ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1378

ช่างสมกับคำที่ว่า ย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียแรงสักนิด !

คิดไม่ถึง ได้ที่อยู่ของกองทหารนักรบแท้มาโดยไม่ได้คาดคิด เยี่ยม เยี่ยมมาก

ได้รับข่าวดีนี้มาแต่เช้า ช่างเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่ดีแท้ๆ

เจินฮ่าวกล่าวในจดหมายว่า ฉินเฟิงแฝงตัวอยู่ในกองทัพนักรบแท้ ยังเป็นถึงรองแม่ทัพ

ตอนนี้ กองทัพนักรบแท้ตกไปอยู่ในมือของนักปราชญ์แล้ว

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในหุบเขาที่เมืองมู่อวิ๋น คนที่ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดน่าจะเป็นนักปราชญ์มากที่สุด

หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว เซียวเฉวียนก็มั่นใจมากขึ้น ว่าบุคคลนั้นเก้าสิบเก้าส่วนร้อยคือนักปราชญ์

เพียงแต่ว่า ในช่วงสั้น ๆ กำลังของนักปราชญ์ยกระดับได้ถึงขนาดนี้ เกินที่คาดหมายของเซียวเฉวียนเล็กน้อย

ช่างตรงกับคำที่ว่า จากกันไปเพียงสามวัน ต้องขยี้ตาเพ่งมองใหม่

แต่ว่า ไม่ว่าเขาจะเป็นนักปราชญ์หรือนักเปรต ไม่ว่าเขาจะร้ายกาจแค่ไหน ก็ไม่สามารถหยุดความมุ่งมั่นในการหาทางแก้แค้นของเขาได้

ความลุ่มๆ ดอนๆ ทั้งหมดที่เซียวเฉวียนต้องเผชิญในช่วงปีที่ผ่านมา ขุดจนลึกแล้วก็เป็นเพราะคำทำนายไร้สาระคำเดียวของนักปราชญ์

ถ้าเขาไม่ได้กล่าวว่าเซียวเฉวียนเป็นคนที่ก่อเกิดการทำลายล้างของภูมิภาคตะวันตก ถ้าเขาไม่ไปยุแหย่หมิงเจ๋อให้ฆ่าเซียวเฉวียน จะมีอะไรมากมายเกิดขึ้นในภายหลังได้อย่างไร ?

ถ้าเขาไม่ได้กล่าวว่าเซียวเฉวียนเป็นตัวผิดมนุษย์ และสาบานว่าจะฆ่าเซียวเฉวียน จะมีอะไรมากมายเกิดขึ้นในภายหลังได้อย่างไร ?

ทั้งหมดนี้ เริ่มต้นเพราะนักปราชญ์คนเดียว

แค้นนี้ไม่ชำระ เซียวเฉวียนจะไม่ใช่มนุษย์ !

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ดวงตาของเซียวเฉวียนก็ระเบิดออกซึ่งแรงอาฆาตแค้นที่เย็นยะเยือก

ในเมื่อนักปราชญ์ไม่รอช้าที่จะยื่นมือเข้าถึงราชวงศ์ต้าเว่ย แม้กองทัพนักรบแท้ของราชวงศ์ต้าเว่ยก็กล้าที่จะรวบเอาไป ยังมีหมิงเจ๋อคนนั้น เร่าร้อนที่จะสังหารเซียวเฉวียน ฉะนั้นเซียวเฉวียนก็ควรจะประเชิญกับพวกเขาสักครั้งแล้ว

ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงต้องการไปที่เมืองชายแดนนั้นดูสักหน่อย

อย่างไรก็ตาม เพื่อความปลอดภัยของจวนเซียว เซียวเฉวียนได้สั่งให้หยุดพักกิจกรรมทั้งหมดในโรงเรียนชิงหยวน ให้เจี้ยนจงและมู่จิ่นเฝ้าอยู่ทีจวนเซียว เพื่อดูแลความปลอดภัยของจวนเซียว

ไม่ปล่อยให้ศัตรูฉวยโอกาสได้

หลังจากประสบการณ์ครั้งที่แล้ว เซียวเฉวียนรู้ว่าแม้จวนเซียวจะมีม่านกำบังป้องกันอยู่ แต่นั่นมันไม่ปลอดภัยแล้ว

คิดจะปกป้องจวนเซียวให้ได้ ต้องให้เจี้ยนจงอยู่ดูรักษาการณ์เอง

เมื่อได้ยินว่าเซียวเฉวียนกำลังจะไปที่เมืองชายแดนพบกับนักปราชญ์ เจี้ยนจงก็คันไปทั้งตัว อยากจะไปกับเซียวเฉวียน

แต่ถ้าเขาก็ตามไปด้วย แล้วใครจะมาปกป้องจวนเซียวล่ะ ?

หากมีใครมาพร้อมกับกิ่งต้นหลิ่วอยู่ในมือ นอกจากเจี้ยนจงแล้ว ไม่มีใครในจวนเซียวสามารถเอามันอยู่ได้

พอได้วิเคราะห์ข้อดีข้อเสียแล้ว เจี้ยนจงก็ไม่มีทางเลือกนอกจากตกลงรับปากอย่างหงุดหงิดกับเซียวเฉวียน ว่าจะอยู่คอยเฝ้าปกป้องจวนเซียวให้

เพราะครั้งก่อนที่เว่ยเป่านำผู้คนมาล้างบางจวนเซียว เหตุโศกนาฏกรรมครั้งนั้นยังตรึงตราอยู่ในความทรงจำของเจี้ยนจง

ครั้งนั้น เขาไม่มีความสามารถในการปกป้องจวนเซียว แต่ตอนนี้ เขามีความสามารถนี้แล้ว เขาจะต้องไม่ปล่อยให้โศกนาฏกรรมเช่นนี้เกิดขึ้นในจวนเซียวอีก !

เจียนจงพูดอย่างองอาจเด็ดเดียว "เหล่าเซียว เจ้าวางใจไปเถอะ จวนเซียวมอบให้ข้าเอง ข้าจะปกป้องจวนเซียวอย่างดีแน่นอน"

หลังจากเกลี้ยกล่อมเจี้ยนจงสำเร็จ เหมิงเอ้าก็มากวนอีก "เจ้านาย ท่านออกเดินทางเที่ยวนี้ จะไม่พาข้าน้อยไปอีกแล้วหรือ ?”

ฟังดูเหมือนว่าเซียวเฉวียนเป็นชายที่ไร้น้ำใจ และเหมิงเอ้าเป็นหญิงที่มาหลงรัก แต่ถูกหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้เซียวเฉวียนรู้สึกขำไม่ออก

แต่ว่าครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย จวนเซียวไม่อาจฝากฝังให้เจี้ยนจงปกป้องเพียงลำพังคนเดียว ศัตรูอยู่ในที่มืดและจวนเซียวอยู่ในที่สว่าง ดีไม่ดีอาจมีคนกำลังเล็งปืนมาที่จวนเซียวอยู่ ศัตรูมีกำลังระดับไหนก็ยังไม่รู้ ให้คนที่สู้รบได้อยู่เป็นเพื่อนกับเจี้ยนจงน่าจะดูดีกว่า

ดังนั้น เหมิงเอ้าจึงไปไม่ได้

นี่ก็ไปไม่ได้ นั่นก็ไปไม่ได้

หลังจากจัดเตรียมจวนเซียวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เซียวเฉวียก็พาเหมิงเอ้าไปที่เมืองชายแดนซึ่งเจินฮ่าวรออยู่

เมืองเล็กๆ นี้มีนามว่าเมืองซานถัง

สำหรับฉินเฟิง เมื่อคืนหลังจากกลับไป เขานอนไม่หลับทั้งคืน

เขาคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ในอดีต และคิดถึงสิ่งที่เขาได้รับรู้มาในคืนนี้ ปรากฏว่าในรอบกว่าหนึ่งปีนี้ เซียวเฉวียนจากลูกหลานของครอบครัวยากจนคนหนึ่ง ได้พลิกผันตัวเองอย่างไม่รู้ตัวไปสู่คนที่มีความสามารถปกป้องจวนฉิน ปกป้องชาวประชาแห่งต้าเว่ย

แต่ฉินเฟิงซึ่งมีอนาคตสดใสแต่เดิม ก็ถูกตัวเองทำลายจนป่นปี้

หากเขาปฏิบัติต่อเซียวเฉวียนด้วยจิตใจเปิดกว้าง ไม่ดูถูกเซียวเฉวียน ไม่สร้างปัญหาให้กับเซียวเฉวียนและไม่เป็นปฏิปักษ์กับเซียวเฉวียนไปทุกเรื่อง คิดว่า เซียวเฉวียนยังคงเป็นลุงเขยในจวนตระกูลฉิน และเขากับเซียวเฉวียนก็ยังคงอยู่ด้วยกันเป็นอย่างดีไม่ใช่น้อย

ทำไม !

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฉินเฟิงนึกเสียใจจริงๆ !

ย้อนกลับไปตอนที่อยู่เมืองไป๋ลู่ เพราะฉินเฟิงและอาจื่อสังหาร 16 คนในอรหันต์ทั้งหมด 18 คน จึงถูกเซียวเฉวียนตอบโต้แก้แค้น

เพราะเหตุนี้ฉินเฟิงก็ตกเป็นผู้กระทำความผิด

แม้ว่าองค์จักรพรรดิจะให้โอกาสฉินเฟิงสร้างผลงานเพื่อชดใช้ความผิดของเขา แต่ฉินเฟิงไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนจะให้อภัยเขาหรือไม่

เพราะเซียวเฉวียนจดจำทุกสิ่งทุกอย่างได้เป็นอย่างดี

ดังนั้น ฉินเฟิงก็คิดไว้แล้ว ถึงแม้เซียวเฉวียนปฏิเสธที่จะให้อภัยเขา เขาก็ต้องขอโทษเซียวเฉวียนอย่างจริงใจ เขาต้องบอกเซียวเฉวียนถึงคำขอโทษนี้ให้ได้ ส่วนที่เซียวเฉวียนจะให้อภัยเขาหรือไม่ ก็ให้ขึ้นอยู่กับเซียวเฉวียน

ฉินเฟิงคิดไว้ว่า เมื่อเขาสืบได้แผนการของนักปราชญ์ รอเขากลับไปที่เมืองหลวง เขาก็จะขอโทษเซียวเฉวียน

เขาไม่ได้คาดหวังว่าเซียวเฉวียนจะให้อภัยเขา เขาแค่อยากขอความสงบใจให้กับตัวเอง

ในเมื่อสิ่งที่ทำไปแล้วไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ถึงแม้การขอโทษก็ไม่ช่วยอะไร แต่ฉินเฟิงรู้สึกว่าการแสดงความสำนึกผิดให้ประจักษ์นั้นก็ยังจำเป็นอยู่