ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1588

เมื่อเห็นสีหน้าเย็นชาของมู่จิ่น เสวี่ยเยี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมา

เมื่อกี้สีหน้าของมู่จิ่นยังดี ๆ อยู่เลย ทำไมจู่ๆ ถึงดูเย็นชาลงเช่นนี้นะ?

เสวี่ยเยี่ยนรู้สึกสับสนจริงๆ

ในขณะนี้ มู่จิ่นพูดอย่างเย็นชา "แล้วเขาไปไหนล่ะ?"

เมื่อได้ยินเสวี่ยเยี่ยนก็เข้าใจในที่สุด มู่จิ่นรู้สึกโกรธที่เซียวเฉวียนไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง ไม่ได้อยู่กับข้าง ๆ องค์หญิง

สีหน้าของมู่จิ่นเริ่มเปลี่ยนไปตอนที่เสวี่ยเยี่ยนบอกว่าเซียวเฉวียนไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง

และเมื่อเขาพูดถึงเซียวเฉวียน ดูเหมือนเขาไม่ค่อยชื่นชมเขาเหมือนแต่ก่อน

เมื่อก่อนตอนที่อยู่จวนเซียวนั้น เสวี่ยเยี่ยนเห็นสีหน้ามู่จิ่นตอนที่ได้พบกับเซียวเฉวียนนั้น จะบอกว่าเขาเป็นแฟนตัวยงของเซียวเฉวียนเลยก็ว่าได้ เวลาที่เขามองเซียวเฉวียนนั้นนัยน์ตาของเขาจะเปล่งประกาย

แต่ตอนนี้เมื่อเขาพูดถึงเซียวเฉวียน นัยน์ของเขามีแต่ความมืดมน

มู่จิ่นจะต้องโกรธเซียวเฉวียนอยู่แน่ ๆ

นี่เป็นการเข้าใจผิดเซียวเฉวียนจริงๆ

เสวี่ยเยี่ยนกำลังจะอธิบาย แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร มู่จิ่นก็ขัดจังหวะเธอไว้ "รบกวนแม่นางเสวี่ยเยี่ยนนำใบสั่งนี้ไปรับยาที"

ในขณะที่เสวี่ยเยี่ยนมึนงงอยู่ มู่จิ่นก็เขียนใบสั่งยาเสร็จแล้ว

ในเมื่ออยู่ในวัง ถ้างั้นก็ใช้เครื่องปรุงยาของที่นี่ก็แล้วกัน

เครื่องปรุงยาที่มู่จิ่นต้องการล้วนแต่เป็นเครื่องปรุงยาทั่วไป ซึ่งในวังมีอยู่แล้ว

จากนั้น มู่จิ่นก็ยื่นกระดาษอีกแผ่นให้เสวี่ยเยี่ยนและสั่งว่า "จากนั้นให้ทำตามวิธีการปรุงยาที่เขียนไว้บนกระดาษนะ"

โดยไม่ล่าช้าเสวี่ยเยี่ยนก็หยิบรายการใบสั่งยาและหันหลังเดินตรงไปที่พระตำหนักกลาง

หากต้องการเบิกเครื่องปรุงยาในวัง แน่นอนต้องหาเม่ยซีจัดการให้

เมื่อเห็นร่างของเสวี่ยเยี่ยนลับสายตาไปแล้ว มู่จิ่นก็โบกมือส่งสัญญาณให้เซียวหมิงชิวเข้ามาหาเขาและให้เขากอดเธอ

เซียวหมิงชิวเดินเข้าไปด้วยเท้าอันสั้น และโผล่เข้าไปในอยู่ในอ้อมแขนของมู่จิ่น

เธออยากบินไปที่นั่นจริงๆ แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้วเธอก็ตัดสินใจไม่ทำ

เมื่อเขารู้ว่าเธอสามารถพูดจาได้คล่องและเดินได้อย่างมั่นคงเขายังดูตกใจขนาดนั้น ถ้าหากเขารู้ว่าเธอบินได้เขาคงยิ่งสงสัยว่าตัวเองเห็นผีหรือเปล่า?

ต่อหน้าคนธรรมดาพวกนี้ ต้องทำตามที่ท่านพ่อพูดไว้จริงๆ ว่าต้องทำตัวเหมือนคนปกติทั่วไป ไม่ทำตัวให้เป็นจุดสนใจ

เซียวหมิงชิวไม่ต้องการให้คนเหล่านี้คิดว่าเธอเป็นคนแปลกแยกและมีพรสวรรค์พิเศษอะไรพวกนี้

เธอไม่เข้าใจ เธอกับพี่สาวก็แค่มีความสามารถพิเศษเหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไปนิดหน่อย ทำไมถึงเป็นคนแปลกแยกและมีพรสวรรค์พิเศษเหนือคนอื่นได้?

พวกเขาเป็นคนธรรมดาทั่วไปแล้วยังจะไม่ยอมให้คนอื่นพิเศษกว่าตัวเองอย่างงั้นหรือ?

ประเด็นคือการเป็นคนแปลกและมีพรสวรรค์พิเศษเหนือคนอื่นก็ต้องถูกคนเหล่านี้รู้สึกหวาดกลัวงั้นหรือ

เซียวหมิงชิวไม่เข้าใจจริงๆ ว่านี่มันคือตรรกะอะไร

มู่จิ่นจับตัวเซียวหมิงชิววางไว้บนตักของเขาอย่างถนุถนอม ในใจเขาคิดว่าเด็กคนนี้ไม่กลัวคนแปลกหน้าเธอช่างใจกล้าเหมือนกับพ่อของเธอจริงๆ

เซียวหมิงชิวที่ได้ยินสิ่งที่มู่จิ่นคิดอยู่ในใจถึงกับแอบพูดเบาๆว่า "ไม่ ข้าใจกล้ากว่าท่านพ่อของข้า"

แต่ปากของเธอก็พูดด้วยสำเนียงเด็กน้อยไร้เดียงสาว่า “ท่านลุง ข้าจะแอบบอกท่านว่าท่านพ่อไปเข้าเฝ้าพระอัยกาแล้ว”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ มู่จิ่นก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ และคิดถึงสภาพปัจจุบันที่องค์หญิงเป็น

หรือว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นที่ซินเจียง

มู่จิ่นพยักหน้าและพูดว่า "ที่แท้ก็ไปที่ซินเจียงนี่เอง ถ้างั้นหมิงชิวรู้ไหมว่าเขาไปนานแค่ไหนแล้ว และจะกลับมาเมื่อใด"

หลังจากนึกอยู่ครู่หนึ่ง เซียวหมิงชิวก็พูดด้วยน้ำเสียงไพเราะว่า "วันนี้เป็นวันที่สิบแล้ว"

โอ๊ะ เด็กคนนี้น่าทึ่งจริง ๆ รู้จักนับเลขด้วยหรือ?