ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1581

หลังจากเซียวเฉวียนประชุมเสร็จแล้ว ก็กลับไปที่ห้องทำงาน นั่งพิงลงที่เก้าอี้

เจี้ยนจงยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มองดูสถานการณ์ด้านนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าที่เหลือเชื่อ

เซียวเฉวียนบอกว่ายกเลิกสถานะการเป็นนักเรียนของหลิงเฉินก็ยกเลิกทันที กลุ่มของลูกตระกูลขุนนางเป็นเหมือนอย่างที่เซียวเฉวียนพูดไว้ ไม่กล้าแม้แต่จะทำอะไร

มิตรภาพอย่างนี้ช่างเปราะบางอย่างมาก

จะว่าไปหลิงเฉินชายหนุ่มคนนี้ช่างโชคร้ายจริงๆ ปกติเป็นคนหยิ่งยโส แต่ก็ทำดีต่อพวกลูกตระกูลขุนนางเหล่านั้นจริงๆ มีของอะไรดีๆก็แบ่งปันให้กับพวกเขา และก็ยอมออกหน้าแทนพวกเขา

เช่นมีลูกครอบครัวยากจนคนนั้นไม่ทันระวังเดินชนกับพวกเขา แน่นอนหลิงเฉินก็เป็นคนแรกที่ออกหน้าแทน

สำหรับลูกตระกูลขุนนาง หลิงเฉินนับว่าเป็นคนจริงใจคนหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม เขาเห็นคนเหล่านี้เป็นเหมือนพี่น้อง แต่คนเหล่านี้ไม่ได้มีความจริงใจต่อเขาอย่างแท้จริง

เพื่อเป็นการปกป้องตัวเอง หลิงเฉินถูกไล่ออก พวกเขาไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

ถึงแม้ว่าเซียวเฉวียนจะมีเหตุผลมีหลักฐาน แต่ไหนแต่ไหนลูกตระกูลขุนนางมีความหยิ่งยโส รักหน้าตาเกียรติยศ และก็ไม่ได้โง่ พวกเขามองออกว่า เซียวเฉวียนกำลังหักหน้าพวกเขาอยู่

แม้ว่าจะทำเพื่อหน้าตาเกียรติยศของตัวเอง พวกเขาก็ควรจะโต้แย้งกับเซียวเฉวียนเพื่อหาเหตุผลมาปกป้องพวกเขาบ้าง

จะสำเร็จหรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

แต่ในความจริงๆแล้วพวกเขาไม่กล้า พวกเขากลัวว่าตัวเองจะทุกข์ทรมานไปด้วย เพราะเรื่องของหลิงเฉิน พวกเขาไม่สามารถ

สูญเสียสิทธิ์ของตัวเองที่จะอยู่ที่ชิงหยวนไปได้

มีคำพูดหนึ่งที่พูดได้อย่างถูกต้องคือ ความยากลำบากคือบททดสอบของมิตรภาพที่แท้จริง

เจี้ยนจงหันกลับมามองเซียวเฉวียน ขยิบตาเล็กน้อย ยิ้มอย่างอ่อนโยน ยกนิ้วโป้งเป็นการชื่นชมต่อเซียวเฉวียน

ถ้าพูดถึงความเข้าใจถึงนิสัยของคนแล้ว ถึงแม้ว่าเจี้ยนจงจะมีชีวิตอยู่มาเป็นพันปีแล้ว ก็สู้เซียวเฉวียนไม่ได้

เขารู้สึกว่า บนโลกนี้ยังมีคนที่ยอดเยี่ยมไม่มีใครเทียบได้ คนๆนั้นก็คือเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนยิ้มเล็กน้อย ยอมรับคำชมของเจี้ยนจง “เรียนรู้ไว้บ้างนะ”

ชีวิตคนเราก็แบบนี้และ แม้ว่ารูปแบบจะเปลี่ยนไปแต่ลักษณะยังคงเหมือนเดิม

เพียงแค่จับจุดสำคัญได้ จะมีเรื่องอะไรที่ทำไม่ได้ละ？

เห็นเซียวเฉวียนไม่มีความถ่อมตัวอย่างนี้ เจี้ยนจงก็ทนไม่ได้พูดออกมาว่า “น่าไม่อายจริงๆ”

ก็จริงนิ ชมเขาแค่นิดหน่อย ทำเป็นภาคภูมิใจขึ้นมาจริงๆ

เด็กน้อยคนนี้นิ จะว่าไป ข้ามีฐานะเป็นบรรพชนของเจ้าอยู่ตรงนี้ อยู่ต่อหน้าบรรพชน ช่วยให้เกียรติข้าหน่อยได้ไหม？

เซียวเฉวียนสายตาเป็นประกายมองเจี้ยนจง หัวเราะพูดว่า “ขอบคุณที่ชม”

ต่อหน้าบรรพชนไม่รู้จักอายซะบ้าง มันเป็นความสามารถอย่างหนึ่ง ใช่ไหม？

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจี้ยนจงไม่ได้โมโหแต่กลับเหลือบตามองบนใส่เซียวเฉวียน แค่นี้ก็ภาคภูมิใจงั้นเหรอ？

พูดอะไร？

พอมองดูแล้ว ก็มีเพียงแค่เซียวเฉวียนคนเดียวที่กล้าพูดคำพวกนี้ต่อเจี้ยนจง

แม้ว่าชิงหลงจะมีฐานะเป็นองค์ชายของคุนหลุน เมื่อเห็นเจี้ยนจง ก็ยังต้องเคารพนอบน้อม คนอื่นยิ่งไม่ต้องพูดถึง

พอพูดถึงชิงหลง ชิงหลงก็มา

ไม่ทันได้รู้ตัว ชิงหลงก็มาอยู่ตรงหน้าของทั้งสองคน ไม่ได้ทำให้เซียวเฉวียนและเจี้ยนจงตกใจอะไรมาก

โดยเฉพาะเจี้ยนจง เขากำลังยืนอยู่ริมหน้าต่าง และชิงหลงก็เข้ามาจากทางหน้าต่าง

ทันใดนั้นมีลมพัดผ่านข้างหูของเจี้ยนจง เจี้ยนจงรู้สึกได้ว่ามีพลังเย็นอะไรบางอย่าง คิดว่ามีคนต้องการจะลอบโจมตี

เขาแสดงท่าทางเตรียมพร้อม สุดท้ายก็ได้ยินเสียงของชิงหลง “บรรพชน ข้าเอง ข้าเอง”

ดีที่ชิงหลงมีการตอบสนองที่รวดเร็ว ไม่อย่างนั้นเจี้ยนจงคงจะปล่อยอาวุธพัดออกไป พื้นที่ภายในห้องคับแคบเขาไม่สามารถหลบได้ทัน

ถ้าเป็นอย่างนั้น ชิงหลงก็คงจะต้องทุกข์ทรมานอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อรู้ว่าเป็นชิงหลง เจี้ยนจงก็เก็บพัดลง และพูดว่า “เจ้ามาได้อย่างไร？”

คำพูดนี้ เซียวเฉวียนกำลังคิดจะถามเช่นกัน มีเรื่องสำคัญอะไร ใช้วิชาส่งเสียงไกลมาไม่ได้เหรอ？

ไม่จำเป็นที่ชิงหลงจะต้องมาด้วยตัวเอง

ถึงแม้เขาจะมา เขาก็ไม่ควรมาที่สถานศึกษาชิงหยวน อยู่ที่จวนเซียวรอเซียวเฉวียนกลับไปก็พอ

เซียวเฉวียนรู้สึกว่า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญธรรมดา

แม้ว่าชิงหลงจะบอกว่าตัวเองเป็นใคร ทหารที่เฝ้าประตูก็ลังเลเพียงเล็กน้อย แต่สุดท้ายยังถูกปฏิเสธ

ทหารที่เฝ้าประตูรู้ว่ากษัตริย์ประชวรหนัก ยิ่งไม่ยอมให้ชิงหลงเข้าเฝ้าได้

เพราะว่าชิงหลงเป็นองค์ชายของคุนหลุน

ใครจะไปรู้ได้ว่าชิงหลงจะใช้โอกาสตอนที่กษัตริย์ทรงประชวรอยู่ และเอาชีวิตเขาหรือไม่？

หลังจากที่ผนึกจูเสินถูกทำลาย เรื่องที่คุนหลุนทำสงครามไปทั่วทุกสารทิศ เป็นเรื่องใหญ่ทุกคนต่างรู้โดยทั่วกัน

ใครจะรับรองได้ว่าคนคุนหลุนจะไม่ใช่โอกาสตอนที่กษัตริย์ทรงประชวรหนัก ยกทัพมาโจมตีซินเจียง

เรื่องนี้ คนคุนหลุนสามารถทำได้อย่างแน่นอน

คนซินเจียงเคยได้ยินมาแล้ว กองทัพคุนหลุนได้ยกทัพมารวมกันอยู่ที่เขตชายแดนระหว่างคุนหลุนและซินเจียงนานแล้ว ถ้าไม่เป็นเพราะจะมาโจมตีซินเจียงแล้วมันคืออะไรละ？

ส่วนตอนหลังที่คุนหลุนถอนกำลังกลับไป ก็แค่ทำไปอย่างนั้น

ในจำนวนคนส่วนมากที่เห็นด้วยก็คือ เซียวเฉวียนราชบุตรเขยของพวกเขา ช่วยให้พวกเขารอดพ้นจากอันตราย

ตอนนั้นเมื่อเจี้ยนจงฟื้นขึ้นมา ก็รีบไปที่เมืองหลวงของต้าเว่ย และยังบอกว่าต้องการรับเซียวเฉวียนเป็นนายท่าน

ก็เพียงพอที่จะพูดได้ว่า เซียวเฉวียนมีความสามารถมากมาย สามารถทำให้บรรพชนของคุนหลุนยอมรับได้

ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมา คนซินเจียงที่รู้เรื่องนี้ต่างรู้สึกประทับใจอย่างมาก ราชบุตรเขยของพวกเขากล้าหาญแข็งแกร่งมากจริงๆ！

คนที่มีความสามารถโดดเด่นอย่างนี้ เหมาะสมคู่ควรกับองค์หญิงที่สวยงามใจดีของพวกเขา

ตอนนี้ ชิงหลงต้องการเข้าเฝ้ากษัตริย์ กลับไม่ยอมให้เขาเข้าเฝ้าได้

ไม่ว่าชิงหลงจะพูดอย่างไร ทหารที่เฝ้าประตูก็พูดอยู่ประโยคเดียวว่า “กษัตริย์ทรงมีคำสั่ง ไม่ให้ใครเข้าเฝ้าทั้งนั้น”

หน้าที่ของทหารที่เฝ้าประตู ชิงหลงเข้าใจ

แต่เขาก็ไม่ได้มีความคิดอะไรที่ไม่สมควรเลยจริงๆ เขามาในครั้งนี้ เพราะเห็นแก่เซียวเฉวียน อยากจะช่วยเซียวเฉวียนมาเยี่ยมพ่อตาของเขาว่ายังสบายปลอดภัยดีอยู่หรือไม่

เขามาส่วนตัวโดยใช้ชื่อของเขาแอบเข้ามา

แต่ทหารที่เฝ้าประตูไม่ยอมฟังเขา

ในขณะที่ไม่รู้จะทำอย่างไร มีเพียงทางเดียวคือชิงหลงต้องแอบเข้าไปเงียบๆ