ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1589

พูดจบ มู่จิ่นก็ตบไหล่เซียวเฉวียนและพูดว่า “แต่ว่าท่านวางใจ ข้าได้จ่ายยาไปแล้ว กำลังให้เสวี่ยเยี่ยนนำยาไปต้ม”

ขอแค่องค์หญิงดื่มมันเข้าไป เท่านั้นนางก็จะดีขึ้น

สถานการณ์ในตอนนี้ เป็นสถานการณ์ที่เซียวเฉวียนคาดไม่ถึงจริงๆ

เมื่อเห็นองค์หญิงในสภาพเช่นนี้ เซียวเฉวียนเองก็รู้สึกผิดเช่นกัน

องค์หญิงแต่งงานกับเขา แต่เขาไม่เคยทำอะไรให้องค์หญิงเลย แม้แต่บ้านที่มั่นคงยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ

แต่ที่ผ่านมาองค์หญิงก็ทำทุกอย่างเพื่อเขาโดยไม่เสียใจ ทุ่มเททุกอย่างเพื่อเขามามากมาย

เพราะเขา แม้แต่งานศพของกษัตริย์ที่เป็นพ่อของตัวเองก็ไม่สามารถไปเข้าร่วมได้ ไม่สามารถไปส่งกษัตริย์ในการเดินทางครั้งสุดท้ายได้

เพื่อเขา องค์หญิงได้เสียสละหลายสิ่งหลายอย่างไปตั้งมากมาย

เซียวเฉวียนรู้สึกละอายใจเป็นอย่างมาก เขาติดหนี้องค์หญิงมากเกินไป

เขาก้าวเท้าไปหาองค์หญิง จากนั้นเอนกายลงไปสัมผัสใบหน้าขององค์หญิง สัมผัสได้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมา

เห็นคิ้วอันงดงามของนางที่กำลังขมวดอยู่ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าองค์หญิงกำลังทุกข์ทรมาน

เซียวเฉวียนส่งเสียงเรียกออกไปเบาๆ “องค์หญิง?”

ไม่รู้ว่าได้ยินจริงๆ หรือว่าอย่างไร คิ้วขององค์หญิงผ่อนคลายลง ดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกอึดอัดอีกต่อไป

เห็นเช่นนั้นเซียวเฉวียนก็เรียกออกมาอีกครั้ง “องค์หญิง?”

ครั้งนี้เปลือกตาขององค์หญิงขยับเล็กน้อย ราวกับว่าอยากจะลืมตาขึ้นมา

แต่ดูเหมือนว่าเปลือกตาของนางจะหนักอึ้ง ขยับอยู่นานก็ยังลืมตาไม่ขึ้น

ในตอนนั้นมู่จิ่นค่อยๆ เดินออกไป หลังจากนั้นก็ถืออ่างน้ำเย็นเข้ามา ยื่นมันให้กับเซียวเฉวียนพร้อมกล่าวว่า “ก่อนอื่นน้ำผ้าเปียกวางไว้บนหน้าผากของนาง เพื่อช่วยลดอุณหภูมิในร่างกาย”

ที่จริงตอนที่เขามาในตอนแรกมู่จิ่นเองก็อยากทำเช่นนี้

แต่ที่นี่คือวังหลังของฮ่องเต้ ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามา

หากโชคร้ายถูกใครเจอตัวเข้า เช่นนั้นมู่จิ่นคงต้องเผชิญหน้ากับปัญหาอันยิ่งใหญ่

แทนที่จะกลัวปัญหาเรื่องนี้ เขากลัวว่าจะสร้างภาระให้กับเซียวเฉวียนและองค์หญิงมากกว่าเดิม

นอกจากนั้น อาการป่วยขององค์หญิงในเวลานี้อยู่ในช่วงเวลาวิกฤต เท่ากับว่าชีวิตขององค์หญิงนั้นอยู่ในมือของเขา เขามีหน้าที่ดูแลอยู่ข้างกายขององค์หญิง คอยสังเกตสถานการณ์อยู่ตลอดเวลา ไม่อาจปล่อยให้เกิดข้อผิดพลาดได้

ยิ่งไปกว่านั้น ต่างบอกกันว่าพระราชวังนั้นลึกราวกับมหาสมุทร มู่จิ่นไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ไม่กล้าเดินไปไหนมาไหนสุ่มสี่สุ่มห้า หากเขาจมลงสู่ก้นทะเล เขาก็ไม่อาจเรียกฟ้าเรียกดินให้ส่งความช่วยเหลือมาให้เขาได้

ในพระราชวังแห่งนี้ นอกจากเสวี่ยเยี่ยนแล้วก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่สามารถเรียกใช้ได้

ด้วยเหตุนี้เอง มู่จิ่นจึงทำได้เพียงล้มเลิกความคิดที่จะใช้น้ำเย็น

และที่สำคัญคือ เขามีความมั่นใจในตัวยาของเขาเป็นอย่างมาก เขามั่นใจว่ามันจะสามารถรักษาอาการป่วยได้

แต่การใช้น้ำเย็นมันก็สามารถช่วยบรรเทาอาการขององค์หญิง ทำให้นางรู้สึกดีขึ้นได้

ในเมื่อเซียวเฉวียนกลับมาแล้ว มีเซียวเฉวียนคอยให้การสนับสนุน เขาก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว

เมื่อครู่เขาจึงออกไปนำอ่างน้ำเย็นมาให้กับเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนหันกลับไป รับอ่างน้ำดังกล่าวเอาไว้ ใช้ผ้าจุ่มลงไปในอ่างน้ำ หลังจากผ้าชุ่มไปทั้งผืนแล้ว เขาก็เอาน้ำออกโดยการบิดผ้าเล็กน้อย จากนั้นก็วางมันลงบนหน้าผากขององค์หญิง

เมื่อผ้าที่มีความเย็นสัมผัสไปบนหน้าผากขององค์หญิง องค์หญิงก็รู้สึกได้ถึงความเย็นที่สอดแทรกเข้าไปในผิวหนัง นางรู้สึกดีขึ้นมา ท่าทางของนางเริ่มกลับมาเป็นปกติ

หลังจากที่เซียวเฉวียนเปลี่ยนผ้าให้กับนางสองสามครั้ง ในที่สุดองค์หญิงก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

ในวินาทีที่เห็นเซียวเฉวียน น้ำตาขององค์หญิงก็ไหลรินออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

หลายวันที่ผ่านมานี้ ตอนที่ไม่มีใครอยู่ นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงกษัตริย์ และเมื่อนึกถึงเขา นางก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้

และวันนี้เมื่อเห็นเซียวเฉวียนกลับมา มันก็แสดงว่าพิธีศพของกษัตริย์สิ้นสุดลงแล้ว

นางรู้ว่าชาตินี้นางไม่อาจได้พบเจอกับกษัตริย์ได้อีกต่อไปแล้ว

กษัตริย์ที่รักและห่วงใยนางมากกว่าชีวิต เวลานี้เขาได้จากนางไปอยู่ในดินแดนอันไกลโพ้น

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ องค์หญิงก็ร่ำไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด