ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1574

เซียวเฉวียนหัวเราะเยาะเย้ย

ความสามารถในการต่อสู้เช่นนี้ กล้าคิดจะมาก่อกวนจวนฉินงั้นหรือ?

เอาความมั่นใจมาจากที่ใด?

ความจริงแล้ว เหตุการณ์ที่คุณชายใหญ่เฉินมาก่อเรื่องในจวนฉิน ถูกเฉวียนอีที่เดินเล่นอยู่ด้านนอกมองเห็นหมดแล้ว

คุณชายตระกูลขุนนางมาก่อเรื่องที่จวนฉิน ฉินเซิงก็ไม่อยู่ มีเพียงเฉวียนอีที่เป็นลูกน้องเพียงคนเดียว คนฐานะต่ำต้อย คำพูดไม่มีน้ำหนัก จึงไม่อาจควบคุมได้

ดังนั้น เขาจึงกลับไปรายงานเรื่องนี้กับเซียวเฉวียน

คนที่ยังเหลืออยู่ในตระกูลฉินต่างเคยช่วยเซียวเฉวียน เพื่อประโยชน์ของผู้คนที่ยังมีชีวิตอยู่และฉินปาฟาง ในเมื่อตอนนี้ไม่มีผู้กำกับดูแลจวนฉิน เซียวเฉวียนควรจะมาดูเสียหน่อย

ทันทีที่ได้ยินว่าลูกชายของผู้ถวายการอารักขาก่อเรื่องในจวนฉิน เซียวเฉวียนก็พอประมาณการได้บ้าง ก็เป็นเพียงแค่เรื่องที่ฉินเซิงคุ้มกันพระราชวังหลวง ซึ่งทำให้เฉินเฮ่อไม่พอใจ

และยังได้ยินว่าเฉินเฮ่อโมโหจนล้มป่วย

คุณชายใหญ่เฉินอยากเป็นลูกกตัญญู ทวงคืนความยุติธรรมให้เฉินเฮ่อ จึงมาก่อเรื่องที่จวนฉิน

เหอะ ๆ!

ตามที่เซียวเฉวียนได้รับรู้มา เฉินเฮ่อเป็นคนที่เฉลียวฉลาด แต่ลูกชายคนโตผู้นี้กลับไม่เอาใหญ่ ไม่มีความสามารถทั้งบู๊และบุ๋นก็มากพอควรแล้ว แต่ยังมีอารมณ์ฉุนเฉียวอีกด้วย

ไม่เพียงเท่านั้น ยังเป็นคนที่อวดดีและห่วงหน้าตาตัวเองอย่างมาก

สรุปง่าย ๆ ก็คือ รวมข้อเสียของคุณชายตระกูลขุนนางไว้ในคนเดียว

คนประเภทนี้ ง่ายต่อการก่อปัญหาและใช้เป็นอาวุธมากที่สุด

แน่นอนว่ายังไม่ทันรู้เรื่องชัดเจน กลับมาก่อเรื่องในจวนฉิน

โชคดีที่สองพี่น้องฉินหนานและฉินซูโหรวไม่ได้อยู่ที่จวน หากอยู่ละก็ คุณชายใหญ่เฉินคนนี้ต้องถูกตะลุมบอนจนไร้สภาพเป็นแน่

ตามนิสัยของสองพี่น้องที่มักช่วยเหลือคนใกล้ตัวมากที่สุด จะยอมให้คนมาหาเรื่องท่านพ่อของพวกเขาได้อย่างไร!

เมื่อเห็นคุณชายใหญ่เฉินมีท่าทีดุร้ายต่อผู้คุมประตู ความสามารถอันไร้ประโยชน์ของเขานั้น เรียกได้ว่าไม่อาจทนดูได้อีกต่อไป

องครักษ์เหล่านั้นยังเล่นสนุกกับเขาอยู่นาน ช่างน่าสงสารพวกเขาเสียจริง

มองออกเลยว่า หากไม่เห็นแก่สถานะของคุณชายใหญ่เฉิน เหล่าทหารคุ้มกันคงเอาดาบแทงเขาตายเสียนานแล้ว

ด้วยกระบวนท่าเช่นนี้กลับกล้ามาก่อเรื่องที่จวนฉิน ช่างน่าอายเสียจริง

เขาก็แค่ได้เปรียบทางฐานะที่สูงกว่า และรังแกทหารเฝ้าประตูที่มีฐานะต่ำกว่า

พวกเขาตามใจเขา เซียวเฉวียนจะไม่ยอมตามใจเขาแน่นอน!

คิดได้ดังนั้น เซียวเฉวียนก็โยนดาบจิงหุนออกไป และแยกดาบของคุณชายใหญ่เฉินออกเป็นสองท่อน จากนั้นดาบจิงหุนก็หมุนกลับมา อยู่ในมือของเซียวเฉวียน สวยงาม!

เมื่อไม่ทันระวังตัว จู่ ๆ ดาบที่อยู่ในมือก็ถูกฟันเป็นสองท่อน คุณชายใหญ่เฉินตกใจและพูดขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว “ใครช่างไม่มีลูกตามองเช่นนี้!”

กล้ามาลอบทำร้ายเขา!

เมื่อเขาหันกลับมามองก็เห็นว่าเป็นเซียวเฉวียน จึงรู้สึกกลัวในทันที เขารีบเผยใบหน้ายิ้มแย้มและเดินเข้าไปใกล้เซียวเฉวียน “ท่านพี่เซียวเฉวียน ท่านมาได้อย่างไร?”

เซียวเฉวียนพูดดูถูก “ท่านพี่? เจ้าควรเรียกข้าว่าใต้เท้าเซียวไม่ใช่หรือ?”

ความหมายแฝงก็คือ ข้าไม่ได้คุ้นเคยกับเจ้า ยังไม่ถึงขั้นเป็นพี่น้องกัน

เมื่อได้ยินดังนั้น คุณชายใหญ่เฉินอดไม่ได้ที่จะอายเสียจนหน้าแห้งผาก ยิ้มได้น่าเกลียดเสียยิ่งกว่าร้องไห้

เจ้าเซียวเฉวียน กล้ามาทำให้ข้าเสียหน้าต่อผู้คนมากมายขนาดนี้!

แต่ทว่า แม้ในใจจะมีความปั่นป่วนมากเพียงใด ใบหน้าของคุณชายใหญ่เฉินยังเต็มไปด้วยความสอพลอ “ขอรับ ขอรับ ใต้เท้าเซียว”

เฉินเฮ่อเคยเตือนเขาว่าอย่ามีปัญหากับเซียวเฉวียนโดยเด็ดขาด เซียวเฉวียนเป็นดาวมาร หากผู้ใดที่มีปัญหากับเขา มักมีจุดจบที่ไม่ดีอยู่เสมอ

ถึงขั้นกำชับเขาว่า หากพบเซียวเฉวียนให้เดินอ้อมผ่านไป

คุณชายใหญ่เฉินน้อมรับและเชื่อฟังคำสอนของเฉินเฮ่อ ดังนั้นจนถึงตอนนี้ เขาเพิ่งได้พบปะกับเซียวเฉวียนต่อหน้าเป็นครั้งแรก

เพียงแค่เหลือบมองเซียวเฉวียน คุณชายใหญ่เฉินก็รู้สึกสั่นเทิ้มไปทั่วทั้งตัว

พบเข้ากับดาวมาร รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหาง

คุณชายใหญ่เฉินกลับไม่เคยนึกเลยว่า ในขณะที่เขาเตรียมจะหนีไป เซียวเฉวียนก็พูดเยาะเย้ยขึ้นมา “คุณชายใหญ่เฉิน เหตุใดจึงเดินไวเสียจริง จะไปไหนหรือ?”

แย่แล้วไง!

เซียวเฉวียนรู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังจะหนี?