ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1585

แต่ว่า กษัตริย์ทรงประชวรหนัก ชิงหลงคาดว่าต้องมีคนเป็นจำนวนมากรวมตัวอยู่หน้าเตียงของพระองค์

ชิงหลงในฐานะรัชทายาทแห่งคุนหลุน ปรากฏตัวในพระราชวังโดยไม่ปฏิบัติตามขั้นตอนและปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน ถึงอย่างไรก็เป็นที่ยอมรับไม่ได้

ดังนั้น ชิงหลงจึงต้องถามเซียวเฉวียนก่อนว่า ข้างในเป็นยังไงบ้าง

ตอนนี้ กษัตริย์อยู่ในอาการง่วงนอนแล้ว ไม่สู้จะรู้สึกตัว แต่ที่ปากยังเอาแต่พร่ำว่า "ลูกเจ๋อ"

แค่คิดก็รู้ ถึงพระองค์จะโกรธเคืองหมิงเจ๋อในยามปกติ แต่ใจของพระองค์ยังคงอยู่ที่หมิงเจ๋อ

แต่พระองค์ทรงเป็นราชาของประเทศ ต้องให้ความสำคัญกับสถานการณ์โดยรวมเป็นอันดับแรก แบกรับความเจ็บปวดจากการทอดทิ้งตัวหมิงเจ๋อ

ยามที่พระองค์กำลังจะหมดลมหายใจ สติไม่อยู่แล้ว จำไม่ได้ว่าพระองค์เป็นกษัตริย์อีกต่อไป จำได้แต่เพียงว่าพระองค์เป็นพ่อของหมิงเจ๋อ พ่อที่คิดถึงลูกคนโปรดมากก่อนที่ท่านจะไปจากโลกนี้

ความรู้สึกในยามที่กำลังจะขาดจากเลือดเนื้อเชื้อไขนี้ เซียวเฉวียนก็เข้าใจได้

ในฐานะกษัตริย์ พระองค์ทรงแยกแยะเรื่องราวเป็นอย่างดี อดทนเสียสละ ทรงกระทำได้อย่างประเสริฐ

ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงไม่ได้เคืองกษัตริย์เพราะพระองค์ยังห่วงใยถึงหมิงเจ๋อ

ตรงกันข้าม เขาเห็นใจพ่อตาคนนี้มาก

อุตส่าห์มีโอรสและธิดาที่โดดเด่นเช่นนี้ ต่างไปกันคนละทิศคนละทาง ที่หายตัวก็หายตัวกันไป จะว่ากษัตริย์ต้องสูญเสียไปแล้วครึ่งชีวิตก็คงไม่กล่าวว่าจนเกินไป

การมีความสุขในครอบครัวคือสิ่งที่ทุกคนในโลกปรารถนา และกษัตริย์ก็ไม่มีข้อยกเว้น

แต่ทุกอย่างกลับตรงกันข้าม ในช่วงมีพระชนม์ชีพของพระองค์ ต้องมาประสบความทุกข์ทรมานอย่างสาหัสสากรรจ์นี้

ส่งผลให้กษัตริย์ทรงรู้สึกหดหู่ใจเป็นเวลานาน พระวรกายของพระองค์เริ่มทรุดโทรมลง จนกระทั่งประชวรหนักในที่สุด

ในระหว่านนี้ ราชินีได้เข้ามาเห็นกษัตริย์หลับไป จึงได้กลับออกไปอย่างเงียบๆ

ในช่วงเวลานี้ กษัตริย์ทรงหลับๆ ตื่นๆ ราวกับทรงรักษาลมหายใจ กำลังรอใครสักคนอยู่

เซียวเฉวียนได้บอกกล่าวกษัตริย์แล้วว่า เขาได้เจอองค์หญิงแล้ว และเธอกำลังเร่งเดินทางมายังภูมิภาคตะวันตก

ในจังหวะนี้เอง เซียวเฉวียนได้ยินเสียงของชิงหลง "ท่านเซียว ตอนนี้ข้าอยู่เหนือพระราชวังแล้ว สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง ?"

ข้าจะลงไปดีไหม

เซียวเฉวียนพูดนิ่งๆ "ลงมาเลย"

นอกจากเซียวเฉวียนแล้วไม่มีใครอื่นอยู่ข้างเตียง ทุกคนก็รออยู่ด้านนอกของตำหนัก

พอได้ยิน ร่างของชิงหลงทั้งสามคนก็ปรากฏตัวขึ้นข้างเตียงเสียงดังเฟี้ยว

ทันทีที่เห็นกษัตริย์นอนอยู่บนเตียง สีหน้าซีดเซียว ดูเหมือนกำลังจะหมดลมหายใจ องค์หญิงก็อดหลั่งน้ำตาไม่ได้

ไม่กล่าวอะไรสักคำ เธอคว้ามือของกษัตริย์มาวางไว้บนฝ่ามือของเธอด้วยความโศกเศร้า และกระซิบข้างหูของพระองค์ “ท่านพ่อ ลูกกลับมาหาท่านแล้ว !”

พอได้ยินปั๊บ กษัตริย์นัยน์ตากระดิกและมองดูองค์หญิงด้วยสายตาอ่อนแวว ปากขยับเหมือนจะพูดแต่พูดไม่ได้ มีแต่เสียงสะอื้นเท่านั้น

ท่านพ่ออาการหนักถึงขนาดนี้แล้วหรือ ?

องค์หญิงอดรู้สึกเศร้าหนักขึ้นไม่ได้ เธอร้องว่า "ท่านพ่อ ลูกอกตัญญู ลูกขอโทษ"

อยู่ต่อหน้ากษัตริย์ องค์หญิงรู้สึกละอายใจอย่างแรง

บางที ถ้าเธอไม่ได้ขังหมิงเจ๋อไว้ที่คุกน้ำแข็ง ถ้าเธอไม่ได้ควักลูกตาของหมิงเจ๋อ หมิงเจ๋อก็คงไม่ถูกอาจื่อตีจนขาหัก

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ หมิงเจ๋อก็แค่แขนด้วนไปข้างหนึ่ง เขายังคงมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเจ้าชายหรือว่าที่กษัตริย์

ถึงจะเป็นไม่ได้ เขาก็ยังอยู่ในวังต่อได้ อยู่กับกษัตริย์และราชินีได้

เธอเองเป็นคนที่ผลักดันสิ่งต่าง ๆ ไปในทิศทางที่แย่ลง

แต่ถ้าเธอไม่ทำเช่นนี้ คนที่ต้องตายก็จะเป็นเซียวเฉวียน

เธอไม่อาจนิ่งเฉยได้ทั้งที่รู้ว่าเซียวเฉวียนกำลังมีภัย มโนธรรมของเธอไม่สามารถผ่านพ้นการทดสอบนี้ได้

ความภักดีและความกตัญญูมิอาจบรรลุพร้อมกันได้ตั้งแต่โบราณกาลเป็นต้นมา

เธอภักดีต่อสามีของเธอ เธอจึงถูกลิขิตให้เป็นลูกอกตัญญู ไม่อาจรับใช้กษัตริย์และราชินี

กษัตริย์สะอื้นพยายามจะพูดอะไร แต่หลังจากพยายามอยู่นานก็ไม่อาจเอ่ยอะไรได้สักคำ น้ำตาก็หลั่งออกจากหางตาโดยไม่รู้ตัว