ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1583

พ่อตากำลังป่วยหนัก ตามเหตุผลแล้ว เซียวเฉวียนควรเดินทางไปเยี่ยมสักครั้ง

เขามีวิชาเคลื่อนย้ายวิญญาณอยู่ การเดินทางไปยังซินเจียงก็ใช้เวลาเพียงไม่นาน

แต่ปัญหามันอยู่ที่ เขาควรจะบอกเรื่องนี้กับองค์หญิงต้าถงหรือไม่?

หากบอกนาง นางจะต้องอยากเดินทางไปยังซินเจียงเป็นแน่ และหากนางไปที่นั่น นางจะต้องโศกเศร้าเสียใจ

ยิ่งไปกว่านั้น องค์หญิงเป็นคนขังหมิงเจ๋อไว้ในคุกน้ำแข็ง เป็นคนควักลูกตาของหมิงเจ๋อออกมา เรื่องก็ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว เขาเองก็ไม่รู้ว่ามีใครในราชวงศ์ซินเจียงรับรู้เรื่องราวเหล่านี้บ้างแล้วหรือไม่

หากพวกเขารู้แล้ว การที่องค์หญิงเดินทางกลับไปซินเจียงครั้งนี้ มันไม่เท่ากับการเดินเข้าไปหากับดักด้วยตัวเองอย่างนั้นหรือ?

หลังจากคิดทบทวนให้ดี เซียวเฉวียนก็คิดแผนการหนึ่งขึ้นมาได้ ก่อนอื่นเขาจะเดินทางไปยังราชวงศ์ซินเจียงก่อนเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ จากนั้นค่อยตัดสินใจว่าควรจะบอกองค์หญิงดีหรือไม่

เวลาไม่เคยรอใคร

เซียวเฉวียนออกคำสั่งชิงหลงในทันที “องค์ชายชิงหลง เรื่องนี้ขอให้เก็บเป็นความลับเอาไว้ก่อน ข้ายังมีอีกเรื่องที่อยากรบกวนให้ท่านช่วย ท่านช่วยกลับไปรอข่าวที่จวนเซียวด้วย”

พูดจบเซียวเฉวียนก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

แม้ว่าชิงหลงจะมีวิชาเคลื่อนย้ายวิญญาณ แต่ซินเจียงกับเมืองหลวงแห่งต้าเว่ยนั้นก็ห่างกันไกลโพ้น แม้จะเป็นวิชาเคลื่อนย้ายวิญญาณ เร็วที่สุดก็ต้องใช้เวลาถึงหนึ่งวัน

และการที่เซียวเฉวียนเดินทางไปยังซินเจียง เมื่อเทียบกับชิงหลงแล้วก็ถือว่าเร็วกว่ามาก แต่มันก็ยังต้องใช้เวลาถึงครึ่งวัน

ทั้งสองคนไปๆ มาๆ เช่นนี้ มันคงเสียเวลาไม่น้อย

และจากสถานการณ์ที่ชิงหลงเล่าออกมา กษัตริย์นั้นเหลือเวลาอยู่บนโลกใบนี้อีกไม่นานแล้ว

ดังนั้นเมื่อเซียวเฉวียนเดินทางไปถึงพระราชวังซินเจียง ดวงตาของกษัตริย์ก็พร่ามัว ลมหายใจของเขาอ่อนลงมาก พร้อมที่จะจากไปได้ทุกเมื่อ

และด้านบนหัวเตียงของกษัตริย์ก็มีผู้คนมากมายกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ ร้องไห้ออกมาด้วยความโศกเศร้า

การมาของเซียวเฉวียนทำให้กษัตริย์มีพลังขึ้นมาเล็กน้อย มุมปากของเขายกขึ้น แสดงรอยยิ้มอันเหนื่อยล้า พูดออกมาโดยที่แทบจะฟังไม่ได้ยิน “ราช......ราชบุตรเขยมาแล้ว”

เซียวเฉวียนได้ยินเสียง เขาเดินเข้าไปข้างเตียง นั่งคุกเข่าลงไป มือทั้งสองข้างของเขาจับมือของกษัตริย์ที่โผล่ออกมาจากนอกผ้าห่ม สัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นเล็กน้อยจากฝ่ามือของกษัตริย์

เซียวเฉวียนแอบรวบรวมพลังภายในใส่เข้าไปในร่างกายของกษัตริย์เพื่อคลายความหนาวเย็น

กษัตริย์สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือ แต่มันก็เป็นเพียงความรู้สึกอบอุ่นที่เบาบางเท่านั้น

เขาพูดอย่างเหนื่อยล้า “พวกเจ้าทั้งหมดออกไปก่อน ข้าจะคุยกับราชบุตรเขย”

ทุกคนที่กำลังนั่งร้องไห้คร่ำครวญอยู่ที่นี่ เมื่อได้ยินคำพูดของกษัตริย์ก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

หากร้องไห้ รอให้เขาสิ้นใจ ไม่ว่าพวกเขาจะร้องไห้ออกมาอย่างไรกษัตริย์ก็ไม่สน

เมื่อได้ยินเช่นนั้นทุกคนจึงปาดน้ำตา ค่อยๆ ทยอยเดินออกไป

แต่ราชินียังคงเฝ้าอยู่ข้างเตียงของกษัตริย์ ไม่ยอมออกไปไหน

กษัตริย์เหลือบตามองราชินี จากนั้นกล่าวออกมาว่า “ราชินี เจ้าเองก็ช่วยออกไปด้วยเถิด”

ตั้งแต่เขารู้ว่าราชินีพยายามแอบพาหมิงเจ๋อกลับเข้ามาในพระราชวัง ทัศนคติที่กษัตริย์มีต่อราชินีก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ในฐานะที่ราชินีเป็นแม่คนหนึ่ง การที่นางทำเช่นนี้กษัตริย์ก็สามารถเข้าใจได้

บนโลกนี้ไม่มีแม่คนไหนที่ไม่รักลูกของตนเอง

แต่ในฐานะที่ราชินีเป็นราชวงศ์ซินเจียง ก่อนอื่น นางคือราชินีแห่งซินเจียง ต่อให้นางเป็นแม่คน นางก็ควรจะกว้างมากกว่านี้ จะปล่อยให้ความรู้สึกเป็นที่ตั้งไม่ได้ จะใช้อำนาจในการพาหมิงเจ๋อออกมาจากคุกน้ำแข็งได้อย่างไร

แถมยังจะพาเขากลับเข้ามาในพระราชวัง

ถึงขั้นนี้แล้วยังคิดจะพาเขากลับเข้ามาในพระราชวัง

หมิงเจ๋อเป็นคนอย่างไร นางรู้และเข้าใจเป็นอย่างดี แต่นางก็ยังเลือกที่จะทำเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นการกระทำที่เหลวไหลเป็นอย่างมาก

แม้ว่าในความทรงจำของนางจะไม่รู้ว่ากษัตริย์นั้นมีรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร แต่นางก็รู้ว่ากษัตริย์คือพ่อของท่านแม่

พ่อของท่านแม่กำลังจะตาย ท่านแม่จะต้องเสียใจมากเป็นแน่ หัวใจของแม่และลูกสาวนั้นเชื่อมโยงกัน กษัตริย์เองก็รู้สึกถึงมันได้ ดังนั้นจึงร้องไห้ตาม

สิ่งนี้ทำให้ผู้ชายอย่างชิงหลงนั้นยากที่จะรับมือ

ชิงหลงสามารถสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งได้ แต่เขาไม่รู้ว่าควรจะปลอบใจคนที่กำลังโศกเศร้าได้อย่างไร

ญาติของสหายป่วยหนัก ชิงหลงเองก็รู้สึกเศร้าใจเช่นกัน แต่เขาเป็นลูกผู้ชายอกสามศอก ไม่อาจเสียใจออกมาได้ง่ายๆ และก็ไม่อาจแสดงออกมาให้คนอื่นรับรู้

เขาอยากจะปลอบใจองค์หญิง แต่เรื่องที่รุนแรงถึงเพียงนี้ ไม่ว่าจะพูดอะไรออกมา เห็นได้ชัดว่ามันไร้ประโยชน์ สู้ไม่พูดอะไรออกมาเลยจะดีกว่า

แต่เมื่อเห็นสองแม่ลูกกำลังร่ำไห้ออกมา ชิงหลงก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาทำได้เพียงเปลี่ยนเรื่อง “องค์หญิง ตอนนี้ใต้เท้าเซียวอยู่ในราชวังซินเจียงแล้ว”

องค์หญิงเศร้าใจเป็นอย่างมาก นางไม่มีกะจิตกะใจที่จะฟังว่าชิงหลงพูดอะไรออกมา ส่วนเซียวหมิงชิว เมื่อได้ยินว่าเซียวเฉวียนกำลังรอพวกนางอยู่ที่พระราชวังของกษัตริย์แล้ว นางก็หยุดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดออกมาด้วยเสียงของเด็กน้อย “ท่านพ่อเป็นคนบอกให้ท่านพาพวกเราไปงั้นหรือ?”

ชิงหลงพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมและพูดว่า “ถูกต้อง”

เมื่อตอบกลับไปแล้ว ชิงหลงถึงได้รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เด็กคนนี้ยังอายุไม่ถึงหนึ่งขวบเลยด้วยซ้ำ เหตุใดถึงได้พูดจาคล่องแคล่วถึงเพียงนี้?

ใช้ระยะเวลาเพียงไม่นาน ความสามารถในเรื่องภาษาของเซียวหมิงชิวนั้นพัฒนาขึ้นเป็นอย่างมาก นางสามารถสนทนาได้เหมือนกับผู้ใหญ่คนหนึ่ง

แต่อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าอย่างไรนางก็ยังเป็นเพียงแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง ความคิดของนางยังไร้เดียงสา พูดอะไรออกมาก็เหมือนกับเด็กที่ไม่คิดอะไร

ทุกสิ่งยังคงเป็นเหมือนปกติ

เมื่อเห็นท่าทางประหลาดใจของชิงหลง เซียวหมิงชิวก็เงยหน้าขึ้นพูดออกมาด้วยท่าทางที่ดูภาคภูมิใจว่า “ท่านลุงชิงหลง ข้าไม่เพียงแค่พูดได้เท่านั้น แต่ข้ายังบินได้ด้วย”

เซียวเฉวียนสั่งให้ชิงหลงมารับพวกนางไป และองค์หญิงก็ยอมที่จะตามชิงหลงไป นั่นแสดงว่าชิงหลงเป็นคนที่เซียวเฉวียนและองค์หญิงเชื่อใจเป็นอย่างมาก

คนที่ท่านพ่อกับท่านแม่เชื่อใจ เซียวหมิงชิวเองก็เชื่อใจเช่นกัน ดังนั้นการบอกความลับนี้กับชิงหลง เซียวหมิงชิวจึงไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่เลวร้ายอะไร