ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1407

แต่แม้เซียวเฉวียนจะตามหาอยู่นานแสนนาน เขาก็ไม่พบแม้แต่เงาของเซียวเทียนและปีศาจกวี

เซียวเฉวียนตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว “ท่านพ่อ! ท่านอาจารย์! พวกท่านอยู่ที่ใด?”

เซียวเฉวียนอยากพบกับพวกเขาอีกสักครั้งจริง ๆ

รวมถึงแม่เซียวด้วย

แต่ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะตะโกนออกไปเสียงดังมากแค่ไหน สุดท้ายก็ไม่มีใครตอบเขากลับมาอยู่ดี

ตะโกนแล้วตะโกนอีก ความเหงาเข้ามาปกคลุมใบหน้าของเซียวเฉวียนโดยไม่ตั้งใจ

หรือว่าเซียวเทียน ปีศาจกวีและแม่เซียวจะไม่มีวันออกมาเจอหน้าเขาอีกตลอดไป?

เหมิงเอ้าที่อยู่ข้าง ๆ เนื่องจากได้รับม่านพลังป้องกัน เขาจึงไม่ได้สูดหมอกดังกล่าวเข้าไป

ได้ยินเสียงตะโกนของเซียวเฉวียน ดวงตาทั้งสองข้างของเหมิงเอ้าเบิกกว้างขึ้นทันใด ในใจรู้ว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแล้ว เซียวเฉวียนตะโกนเรียกพ่อกับอาจารย์ เขาจะต้องอยู่ในโลกแห่งภาพลวงตาเป็นแน่

เซียวเฉวียนเป็นคนที่มีสมาธิและจิตใจที่แน่วแน่ สามารถทำให้เซียวเฉวียนตกเข้าไปอยู่ในโลกแห่งภาพลวงตาได้โดยไม่รู้ตัว แสดงว่าค่ายกลรูปแบบนี้นั้นแข็งแกร่งกว่าค่ายกลบนภูเขาจงหนานเป็นอย่างมาก

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เหมิงเอ้าก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันใด เขาอยากจะช่วยเซียวเฉวียน แต่ตอนนี้ตัวเขาเองก็ถูกขังอยู่ในม่านพลัง ไม่สามารถออกไปได้

อีกอย่างด้านนอกยังมีกลุ่มหมอกลอยอยู่ไปมา หากเหมิงเอ้าออกไปในสภาพเช่นนี้ เขาจะต้องสูดอากาศที่มีหมอกเหล่านั้นลอยอยู่เข้าไปและนำไปสู่โลกแห่งภาพลวงตา

ถึงเวลานั้น ทั้งสองคนต่างตกอยู่ในโลกของภาพลวงตา ไม่รับรู้เรื่องราวความเป็นจริงภายนอก มีอาการมึนเมาในระบบประสาท แบบนี้จะไม่ตายกันหมดหรือ?

ในฐานะที่เหมิงเอ้าเป็นราชองครักษ์ การปกป้องเซียวเฉวียนถือเป็นหน้าที่สำคัญของเขา

จริงอยู่ว่าไม่กลัวตาย แต่เหมิงเอ้าก็ไม่อยากตายไปอย่างไร้ประโยชน์เช่นนี้

หากจะตายก็ควรตายในสนามรบที่แท้จริง ไม่ใช่ตายด้วยแผนสกปรกที่เกิดจากเนื้อมือของนักปราชญ์

เมื่อเห็นท่าทางและสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเซียวเฉวียน เหมิงเอ้าวิตกกังวลเป็นอย่างมาก ความตื่นตระหนกเอ่อล้นขึ้นมาในหัวใจ

ตอนนี้หนทางเดียวที่จะรอดก็คือเดิมพันด้วยชีวิต

เหมิงเอ้าฉีกผ้าบนร่างกายของตนเองออกมา จากนั้นก็พับมันเข้าหากันและนำมันมาปิดจมูกเอาไว้

จากนั้นเขาก็หยิบดาบจิงหุนขึ้นมาพันม่านพลัง ลองดูว่าสามารถทำลายมันได้หรือไม่

ดาบจิงหุนได้รับการปรับแต่งโดยเซียวเฉวียน และเซียวเฉวียนก็เป็นผู้มอบจิตวิญญาณให้กับดาบจิงหุน ส่วนม่านพลังเองก็เป็นสิ่งที่เซียวเฉวียนสร้างขึ้นมา ทั้งสองสิ่งมีบางอย่างที่คล้ายคลึงกันอยู่

ประกอบกับวัสดุที่ใช้สร้างดาบจิงหุนนั้นมาจากเทือกเขาคุนหลุน ใบดาบจึงมีความแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก

ด้วยร่างกายที่ได้พักผ่อนของเหมิงเอ้า ทำให้เขาฟื้นพลังกลับมาได้เป็นจำนวนมาก

ดังนั้นแม้จะฟันออกไปเพียงครั้งเดียว มันก็สามารถทำให้เกิดรอยแตกบนม่านพลังได้

เหมิงเอ้ารู้สึกตกใจกับสิ่งนี้เป็นอย่างมาก

ดังนั้นเหมิงเอ้าจึงยกดาบจิงหุนขึ้นและทำลายม่านพลังต่อไป

เมื่อฟันออกไปสองสามครั้ง เสียงการพังทลายของม่านพลังก็ดังขึ้นมา ในที่สุดเหมิงเอ้าก็ได้รับอิสระ

เขาเดินไปข้างกายของเซียวเฉวียนอย่างรวดเร็ว ยกมือของเซียวเฉวียนขึ้นมา ใช้ดาบจิงหุนแทงไปที่ปลายนิ้วมือของเซียวเฉวียนเบา ๆ

ต่างบอกกันว่าความเจ็บปวดจะสามารถทำให้ผู้คนตื่นขึ้นมาได้ แม้จะเป็นส่วน ๆ ก็ยังมีส่วนสำคัญ

กรีดไปบนปลายนิ้วของเซียวเฉวียน นี่เป็นวิธีการที่ดีที่สุดที่เหมิงเอ้าคิดได้ในเวลานี้

เมื่อได้ไม่ได้รับปฏิกิริยาตอบสนองแต่อย่างใด เหมิงเอ้าก็ยังคงอดทนและกรีดปลายนิ้วของเซียวเฉวียนต่อไปอย่างนั้น

จนกระทั่งถึงนิ้วที่สิบ ดวงตาของเซียวเฉวียนก็ค่อย ๆ รวมตัวกันขึ้นมา เซียวเฉวียนส่งเสียงครวญครางต่ำ ๆ เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นมาดู บ้าที่สุด! ทำไมนิ้วมือของข้าถึงถูกกรีดจนเป็นแผลเช่นนี้!

เซียวเฉวียนมองมาที่เหมิงเอ้าด้วยความสงสัย

ใบหน้าของเขายังคงสวมหน้ากากที่ดูเรียบง่ายเอาไว้

เอ๊ะ เหมิงเอ้าที่ชอบทำตัวประมาท วันนี้เขาเป็นอะไรไป? ทำไมถึงได้ปิดปากด้วย

เหมิงเอ้าตอบกลับไปว่า “นายท่าน รีบปิดจมูกเร็วเข้า หมอกพวกนี้จะทำให้คนตกอยู่ในภาพลวงตา”

เมื่อได้ยินเหมิงเอ้าพูดออกมาเช่นนี้ เซียวเฉวียนก็เข้าใจในทันที เมื่อครู่เซียวเฉวียนสูดหมอกพวกนี้เข้าไป ทำให้ตกอยู่ในโลกของภาพลวงตางั้นหรือ?

นี่มันเกินกว่าจินตนาการของเซียวเฉวียนไปมาก

แต่เจินฮ่าวก็นึกขึ้นได้ว่า จากตำนานที่เล่าขาน บนเทือกเขาคุนหลุนมีผู้อาวุโสท่านหนึ่งที่เชี่ยวชาญในเรื่องของค่ายกลเป็นอย่างมาก และในฐานะที่ชิงหลงเป็นองค์ชายแห่งเทือกเขาคุนหลุน เขาน่าจะมีความเข้าใจเกี่ยวกับค่ายกลทั้งหมด

ดังนั้นเจินฮ่าวใช้รีบใช้เหยี่ยวในการส่งจดหมายไปหาชิงหลง ให้ชิงหลงมาที่นี่เพื่อช่วยเซียวเฉวียนทำลายค่ายกล

เหยี่ยวบินวนอยู่ในอากาศสองสามรอบ จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังเทือกเขาคุนหลุนด้วยความรวดเร็ว

ในขณะเดียวกัน ทางด้านของนักปราชญ์ เขารู้สึกว่ามีคนเข้ามายุ่งเกี่ยวกับค่ายกลของเขา นักปราชญ์จึงรู้สึกดีใจอย่างช่วยไม่ได้

เซียวเฉวียนเข้ามาในค่ายกล เขาก็มีเวลาเหลือเฟือในการเคลื่อนย้ายกองทัพ

ยิ่งไปว่านั้น ค่ายกลที่เขาใช้ แม้แต่ผู้อาวุโสที่เชี่ยวชาญในเรื่องค่ายกลแห่งเทือกเขาคุนหลุนก็ไม่อาจทำลายมันได้

ต่อให้ผู้อาวุโสสามารถทำลายมันได้ เขาก็ไม่มีทางมาช่วยเซียวเฉวียน

เมื่อเซียวเฉวียนพึ่งพาได้แค่ตัวเอง นั่นก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ นักปราชญ์ทำความเข้าใจมาก่อนหน้านี้แล้วว่าเซียวเฉวียนนั้นไม่ค่อยชำนาญในเรื่องของค่ายกล

ดังนั้นครั้งนี้เซียวเฉวียนได้ตกเข้ามาอยู่ในกำมือของนักปราชญ์อย่างแท้จริงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ฮ่าฮ่าฮ่า!

ได้ยินเสียงหัวเราของนักปราชญ์ หมิงเจ๋อก็กล่าวออกมาด้วยความหวังว่า “นักปราชญ์ มีเรื่องน่าดีใจอะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ?”

มุมปากของนักปราชญ์เผยให้เห็นรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ เขากล่าวออกมาว่า “ตอนนี้เซียวเฉวียนคงกำลังประสบกับหายนะ ข้าคิดว่าเขาน่าจะเข้ามาอยู่ในค่ายกลของข้าแล้ว และการที่คิดจะหนีออกไปมันก็ยากเสียยิ่งกว่าบินขึ้นไปบนท้องฟ้า”

นักปราชญ์เห็นค่ายกลชนิดนี้ในตำราโบราณเล่มหนึ่ง เขาเริ่มศึกษามันเมื่อหลายปีก่อนหน้านี้ และมันก็ถูกทิ้งร้างไว้เป็นเวลานาน จนกระทั่งกลับไปยังเมืองหลวงของต้าเว่ย นักปราชญ์ก็เริ่มศึกษาและทำความเข้าใจกับมันใหม่อีกครั้ง

เขาสาบานว่าจะฝึกฝนวิชาแขนงต่าง ๆ เพื่อทำให้ตนเองแข็งแกร่ง จากนั้นสังหารเซียวเฉวียนและขจัดความผิดปกติ

นอกจากนี้ยังมีเรื่องการฟื้นฟูสำนักหมิงเซียน

และในวันนี้ เขาก็ได้ทิ้งห่างเซียวเฉวียนไปเป็นเวลานานมากแล้ว นักปราชญ์จึงคิดว่าเซียวเฉวียนจะต้องถูกขังอยู่ในค่ายกลของเขาเป็นแน่

จากนั้นก็แค่ถูกขังอยู่อย่างนั้น รอให้นักปราชญ์จัดการกับกองกำลังชาวยุทธ์แท้เรียบร้อย ค่อยกลับมาพบกับเซียวเฉวียนสักหน่อย

เมื่อถึงเวลานั้น เซียวเฉวียนถูกขังอยู่ในค่ายกลโดยไม่ได้กินหรือดื่มอะไรมาเป็นเวลานาน ต่อให้เขาแข็งแกร่งแค่ไหน สุดท้ายก็ไม่มีพลังมากพอที่จะออกไปจากค่ายกลนี้