ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1588

เมื่อเห็นสีหน้าเย็นชาของมู่จิ่น เสวี่ยเยี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมา

เมื่อกี้สีหน้าของมู่จิ่นยังดี ๆ อยู่เลย ทำไมจู่ๆ ถึงดูเย็นชาลงเช่นนี้นะ?

เสวี่ยเยี่ยนรู้สึกสับสนจริงๆ

ในขณะนี้ มู่จิ่นพูดอย่างเย็นชา "แล้วเขาไปไหนล่ะ?"

เมื่อได้ยินเสวี่ยเยี่ยนก็เข้าใจในที่สุด มู่จิ่นรู้สึกโกรธที่เซียวเฉวียนไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง ไม่ได้อยู่กับข้าง ๆ องค์หญิง

สีหน้าของมู่จิ่นเริ่มเปลี่ยนไปตอนที่เสวี่ยเยี่ยนบอกว่าเซียวเฉวียนไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง

และเมื่อเขาพูดถึงเซียวเฉวียน ดูเหมือนเขาไม่ค่อยชื่นชมเขาเหมือนแต่ก่อน

เมื่อก่อนตอนที่อยู่จวนเซียวนั้น เสวี่ยเยี่ยนเห็นสีหน้ามู่จิ่นตอนที่ได้พบกับเซียวเฉวียนนั้น จะบอกว่าเขาเป็นแฟนตัวยงของเซียวเฉวียนเลยก็ว่าได้ เวลาที่เขามองเซียวเฉวียนนั้นนัยน์ตาของเขาจะเปล่งประกาย

แต่ตอนนี้เมื่อเขาพูดถึงเซียวเฉวียน นัยน์ของเขามีแต่ความมืดมน

มู่จิ่นจะต้องโกรธเซียวเฉวียนอยู่แน่ ๆ

นี่เป็นการเข้าใจผิดเซียวเฉวียนจริงๆ

เสวี่ยเยี่ยนกำลังจะอธิบาย แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร มู่จิ่นก็ขัดจังหวะเธอไว้ "รบกวนแม่นางเสวี่ยเยี่ยนนำใบสั่งนี้ไปรับยาที"

ในขณะที่เสวี่ยเยี่ยนมึนงงอยู่ มู่จิ่นก็เขียนใบสั่งยาเสร็จแล้ว

ในเมื่ออยู่ในวัง ถ้างั้นก็ใช้เครื่องปรุงยาของที่นี่ก็แล้วกัน

เครื่องปรุงยาที่มู่จิ่นต้องการล้วนแต่เป็นเครื่องปรุงยาทั่วไป ซึ่งในวังมีอยู่แล้ว

จากนั้น มู่จิ่นก็ยื่นกระดาษอีกแผ่นให้เสวี่ยเยี่ยนและสั่งว่า "จากนั้นให้ทำตามวิธีการปรุงยาที่เขียนไว้บนกระดาษนะ"

โดยไม่ล่าช้าเสวี่ยเยี่ยนก็หยิบรายการใบสั่งยาและหันหลังเดินตรงไปที่พระตำหนักกลาง

หากต้องการเบิกเครื่องปรุงยาในวัง แน่นอนต้องหาเม่ยซีจัดการให้

เมื่อเห็นร่างของเสวี่ยเยี่ยนลับสายตาไปแล้ว มู่จิ่นก็โบกมือส่งสัญญาณให้เซียวหมิงชิวเข้ามาหาเขาและให้เขากอดเธอ

เซียวหมิงชิวเดินเข้าไปด้วยเท้าอันสั้น และโผล่เข้าไปในอยู่ในอ้อมแขนของมู่จิ่น

เธออยากบินไปที่นั่นจริงๆ แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้วเธอก็ตัดสินใจไม่ทำ

เมื่อเขารู้ว่าเธอสามารถพูดจาได้คล่องและเดินได้อย่างมั่นคงเขายังดูตกใจขนาดนั้น ถ้าหากเขารู้ว่าเธอบินได้เขาคงยิ่งสงสัยว่าตัวเองเห็นผีหรือเปล่า?

ต่อหน้าคนธรรมดาพวกนี้ ต้องทำตามที่ท่านพ่อพูดไว้จริงๆ ว่าต้องทำตัวเหมือนคนปกติทั่วไป ไม่ทำตัวให้เป็นจุดสนใจ

เซียวหมิงชิวไม่ต้องการให้คนเหล่านี้คิดว่าเธอเป็นคนแปลกแยกและมีพรสวรรค์พิเศษอะไรพวกนี้

เธอไม่เข้าใจ เธอกับพี่สาวก็แค่มีความสามารถพิเศษเหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไปนิดหน่อย ทำไมถึงเป็นคนแปลกแยกและมีพรสวรรค์พิเศษเหนือคนอื่นได้?

พวกเขาเป็นคนธรรมดาทั่วไปแล้วยังจะไม่ยอมให้คนอื่นพิเศษกว่าตัวเองอย่างงั้นหรือ?

ประเด็นคือการเป็นคนแปลกและมีพรสวรรค์พิเศษเหนือคนอื่นก็ต้องถูกคนเหล่านี้รู้สึกหวาดกลัวงั้นหรือ

เซียวหมิงชิวไม่เข้าใจจริงๆ ว่านี่มันคือตรรกะอะไร

มู่จิ่นจับตัวเซียวหมิงชิววางไว้บนตักของเขาอย่างถนุถนอม ในใจเขาคิดว่าเด็กคนนี้ไม่กลัวคนแปลกหน้าเธอช่างใจกล้าเหมือนกับพ่อของเธอจริงๆ

เซียวหมิงชิวที่ได้ยินสิ่งที่มู่จิ่นคิดอยู่ในใจถึงกับแอบพูดเบาๆว่า "ไม่ ข้าใจกล้ากว่าท่านพ่อของข้า"

แต่ปากของเธอก็พูดด้วยสำเนียงเด็กน้อยไร้เดียงสาว่า “ท่านลุง ข้าจะแอบบอกท่านว่าท่านพ่อไปเข้าเฝ้าพระอัยกาแล้ว”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ มู่จิ่นก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ และคิดถึงสภาพปัจจุบันที่องค์หญิงเป็น

หรือว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นที่ซินเจียง

มู่จิ่นพยักหน้าและพูดว่า "ที่แท้ก็ไปที่ซินเจียงนี่เอง ถ้างั้นหมิงชิวรู้ไหมว่าเขาไปนานแค่ไหนแล้ว และจะกลับมาเมื่อใด"

หลังจากนึกอยู่ครู่หนึ่ง เซียวหมิงชิวก็พูดด้วยน้ำเสียงไพเราะว่า "วันนี้เป็นวันที่สิบแล้ว"

โอ๊ะ เด็กคนนี้น่าทึ่งจริง ๆ รู้จักนับเลขด้วยหรือ?

นอกจากนี้ กองกำลังต่างๆ ในราชวงศ์ต้าเว่ยยังมีสายลับมากมายอยู่ในซินเจียง หากองค์หญิงถูกสายลับค้นพบเข้า ความจริงที่องค์หญิงยังมีชีวิตอยู่คงจะปิดปังต่อไปไม่ได้อีก

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม องค์หญิงจะถูกเปิดเผยตัวตนต่อสายตางสาธารณชนไม่ได้

แต่สิ่งที่มู่จิ่นคิดไม่ถึงคือเหตุผลที่แท้จริงนั้นเป็นเรื่องนี้ เซียวเฉวียนและองค์หญิงกังวลว่าหมิงเจ๋อจะทำลายงานพระราชพิธีพระบรมศพของฮ่องเต้

ในเวลานี้ มีร่างหนึ่งแวบเดินเข้ามาจากด้านนอกประตู ดวงตาของเซียวหมิงชิวเป็นประกายขึ้นมาทันที เธอรีบลงจากตักของมู่จิ่นแล้ววิ่งไปหาร่างนั้น: "ท่านพ่อ! ท่านพ่อ! ท่านกลับมาแล้ว!"

ที่องค์หญิงช่วงนี้เป็นเช่นนี้ เซียวหมิงชิวอยากให้เซียวเฉวียนรีบกลับมาดูองค์หญิงเร็วๆ แต่ถ้าไม่มีคำสั่งของใต้เท้า เซียวหมิงชิวก็ไม่กล้าเธอกลัวที่จะสร้างปัญหา

อย่างไรก็ตามท่านพ่อเคยบอกไว้ว่าเธอต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังไม่ทำให้ท่านแม่ต้องเป็นห่วงหรือเสียใจ

เธอกลัวว่าถ้าหากเธอเรียกเซียวเฉวียนกลับมาโดยไม่ได้รับอนุญาตจะทำให้องค์หญิงโกรธ

และเธอก็สัญญากับเซียวเฉวียนแล้วและห้ามผิดสัญญาโดยเด็ดขาด

เซียวเฉวียนอุ้มลูกสาวของเขาขึ้นมาแล้วมองดูมู่จิ่น สีหน้าของเขาดูแปลกใจ ทำไมมู่จิ่นถึงได้เข้ามาในพระราชวัง?

จากสายตาของเซียวเฉวียน มู่จิ่นก็รู้ว่าเซียวเฉวียนกำลังสงสัยอะไร เขาหันไปมองที่องค์หญิงและส่งสัญญาณให้เซียวเฉวียนดู

เซียวเฉวียนก็เข้าใจ และทันทีที่ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าขององค์หญิงที่นอนอยู่บนเตียง เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ

เขาเคยคิดว่าองค์หญิงจะต้องเสียใจแค่ไหน แต่เขาไม่เคยคิดว่าองค์หญิงผู้อ่อนโยนและเข้มแข็งจะโศกเศร้าได้ถึงเพียงนี้และถึงขนาดล้มป่วยเช่นนี้

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะไม่รู้ทักษะทางการแพทย์ แต่เมื่อเห็นสีหน้าขององค์หญิง แม่ว่าองค์หญิงจะหลับอยู่แต่เธอก็ยังละเมอเพ้อเรียก "เสด็จพ่อ อย่าจากไป"

อย่างที่รู้ว่าเธอป่วยหนักมาก

เซียวเฉวียนวางเซียวหมิงชิวลงและพูดเบา ๆ ว่า “หมิงชิวเจ้าไปเล่นคนเดียวได้ใช่ไหม?”

“ได้” เซียวหมิงชิวตอบรับแล้วเดินจากไป

ในเวลานี้ มู่จิ่นลุกขึ้นยืน มองไปที่เซียวเฉวียน แล้วถอนหายใจและพูดว่า "โชคดีที่เสวี่ยเยี่ยนแม่นางคนนี้หาข้าได้ทันเวลา มิเช่นนั้นเธอคงตกอยู่ในอันตราย"