ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1435

หลังจากที่เซียวเฉวียนพูดจบ แววตาของชางซ่งก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เขาคิดว่าขอเพียงแค่เขาไม่แสดงออกทางสีหน้า ไม่พูดอะไรออกไป เซียวเฉวียนก็ไม่มีทางมองออกว่าเขาเป็นใคร

คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกเจ้าเด็กอย่างเซียวเฉวียนมองออกง่ายถึงขนาดนี้

ชางซ่งไม่ได้ปฏิเสธ พูดออกมาด้วยเสียงทุ้ม “เซียวเฉวียน เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นข้า?”

เฮ้อ คนที่มีสถานะในยุคโบราณก็มักจะเป็นเช่นนี้ เมื่อถูกอีกฝ่ายรับรู้ถึงตัวตนก็จะตอบสนองโดยการถามอีกฝ่ายออกไปว่าเจ้ารู้ว่าเป็นข้าได้อย่างไร?

นี่มันสำคัญอย่างนั้นหรือ?

หากเซียวเฉวียนเป็นชางซ่ง เขาคงจะถามออกมาว่า เซียวเฉวียน เจ้าต้องการอะไร?

เซียวเฉวียนยิ้มและตอบกลับไปว่า “ข้าก็แค่เดาเท่านั้น”

ประโยคที่แผ่วเบา แต่เมื่อเข้าไปในหูของชางซ่งมันกลับทำให้หัวใจของเขาแหลกสลาย

แม้แต่เซียวเฉวียนที่เป็นคนนอกยังสามารถเดาออกว่าเป็นชางซ่ง ชิงหลงที่ถูกเขาเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กเองก็คงจะเจอกับเรื่องเช่นนี้เหมือนกันใช่ไหม

ยิ่งไปกว่านั้น ตามข่าวที่ได้รับจากทางคุนหลุน ชิงหลงได้กลับมาถึงเทือกเขาคุนหลุน แต่กลับยังไม่รู้ว่าเขาอยู่ในเทือกเขาคุนหลุน

คิดไม่ถึงเลยว่าตนเองจะถูกจับได้แม้ว่าจะซ่อนตัวอย่างมิดชิดและทำทุกอย่างสุดความสามารถ

ในเมื่อถูกจับได้แล้ว ชางซ่งก็ทำได้เพียงดึงผ้าสีดำที่คลุมอยู่บนใบหน้าออกไปเท่านั้น

พูดตามตรง การที่สวมของสิ่งนี้มันทำให้หายใจไม่สะดวกเอาเสียเลย

เซียวเฉวียนไม่สนใจสีหน้าที่เปลี่ยนไปของชางซ่ง เขาเอ่ยปากออกมาอย่างสงบว่า “ผู้อาวุโส แทนที่จะร่วมมือกับนักปราชญ์ ข้าคิดว่าท่านมาร่วมมือกับข้าจะดีกว่า”

“ข้าไม่ได้ต้องการให้ท่านทำสิ่งใดทั้งนั้น ท่านเพียงบอกข้ามาว่า อูฐเหล่านี้จะถูกส่งไปที่ใด”

เมื่อบอกว่าเป็นการร่วมมือ เช่นนั้นเซียวเฉวียนก็ต้องมอบประโยชน์ให้กับชางซ่ง เซียวเฉวียนพูดออกมาว่า “ข้าจะแก้ปัญหาเรื่องอาหารและเครื่องนุ่งห่มให้กับคุนหลุน ท่านจะว่าอย่างไร?”

คุนหลุนในทุกวันนี้ ไม่เพียงแต่คนบนเทือกเขาคุนหลุนเท่านั้น ยังมีพื้นที่ใกล้เคียงที่ถูกคุนหลุนโจมตีจนกระจายตัวเป็นประเทศเล็ก ๆ อยู่อีกมากมาย

หลังจากสงคราม ไม่ว่าจะเป็นเทือกเขาคุนหลุนหรือประเทศเล็ก ๆ เหล่านั้น ทั้งหมดล้วนแต่ได้รับความสูญเสียอย่างหนัก

สิ่งแรกที่ต้องแบกรับด้วยความหนักหน่วงก็คือเรื่องของการขาดแคลนอาหาร

ตอนนี้เทือกเขาคุนหลุนและประเทศเล็ก ๆ ที่อยู่โดยรอบขาดแคลนเรื่องอาหารมากจริง ๆ ทำให้ประชาชนได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก

จนถึงขั้นมีประชาชนอดตายบนท้องถนนอยู่มากมาย

มีอยู่วิธีเดียวเท่านั้นที่สามารถแก้ปัญหานี้ได้ในระยะเวลาอันสั้น นั้นก็คือมันเทศ

เถามันเทศนั้นดูแลง่าย เติบโตอย่างรวดเร็วในระยะเวลาอันสั้น ตั้งแต่ปลูกจนถึงเก็บเกี่ยวใช้เวลาเพียงสามเดือนเท่านั้น

นอกจากนั้น เซียวเฉวียนยังสามารถยื่นคำร้องไปยังฮ่องเต้แห่งต้าเว่ยเพื่อช่วยบริจาคอาหารบางส่วนให้กับคุนหลุนและประเทศเล็ก ๆ บริเวณใกล้เคียง ช่วยให้พวกเขาสามารถผ่านพ้นปัญหาพวกนี้ไปได้

เงื่อนไขของเซียวเฉวียน ทำให้ชางซ่งตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิดในชั่วพริบตา

เงื่อนไขของเซียวเฉวียนและนักปราชญ์ หากบอกว่าเงื่อนไขของใครน่าดึงดูดมากกว่า แน่นอนก็คงต้องเป็นเงื่อนไขของนักปราชญ์

แต่เมื่อพูดถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้า คำขอที่นักปราชญ์ต้องการให้คุนหลุนทำเพื่อเขา มันมากกว่าผลประโยชน์ที่เขาจะมอบให้คุนหลุนเสียอีก

ไม่เพียงแต่ใช้ชาวคุนหลุนไปทำธุระให้เขาเท่านั้น แต่ยังต้องช่วยเขาในการจัดหาวัสดุต่าง ๆ อีกด้วย

ครั้งที่แล้วที่นักปราชญ์แอบมาขออาหารจากชีชิง เขาคิดว่าสามารถปกปิดมันได้เป็นอย่างดีแล้ว แต่ชางซ่งก็รับรู้เรื่องนี้

เวลานี้กองทัพขนาดใหญ่กำลังขาดแคลนเรื่องอาหาร ไม่แน่ว่านักปราชญ์อาจจะฝากความหวังเรื่องนี้ไว้กับชางซ่ง ให้ชางซ่งช่วยเขาแก้ปัญหาในเรื่องของการขาดแคลนอาหารให้

นี่เป็นเหมือนนักธุรกิจขนส่งสินค้าที่ชาญฉลาด เพื่อให้ลาทำงานหนักขึ้น รวดเร็วขึ้น เขาผักแขวนไว้หน้าลา ส่วนเรื่องระยะทางระหว่างผักกับลา ต่อให้ลาพยายามมากแค่ไหนก็ไม่มีวันได้กินผักที่อยู่ตรงหน้า

สิ่งที่นักปราชญ์ป่าวประกาศให้ทั่วทั้งใต้หล้าได้รู้ว่าเขาจะช่วยคุนหลุนมันก็เหมือนกับผักชิ้นนั้น สุดท้ายแล้วนักปราชญ์จะให้ผักแก่ชาวคุนหลุนกินหรือไม่ เรื่องนี้ชางซ่งก็ไม่อาจมั่นใจได้

แต่ในตอนนี้ ชางซ่งได้ขนส่งสินค้าออกไปแล้ว ทำมาถึงขั้นนี้แล้ว หากให้ยอมแพ้แต่เพียงเท่านี้ เขาก็คงทำใจยอมรับไม่ได้

หรือพูดอีกอย่างก็คือ นักปราชญ์ใช้ประโยชน์จากนิสัยเช่นนี้ของมนุษย์ในการควบคุมและถ่วงสมดุลกับชางซ่ง

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากชางซ่งมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับความคิดที่ตนต้องการครอบโลก เขาจึงตกหลุมพรางของนักปราชญ์อย่างช่วยไม่ได้

“อีกสองวัน ข้าจะสั่งให้คนนำสิ่งของต่าง ๆ มาส่งยังเทือกเขาคุนหลุน รวมถึงสอนวิธีการเพาะปลูกให้แก่พวกเจ้า”

ราษฎรทุกคนปลูกมันเทศ มันคือความปรารถนาของเซียวเฉวียน

ที่จริงแม้จะไม่ได้มีข้อตกลงแลกเปลี่ยนระหว่างเขากับชางซ่ง ไม่ช้าก็เร็วเซียวเฉวียนก็จะแพร่กระจายมันเทศมายังคุนหลุนและประเทศเล็ก ๆ โดยรอบอยู่ดี

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว ในอนาคต ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะเดินทางไปแห่งหนใด ล้วนแต่จะมีมันเทศให้เขาได้กิน มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่ง

ไม่เพียงแค่สามารถแก้ปัญหาในเรื่องของการขาดแคลนอาหารให้กับราษฎรได้เท่านั้น แต่ยังเป็นการสนองความต้องการของตัวเอง ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

เมื่อได้ยินคำตอบที่น่าพึงพอใจของเซียวเฉวียน ชางซ่งรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย นี่มันเหนือความคาดหมายของชางซ่ง

ชางซ่งทำตามสัญญา ทิ้งอูฐไว้ตรงจุดนั้นแล้วกลับไปยังเทือกเขาคุนหลุน

หลังจากการพูดคุยจบลง ความประทับใจที่ชางซ่งมีต่อเซียวเฉวียนก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย

แต่มันก็เป็นแค่เพียงเล็กน้อยจริง ๆ ความแค้นที่เทือกเขาคุนหลุนมีต่อเซียวเฉวียน มันไม่ใช่สิ่งที่สามารถแก้ไขได้ด้วยการกระทำเพียงครั้งเดียว

เซียวเฉวียนทำลายผนึกจูเสิน อวิ๋นเฮ่อต้องจบชีวิตลงเพราะเซียวเฉวียน เจี้ยนจงยอมรับเซียวเฉวียนเป็นเจ้านาย แม้แต่ชิงหลงเองก็หันไปหาเซียวเฉวียน เห็นได้ชัดเจนว่าเซียวเฉวียนมีความทะเยอทะยานที่จะยึดครองคุนหลุน หรือพูดอีกอย่างก็คือ ฮ่องเต้แห่งต้าเว่ยมีความทะเยอทะยานที่จะยึดครองคุนหลุน

ท้ายที่สุดแล้วเซียวเฉวียนเป็นเพียงแค่ข้าบริพารคนหนึ่ง เรื่องที่เขาทำลงไปทั้งหมดล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นมาจากคำสั่ง

ที่ต้องร่วมมือกับเซียวเฉวียนเป็นการชั่วคราว นั่นก็เพราะเทือกเขาคุนหลุนตกอยู่ในสถานการณ์ที่จำเป็นจริง ๆ

รอให้เทือกเขาคุนหลุนผ่านความยากลำบากครั้งนี้ไปได้ พวกเขาไม่มีทางหันหน้าให้กับเซียวเฉวียนเป็นแน่

เห็นร่างของชางซ่งหายไปต่อหน้าต่อตา เหมิงเอ้าก็ถามออกมาทันใด “นายท่าน ท่านจะมอบเถามันเทศให้กับพวกเขาจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?”

ความทะเยอทะยานของคุนหลุนนั้นเป็นที่รู้จักกันดีของทุกคนในใต้หล้า ทุกคนรู้ดีกว่าพวกเขามีความทะเยอทะยานมากแค่ไหน พวกเขาต้องการยึดครองทั่วทั้งใต้หล้า โดยเฉพาะดินแดนต้าเว่ยที่เต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์

มอบเถามันเทศให้แก่พวกเขา มันก็เหมือนกับการทำให้พวกเขากินอิ่มทุกมื้อ มีแรงสร้างกองกำลังเพื่อขยายอาณาเขตต่อไป ถือเป็นปัญหาต่อต้าเว่ยในอนาคต

ตามที่เหมิงเอ้าพูดออกมา พวกเขาควรจะถูกปล่อยให้อดอยากต่อไป!