ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1441

ไม่จำเป็นต้องขี้โม้โอ้อวด เซียวเฉวียนเอาชนะนักปราชญ์ได้ในไม่กี่นาที

ดังนั้นเจินฮ่าวไม่ต้องเป็นห่วงความปลอดภัยของเซียวเฉวียนแม้แต่น้อย

เมื่อได้ยินเซียวเฉวียนพูดเช่นนี้ เจินฮ่าวก็วางใจ

ภายใต้การขับไล่ของเซียวเฉวียน เขาออกจากเมืองชานถัง ตรงกลับเมืองหลวง

ก่อนออกเดินทาง เจินฮ่าวได้ทำการยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่า “พี่เซียว ไม้ต้องให้ข้าอยู่ด้วยจริง ๆ หรือ? เจ้าคิดใหม่ได้นะ?”

เห็นได้ชัดว่าเจินฮ่าวอยากอยู่ที่นี่ต่อ

แต่ด้วยความจนปัญญาเซียวเฉวียนไม่อนุญาต เขาจึงอยู่ต่อไม่ได้

เมื่อเป็นแบบนี้ ตอนนี้เซียวเฉวียนอยู่เมืองชานถังเพียงลำพัง

เซียวเฉวียนติดตามชายฉกรรจ์สองคนนั้นอยู่ไกล ๆ กระทั่งพบว่าพวกเขาเดินห่างออกไปมากขึ้นเรื่อย ๆ

หลังจากเดินอยู่บนภูเขาเพียงครึ่งชั่วโมง รถม้าก็หยุดลง

มองไปรอบ ๆ นอกจากถนนที่โล่งโจ้งแล้ว ที่แห่งนี้กลับเต็มไปด้วยพืชพรรณนาอันเขียวชอุ่ม

นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว

ทำไมชายฉกรรจ์สองคนนี้ถึงต้องมาหยุดที่นี่

ในตอนนี้เอง ชายฉกรรจ์สองคนนั้นก็เดินลงจากรถม้า พลางผิวปากสามครั้ง

หลังจากนั้นชายคนหนึ่งก็โผล่หน้าออกมาจากสนามหญ้า กล่าวทักทายชายฉกรรจ์สองคนนั้น ก่อนจะนำพาพวกเขาเลี้ยวไปยังถนนเล็ก ๆ อีกด้าน

ปล่อยให้รถม้าจอดนิ่งอยู่บนถนน

การขนย้ายเสบียง เรื่องรหัสลับต้องระวังมาก

แต่พวกเขาคงคิดไม่ถึงว่าจะถูกสะกดรอยตาม

หึ ๆ

เซียวเฉวียนเดินตามไปเงียบ ๆ

หลังจากเดินไปได้หนึ่งก้านธูป เซียวเฉวียนก็ตามพวกเขามาถึงที่ราบแห่งหนึ่ง

แต่เมื่อมองไปยังด้านหน้า กลับไม่เห็นเงาพวกเขาแล้ว

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่านักปราชญ์ได้ปิดค่ายกลเรียบร้อย

ให้ตายเถอะ จะรังแกเซียวเฉวียนเพียงเพราะเขาไม่เข้าใจระบบค่ายกลเช่นนั้นหรือ?

เดิมทีเซียวเฉวียนต้องตรวจสอบที่มาของเสบียงนี้ ตอนนี้ดันถูกค่ายกลแห่งนี้ขัดขวาง ทำให้เขาพลาดเบาะแสไป

หากเขาอยากจะตรวจสอบต่อ มีทางเดียวคือเขาต้องเข้าไปในค่ายกลให้ได้

เซียวเฉวียนเคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับค่ายกลของนักปราชญ์มาบ้าง การจะถลันเข้าไปในค่ายกล ยากยิ่งกว่าการที่เซียวเฉวียนสู้ซึ่ง ๆ หน้าไม่กี่ครั้งเสียอีก

แต่ไม่เข้าไปก็ตรวจสอบไม่ได้

ตราบใดที่เจอคลังเก็บเสบียงเหล่านี้ และได้มาเป็นของตัวเอง ตัดแหล่งเสบียงของนักปราชญ์เสีย เซียวเฉวียนไม่เชื่อว่านักปราชญ์จะนิ่งนอนใจต่อไปได้

จะจับลูกเสือได้อย่างไรถ้าไม่เข้าถ้ำเสือ?

ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงเดินต่อไปอย่างไม่ลังเล เข้าไปในค่ายกลของนักปราชญ์โดยไร้อุปสรรค

ทันทีที่เข้าค่ายกลที่ลึกราวกับมหาสมุทร

ที่นี่ไม่มีอะไรเลย ว่างเปล่างอย่างไร้ที่เปรียบ แม้แต่ทิศเหนือ ใต้ ออก ตกก็ยังแยกแยะไม่ได้

อย่าว่าแต่ชายฉกรรจ์สองคนนั้นเลย

ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะเดินต่ออย่างไป ก็หาทางออกไม่เจอ

แต่ค่ายกลครานี้ นักปราชญ์ไม่ได้สร้างกลไก ซึ่งเหนือความคาดหมายของเซียวเฉวียนมากทีเดียว

แต่คิด ๆ ไปก็ใช่ ค่ายกลแห่งนี้สร้างมาเพื่อเล่นงานเซียวเฉวียนเท่านั้น

แต่เซียวเฉวียนเคยเจอกับค่ายกลของนักปราชญ์มาแล้ว ถ้าเขามีศักยภาพทำลายค่ายกลได้จริง ๆ ค่ายกลของนักปราชญ์ก็ไม่ใช่อุปสรรค เขาทำอะไรเซียวเฉวียนไม่ได้ ไม่ช้าก็เร็วเซียวเฉวียนก็ต้องออกมาได้อยู่ดี

หากไม่ได้ เขารู้ความเก่งกาจของนักปราชญ์ คงไม่กล้าเข้ามาในค่ายกลอย่างง่ายดายเช่นนี้ หรือต่อให้ถลันเข้าไปแบบไม่ได้ตั้งใจ ก็คงถูกขังอยู่ในนั้น

ดังนั้นค่ายกลไม่จำเป็นต้องทรงพลัง

ต้องบอกว่า ค่ายกลของนักปราชญ์มีประสิทธิภาพจริง ๆ เซียวเฉวียนผู้ไม่เข้าใจระบบค่ายกล หลังจากเดินวนนานเป็นครึ่งค่อนวัน ก็ยังหาทางออกไม่ได้

ความจริงแล้ว ค่ายกลนี้มีกลไก ก็อาจจะมีร่องรอยให้เซียวเฉวียนติดตาม

เดิมทีผนึกจูเสินก็ระเบิดได้ แต่ผนึกจูเสินต้องทำตามหลักการของมัน มันจะไม่ระเบิดกลิ่นอายในค่ายกลของนักปราชญ์เด็ดขาด

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เซียวเฉวียนจึงไม่อยากบังคับผนึกจูเสิน

ถึงอย่างไรจุดเริ่มต้นของผนึกจูเสินก็เพื่อเซียวเฉวียนอยู่แล้ว

ในตอนนี้เอง ภาพรุ่งอรุณของฤดูใบไม้ผลิที่ลอยเคว้งอยู่ในอากาศได้ใช้ปลายกระดาษม้วนแตะที่ศีรษะของเซียวเฉวียนเบา ๆ เหมือนกำลังจำถามว่าเซียวเฉวียนเหม่ออะไร ทำไมไม่รีบเอาระเบิดมือออกมา

เซียวเฉวียนได้สติกลับมา จากนั้นก็ยื่นระเบิดมือออกไป

หลังจากที่ส่งระเบิดมือให้แล้ว ภาพรุ่งอรุณของฤดูใบไม้ผลิก็หมุนตัวอย่างสวยงาม ก่อนจะเก็บตัวเองเข้าไปอยู่ในแขนเสื้อของเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนที่เตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว เสี้ยววินาทีที่โยนระเบิดออกไปเขาได้เสกฉากกั้นขึ้นมา ปกป้องความปลอดภัยของตัวเองไปในเวลาเดียวกัน

“ปัง！” เสียงระเบิดดังขึ้น ภูเขาสั่นสะเทือน อบอวนไปด้วยควันระเบิด

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะเตรียมใจมาแล้ว มีฉากกั้นกำบัง

แต่ระยะที่ใกล้เช่นนี้ จึงหลีกเลี่ยงแรงกระแทกไม่ได้ หูถึงกับดังเวิ้ง ๆ

พลานุภาพของระเบิด มันช่างเหนือคำบรรยาย

มันดังในหูของเขา แต่เซียวเฉวียนไม่สนใจว่ามันจะถูกนะเบิดไหม เขาสะบัดหัว ให้เสียงนั้นหายไป

ผ่านไปครู่หนึ่ง อาการนี้ก็หยไป เซียวเฉวียนลืมตามองไปรอบ ๆ ทุกอย่างยังปกติ

หึ ๆ ค่ายกลนี้ถูกระเบิดแล้ว ระเบิดมืดไม่ทำให้เซียวเฉวียนผิดหวัง

ดูท่าต่อไปถ้าเจอกับค่ายกลอีก เซียวเฉวียนคงใช้แค่ระเบิดมือ

พูดแบบนี้ นักปราชญ์คงโกรธจนหัวร้อน

เขาสร้างค่ายกลอย่างลำบาก คิดว่าจะขังเซียวเฉวียนได้ ปรากฏว่าแค่ระเบิด เซียวเฉวียนก็ทำลายมันได้

ไม่โกรธนะสิแปลก

ฮ่า ๆ

เพียงแต่ว่าโอกาวที่จะเล่นงานนักปราชญ์ยังมีไม่น้อย ใช้ระเบิดมือ สิ้นเปลืองยิ่งนัก