ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1431

มองเห็นสีหน้าของเหมิงเอ้าที่แสดงออกมา เจินฮ่าวรู้สึกตกใจ เหมิงเอ้าเป็นอะไรไป？

เซียวเฉวียนก็บอกแล้วว่าไม่เป็นอะไร และก็ไม่ได้ตำหนิแม้แต่คำเดียว ไม่เพียงแค่นั้น แต่ยังมีความอดทนพูดอธิบายต่อเหมิงเอ้า

ใช่แล้ว เจินฮ่าวก็เห็นอยู่ว่า คำพูดเหล่านั้นของเซียวเฉวียน พูดออกมาก็เพื่อปลอบใจเหมิงเอ้า

มีเจ้านายที่เข้าใจความรู้สึกของลูกน้องอย่างนี้ เป็นความโชคดีของเหมิงเอ้าอย่างมาก ถ้าเจินฮ่าวเป็นเหมิงเอ้า เขาก็คงจะมีความสุขไปนานแล้ว

แต่เหมิงเอ้ากลับมีสีหน้าท่าทางละอายมาก หรือเป็นเพราะคำพูดที่เซียวเฉวียนพูดแนะนำไปจะไม่ได้ผล？

ในฐานะที่เป็นผู้อารักขาของเซียวเฉวียนเหมือนกัน ดูท่าทางไป๋ฉี่ นิ่งสงบเยือกเย็น ดูไม่ออกว่ารู้สึกโกรธหรือดีใจ

รู้สึกได้ถึงสายตาของเจินฮ่าวที่มองดูอย่างประหลาดใจ เหมิงเอ้าถอนหายใจออกมา ระงับอารมณ์ไว้ และพูดว่า：“ใช่！ข้าน้อมรับคำสั่งสอนจากนายท่าน！”

สำหรับไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าแล้ว เซียวเฉวียนเป็นเหมือนพ่อแม่แท้ๆของพวกเขา คำพูดของเขา พวกเขาจะทำตาม

มองเห็นดวงตาที่ชัดเจนเปิดเผยของเหมิงเอ้า เซียวเฉวียนก็มองออกว่า ผ่านเรื่องราวในครั้งนี้ เหมิงเอ้าได้เติบโตขึ้นแล้ว ถ้ามีโอกาส เขาก็จะผลักดันให้ดียิ่งขึ้น สามารถอยู่ได้ด้วยตัวเองเป็นอิสระเหมือนกับไป๋ฉี่

เห็นการสื่อสารระหว่างเจ้านายและลูกน้อง ทำให้เจินฮ่าวรู้สึกไม่เข้าใจบ้างอย่าง

แต่ว่า เจินฮ่าวไม่ใช่คนที่อยากรู้อยากเห็น เขาไม่ได้ซักถามเซียวเฉวียนว่าพูดคุยอะไรกับลูกน้องทั้งสองคน จับต้นชนปลายไม่ถูก

สรุปก็คือ ทั้งสองคนไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว

เจินฮ่าวมองไปรอบๆ ไม่เห็นแม้แต่เงาของนักปราชญ์และหมิงเจ๋อแล้ว ดังนั้นจึงถามขึ้นว่า ：“พี่เซียว คนเลวสองคนนั้นไปไหนแล้วละ？”

นักปราชญ์และหมิงเจ๋อเป็นคนเจ้าเล่ห์โหดร้าย ก่อเรื่องทำร้ายเซียวเฉวียนมากมาย ในฐานะที่เป็นคนที่ชื่นชมเซียวเฉวียน เจินฮ่าวไม่อยากแม้แต่จะเรียกชื่อพวกเขาเลยด้วยซ้ำ เรียกแทนพวกเขาว่าคนเลวสองคนนั้น

ที่จริงแล้ว เรียกทั้งสองคนนั้นว่าคนเลวก็ถือว่าเกรงใจมากพอแล้ว ถ้าเจินฮ่าวไม่เห็นแก่หน้าตาเกียรติยศของตระกูลเจิน จะเรียกให้หยาบคายมากกว่านี้อีก

เซียวเฉวียนรู้ว่าที่เจินฮ่าวพูดถึงนั้นหมายถึงนักปราชญ์กับหมิงเจ๋อ เขาพูดว่า：“หนีไปแล้ว”

ห๊ะ？

ไม่ต้องพูดถึงหมิงเจ๋อที่เป็นคนพิการ แม้แต่ตัวนักปราชญ์เองก็ได้รับบาดเจ็บ ในสถานการณ์อย่างนี้ พวกเขายังสามารถหลบหนีจากวิชาเคลื่อนย้ายวิญญาณของเซียวเฉวียนได้？

มันไม่สมเหตุสมผลเลยใช่ไหม！

“อื้ม” เซียวเฉวียนยังคงมีสีหน้าสงบนิ่งเหมือนเดิม เขามองออกไปยังทะเลทรายที่กว้างขวางอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และพูดว่า “ดังนั้น น่าจะมีคนช่วยให้พวกเขาหนีรอดไปได้”

และคนที่ช่วยพวกเขาคนนี้ ในใจของเซียวเฉวียนก็คาดเดาไว้แล้ว น่าจะเป็นคนของเทือกเขาคุนหลุน

หรือจะพูดว่า นักปราชญ์สมรู้ร่วมคิดกับคนของเทือกเขาคุนหลุน เรื่องนี้ต้องเป็นอย่างนี้แน่นอน

มิฉะนั้น เรื่องอูฐพวกนั้นจะอธิบายว่าอย่างไร？

เมื่อรู้ว่านักปราชญ์หนีมาที่ทะเลทราย เซียวเฉวียนก็มั่นใจว่า จะต้องเป็นนักปราชญ์ที่จัดเตรียมอูฐพวกนั้นไว้อย่างแน่นอน

และครั้งนี้ นักปราชญ์หายตัวไปอย่างรวดเร็วอย่างนี้ ก็ยิ่งทำให้เซียวเฉวียนแน่ใจในความคิดมากยิ่งขึ้น

จะบอกว่าพวกเขาไม่ได้สมรู้ร่วมคิดกัน เซียวเฉวียนไม่มีทางเชื่ออย่างแน่นอน

ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆ เรื่องนี้ไม่เป็นผลดีต่อทั้งคุนหลุนและต้าเว่ย

คนของเทือกเขาคุนหลุน จับจ้องอยากจะได้ต้าเว่ยมาครอบครองนานแล้ว เรื่องนี้ ถึงแม้คนคุนหลุนไม่พูด ทุกคนบนโลกนี้ก็รู้กันหมด

ความทะเยอทะยานของคนคุนหลุนแสดงออกอย่างชัดเจน

แน่นอนคนฉลาดอย่างนักปราชญ์ก็รู้เรื่องนี้ดี

ถ้าเซียวเฉวียนคาดเดาไม่ผิด นักปราชญ์เอาต้าเว่ยมาเป็นเหยื่อล่อ เพื่อหลอกล่อให้คนของเทือกเขาคุนหลุนยอมร่วมมือกับเขา

ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆ หลังจากนี้คนคุนหลุนก็จะต้องบุกรุกต้าเว่ย และเซียวเฉวียนก็ไม่มีทางนิ่งเฉยทนดูอยู่แน่นอน เมื่อถึงตอนนั้น ถ้าเกิดการรบครั้งนี้ขึ้น คนที่จะได้รับความเดือดร้อนก็คือประชาชน

และตอนนี้ต้าเว่ยและคุนหลุนยังมีความสัมพันธ์ที่ดีเป็นมิตรต่อกัน ต่อไปก็จะไม่มีอีกแล้ว

ต้าเว่ยและคุนหลุนเป็นศัตรูต่อกัน คนต้าเว่ยและคนคุนหลุนก็จะเกิดการกระทบทั่งกันอย่างมากมาย