ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1405

เซียวเฉวียนก็คิดว่าอย่างนี้

แต่ทั้งสองคนรอมาเกือบครึ่งค่อนวัน ไม่เห็นเหมิงเอ้าออกมา เซียวเฉวียนก็ไม่ได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือจากเหมิงเอ้า

เซียวเฉวียนชักหงุดหงิด เหมิงเอ้าเด็กคนนี้สู้ไหวอยู่หรือเปล่า ?

เซียวเฉวียนเชื่อมญาณกับเหมิงเอ้าด้วยความสงสัย จะถามเขาว่าเป็นยังไงบ้าง

ไม่คิดว่า เซียวเฉวียนติดต่อเหมิงเอ้าไม่ได้เลย

หรือว่าไม่มีเครือข่ายสัญญาณอยู่ภายในค่ายกล ?

สองคนรอต่อไปอีกสักพัก ก็ยังไม่เห็นเหมิงเอ้าออกมา

ทีนี้เซียวเฉวียนจึงแน่ใจแล้วว่า เหมิงเอ้าต้องติดอยู่ข้างในและออกมาไม่ได้อย่างแน่นอน

ใช่แล้ว เหมิงเอ้าติดอยู่ในค่ายกลจริงๆ

ตอนนี้ เหมิงเอ้ายืนอยู่ในพื้นที่มืดสลัว กำลังอาศัยแสงสว่างอันน้อยนิด มองหาทางออกทั่วทุกที่

แต่เขาวนไปรอบๆ ในนั้นเป็นเวลานาน ไม่เพียงแต่ไม่พบจุดบอดของค่ายกล ยังเผลอไปโดนกลไกเข้าไปอีก

ถ้าเหมิงเอ้าไม่ตอบสนองไวและหลบได้ทันเวลา ชีวิตของเขาคงจบเห่กันที่นี่ไปแล้ว

เหมิงเอ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาอยู่ที่ไหน ทั้งไม่รู้ว่าตัวเองหลงเข้ามาในค่ายกลโดยไม่ระวังตัว

ตอนเข้ามาแรกๆ เหมิงเอ้าไม่เห็นร่างของเซียวเฉวียน เขาก็สับสนยิ่งนัก เมื่อตะกี้เซียวเฉวียนยืนอยู่ข้างเหมิงเอ้าชัดๆ ทำไมจู่ๆ หายไปไหน ?

รวมทั้งเจินฮ่าวก็หายไปด้วย

เหมิงเอ้าจึงตะโกนเรียก "เจ้านาย ? เจ้านาย ?"

ตั้งนานไม่ได้ยินเสียงขานรับ เหมิงเอ้าก็คิดที่จะเชื่อมญาณกับเซียวเฉวียน

แต่ไม่คิดว่า ไม่สามารถเชื่อมติดต่อได้เลย

อะไรวะ !

ทำไมเดินไป ๆ คนก็หาย แถมเชื่อมญาณติดต่อไม่ได้ด้วย ?

เหมิงเอ้าสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างละเอียด ในนี้เป็นสีเทาๆ และแสงสลัวมาก นอกจากนี้ ไม่มีอะไรพิเศษเป็นจุดสังเกต

แต่ว่า เหมิงเอ้ายังจำได้ว่าก่อนมาถึงที่นี่ พื้นปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว

แต่ที่นี่ไม่เหมือนกันเลย

ครั้งที่แล้วที่เขาและไป่ฉีหลงเข้าไปในค่ายกลด้วยกัน เพราะมีแรงอันทรงพลังดูดพวกเขาเข้าไป

ครั้งนี้ไม่มีความรู้สึกอะไร เขาก็แปรสภาพมาอยู่ที่อื่น

ด้วยนิสัยอันเชื่องช้าของเหมิงเอ้า ย่อมไม่คิดว่าตัวเองหลงเข้ามาอยู่ในค่ายกลแล้ว

ในเมื่อเขาไม่สามารถติดต่อกับเซียวเฉวียนได้ เหมิงเอ้าจึงได้แต่หาวิธีออกไปด้วยตัวเอง

เขาจึงเริ่มมองหาทางออกทั่วทุกที่ แต่หลังจากเดินไปได้สักรอบกลับมา ก็ยังไม่พบอะไรเลย

เหมิงเอ้ารู้สึกว่าเนื่องจากที่นี่มืดมาก เขาจึงควรก่อแสงสว่างขึ้นมา

พอคิดได้ เหมิงเอ้าก็รีบหยิบตะบันไฟออกจากตัวของเขาแล้วจุดไฟขึ้น

โชคดีที่มีฟืนหญ้าอยู่กระจัดกระจายตามพื้น สามารถหยิบมากองรวมกันเพื่อก่อไฟได้

ดังนั้น เหมิงเอ้าจึงจุดไฟขึ้นภายในค่ายกล

น่ากลัวว่านักปราชญ์ไม่คิดไม่ฝัน ว่าคนของเซียวเฉวียนจะพกตะบันไฟติดตัวไว้ด้วย

พอไฟลุกไหม้ขึ้นมา แสงในค่ายกลก็สว่างขึ้นอย่างแน่นอน กลไกที่เขาตั้งไว้ก็มองเห็นได้ง่ายกว่าในความมืดไปด้วย

แต่ว่าเหมิงเอ้าไม่ได้คิดอะไรมาก เขาแค่คิดว่าเขาหลงเข้ามาในสถานที่รกร้างและมืดมน ดังนั้น หลังจากจุดไฟแล้ว เหมิงเอ้าก็อาศัยแสงไฟสัมผัสที่นี่บ้างที่นั่นบ้าง เริ่มมองหาทางออก

ในช่วงนี้เอง เขาก็พลาดไปโดนกลไกที่นักปราชญ์ตั้งไว้โดยไม่ทันระวัง ลูกศรคมกริบจำนวนถี่ยิบกระหน่ำเข้ามาอย่างแรงจากทุกทิศทุกทาง มีทีท่าจะทำให้เหมิงเอ้าถูกตำเป็นรังแตนให้ได้

โชคดีที่เหมิงเอ้ามีวิทยายุทธเก่งกล้า และฝีก้าวตัวเบา ด้วยดาบจิงหุนเล่มหนึ่ง เขาจึงสามารถหลบหลิกจากด่านนี้ไปได้อย่างง่ายดาย

ลูกศรมากมายขนาดนี้ ไม่แม้แต่จะโดนมุมเสื้อผ้าของเหมิงเอ้าสักนิด

บอกได้ว่าน่าตกใจแต่ก็รอดมาได้อย่างปลอดภัย