ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1494

แน่นอน เซียวเฉวียนรู้ดีว่านักปราชญ์ ได้ย้ายฐานทัพแล้ว แต่เขาไม่อยากเรียก เหมิงเอ้ากลับมา เขาต้องการให้เขาออกไปฝึกฝนข้างนอก

กองทัพชาวยุทธ์แท้ ได้ตกอยู่ในมือ นักปราชญ์ แล้ว และเสวียนจิ้ง กับ นักปราชญ์ สมคบกัน และหมิงเจ๋อพวกมันร่วมมือกัน

ในอนาคต พวกเขาอาจไม่เป็นมิตรกับ ต้าเว่ยก็ได้

เพื่อความปลอดภัย เหมิงเอ้าจะต้องเติบโตขึ้น เขาต้องสามารถยืนหยัดด้วยตัวเองได้

ถ้าเป็นแบบนั้น ต้าเว่ยจะมีประกันเพิ่มขึ้น

ปัจจุบัน ต้าเว่ยสามารถป้องกันศัตรูได้ก็เพราะจวนเซียวเท่านั้น ซึ่งสำหรับต้าเว่ย ถือว่าอยู่ในสถานะถูกกระทำ

วิธีเปลี่ยนจากถูกกระทำเป็นผู้กระทำคือ ต้องฝึกฝนแม่ทัพที่มีทั้งความกล้าหาญและไหวพริบให้มากขึ้น

ไป๋ฉี่เติบโตขึ้นแล้ว เซียวเฉวียน ไม่ต้องกังวล

แต่ เหมิงเอ้ายังคงต้องฝึกฝน

ตอนนี้ยังค่อนข้างสงบสุข เป็นช่วงเวลาที่ดีในการฝึกฝน เหมิงเอ้าถ้าไม่ฝึกฝนตอนนี้ แล้ววันหนึ่งเกิดสงครามขึ้น ตอนนั้นจะฝึกฝนก็ไม่ทันแล้ว

เหมิงเอ้าเชื่อฟังคำพูดของ เซียวเฉวียนไม่ว่า เซียวเฉวียน จะให้เขาสืบหาอะไร เขาก็จะสืบหา เขาตอบอย่างรวดเร็วว่า "ขอรับ! นายท่าน!"

เขาจะต้องช่วยเจ้านายหาเบาะแสของนักปราชญ์ และ กองทัพ

เซียวเฉวียนกล่าวว่า "อืม ระวังตัวนะ อย่าลืมอย่าทำอะไรที่เสี่ยงเกินไป"

ต้องเอาชีวิตตัวเองมาก่อนเสมอ

มีหวังก็ต่อเมื่อยังมีชีวิตอยู่

เหมิงเอ้าตอบว่า "ขอรับ! นายท่าน!"

จากนั้นการสนทนาระหว่างนายและบ่าวทั้งสองก็จบลง

แท้จริงแล้ว เซียวเฉวียน พบว่า เหมิงเอ้า ได้เปลี่ยนแปลงไปมาก ในปัจจุบันของเขา พูดจาไม่กระโชกโฮกฮากเหมือนก่อน พบเจอเรื่องอะไรก็จะคิดไตร่ตรอง สมองก็เฉียบแหลมขึ้นมาก

แต่อย่างไรก็ตาม หากต้องการเป็นแม่ทัพที่เก่งกาจ เขาก็จะต้องพัฒนาต่อไป

ทันใดนั้น ก็ถึงวันเปิดเรียนของห้องสมุดชิงหยวน

เหล่าศิษย์ต่างยิ้มแย้มแจ่มใส เฉพาะอย่างยิ่ง บุตรหลานครอบครัวยากจนยิ่งดีใจ

ไม่เพียงเท่านั้นที่พวกเขาสามารถเข้าเรียนที่ห้องสมุดชิงหยวน ซึ่งเป็นสถานที่ที่พวกเขาใฝ่ฝันมานาน ไม่ต้องเสียค่าเล่าเรียนก็ดีพอแล้ว ยังได้รับเงินในแต่ละเดือนอีกด้วย

ราวกับว่าบรรพชนมาดลบันดาล โชคดีเช่นนี้ตกมาสู่พวกเขา พวกเขาย่อมดีใจ

ทั่วทั้งห้องสมุดชิงหยวน เสียงหัวเราะดังกึกก้อง บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่น

การกลับมาเปิดใหม่ของห้องสมุดชิงหยวน แน่นอนว่าย่อมดึงดูดผู้คนมายืนดู

พวกเขาอยากร่วมฉลองเปิดเรียน อยากดูว่าชิงหยวนหลังปรับปรุงใหม่เป็นอย่างไร และอยากฟังว่าเซียวเฉวียน จะพูดอะไรในวันเปิดเรียนที่กระตุ้นอารมณ์

วันนี้ อากาศดี แดดแรง

แต่ดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงที่สุดก็ไม่สามารถขัดขวางไม่ให้ประชาชนอยากเข้าร่วมงานได้

ดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงที่สุดก็ไม่สามารถลดความตื่นเต้นของนักเรียนได้

ในสายตาที่คาดหวังของนักเรียนและประชาชน เซียวเฉวียน ได้ปรากฏตัวขึ้นอย่างสง่างาม

เดิมทีทุกคนคิดว่า เซียวเฉวียนเมื่อยืนอยู่บนเวทีปราศรัยในสนาม อย่างน้อยก็ต้องพูดคำพูดที่สร้างแรงบันดาลใจ

แต่ เซียวเฉวียนไม่ได้ทำตามแบบแผน เขายืนอยู่บนเวทีและพูดเพียงประโยคสั้น ๆ ว่า “ข้า เซียวเฉวียน ในฐานะประมุขแห่งชิงหยวน มีเพียงความปรารถนาเดียวเท่านั้น ขอให้นักเรียนทุกคนตั้งใจเรียนและก้าวหน้าทุกวัน!”

หลังจากพูดจบประโยคนี้ เซียวเฉวียน ก็หันหลังกลับและจากไป ทิ้งภาพลักษณ์ที่สง่างามไว้ให้กับประชาชนและนักเรียน

นี่...

ในที่ลาน ทุกคนต่างตกตะลึง มึนงงในแสงแดด

ในฐานะประมุขแห่งชิงหยวน และชิงหยวนเปิดเทอม เป็นวันสำคัญเช่นนี้ เซียวเฉวียน พูดแค่นี้เอง?

มีแค่ตั้งใจเรียนให้ดี อนาคตจะได้ก้าวไกลแปดคำ?

นี่ไม่สอดคล้องกับตัวตนของเซียวเฉวียนเลยน่ะ

เมื่อพวกเขาได้สติ เซียวเฉวียน ได้หายตัวไปจากสายตาของพวกเขาแล้ว

แน่นอน เจี้ยนจง เห็นคนที่มีหน้าตาเหมือนโจรกำลังแอบแฝงอยู่ใกล้โต๊ะที่วางขนม

ขนมเหล่านี้เตรียมไว้ให้คนในที่ประชุมได้ชิม แต่ยังไม่ถึงเวลาเสิร์ฟเท่านั้น

และพ่อครัวของโรงอาหารกำลังยุ่งวุ่นวายมาก ไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีคนแอบเข้ามา

ชายคนนั้นแน่ใจว่าไม่มีใครสังเกตเห็นเขา เขาจึงค่อยๆ ดึงมือออกจากแขนเสื้อของเขา สองมือเปิดซองกระดาษเล็กๆ อย่างชำนาญ

ในระหว่างนี้ ดวงตาคู่นั้นของเขายังไม่ลืมที่จะหมุนไปมาอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้มีใครพบเขา

เจี้ยนจง มองเห็นอย่างชัดเจนว่ากระดาษที่เปิดอยู่นั้น มีผงสีขาวอยู่

ในขณะที่คนคนนั้นกำลังเตรียมที่จะโรยผงลงบนเค้ก เจี้ยนจงก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จับข้อมือของคนคนนั้นไว้แน่น แล้วบิดข้อมืออย่างแรง เทผงลงในปากของคนคนนั้น

คนเหล่านั้นยังไม่ทันได้ส่งเสียง ผงไม่ได้หกเลยแม้แต่น้อยเจี้ยนจงได้เสร็จสิ้นชุดการเคลื่อนไหวนี้ อย่างราบรื่น ช่างคล่องแคล่วอย่างไร้ที่ติ

จนกระทั่งเจี้ยนจง โยนมือของชายคนนั้นออกไปอย่างเย็นชา คนคนนั้นถึงได้ตอบสนอง เขาไม่ได้สนใจความเจ็บปวดที่ข้อมือของเขา เขาใช้มือจิกคออย่างหวาดกลัว พยายามที่จะเอาผงทั้งหมดออกมา

อย่างไรก็ตาม เจี้ยนจงจะไม่ทำตามที่เขาต้องการ?

เจี้ยนจงคว้ามือของเขามา แล้วบิดแรงๆ เสียงดังแคร็ก กระดูกหัก มือของเขาพิการ ไม่สามารถยกมือขึ้นได้

เพื่อป้องกันไม่ให้เสียงกรีดร้องของเขารบกวนความสนใจของทุกคน เจี้ยนจงชี้นิ้วไปที่จุดประสงค์ของเขาอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาไม่สามารถส่งเสียงได้

ในเวลานี้ ยาได้เข้าสู่ร่างกายแล้ว ชายคนนั้นเริ่มสั่นสะท้านไปทั้งตัว ไม่นานเขาก็ยืนไม่ไหวแล้ว ล้มลงกับพื้น

เมื่อได้ยินเสียง พ่อครัวในโรงอาหารก็หยุดชะงักและมองดูภาพตรงหน้าด้วยความตกใจ

เจี้ยนจงดูเย็นชา แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยเห็นเจี้ยนจงทำร้ายใครมาก่อน

วันนี้ได้เห็นแล้ว ทักษะ ความโหดเหี้ยม และความคมชัด ทำให้ผู้ชมทุกคนจดจำไปตลอดชีวิต

อย่างไรก็ตาม เจี้ยนจงกลับโบกมืออย่างไม่แยแสไปที่มือที่สัมผัสกับชายคนนั้น จากนั้นเตะเบาๆ ส่งชายคนนั้นขึ้นไปในอากาศ จากนั้นโบกพัดเบาๆ ส่งชายคนนั้นออกไปจากสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งการศึกษานี้

ไม่สามารถปล่อยให้เขาตายในห้องสมุดชิงหยวนได้ มันโชคร้ายเกินไป