ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1601

แต่เฉินเหยาไม่เคยเจอคนผ๔นั้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะรู้จักเลย

ในตอนนี้เอง ต่อให้เฉินเหยาโง่แค่ไหน ก็ยังอยากให้นางตกเป็นเป้าสายตา ไม่ก็มีคนขายศักดิ์ศรีของนาง

คิดได้ นางก็เบนสายตาไปยังเยว่เอ๋อร์ สำหรับนางแล้วคนที่รู้จักนางดีที่สุดก็มีแต่เยว่เอ๋อร์

แน่นอนว่าเฉินเหยาไม่ได้สงสัยความหมายของเยว่เอ๋อร์ หากคิดแบบเดียวกับนาง นางควรทำอย่างไร

นางอยากฟังความคิดเห็นของเยว่เอ๋อร์

แต่สายตาของนางทำให้เยว่เอ๋อร์ตื่นตระหนก เยว่เอ๋อร์คิดว่าเฉินเหยาสงสัยตัวนาง นางจึงรีบอธิบายอย่างหวาดกลัว “ฮูหยิน หม่อมฉันซื่อสัตย์ต่อพระองค์ พูดตามสัตย์จริง ฟ้าดินเป็นพยาน หากหม่อมฉันคิดร้ายต่อพระองค์ หม่อมฉันคงโดนฟ้าผ่า ไม่ตายดีไปแล้ว！”

กล่าวจบ เยว่เอ๋อร์ก็ยกมือขึ้นมาตั้งสัตย์สาบาน

ท่าทางจริงจังนั้นทำให้เฉินเหยาอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก “เอาละ ๆ ข้าไม่ได้บอกว่าสงสัยเจ้า ดูสิทำเจ้าตัวสั่นเป็นลูกนกเชียว”

“ข้าแค่อยากฟังความคิดเห็นของเจ้าเท่านั้น”

ได้ยินดังนั้น เยว่เอ๋อร์ก็วางใจลงในที่สุด นางสงบสติอารมณ์ ก่อนจะเบาสายตาไปมองเฉินเหยาอย่างเด็ดเดี่ยว แม้ในใจจะยังหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย พระเจ้า ตกใจจนฉี่เกือบราด

ความหมายของเยว่เอ๋อร์ไม่ต่างกับเฉินเหยา

ส่วนจะเป็นเหตุผลไหนนั้น เยว่เอ๋อร์ไม่แน่ใจ

แต่เยว่เอ๋อร์คิดว่าต่อให้องครักษ์ในจวนหลินจะแน่นหนา สอดส่องจวนหลินเป็นครั้งคราวก็มีความเป็นไปได้ แต่เฉินเหยาเคยชินกับความเป็นไปได้นี้ นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะเสร็จไยในวันสองวัน ต้องมีการเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ลับ ๆ

การเฝ้าติดตามจวนหลินในระยะยาว อย่าแต่คนทั่วไป แม้แต่คนที่มีศิลปะการต่อสู้แข็งแกร่ง ก็ยังถูกจับได้

ดังนั้นความเป็นไปได้ที่เฉินเหยาจะถูกจับตามองจึงมีไม่มากนัก

ความเป็นไปได้ที่จะถูกคนขายศักดิ์ศรีนั้นมากกว่า

โดยปกติแล้ว เฉินเหยาและหลินฟางมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคนเบื้องล่าง แต่ไม่ถือว่ารุนแรงมากนัก หลินเฉิงชินกับความผยอง ความโมโหร้ายของคุณชายใหญ่เป็นที่เลื่องลือในจวนหลิน มักจะทุบตีเบื้องล่าง และด่าทอผู้คนอยู่เสมอ

คนเบื้องล่างมีความเกลียดชังในใจ หากมีคนยอมจ่ายเงินเพื่อถามถึงสถานการณ์ของจวนหลิน พวกเขาก็ยินดีที่จะพูด ไม่แปลกใจสักนิด

พูดได้ว่า เยว่เอ๋อร์รู้สึกว่าอาจจะมีคนขายศักดิ์ศรีของเฉินเหยาเช่นกัน

เยว่เอ๋อร์วิเคราะห์อย่างมีเหตุมีผล

แต่เนื่องจากจำนวนคนในจวนหลินนั้นมีมาก มีคนเข้าออกจวนหลินก็นับไม่ถ้วน จะรู้ได้อย่างไรว่าใครเป็นคนขายศักดิ์ศรีของเฉินเหยา?

อยากจะกระชากหน้ากากคนผู้นี้ออกมา ไม่ใช่เรื่องง่าย

ยังมีความเป็นไปได้อีกเรื่อง ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นคนในจวนหลินที่ขายเฉินเหยาเสียเอง และมีความเป็นไปได้ว่าคนที่สนิทสนมกับเฉินเหยาอาจจะเป็นคนขายนาง

เป็นแบบนี้ ยิ่งยากเข้าไปใหญ่

จะว่าไปแล้ว แค่ความสามารถของเฉินเหยา การคิดจะกระชากหน้ากากคนผู้นี้ออกมา ยากเกินจะบรรยายได้

ดังนั้นความหมายของเยว่เอ๋อร์คือการขอความช่วยเหลือ

เมื่อเฉินเหยาได้ยิน นัยน์ตาก็อดเปล่งประกายไม่ได้ ก่อนพูดว่า “ความหมายของเจ้าคืออยากให้เซียวเฉวียนช่วยเรา?”

ท่าทางเมื่อครู่ของเซียวเฉวียน เกรงว่าจะไม่ได้?

การตายของหลินเฉิง หากมีความเกี่ยวข้องกับเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนคงจะไม่เห็นด้วย ใครจะช่วยศัตรูสืบหาตัวเองเล่า?

หากเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนยิ่งไม่เห็นด้วยไปใหญ่ มันเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ?

ไม่เกี่ยวกับตนก็อย่าเข้าไปยุ่ง ใครใช้ให้เข้ามายุ่งล่ะ

เฉินเหยาคิดเช่นนี้ก็ไม่ผิด แต่นางเมินเฉยต่อปัญหา

ทันทีที่เยว่เอ๋อร์กล่าวสิ่งนี้ เฉินเหยาก็ถึงกับตื่นตระหนก ไม่ว่าเรื่องนี้จะเกี่หรือไม่เกี่ยวกับเซียวเฉวียน ความขัดแย้งของคนผู้นั้นก็พุ่งเป้ามาที่เซียวเฉวียนอยู่ดี

เซียวเฉวียนอยากรู้ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร ทำไมต้องเผชิญหน้ากับเขาด้วย

พอคิดได้ สีหน้าเศร้าโศกของเฉินเหยาก็ค่อย ๆ หายไป จริงสิ นางควรไปขอความช่วยเหลือกับเซียวเฉวียน

หลังจากผ่านการวิเคราะห์กับเยว่เอ๋อร์แล้ว เฉินเหยาคิดว่าการตายของหลินเฉิงไม่เกี่ยวข้องกับเซียวเฉวียน คนผู้นั้นชี้ทางให้นางก็เท่านั้น

หากเป็นเช่นนี้ ข้าคงต้องออกไปขับไล่พวกนาง

เซียวเฉวียนเลิกคิ้วสูง มองเสี่ยวเชียนชิวด้วยสายตาอ่อนโยน “ไม่ต้อง ให้พวกนางรอไปก่อน”

อาศัยเพียงลมปาก

เซียวเฉวียนต้องการให้พวกเธอมาเป็นพยาน ความจริงใจของพวกนาง มันจะจริงใจสักแค่ไหนกันเชียว

คนที่มาจากตระกูลขุนนางต่างก็มีความเย่อหยิ่งในตัว แม้ว่าเฉินเหยาคนนี้จะเป็นสามัญชน แต่ก็มีสถานะความเป็นคุณหนูจากครอบครัว มักเป็นที่พักพิงที่แข็งแกร่ง

บวกกับนางเป็นนายหญิงแห่งจวนหลิน สถานะถือว่าสูงส่งไม่น้อย

เซียวเฉวียนอยากเห็น นางอยากร่วมมือกับเซียวเฉวียน จะนอบน้อมสักแค่ไหน

เสี่ยวเชียนชิวรู้ดี นางกระโดดสูง ก่อนจะร่อนตัวลงบนกิ่งไม้ ช่วยเฝ้ามองสถานการณ์ภายนอก

ทุกอย่างเงียบสงบ เมื่อเห็นจวนเซียวไม่เคลื่อนไหว จึงตะโกนขึ้นอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้เปลี่ยนมาเป็นเฉินเหยาเป็นฝ่ายเรียก “ใต้เท้าเซียว เฉินเหยามีเรื่องอยากเข้าพบ แสดงความจริงใจ เฉินเหยาคุกเข่าให้ท่าน”

เสี่ยวเชียนชิวมองแวบหนึ่ง หญิงสาวผู้นี้มาจริง ๆ บอกจะคุกเข่าก็คุกเข่าจริง ๆ

เสี่ยวเชียนชิวตะโกนเรียกด้วยความจริงใจ “นางคุกเข่าจริง ๆ”

ผู้เป็นนายคุกเข่า บ่าวรับใช้ก็ต้องคุกเข่า

สองนายบ่าวตะโกนเสียงดังอยู่ข้างนอก ดึงดูดสายตาคนไม่น้อย

เมื่อเห็นสองคนนี้คุกเข่า ชาวบ้านก็อดสนใจไม่ได้ สีหน้าต่างแสดงความเห็นอกเห็นใจ

มีคนเข้าไปโน้มน้าว “ฮูหลินหลิน เจ้าโน้มน้าวสิให้รีบกลับไป ใต้เท้าเซียวไม่พบเจ้าหรอก”

เมื่อครู่ยังกล่าวหาคนอื่นอยู่เลย ใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น กลับมาขอร้องเขา ถ้าชาวบ้านเป็นเซียวเฉวียน เขาคงไม่สนใจเฉินเหยา