ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1445

ทัศนคติเช่นนี้ของเซียวเฉวียนทำให้นักปราชญ์โกรธมากจนรู้สึกหายใจไม่ออกอยู่หลายครั้ง

นี่เป็นครั้งแรกที่นักปราชญ์ได้เผชิญหน้ากับคนที่ไม่หลงกลทั้งไม้อ่อนและไม้แก่

สุดท้ายนักปราชญ์ก็หมดทางเลือก เขาเปลี่ยนทัศนคติของเขา จากนั้นกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและเยือกเย็น “เซียวเฉวียน เจ้ายังจำจางเคอได้หรือไม่? เวลานี้เขาคือลูกศิษย์ของข้า”

นักปราชญ์เองก็ไม่อ้อมค้อม เสนอเงื่อนไขออกมาโดยตรง

แต่ตอนนี้จางเคอได้เปลี่ยนชื่อไปแล้ว ชื่อของเขาคือ เสวียนจิ้ง

อาจารย์ผู้มีชื่อเสียงนั้นสร้างศิษย์ที่ยอดเยี่ยม เสวียนอวี๋คือตัวอย่างที่ดี

เมื่อเวลาผ่านไป เสวียนจิ้งเรียนรู้ทุกอย่างจากนักปราชญ์ได้สำเร็จ เขาก็จะกลายเป็นคนที่ไม่อาจต้านทานได้โดยง่าย

มันจะเป็นการดีกว่าที่จะจัดการกับเสวียนจิ้งก่อนที่เขาจะประสบความสำเร็จ ไม่เช่นนั้นจะทำให้เกิดปัญหาในภายหลัง

ด้วยเหตุนี้จะทำให้องค์หญิงต้าถงปลอดภัยได้โดยเร็ว

แบบนี้มันไม่ดีงั้นหรือ?

ธุรกิจที่ได้กำไรถึงเพียงนี้ คนฉลาดอย่างเซียวเฉวียนก็คงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธไม่ใช่หรือ?

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเซียวเฉวียนกลับเลือกที่จะปฏิเสธ

เซียวเฉวียนพูดออกมาอย่างเยือกเย็น “นี่เป็นเรื่องระหว่างข้ากับเขา ไม่ใช่เรื่องที่นักปราชญ์ต้องมาใส่ใจ”

หากเซียวเฉวียนต้องการสังหารใครสักคน ต่อให้อีกฝ่ายหนีไปสุดขอบโลก เซียวเฉวียนก็สามารถลากตัวเขากลับมาได้

ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้เซียวเฉวียนมั่นใจแล้วว่าเสวียนจิ้งนั้นมีความสัมพันธ์กับนักปราชญ์ แบบนั้นการตามหามันจะยากอะไร?

มันก็เหมือนกับการส่งมาที่หน้าประตูบ้าน

อีกฝ่ายมาถึงหน้าประตูแล้ว เหตุใจถึงต้องทำข้อตกลงกับนักปราชญ์ด้วย?

เซียวเฉวียนไม่ใช่คนโง่

นักปราชญ์เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ในดวงตาของเซียวเฉวียน ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าเหตุใดเซียวเฉวียนจึงเลือกที่จะปฏิเสธ

นั่นเป็นเพราะเขาคาดเดาได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเสวียนจิ้งอยู่ในค่ายของเขา

หัวใจของนักปราชญ์อดไม่ได้ที่จะสั่นไหว เซียวเฉวียนอายุเพียงเท่านี้ เหตุใดถึงได้มีสติปัญญาที่ล้ำลึกถึงเพียงนี้ได้?

หรือว่าทุกคนที่มาจากสถานที่แห่งนั้นจะฉลาดกันหมด?

แววตาที่นักปราชญ์มองไปที่เซียวเฉวียนนั้นเต็มไปด้วยความสงสัย ซึ่งนักปราชญ์เองก็ไม่รู้ตัวเช่นกัน

พูดตามตรง ในบางครั้งนักปราชญ์ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าแท้จริงแล้วเซียวเฉวียนอาจจะไม่ใช่มนุษย์

เขามีชีวิตอยู่มานานขนาดนี้แล้ว เขายังไม่เคยเจอใครที่พูดคุยได้ยากเช่นเดียวกับเซียวเฉวียนมาก่อนเลย แม้แต่การบีบบังคับหรือการข่มขู่ เขาก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย

และเขาก็เป็นแบบนี้กับทุกคน

เขาอยากจะถามเซียวเฉวียนออกมาจริง ๆ ว่าเซียวเฉวียนนั้นสะกดคำว่ากลัวกับคำว่าตายเป็นหรือไม่

ขณะที่นักปราชญ์กำลังหมกมุ่นอยู่กับความคิดที่ไร้ประโยชน์ เซียวเฉวียนกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น “หากนักปราชญ์ต้องการเสบียงเหล่านี้จริง ๆ มันก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เอาแบบนี้แล้วกัน ท่านบอกข้ามาว่ากองทัพอยู่ที่ไหน ท่านว่าอย่างไร?”

กองทัพคือจุดประสงค์ที่แท้จริงของเซียวเฉวียน นักปราชญ์ หมิงเจ๋อ รวมถึงเสวียนจิ้งผู้นั้น เป็นเพียงปัญหาที่เพิ่มเติมเข้ามา

นักปราชญ์มองไปที่เซียวเฉวียนด้วยแววตาอันเยือกเย็น “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็ไม่มีอะไรจะต้องพูดคุยกันอีกต่อไปแล้ว”

กองทัพเป็นสิ่งที่นักปราชญ์ทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจกว่าจะได้มันมา ตอนนี้กองทัพอยู่ที่ไหน แค่เซียวเฉวียนอยากให้พูด เขาก็ต้องบอกกับเซียวเฉวียนอย่างนั้นหรือ?

หากบอกทุกอย่างกับเซียวเฉวียนไปง่าย ๆ เช่นนั้นการพยายามหลายปีก่อนหน้านี้ของนักปราชญ์ก็สูญเปล่าอย่างนั้นหรือ?

หากบอกกับเซียวเฉวียนไป เช่นนั้นเขายังมีความจำเป็นที่ต้องใช้เสบียงพวกนี้อยู่อีกงั้นหรือ?

บอกเขา? ล้อเล่นบ้าอะไรกัน

ราวกับว่ามีน้ำแข็งมาติดอยู่ที่คิ้วของนักปราชญ์ เขามองมาที่เซียวเฉวียนด้วยความเยือกเย็น สุดท้ายเขาก็หมดความอดทน กัดฟันและพูดออกมาทีละพยางค์ “ดี ถือว่าเจ้าเป็นคนที่เด็ดเดี่ยว!”

เซียวเฉวียนเป็นคนแรกและคนสุดท้ายที่กล้าขัดคำสั่งของนักปราชญ์!

ในตอนนี้แววตาคู่นั้นของนักปราชญ์ลุกเป็นไฟ ความโกรธพลุ่งพล่านออกมาจนไม่อาจควบคุมได้

ใช่ เขาอยากจะสังหารเซียวเฉวียน จิตสังหารแผ่ซ่านออกมา อยากจะฉีกร่างกายของเซียวเฉวียนให้เป็นชิ้น ๆ จากนั้นก็ดื่มเลือดของเซียวเฉวียนให้สาแก่ใจ!

เซียวเฉวียนที่สัมผัสได้ถึงจิตสังหาร รอยยิ้มอันเย็นเยือกก็ปรากฏขึ้นมาตรงมุมปาก เจตนาฆ่าก่อตัวอยู่รอบกายของเซียวเฉวียน ความโกรธปะทุขึ้นมาจากร่างกายของเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนจ้องมองไปยังนักปราชญ์ด้วยแววตาอันมุ่งมั่น ผู้โง่เขลาที่เป็นคนสร้างปัญหาทุกอย่าง วันนี้เซียวเฉวียนจะทำให้เขาต้องชดใช้เรื่องราวทั้งหมดที่เขาได้ทำลงไป!

ในขณะเดียวกัน นักปราชญ์เองก็เห็นความเย้ยหยันในแววตาของเซียวเฉวียน คิ้วของเขาขยับเล็กน้อย อดที่จะรู้สึกสงสัยไม่ได้ มาถึงขั้นนี้แล้ว เซียวเฉวียนยังคิดที่จะเย้ยหยันนักปราชญ์อยู่อีกงั้นหรือ?

ช่างรนหาที่ตายเสียจริง!

หรือเขาคิดว่านักปราชญ์เป็นชายที่บาดเจ็บในป่าลึกบนภูเขา ที่ไม่สามารถเอาชนะเขาได้และหลบหนีไป?

เช่นนั้นเซียวเฉวียนก็คงคิดผิดอย่างสิ้นเชิง

เมื่อวันเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็ล้วนได้รับการเปลี่ยนแปลง

เซียวเฉวียนไม่เห็นใครอยู่ในสายตา ด้วยความเย่อหยิ่งเช่นนี้ เขาจะต้องพ่ายแพ้เป็นแน่

เมื่อคิดเช่นนั้นนักปราชญ์ก็ชักดาบออกมา สายลมที่รุนแรงพัดอยู่รอบดาบ โจมตีใส่เซียวเฉวียนอย่างเหี้ยมโหด

ดาบจิงหุนปรากฏขึ้นมาในมือของเซียวเฉวียน ดาบทั้งสองปะทะกัน เซียวเฉวียนสกัดดาบของนักปราชญ์เอาไว้ได้

เสียงการปะทะกันของดาบดังขึ้น ประกายไฟส่องสว่างจนแสบตา ผู้นำทางที่เห็นเช่นนั้นก็ถึงกับอ้าปากค้าง “โอ้พระเจ้า! นี่เทพเซียนทั้งสองกำลังสู้กันอยู่อย่างนั้นหรือ? แค่เริ่มต้นการต่อสู้ก็ดุเดือดถึงเพียงนี้แล้ว”

มองดูการต่อสู้ของพวกเขาทั้งสอง มันช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจเป็นอย่างมาก!

ด้วยฉากที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ผู้นำทางเพิกเฉยต่อความเป็นไปได้ที่เขาจะได้รับบาดเจ็บจากลมปราณอันทรงพลัง

ดูไปเรื่อย ๆ เขานั่งลงบนธรณีประตู ตื่นเต้นจนแทบจะปรบมือออกมา

โชคดีที่เมื่อเขายกมือขึ้น เขาก็รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสม เขาจึงวางมือลงอย่างเงียบ ๆ

ปราณดาบอันทรงพลังของนักปราชญ์ปะทะกับดาบจิงหุนของเซียวเฉวียน ทั้งสองสบตากัน ดวงตาของนักปราชญ์เต็มไปด้วยความดุร้าย ดวงตาของเซียวเฉวียนเองก็เหมือนกับพร้อมที่จะทิ่มแทงทุกสิ่ง ในเรื่องของแรงกดดัน ไม่มีใครด้อยไปกว่าใคร

อย่างไรก็ตาม นักปราชญ์กลับรู้สึกว่าเซียวเฉวียนนั้นต้องพ่ายแพ้ให้กับเขาเป็นแน่ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย่อหยิ่งเล็กน้อย “เซียวเฉวียน แม้ว่าเจ้าจะเป็นสิ่งที่เหนือมนุษย์ แต่ข้าแนะนำให้เจ้ายอมตายแต่โดยดีจะดีเสียกว่า อย่าดิ้นรนให้ทรมานตัวเองเลย”

ไม่ว่าจะดิ้นรนต่อไปยังไงก็ไร้ผล

ไม่มีใครสามารถเอาชนะเทียนเต๋าได้

หากสวรรค์ต้องการให้เซียวเฉวียนตาย เซียวเฉวียนก็ต้องตาย!

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวเฉวียนก็ไม่ได้โกรธ เขาหัวเราะออกมาพร้อมกล่าวว่า “งั้นหรือ? ขนาดเจ้าพยายามทุกวิถีทางเพื่อจะสังหารข้า เหตุใดข้าถึงยังมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย?”