ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1546

เดินข้างริมน้ำบ่อยๆ จะไม่เปียกได้อย่างไร?

ความระมัดระวังนั้นเป็นเรื่องดี จงอย่ากลัวเรื่องร้าย ให้กลัวเรื่องเล็ก

เซียวเฉวียนไม่อนุญาตให้เซียวหมิงชิวล้อเล่นกับความปลอดภัยของตัวเอง

นอกจากนี้ เรื่องแบบนี้มันเคยมีบทเรียนมาก่อนแล้ว

ตอนแรกเซียวเฉวียนคิดว่าวรยุทธ์ของเสี่ยวเซียนชิวนั้นยอดเยี่ยม ไม่มีใครสามารถต้านทานได้ แล้วยังไง? สุดท้ายเมื่อถูกเสวียนอวี๋โจมตีผ่านทางอากาศ เสี่ยวเซียนชิวก็ได้รับบาดเจ็บ

เหนือฟ้ายังมีฟ้า นี่คือยุคและช่วงเวลาที่แปลกประหลาด เซียวเฉวียนเป็นอะไรต่างๆ มามากมาย ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดก็มีอยู่ทั้งนั้น

เขาไม่มีทางสบายใจหากเด็กอย่างเซียวหมิงชิววิ่งเล่นไปทั่วเพียงลำพัง

เซียวหมิงชิวได้ยินเช่นนั้น ดวงตาสีเข้มก็สั่นไหว พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง บอกว่าหลังจากนี้ตนเองจะเชื่อฟังในสิ่งที่เซียวเฉวียนพูด

แต่อย่างไรก็ตาม ในใจของนางคิดว่า หลังจากนี้หากนางไปที่ใดก็แค่ไม่บอกให้เซียวเฉวียนรู้ก็เพียงพอแล้ว

เด็กน้อยที่สามารถเดินเหินอากาศได้ จะให้เธออยู่นิ่งๆ ได้ยังไง หากให้นางเอาแต่อยู่ในพระราชวังที่เงียบสงบ นอนอยู่เฉยๆ ทั้งวันทั้งคืน แบบนั้นมันก็เข้มงวดกับนางมากเกินไป

หลังจากได้รับคำตอบจากเซียวหมิงชิว เซียวเฉวียนก็หอมแก้มน้อยๆ ของลูกสาวอย่างอ่อนโยน กล่าวออกมาด้วยความชื่นชม “หมิงชิวเป็นเด็กดีมาก”

พ่อและลูกสาวอยู่ด้วยกันพักใหญ่ เซียวหมิงชิวพยายามออกจากอ้อมแขนของเซียวเฉวียน นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ยืนอยู่ในจวนเซียวเนื่องจากนางสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ

นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปรอบๆ จวนเซียวด้วยความสงสัย

องค์หญิงคิดว่าเซียวหมิงชิวนั้นไม่เข้าใจอะไร ปกติแล้วเวลาที่เล่นเซียวหมิงชิวหรือตอนที่นางนอนหลับ องค์หญิงมักจะพูดคุยกับเซียวหมิงชิว

นางบอกกับเซียวหมิงชิวว่าจวนเซียวคือบ้านของพวกนาง และเป็นสถานที่ที่นางอยากอยู่มากที่สุด

เซียวหมิงชิวที่ยังเด็กไม่เข้าใจความหมายอันลึกซึ้งของมัน แต่นางรู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าบ้านคืออะไร บ้านก็คือสถานที่ที่มีพ่ออาศัยอยู่

นางรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก สถานที่ที่พ่ออาศัยอยู่นั้นเป็นเช่นไร

วันนี้ได้มาเห็นกับตา แม้ว่าจวนเซียวจะไม่งดงามเท่ากับพระราชวัง แต่เซียวหมิงชิวกลับรู้สึกว่ามันสบายเป็นอย่างมาก นางยิ้มออกมาพร้อมกล่าวว่า “ท่านพ่อ ชอบบ้าน”

ความหมายของมันก็คือ นางชอบจวนเซียว ชอบบ้านหลังนี้

คิ้วของเซียวเฉวียนเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เขายิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “อื้อ หมิงชิวชอบ พ่อเองก็ชอบ”

แต่ถึงแม้ว่าเซียวหมิงชิวจะชอบมันมากแค่ไหน เวลานี้นางก็ออกจากพระราชวังมาพักหนึ่งแล้ว หากองค์หญิงพบว่านางหายตัวไป องค์หญิงคงจะร้อนรน

เซียวเฉวียนกล่าวออกมาว่า “หมิงชิว ฟังพ่อนะ ลูกกลับไปหาแม่ก่อนได้ไหม?”

เซียวหมิงชิวรู้สึกว่าเพิ่งจะมาถึงที่นี่ได้ไม่นาน ท่านพ่อก็ให้นางกลับไปแล้ว นางไม่มีความสุขเอาเสียเลย ทำหน้าบูดบึ้งและตอบคำถามของเซียวเฉวียน

เมื่อเห็นว่าเซียวหมิงชิวมีอารมณ์ เซียวเฉวียนจึงอธิบายออกไปว่า “พ่อเองก็คิดถึงหมิงชิวมากเช่นกัน และก็อยากอยู่กับแม่ของเจ้า แต่คงไม่ใช่เวลานี้”

“รอให้พ่อทำอะไรเสร็จ พ่อจะไปรับพวกเจ้าดีไหม?”

เซียวหมิงชิวไม่แม้แต่กะพริบตา ไม่พยักหน้า ไม่ส่งเสียงแต่อย่างใด เห็นได้ชัดว่าไม่สัญญาณที่ดี

นางไม่เข้าใจ เหตุใดการที่เขางานยุ่งถึงเป็นสาเหตุทำให้ไม่อาจไปรับนางกับท่านแม่มาอยู่ที่จวนเซียวได้

เขาสามารถทำงานของเขาได้ นางกับท่านแม่จะไม่มารบกวนเขา

แต่ท่านแม่ก็บอกว่าท่านพ่อนั้นยุ่งมาก คำพูดของท่านแม่ นางเชื่อ เพราะท่านแม่ไม่เคยโกหกนางมาก่อน

แต่ท่านพ่อนั้นต่างออกไป เขาเป็นคนโกหก แม้ว่าคำโกหกของเขาจะเป็นเพราะความหวังดีกับพวกนาง แต่สุดท้ายแล้วมันก็คือคำโกหกไม่ใช่หรือ?

ดังนั้นในสายตาของเซียวหมิงชิว เซียวเฉวียนไม่ใช่คนที่น่าเชื่อถือขนาดนั้น

เซียวเฉวียนเห็นว่าเซียวหมิงชิวไม่มีปฏิกิริยาแต่อย่างใด เขาก็รู้ว่าเสี่ยวเหมียนเอ้าไม่ยินดีที่จะกลับไปยังพระราชวังในเร็วนี้เป็นแน่

เมื่อเผชิญหน้ากับเสี่ยวเหมียนเอ้า แม้ว่านางจะไม่เชื่อฟัง แต่เซียวเฉวียนก็ไม่อาจดุด่าว่ากล่าวออกมาได้ เขาพูดด้วยความอดทน “ให้พ่อกลับไปส่งเจ้าเป็นไง?”

ดูเหมือนจะได้ผล เซียวหมิงชิวเงยหน้าเล็กน้อย จ้องมองมาที่เซียวเฉวียนด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย จากนั้นก็พยักหน้าออกมา

แต่เมื่อพยักหน้าออกมาได้ครึ่งหนึ่ง นางก็ไม่พยักหน้าให้เสร็จ แต่กลับกลายเป็นส่ายหน้าแทน

นางพูดด้วยความโกรธ “ไม่กลับ”

ยอดเยี่ยม!