ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1645

ในเวลานี้ เจินฮ่าวรู้สึกเสียใจอยู่ไม่น้อยที่ตัวเองไม่ได้มีทักษะส่งสารหลายพันลี้จากเซียวเฉวียน ในตอนที่อยู่จวนเซียว หากได้เรียนรู้ทักษะนี้ รับรองว่าจะไม่นิ่งเฉยอย่างแน่นอน

แต่เขาไม่ได้ตื่นตระหนกอะไร เพราะตัวเขาเชื่อมั่นในตัวเซียวเฉวีน ไม่ว่าเจ้าผู้ครองรัฐจะพยายามทำอะไร เซียวเฉวียนก็จะมีทางแก้เสมอ

ราชสำนักต้องเป็นฝ่ายชนะ！

หลังจากที่เจินฮ่าวคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เลิกเป็นกังวลไป

เนื่องจากตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้ สิ่งที่ทำได้ก็คือรอให้เซียวเฉวียนโต้ตอบ

บางทีเซียวเฉวียนอาจจะรับรู้ได้ถึงความผิดปกติและมาที่รัฐมู่อวิ๋นได้ทันถ่วงที

จากนั้นครู่หนึ่ง เจินฮ่าวก็หันหลังและเดินกลับไปที่จวน

ทันใดนั้น ความประหลาดใจได้ผุดขึ้นมาอย่างท้วมล้น เจินฮ่าวคิดไม่ผิดจริงๆ เพราะเซียวเฉวียนมาปรากฏตัวที่รัฐมู่อวิ๋น

ขณะที่เจินฮ่าวผลักประตูให้เปิดออก ตรงรอยแยกระหว่างบานประตู เขาเห็นเซียวเฉวียน ซึ่งการปรากฏตัวของเขามีความหมายเป็นอย่างมาก

เซียวเฉวียนอยู่ที่นี้จริงๆ

เมื่อนึกได้ว่าคนของเว่ยอี้หรานตามติดมา เจินฮ่าวก็ขยิบตาให้เซียวเฉวียน เป็นสัญญาณให้เขาไปซ่อนตัวก่อนที่คนของเว่ยอี้หรานจะเห็นเข้า

เซียวเฉวียนเข้าใจเเละหาที่หลบซ่อนในทันที

จากนั้น เจินฮ่าวก็หันกลับไปพูดอย่างสงบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคนที่อยู่ด้านหลังของเขาว่า"ข้า นายน้อย จะเข้าไปพักผ่อนก่อน หากมีอะไรเกิดขึ้น ข้าจะเรียกโดยทันที"

คนที่อยู่ข้างหลังเขาไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติ เขาเพียงตอบกลับไปว่า"ขอรับ นายน้อยเจิน พักผ่อนตามสบาย"

เจินฮ่าวฮัมเพลงขึ้นมาเสียงเเผ่วเบา ก่อนที่จะผลักประตูให้ปิดลง

กำเเพงมีหูประตูมีช่อง เซียวเฉวียนจึงวางของกีดขวางไว้ในห้อง

เมือเจินฮ่าวเห็นเต็มตา เขาประหลาดใจเป็นอย่างมาก และพูดด้วยความมั่นใจว่า "พี่เซียว ท่านมาที่นี้รวดเร็วเหลือเกิน!"

เจินฮ่าวรู้ดีว่าด้วยความสามารถของเซียวเฉวียนนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหลบหลีกให้พ้นจากสายตาของเจ้าผู้ครองรัฐและหลอบเข้ามาในรัฐมู่อวิ๋นได้

เขาประหลาดใจเพราะความสามารถของเซียวเฉวียนที่แสดงให้เห็นนี้

ตัวเขาพึ่งนึกถึงเซียวเฉวียนไปเมื่อไม่นาน ตอนนี้เซียวเฉวียนก็มาปรากฏตัวอยู่ในรัฐมู่อวิ๋น และต่อหน้าเขา

ความรวดเร็วที่มหัศจรรย์นี้มันอะไรกัน?

เซียวเฉวียนค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมาและพูดว่า "ข้าขาดการติดต่อจากเจ้า ข้าคิดว่ามันผิดปกติ เลยแวะมาดูสักหน่อย"

แน่นอนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น

เมื่อเขามาถึง เซียวเฉวียนเห็นทหารจำนวนมากที่ซ่อนตัวรอบๆ รัฐมู่อวิ๋น เขารู้ได้ทันทีโดยที่ไม่ต้องสืบเสาะว่านี้คือกองกำลังของเจ้าผู้ครองรัฐ

เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังเตรียมที่จะก่อกบฏ

ทันทีที่ไป๋ฉี่ออกจากรัฐมู่อวิ๋น พวกเขาก็จับตามองเจินฮ่าวทุกฝีก้าว ส่วนตัวเจินฮ่าวเองก็รู้อยู่แล้วว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น

เจินฮ่าวกล่าวขึ้นว่า "ในเมื่อพี่เซียวอยู่ที่นี้แล้ว เราไม่ต้องกลัวอีกต่อไป เท่านี้พวกมันก็ไม่กล้าก่อกบฏ!"

หากพวกเขาคิดก่อกบฏ พวกเขาจะต้องเสียใจกับการตัดสินใจนี้ตลอดไป

เซียวเฉวียนขมวดคิ้วและพูดว่า "จริงอยู่ที่พวกเขาต้องการฆ่าเราและเล่นงานเราในยามที่ไม่ระวังตัว เพราะฉะนั้นเราจะตอบโต้กลับในยามที่พวกเขาไม่ระวังตัวเช่นกัน!"

การต่อสู้กับเซียวเฉวียน เป็นการวัดว่าพวกเขามีความสามารถหรือไม่

“พี่เซียวท่านอยากพาพี่ไป๋กลับมาก่อนหรือไม่?”

เพราะไป๋ฉีเป็นมือขวาของเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนส่ายหัวและพูดว่า "ไม่ ตอนนี้ชีวิตของไป๋ฉี่ไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย ปล่อยให้เขาได้เล่นสนุกอยู่ในรัฐไทโจวกับเหล่าผู้ครองรัฐ ปล่อยให้สนุกจนพวกเขาค่อยๆตายไป!"

เจ้าผู้ครองรัฐต้องการกำจัดและควบคุมราชสำนักในทิศทางของพวกเขา แต่ฮ่องเต้ไม่ต้องการให้แคว้นของตนล้มสลาย ความขัดแย้งระหว่างราชสำนักกับเจ้าผู้ครองรัฐทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ในไม่ช้าย่อมมีการนองเลือดระหว่างพวกเขา

เส้นทางการลดสถานะข้าราชบริพารถูกกำหนดให้เป็นถนนนองเลือด

และราชสำนักจะต้องเลือกเส้นทางนองเลือดนี้เป็นแน่!

ราชวงศ์ต้าเว่ยจะสามารถพัฒนาไปได้ก็ต่อเมื่อเป็นปรึกแผ่น

หากเจ้าผู้ครองรัฐเริ่มการก่อกบฏในขั้นแรก ราชสำนักก็จะส่งกองทหารไปโจมตีพวกเขาตามสถานการณ์เพื่อยับยั้ง

และฟื้นฟูระบบ

มาเลย!

ปล่อยพวกมันเข้ามา!

หากมีเซียวเฉวียนเป็นผู้ดูแล เจินฮ่าวก็มั่นใจและโล่งใจเป็นที่สุด

ณ จวนฉิน

เกือบทุกคนในเมืองหลวง รู้ว่าเซียวเซียนชิวมาจากจวนเซียว

ทุกคนในจวนฉินรู้ดีว่า ฉินเซิงเป็นมิตรกับผู้คนในจวนเซียวมาก

ดังนั้นเมื่อเขาเห็นเซียวเฉวียนชิวมา และได้ยินว่าเซียวเซียนชิวกำลังมองหาฉินเซิง คนเฝ้าประตูก็ได้เปิดประตูให้เซียวเซียนชิวเข้าไป พร้อมกับพูดต้อนรับว่า "คุณหนูเซียว เชิญด้านใน"

ผู้คนในจวนฉินรู้จักมารยาทเป็นอย่างดี

คนในจวนฉินตอนนี้ ดูเป็นผู้เป็นคนกว่าคนในจวนฉินเมื่อครั้งก่อนเป็นอย่างมาก

เซียวเซียนชิวเดินตามคนฝ้าประตูเข้าไปข้างในด้วยสีหน้าพึงพอใจ

เมื่อมาถึงประตูห้องศึกษา คนเฝ้าประตูได้เคาะประตูเบาๆ แล้วพูดออกมาด้วยความเคารพว่า "ท่านแม่ทัพ คุณหนูเซียนชิวบอกว่ามีเรื่องที่ต้องพบท่าน"

ฉินเซิงที่กำลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับการทหารได้ยิน จึงรีบพลิกหน้าหนังสืออย่างรวดเร็ว จากนั้นยืนขึ้นและเปิดประตู

การที่เซียวเซียนชิวมาด้วยตนเอง คงจะไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย

ฉินเซิงเหลือบไปมองที่เซียวเซียนชิว และพูดขึ้นอย่างสุภาพว่า "คุณหนูเซียว เชิญ"

นี่คือแขกผู้มีเกียรติจากจวนเซียว จะปล่อยให้นางยืนพูดหรือละเลยนางได้อย่างไรกัน

ไม่ว่ายังไง ก็ต้องเชิญนางดื่มน้ำชาและพูดคุยให้ถูกต้องตามมารยาท

เซียวเซียนชิวรู้ว่าฉินเซิงนั้นคิดอะไรอยู่ นางจึงพูดออกมาอย่างใจเย็นว่า "สวัสดีท่านแม่ทัพ พ่อของข้าให้ข้ามาส่งสาร เมื่อข้าส่งสารเรียบร้อย ข้าก็จะไปในทันที"

คำพูดนี้

ทำเอาฉินเซิงตอบไม่เป็นเลยทีเดียว

พูดออกไปดีหรือไม่? แต่มันจะดูเหมือนไม่มีความจริงใจให้

หรือจะยืนกรานให้นางนั่งดื่มชาและพูดคุยดี?

เมื่อเห็นว่าเซียวเซียนชิวพูดออกมาเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้มีความต้องการที่จะเข้าไป

หลังจากคิดเรื่องอยู่ครู่หนึ่ง ฉินเซิงก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องจำใจและพูดออกไปว่า "คุณหนูเซียนชิว เชิญพูด"