ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1493

เช่น จะเปลี่ยนถ่ายเลือดกันยังไง ?

ใครทำเป็น ?

ชิงหลงกล่าวว่า "อันนี้ข้าทำได้ คือหลังจากเปลี่ยนถ่ายเลือดเสร็จ ต้องใช้เวลาครึ่งเดือนในการพักฟื้น ร่างกายฟื้นตัวได้โดยไม่มีผลข้างเคียง แต่วิทยายุทธ์ของเสวี่ยเยี่ยนจะต้องใช้เวลาหนึ่งเดือนถึงจะกลับคืนสู่ระดับของปัจจุบัน"

"......" ชิงหลงพูดด้วยน้ำเสียงอย่างจริงจังจนเซียวเฉวียนยังคิดว่ามันยากเย็นถึงขนาดไหน

นี่ไม่ได้เป็นอะไรมากมายเลย ใช่ไหม ?

มันยากไหม ?

มันยากตรงไหน ?

เซียวเฉวียนถูกชิงหลงปั่นจนไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ชิงหลงผงะ "นี่ไม่ยากหรือ ?"

นี่มาเจอชิงหลง พอดีรู้วิธีการเปลี่ยนถ่ายเลือด และเซียวเฉวียนหัวไว รู้วิธีใช้เงินเพื่อชักจูงผู้คนมาถ่ายเลือดให้กับเสวี่ยเยี่ยน ฟังแล้วจึงดูไม่ยาก

ในความเป็นจริง ในโลกนี้ คนที่รู้วิธีเปลี่ยนถ่ายเลือดมีจำนวนยกนิ้วนับได้

เย่าเหล่าทำได้ แต่เย่าเหล่าตายแล้ว

ตอนนี้ เท่าที่ชิงหลงรู้ มีเพียงชิงหลงที่ทำได้

ในโลกนี้เกรงว่าจะมีเพียงชิงหลงเท่านั้นที่ทำเป็น

เพราะวิชาเปลี่ยนถ่ายเลือดนี้เป็นวิทยาการลึกลับของคุนหลุน ไม่ใช่ทุกคนจะเรียนรู้ได้ และไม่ใช่ทุกคนมีความสามารถเรียนรู้มันได้

ได้ยินชิงหลงพูดมาเช่นนี้ เซียวเฉวียนก็พูดว่า "อย่างนี้นี่เอง"

งั้นแสดงว่าเขาได้พบกับคนที่มีความสามารถพิเศษเข้าแล้วล่ะสิ

ว่าแล้วไง อะไรจะยากหรือไม่ยาก ขึ้นอยู่กับว่ามันอยู่ต่อหน้าของใคร

เซียวเฉวียนได้คืบจะเอาศอก พูดว่า "ถ้าอย่างนั้นต้องขอรบกวนท่านชิงหลงวิ่งสักเที่ยวแล้ว"

พอมีเรื่องจะขอร้องชิงหลง เขายังเป็นถึงเจ้าชายชิงหลง ดังนั้นเซียวเฉวียนก็ให้เกียรติเรียกเขาว่า ท่านชิงหลงด้วยความเคารพ

เพราะต้องอาศัยใช้วิชาลึกลับของเขานี่หว่า

ถ้าเป็นเวลาปกติ เซียวเฉวียนจะเรียกเขาตามชื่อตรงๆ ไปเลย

เป็นคนกันเองทั้งนั้น เรียกกันเป็นพิธีรีตองเกินไป กลับดูเหมือนคนห่างเหิน

เรียกท่านชิงหลงคำนี้ ที่แท้คือเซียวเฉวียนแสดงความเคารพต่อวิทยาการลึกลับของคุนหลุน

เมื่อชิงหลงได้ยินว่าเซียวเฉวียนขอให้เขาไปที่ต้าเว่ย เขาใจชื้นขึ้นมาทันทีและตอบอย่างทันด่วน "ท่านเซียวต้องการความช่วยเหลือ ชิงหลงตกลงด้วยภาระหน้าที่ซึ่งไม่อาจปฏิเสธได้"

ฤกษ์ดีไม่สู้วันเวลาเหมาะเจาะ ชิงหลงพูดว่า "ท่านเซียว รีบไปหาคนที่ยินดีจะถ่ายเลือด ชิงหลงจะไปที่จวนเซียวเดี๋ยวนี้เลย"

จากนั้นไม่รอให้เซียวเฉวียนจะเอ่ยปาก เขาตัดสายไปฝ่ายเดียวและออกเดินทางไปต้าเว่ยทันที

เขาคิดจะหาเซียวเฉวียนมานานแล้ว แต่ไม่มีข้ออ้างที่เหมาะสม เขามีฐานะเป็นเจ้าชายแห่งคุนหลุน เขาไม่สามารถไปที่จวนเซียวอย่างหุนหันพลันแล่นได้

เซียวเฉวียนยื่นหมอนมาให้ยามเขาง่วงจะหลับพอดี เขาจึงต้องรีบตกลงรับภารกิจเปลี่ยนถ่ายเลือดให้เสวี่ยเยี่ยน

เขาจะถือโอกาสแวะมาเยี่ยมบรรพบุรุษผู้เฒ่าด้วย

ความปรารถนาที่จะไปที่จวนเซียวอันแรงกล้า ขับเคลื่อนให้ชิงหลงเคลื่อนไหวรวดเร็วดั่งฟ้าผ่าลมกระโชก

ระยะทางอันเดียวกัน แต่ใช้เวลาสั้นลงไปครึ่งหนึ่ง

เซียวเฉวียนยังไม่ทันจะออกไปหาคน จู่ๆ ชิงหลงก็ปรากฏตัวขึ้นที่ข้างนอกประตูของจวนเซียวแล้ว

เขาต้องการเข้าไป แต่จวนเซียวถูกล้อมรอบด้วยม่านกำบังที่บรรพบุรุษผู้เฒ่าวางไว้ ชิงหลงเข้าไปไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงตะโกนอยู่นอกประตู "ท่านเซียว เปิดประตู"

หมายถึงขอให้เซียวเฉวียนออกมาพาเขาเข้าไป

ถึงแม้เซียวเฉวียนจะประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็รีบออกมาเปิดประตูให้ชิงหลงด้วยตัวเอง

ชิงหลงอุตส่าห์เจาะจงมาจากเขาคุนหลุนเพื่อช่วยเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนจะเมินเฉยเขาไม่ได้

เมื่อเห็นเซียวเฉวียน ชิงหลงดีใจจนปริปากยิ้มและพูดว่า "ท่านเซียว ไม่ได้เจอกันนานเลย"

ฉินซูโหรวยินดีที่จะมาที่ชิงหยวนและช่วยเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนไม่อาจปล่อยให้เธอต้องลำบากใจ

ขอให้โรงเรียนเปิด ให้นักเรียนหญิงได้สัมผัสถึงความดีของฉินซูโหรว ให้ผู้ปกครองรับทราบเกี่ยวกับบทบาทของฉินซูโหรวในฐานะครูผ่านปากของนักเรียนหญิง

ถึงเวลานั้น ผู้ปกครองยอมรับก็รับ ไม่ยอมรับก็ต้องรับ

อย่างมากพวกเขาก็แค่กำชับลูกสาวว่าอย่าไปทางที่ไม่ดี

เพราะพวกเขาส่งลูกสาวไปที่ชิงหยวนก็เพื่อรับเงินประจำทุกเดือนมาจุนเจือครอบครัว โตแล้วก็แต่งสามี เป็นคนของบ้านอื่นไปแล้ว

พูดง่ายๆ ก็คือ พวกเขาไม่ได้ห่วงใยในตัวครูสอนของชั้นเรียนเด็กหญิงนัก และไม่สนใจว่าลูกสาวจะเรียนรู้อะไรในชิงหยวนได้หรือไม่

เมื่อได้ยินว่าเซียวเฉวียนจะเลื่อนการเปลี่ยนถ่ายเลือดออกไป จู่ๆ ชิงหลงก็รู้สึกเคอะเขินเล็กน้อย "งั้นชิงหลงมาผิดเวลาจริงๆ "

เซียวเฉวียนยิ้มๆ และพูดว่า "ไม่สำคัญ ถ้าเจ้าว่าง ก็สามารถอยู่เที่ยวเล่นที่เมืองหลวงสักพักหนึ่ง"

พอได้ยินว่าเซียวเฉวียนจะให้เขาอยู่ต่อ ชิงหลงก็ยิ้มระเริงและพูดว่า "ถ้าอย่างนั้น ข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว"

ที่คุนหลุนไม่มีอะไร เขาคิดจะอยู่ที่จวนเซียวกี่วันก็อยู่ได้

อันที่จริง เซียวเฉวียนมองทะลุความตั้งใจของชิงหลงที่อยากจะอยู่ในจวนเซียวมานานแล้ว ดีเหมือนกัน ให้เขาอยู่ที่นี่ เซียวเฉวียนจะได้มีผู้ช่วยเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

ทำเช่นนี้ เซียวเฉวียนสนองความปรารถนาชิงหลงได้ สนองงานของตัวเองได้ ใครจะไม่ทำล่ะ ?

เซียวเฉวียนยิ้มเบา ๆ และพูดว่า "ยินดีต้อนรับ ถือว่าจวนเซียวเป็นเหมือนบ้านของเจ้าก็แล้วกัน"

แค่นี้เอง ชิงหลงก็มาอาศัยอยู่ในจวนเซียว

ในเวลานี้ เสียงของเหมิงเอ้าดังเข้าหูของเซียวเฉวียน "เจ้านาย ผู้น้อยมาอยู่ที่เมืองซานถังนานหลายวัน ได้พลิกเกือบทุกตารางนิ้วของเมืองซานถังแล้ว แต่ไม่พบเงาของนักปราชญ์เจ้าเล่ห์เลย ”

แม้กระทั่งสองเมืองเล็กๆ ที่อยู่ใกล้เคียง เหมิงเอ้าก็ค้นหามาแล้ว ก็ไม่พบอะไรเลย

ไอ้แก่คนนี้ได้เคลื่อนย้ายสถานปักหลักไปที่อื่นหรือเปล่า ?

เซียวเฉวียนพูดเรียบ ๆ "ก็อาจเป็นไปได้ เจ้าค้นหาต่อไป อย่าปล่อยร่องรอยใดๆ ให้หลุดรอดไปได้ รู้ไหม ?"