ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1442

ในมือของภาพรุ่งอรุณถึงแม้ว่าจะมีระเบิดอยู่มาก แต่ค่ายกลหนึ่งใช้ระเบิดอันหนึ่ง แบบนี้มันสิ้นเปลืองทรัพยากรมากจริงๆ และยังเป็นการทำลายสิ่งแวดล้อม

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เสียงรบกวนดังมาก ถึงแม้ว่าจะมีม่านกั้นบังไว้อยู่ ก็ยังเสียงดังอยู่

เซียวเฉวียนกลัวว่าหูของเขาจะหนวก！

ถ้ารู้มาก่อน จะได้เรียนวิชาการสร้างค่ายกล

ในตอนนี้ ผนึกจูเสินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ ：“เรียนตอนนี้ก็ยังไม่สาย แต่ว่า ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว เจ้าก็คงไม่มีเวลาว่างพอที่จะสามารถเรียนได้”

ผนึกจูเสินเหมือนกำลังพูดกับเซียวเฉวียน แต่ก็เหมือนกับตัวเอง พูดเองตอบเอง

แต่ที่เขาพูดก็เป็นเรื่องจริง การสร้างค่ายกลไม่ใช่ว่าใช้เวลาแค่วันสองวันจะเรียนรู้ได้

ถ้าเรียนการสร้างค่ายกลขึ้นมาจริงๆ ยากยิ่งกว่าการเรียนต่อสู้มาก

เพราะว่ามีความซับซ้อน

ถึงแม้ว่าเป็นผนึกจูเสินที่เป็นผนึกมานานเป็นพันปีแล้ว หรือว่าเป็นเจี้ยนจง มีเวลาแค่เพียงระยะสั้นๆ เริ่มต้นจากที่ไม่รู้อะไรจนกว่าจะฝึกฝนค่ายกลได้อย่างชำนาญหรือวิเคราะห์ค่ายกลได้อย่างละเอียด มันไม่มีทางเป็นไปได้

ถึงแม้เซียวเฉวียนจะเป็นคนฉลาด แต่เขาก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง จะเทียบกับผนึกจูเสินและเจินจงได้อย่างไร？

ในจุดนี้แน่นอนว่า เซียวเฉวียนก็รู้ดี

ตอนที่อยู่ที่ฮวาเซี่ย เซียวเฉวียนไม่ได้ศึกษาเกี่ยวกับค่ายกล หรือจะพูดได้ว่าไม่มีความรู้เกี่ยวกับค่ากลเลยแม้แต่นิดเดียว

แต่เขาก็ดูโทรทัศน์มามาก

ในโทรทัศน์คนเหล่านั้นใช้วิธีการสร้างค่ายกล เช่น ค่ายกลแปดทิศ ค่ายกลการสังหารทั้งเจ็ด

แต่การลงมือดำเนินการทำอย่างไร เซียวเฉวียนไม่รู้จริงๆ

ถ้ารู้มาก่อนว่าจะมีวันนี้ ในตอนนั้นที่อยู่ที่ฮวาเซี่ยเขาควรจะเรียนรู้ไว้ ไม่สนใจว่าจะเป็นค่ายกลที่ลึกลับแค่ไหน ก็ควรจะศึกษาค้นคว้าเอาไว้

ค่ายกลนี้มีความซับซ้อนอย่างมาก เซียวเฉวียนเชื่อว่าจะสามารถเรียนรู้ได้ในช่วงเวลาสั้น แต่ก็ทำไม่ได้

ตอนนี้เซียวเฉวียนรู้แล้วว่าประโยคที่ฮวาเซี่ยยุคปัจจุบันประโยคนั้นมีความหมายลึกซึ้งขนาดนี้ ผู้คนไม่สามารถรู้อนาคตได้ มักรอจนเสียใจแล้วถึงจะรู้ว่าควรทำอะไร

แต่ว่า ในตอนนี้มีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ เซียวเฉวียนไม่อยากจะคิดเรื่องที่ไม่มีอยู่จริงแล้ว

ดูจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นและหาทางจัดการเรื่องที่เกิดขึ้น ทางแก้ไขมีมากมายกว่าแผนการลับ เซียวเฉวียนไม่กังวลเลยว่าจะจัดการนักปราชญ์ไม่ได้

ในตอนแรกที่มาต้าเว่ย เซียวเฉวียนไม่ได้มีพลังใดๆแม้แต่น้อย ก็ยังอยู่ภายใต้กรงเล็กของสัตว์ร้ายอย่างเว่ยเชี่ยนชิวมีชีวิตรอดอยู่มาได้ใช่ไหม？

ไม่เพียงแค่มีชีวิตรอดอยู่มาได้เท่านั้น และยังอยู่มาได้อย่างราบรื่น จนได้เป็นถึงราชครูที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ของต้าเว่ย

ฮ่าฮ่าฮ่า！

ก่อนหน้านี้เซียวเฉวียนยังอ่อนแอไม่มีพลัง ยังไม่เกรงกลัวต่ออะไรทั้งนั้น

ในตอนนี้ เซียวเฉวียนมีความสามารถครบสมบูรณ์ ก็ยิ่งไม่มีอะไรต้องกลัว

เซียวเฉวียนมองไปรอบๆ มองเห็นข้างหน้าเป็นพื้นที่ว่างเปล่า มีบ้านหลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่หลังเดียว

บ้านหลังนี้เมื่อดูแล้วถึงแม้จะดูเก่าเล็กน้อย แต่บริเวณรอบๆดูเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก น่าจะมีคนค่อยมาดูแลทำความสะอาด

มีพื้นที่ประมาณหนึ่งร้อยยี่สิบตารางวา ก็นับว่าเป็นบ้านขนาดใหญ่

ในที่เขตชานเมืองอย่างนี้ บริเวณรอบข้างไม่มีเพื่อนบ้าน คนปกติธรรมดาไม่น่าจะมาอยู่ในสถานที่แบบนี้

ในยุคโบราณ ภูเขาในป่ามีสัตว์ดุร้ายมากมาย ปลูกบ้านอยู่อย่างโดดเดี่ยวอันตรายอย่างมาก

เซียวเฉวียนกำลังครุ่นคิดว่า บ้านหลังนี้น่าจะเป็นบ้านที่นักปราชญ์นำเอาเสบียงอาหารมาเก็บไว้

ในตอนนี้ ปะตูใหญ่ของบ้านปิดอยู่ ด้านนอกไม่ได้ล๊อกไว้ แสดงให้เห็นว่าถูกล๊อกจากด้านใน ในนั้นมีคน

และตอนที่เซียวเฉวียนกำลังจะเดินเข้าไปตรวจสอบความจริง ก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น

มีคนโผล่หน้าออกมา หลังจากนั้นสายตาก็มองดูไปรอบๆบริเวณ แล้วจึงยืดตัวตรงยืนขึ้น เปิดประตูให้กว้างมากขึ้น

คนนี้เป็นคนนำทางให้กับชายร่างใหญ่สองคนนั้น

คนนำทางยืนอยู่ที่หน้าประตู ยังไม่ไว้วางใจมองดูรอบๆ

มองดูอยู่นาน ถึงจะหันหลังไป พูดด้วยสำเนียงพื้นถิ่นของเขา มองตรงไปในห้องนั้นและตะโกนพูดว่า：“ออกมาเถอะ ไม่เป็นอะไรแล้ว”

ชายร่างใหญ่สองคนนั้นได้ยินเสียงจึงออกมา ทั้งสองคนมีสีหน้าตื่นตระหนก：“เสียงดังเมื่อครู่ ทำให้คนตกใจมากจริงๆ！”

“พี่ใหญ่ ท่านบอกพวกข้ามาเถอะว่า ทำเรื่องอย่างนี้จะมีอันตรายต่อชีวิตหรือไม่？”

“ถ้ามี พวกเราสองพี่น้องไม่อยากทำแล้ว”

เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆถึงระเบิดขึ้นมาอย่างกระทันหัน

ค่ายกลนี้ นักปราชญ์พาเขาเดินดูอยู่หลายครั้ง เขาก็ลองเดินดูด้วยตัวเองอยู่หลายครั้ง ก็ไม่มีปัญหาอะไร

และอีกอย่าง เสบียงอาหารก็ได้ขนย้ายออกไปหลายครั้งแล้วก็ไม่เห็นมีคนเหยียบโดนสายฟ้า

แต่มันกลับระเบิดขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ

ความลับของสิ่งนี้ คนนำทางคิดอย่างไรก็ไม่สามารถหาทางแก้ไขได้

สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คือ เขาถูกเซียวเฉวียนสะกดรอยตามแล้ว

และเซียวเฉวียนใช้ช่วงเวลาที่ทั้งสามคนกำลังสงสัยกับปัญหานี้อยู่ ค่อยๆแอบเข้าไปในห้อง เอาเสบียงทั้งหมดใส่เขาไปในภาพรุ่งอรุณ

เซียวเฉวียนที่ทำงานสำเร็จเรียบร้อย หามุมลับที่หนึ่ง รอคอยนั่งชมการแสดงสนุกๆอย่างมีความสุข

รอให้พวกเขารู้ตัวว่าเสบียงอาหารหายไปหมดแล้ว ท่าทางการตอบสนองของพวกคงจะยอดเยี่ยมอย่างมากเลยจริงไหม？

ฮ่าฮ่าฮ่า！

หลังจากนั้น ทั้งสามคนก็ยังไม่เห็นถึงความผิดปกติ ยังคงพูดถกเถียงปัญหากันต่อไปว่าอันตรายหรือไม่ คนนำทางไม่สามารถเอาชนะพี่น้องทั้งสองคนได้ ทำได้เพียงยอมแพ้และพูดว่า：“ไหนๆพวกเจ้าก็มาแล้ว ครั้งนี้ก็คงต้องยอมทำๆไปก่อน？”

ยังจะให้ทำอีกครั้ง？

ถ้าเกิดมีอันตราย อยู่ที่นี่ต่อไปแม้แต่นาทีเดียว อันตรายก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

ทั้งสองคนส่ายหน้า ไม่ยินยอม

คนนำทางจึงพูดต่อว่า：“เอาอย่างนี้ ข้าจะให้ค่าแรงเพิ่มเป็นสองเท่า ทำงานครั้งนี้ ว่ายังไง？”

พี่น้องทั้งสองคนลังเลเล็กน้อย หลังจากนั้นก็มองหน้ากัน สบสายตากัน พยักหน้าและพูดว่า：“ตกลง เจ้าจะต้องรักษาคำพูดด้วยละ”

คนนำทางพูดตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า：“แน่นอนอยู่แล้ว！”

ดังนั้น ทั้งสามคนเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน

เมื่อเข้าไป ทั้งสามคนตกตะลึง

พื้นที่ที่เคยเต็มไปด้วยเสบียงอาหาร เพียงชั่วพริบตาเดียวกลายเป็นพื้นที่ว่างเปล่า

นี่ นี่ นี่มันผีหลอกใช่ไหม？