ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1589

พูดจบ มู่จิ่นก็ตบไหล่เซียวเฉวียนและพูดว่า “แต่ว่าท่านวางใจ ข้าได้จ่ายยาไปแล้ว กำลังให้เสวี่ยเยี่ยนนำยาไปต้ม”

ขอแค่องค์หญิงดื่มมันเข้าไป เท่านั้นนางก็จะดีขึ้น

สถานการณ์ในตอนนี้ เป็นสถานการณ์ที่เซียวเฉวียนคาดไม่ถึงจริงๆ

เมื่อเห็นองค์หญิงในสภาพเช่นนี้ เซียวเฉวียนเองก็รู้สึกผิดเช่นกัน

องค์หญิงแต่งงานกับเขา แต่เขาไม่เคยทำอะไรให้องค์หญิงเลย แม้แต่บ้านที่มั่นคงยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ

แต่ที่ผ่านมาองค์หญิงก็ทำทุกอย่างเพื่อเขาโดยไม่เสียใจ ทุ่มเททุกอย่างเพื่อเขามามากมาย

เพราะเขา แม้แต่งานศพของกษัตริย์ที่เป็นพ่อของตัวเองก็ไม่สามารถไปเข้าร่วมได้ ไม่สามารถไปส่งกษัตริย์ในการเดินทางครั้งสุดท้ายได้

เพื่อเขา องค์หญิงได้เสียสละหลายสิ่งหลายอย่างไปตั้งมากมาย

เซียวเฉวียนรู้สึกละอายใจเป็นอย่างมาก เขาติดหนี้องค์หญิงมากเกินไป

เขาก้าวเท้าไปหาองค์หญิง จากนั้นเอนกายลงไปสัมผัสใบหน้าขององค์หญิง สัมผัสได้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมา

เห็นคิ้วอันงดงามของนางที่กำลังขมวดอยู่ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าองค์หญิงกำลังทุกข์ทรมาน

เซียวเฉวียนส่งเสียงเรียกออกไปเบาๆ “องค์หญิง?”

ไม่รู้ว่าได้ยินจริงๆ หรือว่าอย่างไร คิ้วขององค์หญิงผ่อนคลายลง ดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกอึดอัดอีกต่อไป

เห็นเช่นนั้นเซียวเฉวียนก็เรียกออกมาอีกครั้ง “องค์หญิง?”

ครั้งนี้เปลือกตาขององค์หญิงขยับเล็กน้อย ราวกับว่าอยากจะลืมตาขึ้นมา

แต่ดูเหมือนว่าเปลือกตาของนางจะหนักอึ้ง ขยับอยู่นานก็ยังลืมตาไม่ขึ้น

ในตอนนั้นมู่จิ่นค่อยๆ เดินออกไป หลังจากนั้นก็ถืออ่างน้ำเย็นเข้ามา ยื่นมันให้กับเซียวเฉวียนพร้อมกล่าวว่า “ก่อนอื่นน้ำผ้าเปียกวางไว้บนหน้าผากของนาง เพื่อช่วยลดอุณหภูมิในร่างกาย”

ที่จริงตอนที่เขามาในตอนแรกมู่จิ่นเองก็อยากทำเช่นนี้

แต่ที่นี่คือวังหลังของฮ่องเต้ ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามา

หากโชคร้ายถูกใครเจอตัวเข้า เช่นนั้นมู่จิ่นคงต้องเผชิญหน้ากับปัญหาอันยิ่งใหญ่

แทนที่จะกลัวปัญหาเรื่องนี้ เขากลัวว่าจะสร้างภาระให้กับเซียวเฉวียนและองค์หญิงมากกว่าเดิม

นอกจากนั้น อาการป่วยขององค์หญิงในเวลานี้อยู่ในช่วงเวลาวิกฤต เท่ากับว่าชีวิตขององค์หญิงนั้นอยู่ในมือของเขา เขามีหน้าที่ดูแลอยู่ข้างกายขององค์หญิง คอยสังเกตสถานการณ์อยู่ตลอดเวลา ไม่อาจปล่อยให้เกิดข้อผิดพลาดได้

ยิ่งไปกว่านั้น ต่างบอกกันว่าพระราชวังนั้นลึกราวกับมหาสมุทร มู่จิ่นไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ไม่กล้าเดินไปไหนมาไหนสุ่มสี่สุ่มห้า หากเขาจมลงสู่ก้นทะเล เขาก็ไม่อาจเรียกฟ้าเรียกดินให้ส่งความช่วยเหลือมาให้เขาได้

ในพระราชวังแห่งนี้ นอกจากเสวี่ยเยี่ยนแล้วก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่สามารถเรียกใช้ได้

ด้วยเหตุนี้เอง มู่จิ่นจึงทำได้เพียงล้มเลิกความคิดที่จะใช้น้ำเย็น

และที่สำคัญคือ เขามีความมั่นใจในตัวยาของเขาเป็นอย่างมาก เขามั่นใจว่ามันจะสามารถรักษาอาการป่วยได้

แต่การใช้น้ำเย็นมันก็สามารถช่วยบรรเทาอาการขององค์หญิง ทำให้นางรู้สึกดีขึ้นได้

ในเมื่อเซียวเฉวียนกลับมาแล้ว มีเซียวเฉวียนคอยให้การสนับสนุน เขาก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว

เมื่อครู่เขาจึงออกไปนำอ่างน้ำเย็นมาให้กับเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนหันกลับไป รับอ่างน้ำดังกล่าวเอาไว้ ใช้ผ้าจุ่มลงไปในอ่างน้ำ หลังจากผ้าชุ่มไปทั้งผืนแล้ว เขาก็เอาน้ำออกโดยการบิดผ้าเล็กน้อย จากนั้นก็วางมันลงบนหน้าผากขององค์หญิง

เมื่อผ้าที่มีความเย็นสัมผัสไปบนหน้าผากขององค์หญิง องค์หญิงก็รู้สึกได้ถึงความเย็นที่สอดแทรกเข้าไปในผิวหนัง นางรู้สึกดีขึ้นมา ท่าทางของนางเริ่มกลับมาเป็นปกติ

หลังจากที่เซียวเฉวียนเปลี่ยนผ้าให้กับนางสองสามครั้ง ในที่สุดองค์หญิงก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

ในวินาทีที่เห็นเซียวเฉวียน น้ำตาขององค์หญิงก็ไหลรินออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

หลายวันที่ผ่านมานี้ ตอนที่ไม่มีใครอยู่ นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงกษัตริย์ และเมื่อนึกถึงเขา นางก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้

และวันนี้เมื่อเห็นเซียวเฉวียนกลับมา มันก็แสดงว่าพิธีศพของกษัตริย์สิ้นสุดลงแล้ว

นางรู้ว่าชาตินี้นางไม่อาจได้พบเจอกับกษัตริย์ได้อีกต่อไปแล้ว

กษัตริย์ที่รักและห่วงใยนางมากกว่าชีวิต เวลานี้เขาได้จากนางไปอยู่ในดินแดนอันไกลโพ้น

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ องค์หญิงก็ร่ำไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

กษัตริย์จากโลกนี้ไปแล้ว มันหมายถึงนางจะเป็นคนไร้พ่อ มันหมายถึงนางจะสูญเสียพ่อที่เป็นที่รักของนางไปตลอดกาล และนางก็ไม่ได้ตอบแทนอะไรให้กับกษัตริย์เลยแม้แต่น้อย แม้แต่การเดินทางครั้งสุดท้ายของเขา นางก็ไม่อาจไปส่งเขาได้

นี่คืออุปสรรคอันยิ่งใหญ่ในใจขององค์หญิงที่นางไม่อาจข้ามผ่านมันไปได้

เซียวเฉวียนเข้าใจดี เขาโอบกอดองค์หญิงไว้ในอ้อมแขน ในตอนนี้ เขาแอบสาบานอยู่ในใจ ในอนาคตเขาจะต้องทำดีกับองค์หญิงให้มากกว่านี้ จะไม่ให้องค์หญิงโศกเศร้าเสียใจแบบนี้อีกเป็นอันขาด

หลังจากคิดเช่นนั้นแล้ว เซียวเฉวียนก็ลูบหลังขององค์หญิงเบาๆ เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดในใจของนาง

ผ่านไปประมาณครึ่งก้านธูป ในที่สุดเสวี่ยเยี่ยนก็ต้มยาเสร็จและยกมันเดินเข้ามา

ทันทีที่เข้ามาเห็นเซียวเฉวียน เสวี่ยเยี่ยนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ ถ้วยยาในมือของนางแทบจะหล่นลงพื้น

ในที่สุดเซียวเฉวียนก็กลับมาแล้ว เยี่ยมไปเลย

มีเขาคอยอยู่ข้างกายขององค์หญิง คอยปลอบใจองค์หญิง องค์หญิงถึงจะสามารถก้าวเดินออกมาจากความเจ็บปวดได้

เมื่อได้ยินว่ามีคนเข้ามา เซียวเฉวียนเงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นว่าเป็นเสวี่ยเยี่ยน เขาค่อยๆ ปล่อยองค์หญิงออกจากอ้อมแขน จากนั้นพูดกับเสวี่ยเยี่ยนว่า “เอายามาให้ข้า เดี๋ยวข้าจัดการเอง”

เสวี่ยเยี่ยนค่อยๆ ยื่นถ้วยยาไปให้กับเซียวเฉวียน จากนั้นก็จากไปโดยไม่ส่งเสียง

เซียวเฉวียนทดสอบอุณหภูมิ จากนั้นก็พูดออกมาอย่างอ่อนโยน “องค์หญิง ทานยา”

ร้องไห้มาเป็นเวลานาน หนังตาขององค์หญิงบวมขึ้นมาเล็กน้อย ดวงตาของนางสูญเสียความแวววาวในอดีตไป

นางเหลือบตามองยาที่มีสีเหมือนกับหมึกดำในถ้วย คิ้วของนางขมวดขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ นางไม่อยากดื่มมัน แต่ก็รู้ว่าไม่ดื่มคงไม่ได้

นางค่อยๆ ยื่นมือออกไป รับถ้วยยามาจากมือของเซียวเฉวียน หลังจากนั้นก็ดื่มมันหมดภายในอึกเดียว

ขม ขมมากจริงๆ!

ยาที่ขมขนานนี้ หากปล่อยให้เซียวเฉวียนป้อนเข้ามาทีละคำ ไม่รู้ว่าต้องทนทุกข์ทรมานกับความขมไปอีกนานแค่ไหน

ยาประเภทนี้ ตอนที่องค์หญิงอยู่ในห้องไม้แห่งซินเจียง นางดื่มมันจนชินแล้ว

แม้จะมีส่วนผสมที่แตกต่าง แต่มันก็เป็นยาขมเหมือนกัน มีกลิ่นแรงไม่แพ้กัน