ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1436

แค่ต้าเว่ยไม่ฉวยโอกาสจากสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ในการบุกโจมตีคุนหลุนก็ถือเป็นเรื่องดีมากแล้ว แต่จะให้ต้าเว่ยช่วยเหลือพวกเขา แก้ปัญหาเรื่องความอดอยากของพวกเขา

ความเมตตาอันยิ่งใหญ่เช่นนี้เจ้าไปเอามาจากที่ไหนกัน?

เซียวเฉวียนยิ้มและกล่าวออกไปว่า “ใช่ ดังนั้นจึงขอรบกวนเจ้าให้เดินทางไปยังเกาะนกกระสาอีกสักครั้ง”

ให้เหมิงเอ้าเดินทางไปยังเกาะนกกระสาเพื่อนำเถามันเทศมาส่งที่คุนหลุน

เหมิงเอ้าทำหน้ามุ่ย “เรื่องจริงงั้นหรือ?”

เซียวเฉวียนมองมาที่เหมิงเอ้า อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง เรื่องแบบนี้จะเอามาล้อเล่นได้อย่างไร”

การต่อสู้ของประเทศนั้นเป็นการต่อสู้ระหว่างชนชั้นปกครอง ประชาชนเป็นเพียงผู้บริสุทธิ์

คุนหลุนมีความทะเยอทะยานที่จะยึดครองต้าเว่ย นั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิดของสี่ผู้อาวุโสใหญ่ ในความเป็นจริง ชิงหลงที่มีฐานะเป็นถึงองค์ชายยังไม่สนับสนุนสี่คนนั้นเลยด้วยซ้ำ

สงครามเกิดจากความทะเยอทะยานของคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้น และคนจำส่วนใหญ่ก็ถูกบังคับให้เข้าสู่สนามรบ

ดังนั้นราษฎรในคุนหลุนและประชาชนที่อยู่ในประเทศเล็ก ๆ รอบ ๆ คุนหลุนนั้นไม่ได้มีความผิดแต่อย่างใด

นอกจากนี้ ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเซียวเฉวียน ด้วยอาวุธที่ทันสมัยในมือของเซียวเฉวียน เขายังจำเป็นต้องกลัวชาวคุนหลุนพวกนี้อีกงั้นหรือ?

ต่อให้คุนหลุนต้องการสู้ พวกเขาก็จะถูกปืนใหญ่จากเครื่องบินของเซียวเฉวียนปัดเป่าจนกลายเป็นเถ้าถ่าน!

ด้วยอาวุธที่ทรงพลังเช่นนี้ ต้าเว่ยยังต้องกลัวอะไรอีกงั้นหรือ?

น่าตลกสิ้นดี!

ได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียน เหมิงเอ้าก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล ดังนั้นเขาจึงรีบออกเดินทางไปยังเกาะนกกระสาในทันใด

ในตอนนี้ดวงตาเจินทั้งสองได้จับจ้องมาที่เซียวเฉวียนโดยไม่กะพริบตา เขารู้สึกชื่นชมและนับถือเซียวเฉวียนจากใจจริง

เขาอยากจะพูดว่า เหตุใดคนผู้นี้ถึงได้แตกต่างจะคนอื่นมากถึงเพียงนี้?

บางคนใช้ชีวิตอยู่โดยไม่รู้ตัว และอยู่อย่างเห็นแก่ตัวไปจนตาย

เซียวเฉวียนอายุเพียงแค่นี้ แต่กลับเป็นคนใจกว้างและมีเมตตา มีใจหวังให้ราษฎรในใต้หล้าได้สุขสบายโดยไม่คำนึงถึงปัญหาระหว่างประเทศ

ช่างเป็นแบบอย่างที่ดีสำหรับมนุษยชาติ

หากทุกคนมีความตระหนักรู้นี้ โดยเฉพาะผู้มีอำนาจ โลกก็จะสามัคคีกันและจะไม่มีวันเกิดความขัดแย้ง

นี่คือสวรรค์ที่แท้จริง!

ความตระหนักรู้ของเซียวเฉวียนนั้นสูงส่งยิ่งนัก!

เมื่อรับถูกถึงสายตาอันเร่าร้อนของเจินฮ่าว เซียวเฉวียนก็หันมามองเขาพร้อมกล่าวออกไปว่า “อย่ามาจ้องข้าเช่นนี้ ข้าก็แค่อยากให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีขึ้นเท่านั้น”

การใช้ชีวิตในยุคโบราณ แค่ความล้าหลังเพียงอย่างเดียวก็ลำบากมากพอแล้ว

เซียวเฉวียนคือคนที่มาจากยุคสมัยใหม่ การดูแลคนยากจนและลำบากยากเข็ญเช่นนี้ก็ถือเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว

พระเจ้าให้เซียวเฉวียนเดินทางข้ามผ่านกาลเวลามายังโลกแห่งนี้ ทั้งหมดก็เพราะต้องการให้เซียวเฉวียนทำอะไรสักอย่างให้โลกแห่งนี้ดีขึ้นไม่ใช่หรือ?

ที่เซียวเฉวียนทำเช่นนี้ก็เพื่อตอบสนองความประสงค์ของพระเจ้า

“ท่านพี่เซียว ท่านรีบให้ฝ่าบาทส่งข้ากลับไปยังจวนเซียวด้วยเถิด ข้าคิดดีแล้ว ข้าจะติดตามท่านไปทั้งชีวิต” เจินฮ่าวจ้องมองมาที่เซียวเฉวียนด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย

ตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่เคยศรัทธาใครมากขนาดนี้มาก่อน

ความศรัทธาที่เขามีต่อเซียวเฉวียนนั้น อยู่ในระดับที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้แล้ว

ติดตามอยู่ข้างกายของเซียวเฉวียน มันคือความปรารถนาสูงสุดของเขา

เมื่อเห็นสีหน้ากระตือรือร้นของเจินฮ่าว เซียวเฉวียนก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ “ได้ ข้าเองก็มีเรื่องอยากจะพูดคุยกับฝ่าบาทอยู่พอดีเลย”

หลังจากพูดจบ เซียวเฉวียนก็ติดต่อกับฮ่องเต้ที่อยู่ห่างออกไปหลายพันลี้

ในเวลานั้นฮ่องเต้กำลังเขียนและแก้ไขสาส์น

เมื่อได้ยินเสียงการติดต่อมาจากเซียวเฉวียน เขารีบวางสิ่งของในมือลง พูดออกมาว่า “ราชครู ติดต่อข้ามามีเรื่องอันใดงั้นหรือ?”

ก่อนหน้านี้ตอนที่เซียวเฉวียนอยู่ในเมืองหลวง หากไม่มีเรื่องสำคัญเขาจะไม่ใช่วิธีนี้ในการติดต่อฮ่องเต้