ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1393

ดวงตาของเซียวเฉวียนมองไปที่ชิงหลง จ้องมองดูจนในใจของชิงหลงรู้สึกกลัว

ชิงหลงคิดว่าเซียวเฉวียนสงสัยเขา เขารีบพูดอธิบายว่า ：“ใต้เท้าเซียว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้า เมื่อครู่ข้าก็อยู่กับท่านตลอด ข้าไม่ได้แยกห่างออกไปไหน”

ชิงหลงเจ้าเด็กคนนี้ ซื่อสัตย์จริงๆ

เซียวเฉวียนก็แค่พูดขึ้นมาเฉยๆเท่านั้น ก็คิดไปว่าเซียวเฉวียนสงสัยเขา

ทำให้เซียวเฉวียนรู้สึกขบขันจริงๆ

เขายิ้มเล็กน้อย และพูดว่า ： “ใต้เท้าชิงหลง ตัวข้าเซียวเฉวียนไม่ได้สงสัยเจ้า แต่ว่า เรื่องนี้จะต้องมีความเกี่ยวข้องกับเทือกเขาคุนหลุนอย่างแน่นอน”

หรือจะพูดอีกอย่างว่า คนของเทือกเขาคุนหลุนน่าจะมีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

แต่ว่า ถ้าคนของเทือกเขาคุนหลุนเป็นคนทำ พวกเขาต้องการอูฐมากมายไปทำอะไร？

งั้นเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับนักปราชญ์หรือไม่？

เมื่อได้ฟังคำพูดของเซียวเฉวียน ชิงหลงก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

เมื่อได้รับการตักเตือนจากเซียวเฉวียน ชิงหลงก็ลองคิดดูให้ละเอียดอีกครั้ง และพูดว่า ：“แต่ว่า ต้องการอูฐของเทือกเขาคุนหลุนไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

ถึงแม้ว่าคุนหลุนจะเป็นพื้นที่ที่ไม่อุดมสมบูรณ์ แต่การขนส่งต่างๆ ทั้งหมดใช้ม้า หรือไม่ก็ใช้รถม้า ไม่เคยใช้อูฐมาก่อน เพราะว่าอูฐมีการเคลื่อไหวที่เชื่องช้า

และเทือกเขาคุนหลุนก็ไม่มีทะเลทราย

ถ้าไม่ได้ต้องการข้ามผ่านทะเลทราย หรือถ้าม้าสามารถข้ามผ่านทะเลทรายได้ ใครๆก็คงไม่อยากจะใช้อูฐ

เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าเซียวเฉวียนไม่เคยคิดมาก่อน แต่ว่า ในตอนนี้ อูฐเหล่านี้ได้หายไปในอากาศแล้ว

ถ้ามีความสามารถที่ทำให้สิ่งของหายไปในอากาศได้ นอกจากชาวเทือกเขาคุนหลุนแล้ว คนอื่นก็ไม่สามารถทำได้

แน่นอน ภายในร่างกายของเซียวเฉวียนและเจี้ยนจงมีผนึกจูเสินและเจี้ยนซินอยู่ พวกเขาได้รับการยกเว้น

แต่ว่า ต่อหน้าชิงหลง เซียวเฉวียนไม่สามารถพูดได้ว่าผนึกจูเสินอยู่ภายในร่างกายของเขา

และชิงหลงก็รู้สึกว่าเซียวเฉวียนวิเคราะห์ได้ดี เขานิ่งสงบลองคิดพิจารณาอยู่ครู่หนี่ง หลังจากนั้นก็พูดว่า ：“เอาอย่างนี้ ข้าจะลองกลับไปที่เทือกเขาคุนหลุน ไปดูสิว่ามีเบาะแสอะไรเพิ่มเติมบ้าง”

เซียวเฉวียนพูด ：“ดี ระวังตัวด้วย”

ชิงหลงพยักหน้า เป็นการแสดงว่ารับทราบ

หลังจากนั้น ก็มีเสียงฟิ้ว และก็หายตัวไปจากตรงนั้น

ผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง เซียวเฉวียนก็สื่อจิตกับเหมิงเอ้า เรียกให้เหมิงเอ้ากลับมา

เบาะแสขาดหายไปแล้ว อยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ ดังนั้น ทั้งสองคนจึงกลับไปที่โรงเตี๊ยม

ในเวลานี้ พระอาทิตย์กำลังตกดิน

ในโรงเตี๊ยม นายอำเภอฟื้นตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง

ข้ารู้สึกว่าร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง เหมือนกับถูกคนทำร้ายมา

ดวงตาหนักอึ้งอย่างมาก เขาพยายามลืมตาขึ้นอยู่นาน ถึงจะสามารถลืมตาขึ้นได้

เมื่อลืมตาขึ้นมา เขาก็เห็นเจินฮ่าวนั่งหลังหันให้เขาอยู่ที่เก้าอี้ข้างๆนอกจากนี้ยังมีเสียงสะอึกสะอื้นร้องไห้

เมื่อนายอำเภอเห็นว่าตัวเองนอนอยู่ที่เตียงของหญิงสาว เสื้อผ้าก็หายไม่หมด เขาก็รู้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีความทรงจำที่อบอุ่นกับหญิงคนงามแต่เมื่อดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ นายอำเภอแน่ใจว่า เขาได้กับนางแล้ว

หญิงสาวที่สวยงามกลายเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว ในใจของนายอำเภอรู้สึกดีใจ

แต่ว่า ในตอนนี้หญิงงามกำลังเศร้าเสียใจอยู่ เขาจึงไม่กล้าแสดงความดีใจออกไป เขาทำแกล้งเป็นนิ่งสงบ หลังจากนั้นก็ลงจากเตียงไปใส่เสื้อผ้า เดินไปข้างๆเจินฮ่าว พูดปลอบใจ：“แม่นางเจิน วางใจได้ ตัวข้าจะรับผิดชอบต่อเจ้าแน่นอน”