ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1602

ถึงได้เหนื่อยเช่นนี้อย่างไรเล่า?

ต่อให้เจ้าคุกเข่าอย่างไร เซียวเฉวียนก็ไม่มีทางพบเจ้า เจ้ายังจะตายใจอยู่อีกนะ

เมื่อเฉินเหยาพูดจบ เซียวเฉวียนก็มองไปยังชาวบ้านด้วยสายตาเรียบเฉย โดยไม่พูดสิ่งใด

จากนั้นก็คุกเข่าต่อไป ใช้ท่าทางบอกชาวบ้าน ไม่สิ ข้าต้องคุกเข่า ข้าต้องคุกเข่าจนกว่าเซียวเฉวียนจะยอมพบข้า

หากมีใจมุ่งมั่น คิดจะทำการอันใดย่อมไร้อุปสรรค

เฉินเหยาเชื่อ ตราบใดที่เธอคุกเข่านานเท่าไหร่ เซียวเฉวียนจะต้องเจอนาง

เฉินเหยาคุกเข่าพลางตะโกนเรียก “ใต้เท้าเซียว เฉินเหยามีเรื่องอยากเข้าพบท่าน”

จนเวลาล่วงเลย ชาวบ้านที่มามุงล้อมมีจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ

ช่างน่าแปลกใจยิ่งนัก เมื่อครู่ยังต่อต้านเซียวเฉวียนอยู่เลย พอมาตอนนี้ทำไมถึงมาคุกเข่าให้เซียวเฉวียนเสียได้?

เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริง ๆ

เมืองหลวงห่างหายจากเรื่องที่คาดไม่ถึงเช่นนี้มานานแค่ไหนแล้ว

การกระทำของเฉินเหยา ทำให้ชาวบ้านพากันซุบซิบนินทา

พวกเขาแปลกใจมาก เฉินเหยาคนนี้ตั้งใจจะขายอะไรกันแน่

ภายใต้การคุกเข่าและการขานเรียกของเฉินเหยา ท่ามกลางความคาดหวังของชาวบ้าน ในที่สุดประตูใหญ่ของจวนเซียวก็เปิดแง้ม

ทันทีที่ประตูเปิด เรียกว่าเป็นประตูแห่งความหวังของเฉินเหยาเลยก็ว่าได้ ในขณะเดียวกันความปรารถนาในใจของชาวบ้านก็คลุ้มคลั่งยิ่งขึ้น

พวกเขามองไปทางประตูเหล่านั้น พูดให้ถูกคือ มองร่างเงาที่ดูสูงส่งของเซียวเฉวียน

เขามาแล้ว！

เขาซาบซึ้งในความจริงใจของเฉินเหยาแล้ว ยอมเปิดประตูที่กั้นผู้คนนับพันจากด้านนอกแล้ว

ภายใต้การมุงดูของชาวบ้าน เซียวเฉวียนเอ่ยปากด้วยเสียงราบเรียบ “ฮูหยินหลิน ลุกขึ้นเถอะ”

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะมาต้าเว่ยนานแล้ว ปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ในต้าเว่ยได้แล้ว แต่ก็มีอีกเรื่อง ทำไมเขาถึงปรับตัวไม่ได้ เจ้าตัวถึงขั้นคุกเข่าอยู่ตรงหน้า

แน่นอนว่าความยากจนนั้นเป็นอีกเรื่อง

แต่เฉินเหยาไม่ใช่ เฉินเหยาเป็นแค่หญิงสาวผู้น่าสงสารคนหนึ่งเท่านั้น หากสามีของนางยังไม่ตาย ลูกชายของนางยังไม่ตาย นางคงไม่จับพลัดจับผลูมาอยู่ในสงครามแบบนี้ นางคงจะเป็นภรรยาที่ไร้ความกังวลต่อไป

เมื่อฟังจบ เฉินเหยาก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนภายใต้การประคองของเยว่เอ๋อร์

เรื่องที่ต้องคุยกัน เซียวเฉวียนรู้สึกว่ามันไม่เหมาะที่จะคุยต่อหน้าผู้คน

แต่การพาหญิงหม้ายเข้ามาในจวนท่ามกลางสายตาของทุกคน หากพ้นสายตาของทุกคน หากเฉินเหยามีใจคิดเป็นอื่น ต่อให้ชื่อเสียงของตัวเองเสื่อมเสีย ก็ต้องทำลายเซียวเฉวียนให้จงได้

มือสะอาดไม่จำเป็นต้องล้าง เซียวเฉวียนก็ไม่อยากพาตัวเองไปข้องเกี่ยว แต่เขาก็ไม่อยากให้รู้ถึงหูขององค์หญิง ทำให้องค์หญิงต่อเสียพระทัย

แม้ว่าองค์หญิงจะเชื่อใจเซียวเฉวียน แต่นางก็เป็นแค่สตรี เหมือนกับหญิงสาวทั่วไป ได้ยินข่าวลือระหว่างสามีกับหญิงสาวคนอื่น ก็ต้องเสียใจไม่น้อย

เซียวเฉวียนติดหนี้องค์หญิงมากเกินไป เขาไม่อยากให้องค์หญิงอารมณ์เสียกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

ดังนั้นเซียวเฉวียนคงพาเฉินเหยาสองนายบ่าวเข้ามาในจวนเซียว โดยไม่ได้ปิดประตู และไม่ได้พาสองคนนั้นเข้าไปในห้อง

แต่ยืนอยู่ในลานกว้างแทน

ข้างนอกสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวด้านในได้ ต่อให้เฉินเหยาอยากจะทำร้ายก็ไม่มีโอกาส

แต่คนที่เข้ามาล้วนเป็นแขก เซียวเฉวียนคงทำลายชื่อเสียงของจวนเซียวไม่ได้ จะยอมให้ผู้คนนินทาว่าร้ายว่าตนเป็นถึงราชครูผู้สูงศักดิ์ แต่ไม่มีแม้แต่ม้านั่งและชาตอนรับแขก

ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงตะโกนเรียก “เซียวเอ้อ ย้ายโต๊ะและม้านั่งออกมา ชงชาให้แขก”

คนที่โดนเรียกออกมาคือชายฉกรรจ์ผู้แข็งแรงกำยำสามถึงห้าคน อย่าว่าแต่สองนายบ่าวเฉินเหยาเลย ชาวบ้านข้างนอกก็พามีสีหน้าตื่นตระหนก

มันเกิดอะไรขึ้น?

จวนเซียวไม่มีสาวใช้ผู้หญิงสักคนเลยเหรอ?

ถึงกับต้องเรียกชายฉกรรจ์มาชงน้ำชา

เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริง ๆ