ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1650

ตามข้อตกลงที่ได้ตกลงไว้กับเซียวเฉวียน กองทัพตระกูลฉินได้หยุดและไม่เดินทัพต่อ

สำหรับกองทัพตระกูลฉินพวกเขามีเวลาในการเตรียมตัว ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว พวกเขาเพียงแค่รอกำลังทหารของเหล่าเจ้าครองนครมาถึง

ดังนั้นนกพิราบสื่อสารที่อยู่บนฟ้าพวกเขาก็ไม่คิดจะฆ่า แต่ปล่อยให้พวกมันบินกลับไปหาเจ้านายของมัน และให้มันนำทางเจ้านายของมันไปสู่เส้นทางแห่งยมโลก

การวางแผนก่อกบฎอย่างลับๆ นั้นโทษของมันก็คือการฆ่าตัดหัวอยู่แล้ว

รัฐไทโจวเป็นที่ที่พักพิงของเหล่าเจ้าครองนคร

เหล่าเจ้าครองนครก็ได้รับสารจากนกพิราบเหมือนกัน ก็นั่งด้วยสีหน้าเคร่งขรึมไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

ในบรรยากาศเช่นนี้กินเวลาเกือบห้าถึงเจ็ดนาที เว่ยอี้หรานไม่สามารถระงับอารมณ์ได้อีกต่อไป เขาหันศรีษะไปทางเว่ยหงและเว่ยหยานด้วยสีหน้าร้อนรน “ เสด็จพี่ทั้งสอง พวกเราควรทำอย่างไรดี?”

อีกสองวันเซียวเฉวียนก็จะเดินทางมาที่รัฐมู่อวิ๋นแล้ว เรื่องที่พวกเขาวางวางแผนก่อกบฎคิดว่าคงปิดบังต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

หากหยุดตอนนี้คือต้องตายอย่างแน่นอน

หากส่งกองกำลังทหารบุกไปก่อนที่เซียวเฉวียนจะมา อาจจะกำราบราชสำนักได้แบบไม่ทันตั้งตัว เพื่อให้ได้มาซึ่งเพื่อเกรียติยศและความภาคภูมิใจให้ตัวเอง

เว่ยอี้หรานคิดเช่นนั้น

แต่เว่ยหงและเว่ยหยานไม่กล้าปริปากพูด เว่ยหยานก็ไม่กล้าตัดสินใจใด ๆ

เว่ยหงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเหลือบมองเว่ยหยานช้า ๆ และสายตาของเว่ยหยานก็หันมาผสานกับเขาพอดี เขาพยักหน้าหน้าให้เว่ยหยาน

ปฎิกริยาของทั้งสองคน ล้วนอยู่ในสายตาของเว่ยอี้หรานและคนอื่น ๆ

แต่พวกเขาไม่ใช่พยาธิในท้องของท่านอ๋องสองคนนี้นะ ท่านอ๋องคิดจะทำอะไร พวกเขาก็มองไม่ออกและไม่สามารถเดาได้

นั้นยิ่งทำให้เว่ยอี้หรานเป็นกังวลอย่างมาก

เว่ยอี้หรานมองสองคนด้วยตาปริม ๆ

ในเวลานี้ เว่ยหงหันกลับมาและพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า "ส่งกำลังทหารไปเดี๋ยวนี้!"

เว่ยอี้หรานตอบรับ "รับคำสั่ง!"

ในที่สุดเวลาที่รอคอยก็มาถึงแล้ว!

ในเวลานี้ จู่ ๆ เว่ยอี้หรานก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เมื่อคืนนี้มีคนจากจวนอ๋องมาหาเขาและบอกกับเขาว่ามีชายชราจากซินเจียงต้องการพบเขา

บอกพียงว่าต้องการพบเว่ยอี้หรานเพื่อเจราจาถึงความร่วมมือ

เพื่อไม่ให้ต้องพบกับไป๋ฉี่ เว่ยอี้หรานจึงไปพบชายชราที่เรือนรับรองอีกแห่งหนี่ง

ชายชราคนนี้ก็คือนักปราชญ์นั่นเอง

เนื่องจากเขามาที่นี่เพื่อหารือเกี่ยวกับความร่วมมือ และเนื่องจากนักปราชญ์ได้เปิดเผยตัวตนของเขาที่เมืองหลวงแล้ว เขาจึงบอกเว่ยอี้หรานตัวตนที่แท้จริงของเขา

พูดตามตรงเว่ยอี้หรานไม่เคยได้ยินชื่อนักปราชญ์มาก่อนเลย

แต่เมื่อรู้ว่าเขามาจากซินเจียงและได้รับการยกย่องมากที่ซินเจียง เขายังเกลี่ยกล่อมให้ไทเฮาแห่งซินเจียงส่งกองกำลังทหารไปโจมตีราชวงศ์ต้าเว่ยและยังได้ช่วยเหลือพวกเจ้าครองนครไว้ด้วย

ได้รับแรงสนับสนุนที่ดีขนาดนี้ เว่ยอี้หรานก็ตื้นเต้นขึ้นมา

แต่ว่าเขาเองก็รู่ดีว่าในโลกนี้ไม่มีอาหารกลางวันที่ให้กินฟรี ๆ ที่นักปราชญ์ยอมช่วยเหลือพวกเขาเช่นนี้จะต้องมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรแน่ๆ

เมื่อรู้ว่าจุดประสงค์ที่นักปราชญ์ยอมช่วยเหลือพวกเขาก็คือเขาต้องตัวเซียวเฉวียน เมื่อเว่ยอี้หรานคิดว่าข้อตกลงนี้สามารถร่วมมือกันได้

อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้เขาไม่สามารถที่จะตัดสินใจโดยลำพังได้ ดังนั้นเขาจึงคิดแนะนำนักปราชญ์ให้เจ้าครองนครคนอื่นๆ ได้ร่วมกันตัดสินใจว่าจะร่วมมือกับนักปราชญ์หรือไม่

เมื่อพิจารณาจากข่าวที่สายลับส่งมา เว่ยอี้หรานก็รู้ว่าหลังจากการชุมนุมกันครั้งนี้ ไม่ว่าเจ้าครองนครคนอื่น ๆ จะตัดสินใจอย่างไร สถานที่นี้ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป เพราะเหตุนี้เขาจึงไม่กลัวว่าสถานที่นี้จะถูกเปิดเผย

ดังนั้นเมื่อเว่ยอี้หรานมาถึงเขาก็ได้พานักปราชญ์มากับเขาด้วย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในขณะนี้นักปราชญ์ก็ได้อยู่ข้างนอกรอเจ้าครองนครคนอื่นๆ ตัดสินใจว่าจะพบเขาหรือไม่

หลังจากได้ยินคำพูดของเวยอี้หรานแล้วเว่ยหงและเว่ยหยานก็อดไม่ได้ที่จะลูบเคราของพวกเขา หลังจากนั้นไม่นานเว่ยหง ก็ค่อย ๆ พูด "ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็พบเขาเถอะ"

เรื่องเซียวเฉวียนเรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เว่ยหงคิดว่าการมีคนมาช่วยเขาอีกแรงก็เป็นหลักประกันเพิ่มขึ้น อีกอย่างฝ่ายตรงข้ามก็ต้องการตัวเซียวเฉวียนเท่านั้น

การร่วมมือในครั้งนี้สำหรับเจ้าครองนครคนอื่นๆแล้วไม่มีข้อเสียเปรียบ แล้วทำไมจะปฎิเสธล่ะ?

ศัตรูของศัตรูก็คือเพื่อน เว่ยหงก็อยากจะดูว่านักปราชญ์คนนี้จะมีความสามารถนั้นจริงๆ หรือไม่