ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1427

เมื่อคิดว่าจะต้องพบกับเจี้ยวจง นักบุญก็เกิดความรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

ในเวลาเดียวกัน เขาก็คิดว่าจะทำร้ายเซียวเฉวียนดีไหม

ในขณะที่เขาหลบหลีกการต่อสู้กับเซียวเฉวียน เขาก็ได้คิดเรื่องนี้ขึ้นในใจ

หากคิดจะสู้ต่อไป และเจี้ยวจงมาทันเวลา นักบุญคงไม่มีโอกาสรอด

หากแพ้ ก็คงต้องปล่อยเซียวเฉวียนไป และจะเกิดปัญหาตามมาอย่างแน่นอน

การที่เซียวเฉวียนสามารถติดตามนักบุญได้มาถึงที่นี่ได้ นั่นก็แสดงให้เห็นว่า เขานั้นจะได้พบกับที่อยู่ของกองทัพเหล่านักบุญ

ด้วยความสามารถของเซียวเฉวียน หากเขาตามต่อไป เขาต้องได้พบกับที่อยู่กองทัพอย่างแน่นอน

เหล่านักบุญได้ซ่อนรายละเอียที่อยู่ของกองทัพไว้อย่างแน่นหนา ต่อให้เซียวเฉวียนจะเก่งกล้าสามารถมากเพียงใด เขาก็จะหาไม่เจอ

เพราะฉะนั้นแล้ว หากเซียวเฉวียนตามหาเจอ นั่นคงอาจเป็นเพราะนักบุญได้เตรียมการมอย่างเรียบร้อยแล้ว

เมื่อถึงเวลานั้น หากเซียวเฉวียนยังตามมาอีก นักบุญก็จะไม่ปล่อยให้เขาออกหลุดไปได้!

หลังจากที่คิดอยู่พักหนึ่ง นักบุญก็ได้เดินออกมา

มีสุภาษิตหนึ่งได้กล่าวว่า ตราบใดที่ยังมีชีวิต ย่อมมีความหวังเสมอ ต่อให้ผ่านไปประมาณ 10 ปีก็ยังสามารถแก้แค้นได้

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ต้องพูดถึง 10 ปีเลย

แค่คิดก็… นักบุญได้ตัดสินใจที่จะไม่ต่อสู้กับเซียวเฉวียน เพื่อรักษาชีวิตของตัวเองต่อไป

หลักจากที่ได้ตัดสินใจเช่นนี้แล้ว ก็ต้องรอกำลังพลช่วยเหลือของใครจะมาช่วยก่อน

แม้เจี้ยวจงจะมาเร็ว แต่กำลังพลเสริมของหมิงเจ๋อก็มาเร็วกว่าเซียวเฉวียนอยู่ดี

ขณะนี้ กำลังพลเสริมของหมิงเจ๋อก็น่าจะถึงแล้ว

ตราบใดที่กำลังพลเสริมมาถึง นักบุญก็จะพาหมิงเจ๋อหนีไปด้วยกัน

ในช่วงเวลาที่คับขันนี้ คนของหมิงเจ๋อไม่เคยต้องทำให้นักบุญผิดหวัง พวกเขารีบต่อสู้กับเซียวเฉวียนทันที

เหล่ากำลังพลเสริมทั้ง 6 คนปรากฏตัวต่อหน้าหมิงเจ๋อ พวกเขาจ้องมองหมิงเจ๋อที่อยู่บนพื้นเหมือนกับสุนัขที่ไม่มีทางสู้ และเหล่ากำลังพลเสริมก็ทำสีหน้าตื่นตะลึง สิ่งที่เหล่ากำลังเสริมแสดงออกมานั้นได้ผ่านการฝึกฝนมาเรียบร้อยแล้ว จึงทำให้พวกเขามีปฏิกริยาการตอบสนองที่ไว

พวกเขาหันไปมองนักบุญและเซียวเฉวียนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ขณะนั้น จู่ ๆ พวกเขาก็คิดในใจว่า ถ้าเป็นแบบนี้หมิงเจ๋อคงไม่มีทางรอดแล้วล่ะ

องครักษ์กล่าวด้วยความเคารพ: “องค์รัชทายาท ข้าเดินทางมาช้า ท่านโปรดลงโทษข้าด้วย!”

ช่วงเวลาที่คับขันอย่างนี้ เจ้าจะยังรักษามารยาทอีกทำไม หมิงเจ๋อเงยหน้าขึ้นมาพร้อมพูดว่า: “พูดอยู่ได้ รีบพาองค์รัชทายาท หนีไป!”

ทั้งสองรีบพยุงหมิงเจ๋อและพากันหนีไป

ในกำลังพลช่วยเหลือเหล่านี้ บางคนได้พบหมิงเจ๋อเป็นครั้งแรกหลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น

รูปร่างหน้าตาในปัจจุบันของหมิงเจ๋อ ทำเอาพวกเขาตกใจเป็นอย่างมาก

ในอดีตหมิงเจ๋อเป็นบุคคลที่เก่งกาจ แต่มาวันนี้เขากลับไม่น่าดูเอาเสียเลย

ช่างตกใจเสียกระไร

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะหนีอีก

หนีไม่พอ ยังจะมีเรื่องกับคนอื่นอีก

ช่างแกร่งกล้าเสียจริง

หมิงเจ๋อลุกขึ้นมา และพูดขึ้นว่า: “พวกเจ้ารีบไปช่วยท่านนักบุญจัดการกับเซียวเฉวียน”

เหล่าองครักษ์ไม่เคยพบเจอเซียวเฉวียนมาก่อน แต่ทุกคนรู้ว่าเซียวเฉวียนเป็นคนในราชวงศ์เว่ย

ผู้คนจากราชวงศ์เว่ยดูแตกต่างจากผู้คนทางภาคตะวันออก

ดังนั้นต่อให้พวกเขาจะไม่รู้จัก พวกเขาก็รู้ว่าคนไหนคือเซียวเฉวียน

หลังจากคำสั่งมาแล้ว ทั้ง 6 คนได้รับก็ได้พากันเข้าร่วมในกองกำลังการต่อสู้

พวกเขายังไม่ทันได้ออกตัวก็ได้ยินเสียงของนักบุญที่ดังขึ้น: “พวกเจ้าพาคนผู้นี้ไปหาองค์รัชทายาท ด้วย”

คนที่เหลือก็ได้ต่อสู้กับเซียวเฉวียน และนักบุญกับหมิงเจ๋อก็ได้พากันหนีออกไป

ต่อให้สู้กันต่อไป เมื่อเจี้ยวจงมาถึง คิดอยากจะหนีก็หนีไม่พ้น

หากนักบุญไม่กลัวเจี้ยวจงมากเกินเหตุ เขาก็จะสามารถคิดได้ว่า อีกสักครู่เจี้ยงจงก็คงเดินทางมาถึงแล้ว