ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1547

บ้าที่สุด!

หมิงเจ๋ออดไม่ได้ที่จะสาปแช่งออกมาในใจ

องครักษ์พวกนี้นับวันยิ่งไม่ได้เรื่อง

เมื่อนึกถึงแผนการที่ล้มเหลว หมิงเจ๋อมักจะโยนความผิดไปให้กับเหล่าองครักษ์เสียก่อน เขาคิดว่าองครักษ์นั้นไม่สามารถทำหน้าที่ตนตัวเองได้ จึงทำให้พวกเขาล้มเหลวในการส่งจดหมายไปถึงฮ่องเต้

นี่คือสิ่งที่หมิงเจ๋อคิด ตรรกะของเขาก็เป็นเช่นนี้

เขาในฐานะองค์ชายแห่งซินเจียง ครอบครองอำนาจอันยิ่งใหญ่ ชอบความรู้สึกที่ทุกอย่างอยู่ในการควบคุม

โดยเฉพาะเรื่องความภักดี เขาชอบให้คนที่อยู่ข้างกายของเขาภักดีจากใจจริง ไม่มีอะไรปิดบังเขา

และเมื่อใดก็ตามที่คนพวกนี้ปกปิดเรื่องราวต่อหมิงเจ๋อแม้แต่น้อย หมิงเจ๋อจะรู้สึกว่าคนเหล่านี้มีความคิดอื่น เขาจะตัดสินลงโทษคนเหล่านี้

นี่เป็นเรื่องจริงสำหรับเขาในฐานะองค์ชาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฐานะฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่แห่งต้าเว่ย

ยิ่งไปกว่านั้นเซียวเฉวียนคือคนที่มีความสามารถ แถมยังได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากฮ่องเต้

หากฮ่องเต้แห่งต้าเว่ยรู้ว่าเซียวเฉวียนมีเรื่องที่ปกปิดเขาอยู่ ความไว้เนื้อเชื่อใจที่ฮ่องเต้มีต่อเซียวเฉวียนก็จะลดลง จนถึงขั้นอาจคิดว่าเซียวเฉวียนนั้นมีความคิดที่สองหรืออาจกำลังต่อต้านเขาอยู่

ต่อให้เซียวเฉวียนจะมีหรือไม่มีความคิดพวกนั้นก็ตาม ฮ่องเต้ก็อดที่จะคิดเช่นนี้ไม่ได้

เรื่องจากฮ่องเต้ในยุคโบราณนั้นเต็มไปด้วยความหวาดระแวง ฮ่องเต้มักจะคิดว่าคนที่อยู่ข้างกายนั้นคิดจะแย่งชิงอำนาจไปจากเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่มีสติปัญญาเฉกเช่นเซียวเฉวียน

เมื่อฮ่องเต้เกิดความสงสัยในตัวของเซียวเฉวียนขึ้นมา ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็จะพังทลายลง

นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ

แต่คนของหมิงเจ๋อก็ยังไม่ส่งจดหมายกลับมา นั่นแสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างฮ่องเต้กับเซียวเฉวียนยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ด้วยผลลัพธ์เช่นนี้ หากไม่บอกว่าองครักษ์ทำงานไม่ได้เรื่อง เช่นนั้นจะต้องบอกว่าอะไร?

เจ้าพวกขยะ!

ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่เคยทำสำเร็จ!

หมิงเจ๋อโกรธจนใบหน้ากลายเป็นสีแดง

ให้พวกเขาไปจับตัวองค์หญิง พวกเขาก็จับตัวองค์หญิงกลับมาไม่ได้ แถมยังทำให้ต้นหลิวของนักปราชญ์ทั้งหมดถูกทำลาย ทำให้นักปราชญ์ชักสีหน้าใส่หมิงเจ๋อ

วันนี้สั่งให้พวกเขานำจดหมายไปส่ง เรื่องง่ายแค่นี้แต่พวกเขากลับทำไม่สำเร็จ

หากไม่ใช่เพราะเขาอยู่ในสภาพที่ตกต่ำจนและไม่มีใครใช้งาน เขาคงสังหารคนพวกนี้ให้สิ้นซากไปตั้งนานแล้ว!

และในตอนที่หมิงเจ๋อกำลังกล้ำกลืนความโกรธ นกพิราบตัวหนึ่งก็บินกลับมาเกาะบนไหล่ของเขาพร้อมกับส่งเสียงออกมา

หมิงเจ๋อคลำหาจดหมายจากตักของนกพิราบด้วยความรู้สึก จากนั้นก็ปล่อยนกพิราบไป

เขาเงี่ยหูฟังรอบๆ หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีผู้ใดอยู่ เขารีบเปิดจดหมายออกมา หลังจากนั้นก็ใช้ปลายนิ้วค่อยๆ สัมผัสกับตัวอักษรบนจดหมาย

จดหมายฉบับนี้ค่อนข้างพิเศษ ไม่ได้ใช้พู่กันเขียน แต่เป็นการแกะสลักบนแผ่นไม้

ด้วยเหตุนี้จึงสามารถแกะสลักตัวอักษรเป็นข้อความได้ หมิงเจ๋อจึงสามารถรับรู้ข้อความเหล่านั้นได้จากการสัมผัส

ดวงตาของมองไม่เห็น แต่เขาก็ไม่อยากให้คนข้างกายของเขารับรู้ถึงแผนการที่เขาวางไว้ เขาอยากให้ตนเองสามารถรับรู้เนื้อหาได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นจึงคิดวิธีนี้ออกมา

หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป หมิงเจ๋อก็เข้าใจเนื้อหาทั้งหมดในจดหมาย

ที่จริงจดหมายนั้นไม่ได้ยาว มันเขียนไว้ว่าจดหมายได้ส่งไปถึงมือของฮ่องเต้แล้ว แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใดจึงไม่มีจดหมายตอบรับกลับมา ตอนนี้จึงทำได้เพียงส่งจดหมายมาขอคำสั่งขั้นต่อไปจากหมิงเจ๋อ

ตอนแรกก็คิดว่าจะเป็นข่าวดี แต่เมื่อหลังจากอ่านข้อความทั้งหมดแล้วหมิงเจ๋อก็รู้สึกผิดหวัง

นี่มันไม่ใช่ข่าวดีอะไรเลย มันทำให้หมิงเจ๋อโกรธเสียยิ่งกว่าเดิม

พูดแบบนี้ก็หมายความว่า ฮ่องเต้รู้ว่าเซียวเฉวียนมีบางอย่างปิดบังเขา แต่ฮ่องเต้ก็ยังคิดที่จะเลือกเซียวเฉวียน?

ฮ่องเต้เชื่อมั่นในตัวของเซียวเฉวียนมากขนาดนี้เลยงั้นหรือ?