ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1440

เมื่อเห็นผู้มาเยือนแบกกระสอบข้าวสารกระสอบแล้วกระสอบเล่าออกมา เซียวเฉวียนกลับไม่ได้รีบร้อนตามไป

เขายังต้องการเฝ้าสังเกตอีกพักใหญ่ ดูว่าชายฉกรรจ์เฝ้าประตูเหล่านี้จะทำอะไรต่อ

พวกเขาย้ายข้าวสารมาไว้ที่นี่ หรือมีคนยายเข้ามา?

หลังจากให้ผู้มาเยือนจากไป ชายฉกรรจ์ขี้เมาสองคนก็มองเข้าไปด้านใน หนึ่งในนั้นพูดขึ้นว่า “ข้างในยังเหลือข้าวสารอีกสามกระสอบ ไปกันเถอะ เรารีบช่วยขนออกมา”

“พวกเจ้าดูดี ๆ นะ ไม่ว่าอย่างไรห้ามผิดพลาดเด็ดขาด”

ชายฉกรรจ์อีกคนตอบกลับ “รู้แล้ว！”

กล่าวจบ สองคนนั้นก็บังคับรถม้าจากไป

ในตอนนี้เอง เซียวเฉวียนและเจินฮ่าวได้แยกกันไปคนละทิศทาง เจินฮ่าวตามรถม้าไป ส่วนเซียวเฉวียนตามผู้มาเยือนไป

สิบคนนั้นมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ แบกกระสอบข้าวสารขนาดใหญ่เดินขึ้นเขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แถมยังแกบไปพลางพูดคุยไปพลางราวกับพวกเขากำลังแบกปุยนุ่นอย่างไรอย่างนั้น

แต่พวกเขาเดินไม่เร็วเท่าไหร่นัก

เซียวเฉวียนจึงไล่ตามไปพลางแวะพักไปพลาง

เมื่อเห็นถนนที่ทอดยาว ก็คิดว่าน่าจะยังอีกไกล

ต้องติดตามอย่างใกล้ชิด จะคลาดกันไม่ได้

เรื่องที่ทำให้เซียวเฉวียนคาดไม่ถึงคือ ก่อนหน้านั้นไม่มีใครติดตามสถานะของเขาได้ แต่ตอนนี้เขากลับเป็นคนที่ไล่ตามคนธรรมดาทั้งสิบไม่ได้

พูดออกไปใครเล่าจะเชื่อ?

แต่ความจริงมันเป็นเช่นนี้ เซียวเฉวียนกำลังจะคลาดกับพวกเขา

ทั้งที่เซียวเฉวียนออกตามหาทุกซอกทุกมุมแล้ว ก็ยังไม่พบร่องรอยของพวกเขา

ทั้งสิบคนหายตัวไปฉับพลัน ทั้งยังหายไปอย่างไร้ร่องรอยด้วย

น่าเหลือเชื่อยิ่งนัก

ความจริงแล้วสิบคนนั้นไม่ได้หายไปไหน พวกเขาถูกซ่อนไว้

ถนนเส้นนี้เพิ่งตัดใหม่ไม่นาน แต่พวกเขาเริ่มขนย้ายเสบียงแล้ว แต่กลับเริ่มวันนี้

เบื้องหลังของการขนย้ายนี้คือนักปราชญ์

พูดได้ว่า นักปราชญ์ไม่ได้ไปทะเลทราย แต่อ้อมมาที่นี่

ส่วนหลังของถนนเส้นนั้น ความจริงแล้วนักปราชญ์ตั้งใจทำให้ผู้คนสับสน

เพื่อป้องกันไม่ให้เซียวเฉวียนหาที่นี่เจอ

ถูกต้อง นักปราชญ์รู้ว่าเซียวเฉวียนไล่ตามมาถึงที่นี่

หลังจากหลบหนีเข้ามาในป่าลึก นักปราชญ์ไม่เพียงแต่ใช้เวลารักษาตัวเอง ทั้งยังเร่งรีบปรับเปลี่ยนค่ายกลของเขาอีกด้วย

ถึงอย่างไรในบรรดาวรยุทธ์ของทุกคน ค่ายกลคือส่วนที่ง่ายและยากไปในเวลาเดียวกัน

ประเด็นคือเซียวเฉวียนและคนของเขาไม่เข้าใจค่ายกล หากถูกขัง ต่อให้ออกมาได้ ก็ใช้เวลานานอยู่พอสมควร

ช่วงเวลานี้มากพอที่จะทำให้นักปราชญ์หลบหนีได้

เมื่อครู่ นักปราชญ์พบร่องรอยของเซียวเฉวียน เขาปิดค่ายกลอย่างเงียบ ๆ พาคนขนเสบียงเข้าไปในค่ายกล

นี่คือสาเหตุว่าทำไมเซียวเฉวียนถึงหาร่องรอยของพวกเขาไม่เจอ

เซียวเฉวียนมองไปรอบ ๆ ด้านด้วยสายไม่อยากเชื่อ น่าแปลกยิ่งนัก ทั้งสิบคนคิดจะหายก็หายเสียอย่างนั้น พวกเขามีวิชาล่องหนหรืออย่างไร?

ในตอนนี้เอง เสียงถอนหายใจต่ำ ๆ ของผนึกจูเสินก็ดังขึ้นข้างหูของเขา “เฮ้อ！”

เซียวเฉวียนที่ได้ยินเสียงนี้ก็ยังไม่ได้สติ ไม่รู้ว่าทำไมผนึกจูเสินถึงได้ถอนหายใจเช่นนี้ เขาเอ่ยเสียงเรียบว่า “เหล้าจู เกิดอะไรขึ้น?”

ผนึกจูเสินกล่าวเสียงต่ำ “มัวมองหาอะไรอยู่ คนพวกนั้นหนีไปไกลแล้ว”

เซียวเฉวียนอึ้งงัน กวาดตามองอีกรอบ ในที่สุดก็เข้าใจ “เจ้ากำลังบอกว่านักปราชย์อยู่ที่นี่เช่นนั้นหรือ?”

ผนึกจูเสินไม่ส่งเสียงใด ๆ ราวกับปลงในสติปัญญาของเซียวเฉวียน และต่อให้พูดมากอย่างไร ก็เหมือนกับยิ่งดึงให้สติปัญญาของผนึกจูเสินตกต่ำลงไปด้วย

ไม่พูดก็เท่ากับยอมจำนน

เซียวเฉวียนตื่นตกใจอย่างอดไม่ได้ พูดคุยกับผนึกจูเสินก็เหมือนกับพูดคุยกับตัวเอง “นักปราชญ์แข็งแกร่งเพียงนี้เลยหรือ?”

แข็งแกร่งจนเซียวเฉวียนก็ยังหาร่องรอยของเขาไม่เจอ?

ต้องรู้ว่า เขาบาดเจ็บไม่นาน เขายังมีกายหยาบ เหตุใดถึงได้ฟื้นตัวเร็วเช่นนี้?

จะให้เจินฮ่าวติดตามเขาต่อไม่ได้ มันอันตรายเกินไป

แม้ว่าทักษะการต่อสู้ของเจินฮ่าวจะสูง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าของนักปราชญ์ ยังไม่มากพอ

ถึงอย่างไรทักษะของเจินฮ่าวก็สู้เหมิงเอ้าได้

แต่พอบอกเจินฮ่าวกลับไป เจินฮ่าวกลับไม่ยอม

อย่าว่าแต่การเผชิญหน้ากันระหว่างเซียวเฉวียนและนักปราชญ์จะเป็นอันตรายเลย ต่อให้ไม่อันตราย เจินฮ่าวก็ไม่ไป

แต่เซียวเฉวียนเอ่ยเสียงเรียบว่า “เรื่องที่เจ้าต้องกลับไปจวนเซียว แม้ว่าข้าจะไม่กราบทูลฮ่องเต้ แต่แค่คนเดียวเท่านั้น ฮ่องเต้ไม่ใส่พระทัยหรอก เรื่องนี้ไว้ข้ามีเวลาข้าจะบอกเจ้า”

ตระหนักได้ถึงความยืนกรานที่จะให้เจินฮ่าวกลับไป

แต่เมื่อเห็นเจินฮ่าวยังไม่ขยับ เซียวเฉวียนก็ขมวดคิ้วแน่น “หรือว่าเจ้าจะกลับไปรัฐมู่อวิ๋นก็ได้นะ”

เรื่องที่ไม่อยากเชื่อคือ หากเจ้าไม่กลับจวนเซียว เจ้าก็กลับไปรัฐมู่อวิ๋นเสียเถอะ หลังจากกลับรัฐมู่อวิ๋นไปแล้วก็อย่าได้กลับมาจวนเซียวอีก

จะหนึ่งหรือสองเลือกเอา

เซียวเฉวียนกำลังขู่เจินฮ่าว

เจินฮ่าวลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “พี่เซียว ข้าเข้าใจความหมายของเจ้า แต่ข้าไม่ไปได้ไหม? สองคนย่อมดีกว่า”

เซียวเฉวียนมองเจินฮ่าวด้วยสายตาสงสัย แววตาเต็มไปด้วยคำถาม “เจ้าอยากแข็งแกร่งมากขึ้นไม่ได้ต้องการอย่างอื่น?”

เซียวเฉวียนรู้สึกว่ามีคนอันตรายอยู่ที่นี่ ถ้าเจินฮ่าวยังอยู่ที่นี่ ถึงคราวสู้กัน เซียวเฉวียนก็ไม่จำเป็นต้องห่วงความปลอดภัยของเขา

ประโยคนี้เจินฮ่าวถึงกับพูดไม่ออก

สิ่งที่เซียวเฉวียนพูด ก็ใช่ว่าไม่มีเหตุผล

สุดท้าย เจินฮ่าวก็ต้องยอม พลางเอ่ยอย่างไม่เต็มใจนัก “ก็ได้ เช่นนั้นข้ากลับไปรอพี่เซียวที่จวนเซียวก็ได้”

เซียวเฉวียนพยักหน้า “อื้อ ไม่ต้องเป็นห่วงข้า ข้ามีคนปกป้อง”

เสี่ยวเซียนชิว เจี้ยนจง และเสวียนอวี๋ พวกพี่ใหญ่ที่คอยติดตามอยู่เงียบ ๆ เหล่านี้ แค่เซียวเฉวียนออกคำสั่ง ไกล่เป็นพันลี้พวกเขาก็มาช่วยเหลือได้เสมอ

ยิ่งไปกว่านั้น เซียวเฉวียนยังมีอาวุธสมัยใหม่อย่างปืนพกอยู่ในมือ จะเอาชนะนักปราชญ์ไม่ได้เชียวหรือ?