ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1577

ภาษาเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์มาก

คนที่มีวาทศิลป์อันยอดเยี่ยมในสถานการณ์เฉพาะเองก็เป็นคนที่ไม่ธรรมดาเช่นกัน

เนื่องจากคนที่พูดเก่ง วาทศิลป์ที่ดี มีความเข้าใจในเรื่องการล่อลวงผู้อื่นมันก็ถือเป็นทักษะอย่างหนึ่งเช่นกัน

แต่คุณชายใหญ่เฉินยังคงประเมินความคลั่งไคล้ของเหล่าแฟนคลับของเขาต่ำเกินไป

ในเมื่อมาแล้ว พูดล่อลวงออกมาเพียงไม่กี่คำแล้วจะกลับไปได้อย่างไร?

แม้ว่าจะไม่เห็นผู้นำตระกูลอย่างเฉินเหอ แต่คุณชายใหญ่เฉินก็อยู่นี่ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องสร้างความเบื่อหน่ายให้กับเขาบ้าง ไม่เช่นนั้นการเดินทางครั้งนี้คงเสียเปล่า!

ดังนั้นจึงมีชาวบ้านเอ่ยปากขึ้นมาว่า “ข้าได้ยินมาว่าใต้เท้าเฉินป่วย แต่คุณชายกลับบอกว่าเขาไม่อยู่จวน อาการป่วยของเขาหายดีแล้วอย่างนั้นหรือ?”

เฉินเหอป่วยจนไม่สามารถไปประชุมราชสำนักได้ เรื่องนี้ไม่ใช่ความลับ และนี่ก็ผ่านไปสามวันแล้ว เรื่องราวได้แผ่กระจายออกไป การที่พวกชาวบ้านรับรู้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

คุณชายใหญ่เฉินนึกไม่ถึงว่าชาวบ้านจะเป็นห่วงเฉินเหอถึงเพียงนี้ เป็นห่วงจวนเฉิน ดูจากท่าทางแล้ว หากคุณชายใหญ่เฉินไม่พูดคุยกับพวกเขาสักเล็กน้อย เกรงว่าพวกเขาก็คงไม่ยอมจากไปง่ายๆ!

ดังนั้นเขาจึงกระแอมออกมาในลำคอ ตอบคำถามชาวบ้านว่า “ขอบคุณทุกคนที่เป็นพวกท่านพ่อของข้า ท่านพ่อของข้าดีขึ้นมากแล้ว วันนี้เขาออกไปทำธุระตั้งแต่เช้าตรู่”

ความหมายของมันก็คือ พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล

เมื่อได้ชาวบ้านได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมา “เช่นนั้นก็ดีแล้ว ดีมากเลย!”

หัวข้อการพูดคุยควรจะสิ้นสุดลงตรงนี้

ในตอนที่คุณชายใหญ่เฉินกำลังจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เห็นว่าพวกเขากำลังจะจากไป ชาวบ้านที่อยากรู้อยากเห็นผู้หนึ่งก็ถามออกมา “ข้าได้ยินมาว่า ใต้เท้าเฉินมีร่างกายที่แข็งแรงมาโดยตลอด ไม่ค่อยเจ็บปวด ต่อให้เจ็บปวดก็เป็นการเจ็บปวดที่เล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้ร้ายแรงแต่อย่างใด”

“คราวนี้ใต้เท้าเฉินป่วยจนไม่อาจเข้าร่วมการประชุมราชสำนักได้ ไม่รู้ว่าใต้เท้าป่วยเป็นอะไรอย่างนั้นหรือ?”

ถูกตาเฒ่าฉินเซิงทำให้โกรธจนแทบสติแตก!

แต่คุณชายใหญ่เฉินก็ไม่อาจพูดออกไปแบบนั้นได้

เขายิ้มออกมาและพูดว่า “ทุกคนไม่ต้องกังวล ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือโรคอะไร แม้แต่หลางจงเองก็ไม่ได้พูดออกมา แต่โชคดีที่ช่วยชีวิตเอาไว้ได้ ทำให้รอดพ้นจากภัยพิบัติแห่งชีวิต”

เจ้าถามข้า ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน มาดูกันว่าเจ้าจะถามอะไรต่อไป

ชาวบ้านได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าด้วยความเข้าใจ “อ่า ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้”

ตอนนี้ความเข้าใจผิดได้รับการแก้ไขแล้ว และอาการป่วยของเฉินเหอเองก็ดีขึ้นแล้วเช่นกัน

เห็นคุณชายใหญ่เฉินพูดจาฉะฉาน ชาวบ้านที่ยังคงก่อกวนอยู่ก็เริ่มอับอาย

ดังนั้นเหล่าชาวบ้านจึงเตรียมที่จะแยกย้ายกันไป

แต่ในตอนนั้นเอง ทาสรับใช้ผู้หนึ่งก็รีบวิ่งออกมาจากด้านใน กล่าวออกมาด้วยความเคารพว่า “คุณชายใหญ่ นายท่านฟื้นแล้ว เขากำลังเรียกหาท่านอยู่”

คุณชายใหญ่เฉินอยากจะตบทาสรับใช้ผู้นั้นให้ตายด้วยฝ่ามือของเขา

เขาจ้องมองไปที่ทาสรับใช้ผู้นั้นด้วยแววตาอันดุเดือด ระงับความโกรธในหัวใจเอาไว้ กัดฟันและพูดออกมาว่า “เจ้าคนไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือ! ตัวเองไม่ได้เรื่องไม่พอ ยังทำให้คนอื่นเสียเรื่อง!”

เมื่อนางพูดออกมา คำพูดก่อนหน้านี้ทั้งหมดของคุณชายใหญ่เฉินก็ไร้ความหมาย เป็นการตบหน้าตัวเองต่อหน้าชาวบ้านมากมาย

คุณชายใหญ่เฉินมองไปที่พวกประชาชนด้วยความเขินอายอย่างสุดขีด ยิ้มออกมาพร้อมกล่าวว่า “ที่แท้ท่านพ่อก็นอนกลับอยู่ในจวน เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้าไม่เห็นจะรู้เลย ใช่แล้ว ข้ามัวแต่ยุ่งอยู่กับการฝึก ไม่แปลกที่จะไม่รู้”

ภายใต้สถานการณ์ที่สิ้นหวัง คุณชายใหญ่เฉินทำอะไรไม่ได้นอกจากโกหกเพื่อเติมเต็มคำโกหกก่อนหน้านี้

เป็นเรื่องจริงว่าหากพูดโกหกไปแล้วหนึ่งครั้ง เช่นนั้นก็ต้องโกหกต่อไปอีกนับครั้งไม่ถ้วนเพื่อปกปิดมัน

มุมปากของคุณชายใหญ่เฉินกระตุกอย่างผิดปกติ จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าตนเองไม่ใช่มนุษย์

เขาจ้องมองทาสรับใช้ที่อยู่ด้านหลังอีกครั้งด้วยแววตาที่โหดเหี้ยม ยัยคนโง่ไร้สมอง!

ทาสรับใช้ที่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ เห็นคุณชายที่เป็นเจ้านายของตนเองมองมาเช่นนั้นก็รู้สึกงุนงงไม่ใช่น้อย

แต่แววตาของคุณชายนั้นเหมือนกับเปลวไฟที่ลุกโชน อย่าว่าแต่ถามเลย แค่ส่งเสียงทาสรับใช้ยังไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ

ส่วนคำพูดที่ทาสรับใช้กล่าวออกมา ชาวบ้านทุกคนได้ยินอย่างชัดเจน พวกเขาหยุดฝีเท้าเอาไว้ หันกลับมามองคุณชายใหญ่เฉิน “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดคุณชายถึงไม่ยอมให้ใต้เท้าเฉินออกมาพูดต่อหน้าพวกเราให้ชัดเจน?”

ตื่นขึ้นมาก็เรียกหาเขา จะต้องเป็นเรื่องใหญ่?

ไม่มีลูกชายคนไหนรู้ดีไปกว่าพ่อ

คุณชายใหญ่เฉินพยายามเปลี่ยนหัวข้อการพูดคุย แค่มองเฉินเหอก็รู้แล้วว่ามีปัญหา เขากลับมาที่หัวข้อเดิมว่า “พ่อถามลูกว่า เมื่อครู่เจ้าโกรธใคร แล้วโกรธเขาเรื่องอะไร?”

ปกติแล้วเขาสอนลูกของเขาอย่างไร ห้ามโกรธใครสุ่มสี่สุ่มห้า และห้ามระบายความโกรธกับลูกน้อง

แม้ว่าคุณชายใหญ่เฉินจะไม่ได้พูดอะไร แต่เฉินเหอก็รู้ว่าเขากำลังโกรธทาสรับใช้คนที่ออกไปเรียกเขาเมื่อครู่

เนื่องจากทาสรับใช้ผู้นั้นเขามาด้วยดวงตาสีแดง เห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะร้องไห้

คุณชายใหญ่เฉินรู้ว่าตัวเองทำผิด ดังนั้นจึงไม่กล้าเถียงออกมา

แต่เฉินเหอเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีกต่อไป เขาถามออกมาอย่างจริงจังว่า “ที่พ่อเรียกเจ้าเข้ามาเพราะมีเรื่องอยากจะบอกกับเจ้า ห้ามสร้างปัญหาให้กับจวนฉินและจวนเซียวเป็นอันขาด”

หากไม่ได้รับคำสั่งจากเขา คนในตระกูลเฉินก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม ประกอบกับที่เขาป่วยอย่างกะทันหัน จึงไม่ทันได้สั่งเสียอะไรไว้

และก่อนที่เขาจะฟื้นขึ้นมา เขาก็เห็นลูกชายคนโตของเขาอยู่ข้างกาย เฉินเหอคิดจึงว่าไม่จำเป็นต้องออกคำสั่งอะไร

ในจวนเฉิน มีเพียงลูกชายคนโตเท่านั้นที่อารมณ์รุนแรงที่สุด หากเขาไม่เคลื่อนไหว ก็ไม่จำเป็นต้องอะไรกังวลอะไร

จนกระทั่งตอนที่เพิ่งฟื้นขึ้นมา พบว่าเขาไม่อยู่ข้างกาย เฉินเหอรู้สึกกระวนกระวายใจ กลัวว่าเขาจะไปจวนฉิน ดังนั้นจึงอยากเรียกเขากลับมาเพื่อเตือนสติเขาสักเล็กน้อย

ได้ยินเช่นนั้นคุณชายใหญ่เฉินถึงกับตะลึงงัน เขาอยากจะตายขึ้นมาทันใด!

ท่านพ่อ! เหตุใดท่านถึงเพิ่งจะมาพูดเอาเวลานี้?

เรื่องที่ไปสร้างปัญหา ข้าได้ทำไปเรียบร้อยแล้ว

เห็นท่าทางของลูกชาย ลางสังหรณ์อันเลวร้ายก็ปรากฏขึ้นในใจของเฉินเหอ

และเซียวเฉวียนที่มาดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเพราะเสียงดังจากเหล่าชาวบ้าน เวลานี้เขามองดูพ่อลูกพูดคุยกันอยู่บนหลังคา หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง