิ้มของเซียวหมิงชิวสดใสเสียยิ่งกว่าเดิม

ครอบครัวสามคนมีความสุขเป็นอย่างมาก

ชายแดนต้าเว่ย ทางเชื่อมระหว่างซินเจียง

พี่ชายแสร้งยิ้มออกมา พยักหน้าพร้อมกล่าวว่า “ใช่ ใช่ คุณชายช่างเข้าใจข้ายิ่งนัก”

บัดซบที่สุด!

ไอ้คนเฮงซวย!

ใครบ้างไม่อยากได้เงิน?

ยิ่งไปกว่านั้น เงินจำนวนนี้สำหรับลูกจ้างแล้ว มันเป็นเงินที่ค่อนข้างมาก

เมื่อเห็นสมบัติที่อยู่ตรงหน้าหายวับไปกับตา หัวใจของลูกจ้างก็ค่อย ๆ มีเลือดไหลออกมาทีละน้อย

เขาเจ็บปวดอย่างสุดหัวใจ

เขามองไปที่ฉินหนานด้วยความกระตือรือร้น หวังว่าฉินหนานจะมอบเงินในอ้อมแขนกลับคืนมาให้กับเขา

แต่ฉินหนานกลับไม่สังเกตเห็นมันเลย เขายิ้มและพูดออกมา “ใช่แล้ว พี่ชาย ยังไม่รู้เลยว่าท่านมีนามว่าอะไร?”

ลูกจ้างระงับความเจ็บปวดในหัวใจ เขายิ้มอย่างฝืนใจแล้วพูดว่า “ข้าเป็นคนแซ่สือ และมีชื่อเพียงพยางค์เดียวคือ จู้”

“สือจู้”

ฉินหนานพึมพำออกมาหนึ่งครั้ง จากนั้นก็พูดออกมาอย่างอบอุ่นว่า “งั้นหลังจากนี้พวกข้าจะเรียกท่านว่าพี่สือแล้วกัน”

สือจู้กล่าวอย่างถ่อมตัว “เป็นเกียรติกับสือจู้ผู้นี้เป็นอย่างมากที่ทั้งสามท่านไม่รังเกียจข้า”

พูดจบสือจู้ยังคงเหลือตามองฉินหนาน หวังว่าฉินหนานจะมอบเงินดังกล่าวคืนให้กับเขา

หากรู้ตั้งแต่แรกว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้ สือจู้คงไม่เบือนหน้าหนี ทำตัวเสแสร้งและรับเงินก้อนนั้นมาตั้งแต่แรกไปแล้ว!

เสียใจจริง ๆ ที่ไม่ได้ทำตั้งแต่แรก!