ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1444

ดังนั้น เขาแอบสั่งให้คนเตรียมวางแผนอยู่ที่ต้าเว่ย

ต่อจากนั้น เขาตัดสินใจที่จะรับกองกำลังชาวยุทธ์แท้ไว้ เขาสั่งให้คนกักตุนเสบียงอาหารไว้เป็นจำนวนมาก

สถานการณ์ที่ซินเจียงตึงเครียด เรื่องที่ต้องการกักตุนเสบียงอาหารไว้ที่ซินเจียงทำได้ยากลำบากมาก

นักปราชญ์จึงมุ่งเป้าไปที่ต้าเว่ย

กักตุนไว้ที่ต้าเว่ย เพียงแค่ทำอย่างลับๆ ก็จะไม่มีใครสามารถรู้ได้

เป็นอย่างที่นักปราชญ์คาดไว้จริงๆ คนของเขาสามารถกักตุนเสบียงอาหารไว้อยู่ในห้องๆหนึ่งของต้าเว่ยได้อย่างง่ายดาย

มาถึงตอนนี้ เสบียงอาหารเหล่านี้ยังขนย้ายออกไปได้ไม่มาก ก็ถูกเซียวเฉวียนขโมยไปหมดแล้ว

ในใจของนักปราชญ์ครุ่นคิด เซียวเฉวียนใช้ความพยายามอย่างมากในการติดตามคนขนส่งเสบียงอาหาร ก็เพียงแค่อยากจะรู้ว่าเขาและกองกำลังอยู่ที่ไหน？

เซียวเฉวียนยังไม่บรรลุเป้าหมายที่ต้องการ ไม่มีทางยอมแพ้อย่างแน่นอน

นักปราชญ์สงสัย เซียวเฉวียนสร้างเรื่องอย่างนี้ขึ้นมา จุดประสงค์ก็เพื่อหลอกล่อให้นักปราชญ์ออกมา

ถ้าเป็นอย่างนี้ เซียวเฉวียนจะต้องอยู่ใกล้ๆแถวนี้ จะต้องหลบซ่อนอยู่ที่มุมใดมุมหนึ่งแอบมองดูสถานการณ์ทั้งหมดอยู่

เมื่อคิดได้แบบนั้น นักปราชญ์ก็ไม่รู้สึกโกรธแล้ว

หรือจะพูดจริงๆก็เพียงแค่สะกดกั้นความโกรธเอาไว้เท่านั้น เขาจะไม่ทำให้เซียวเฉวียนเห็นและหัวเราะเยาะเขาได้เด็ดขาด

เพียงครู่หนึ่ง หลังจากที่นักปราชญ์ก็ปรับอารมณ์ให้ดีขึ้นแล้ว ก็พูดเสียงดังว่า ：“เซียวเฉวียน ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ออกมาเถอะ！”

พูดจบ เซียวเฉวียนก็ไม่แอบซ่อนตัวอีกแล้ว เขากระโดนขึ้น จากหลังคาบ้านกระโดนลงมา ยืนด้วยท่าทางสง่างามห่างจากนักปราชญ์ไปสามเมตร

เซียวเฉวียนยิ้มแต่ก็เหมือนไม่ได้ยิ้มและพูดว่า：“นักปราชญ์ ไม่ได้เจอกันนาน”

คำพูดเหล่านี้ฟังดูแล้วเหมือนเป็นคำพูดที่สุภาพ ระหว่างศัตรูด้วยกันไม่ต้องพูดจาสุภาพอย่างนี้？แต่เป็นแค่เพียงคำพูดที่เซียวเฉวียนเสียดสีนักปราชญ์ก็เท่านั้น

ถึงแม้ว่านักปราชญ์จะหลบหนีไป แล้วยังไงละ？

หลบหนีไปได้ไม่กี่วัน ก็ต้องยอมออกมาอยู่ต่อหน้าเซียวเฉวียนอยู่ดี

ฮ่าฮ่าฮ่า！

นักปราชญ์ก็พอฟังออกว่าเป็นการพูดเสียดสีของเซียวเฉวียน ถูกคนรุ่นหลังอย่างเซียวเฉวียนเยาะเย้ย คนแก่อย่างนักปราชญ์ก็รู้สึกอับอายไม่น้อย เขาพยายามระงับความโกรธที่แสดงออกมาทางแววตา ดวงตาจ้องมองเซียวเฉวียนอย่างโกรธแค้น ไม่สนใจคำพูดของเซียวเฉวียน

เขาพูดว่าอย่างเย็นชาว่า：“เซียวเฉวียน เอาเสบียงอาหารคืนมาให้ข้า！”

เสบียงอาหารจะต้องอยู่ที่เจ้า แต่นักปราชญ์ไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีอะไร ไม่มีใครรู้ว่าเขาทำอย่างไรให้เสบียงอาหารหายไปหมดในชั่วพริบตาเดียวอย่างนี้

ถึงแม้ว่าเขาจะแปลกใจ แต่เขาจะไม่ถามเซียวเฉวียน เพราะเขารู้นิสัยของเซียวเฉวียนดีว่า เขายิ่งอยากรู้มากเท่าไร เซียวเฉวียนก็ยิ่งไม่ยอมบอกเขา

เซียวเฉวียนพูดว่า ：“นักปราชญ์ เจ้าดูสิ ข้ายืนอยู่ตรงนี้ เจ้าก็ถามคนของเจ้าดูสิ เขาเห็นข้ามาที่นี่หรือไม่？เขาเห็นกับตาหรือเปล่าว่าข้าขนเสบียงอาหารออกไป？”

และเซียวเฉวียนก็พูดต่อว่า：“ค่ายกลข้าเป็นคนทำลายเป็นเรื่องจริง แต่ต่อให้ข้ามีความสามารถแค่ไหน ก็ไม่มีความสามารถพอ ในช่วงระยะเวลาสั้นๆอย่างนี้ ทำให้ที่นี่เหลือแต่ความว่างเปล่า？”

สรุปความหมายก็คือ เสบียงอาหารไม่ได้อยู่ที่ข้า

ถึงจะอยู่ที่ข้าแต่ข้าไม่ยอมรับ เจ้าจะทำอะไรข้าได้？

และอีกอย่าง ของที่มาอยู่ในมือข้าเซียวเฉวียนแล้ว ต้องการให้ข้าส่งกลับคืน ทำในสิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์อย่างนี้ ทำไมข้าต้องทำเรื่องแบบนี้ด้วยจริงไหม？

“เจ้า！” คำพูดของเซียวเฉวียน พูดโจมตีได้อย่างครบถ้วน ทำให้นักปราชญ์โกรธอย่างมาก

นักปราชญ์กำลังจะแสดงอารมณ์โกรธออกไป แต่ก็คิดได้ว่าความโกรธทำให้คิดอะไรไม่ออก ง่ายต่อการที่จะถูกเซียวเฉวียนครอบงำ เขาพยายามเตือนตัวเองให้สงบสติอารมณ์ไว้

สะกดจิตตัวเองไว้ นักปราชญ์หายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธโมโหให้ลดลง เขาเหลือบมองเซียวเฉวียน และพูดว่า：“เซียวเฉวียน พูดตรงๆไม่ต้องอ้อมค้อม ข้ารู้ว่าเสบียงอาหารอยู่กับเจ้า เจ้าไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร”

เซียวเฉวียนก็เหลือบมองดูนักปราชญ์ จับจ้องมองดูนักปราชญ์ แต่ไม่พูดอะไร