ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1654

เหล่าองครักษ์มองจ้องไปที่พ่อบ้านอีกครั้ง ในดวงตามีการบ่งบอกถึงการยอมแพ้

ไม่มีดาบแล้ว จะสู้ได้อย่างไร？

พวกเราหลายพันคน สู้กับซียวเฉวียนคนเดียว แต่ไม่สามารถทำอะไรเซียวเฉวียนได้ และยังโดนเซียวเฉวียนฆ่าตายไปอีกหลายคน

แต่นั่นก็ก็ยังไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด สิ่งที่ทำให้คนตกตะลึงมากที่สุดก็คือเวลาเพียงแค่ธูปครึ่งก้านเท่านั้น ได้ทำลายพลทหารดาบของพวกเขาจนหมดสิ้น！

อ๊าก！

ระดับความเร็วอย่างนี้ ฝีมืออย่างนี้ เซียวเฉวียนยังเป็นคนอยู่ใช่ไหม？

ต่อสู้กับเซียวเฉวียนไป ถึงแม้พวกเขาจะใช้คนจำนวนมากเพื่อสู้กับเซียวเฉวียน ก็ยังมองไม่เห็นหนทางที่จะชนะได้แม้แต่นิดเดียว

พูดจริงๆว่า พวกเขารู้สึกสิ้นหวังจริงๆ ความมั่นใจที่มีทั้งหมดถูกทำลายจนหมดสิ้น

ในตอนนี้มือทั้งสองข้างของพ่อบ้านกำลังกอดอกอยู่ รู้สึกตกใจถือผงแป้งและมีดดาบพกอยู่ในมือ

พ่อบ้านไม่ได้มีวรยุทธ์เก่งกาจ รู้จักการต่อสู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ตอนแรกเขาคิดว่าจะใช้โอกาสตอนที่เซียวเฉวียนไม่ทันได้ระวังตัว สาดแป้งใส่เซียวเฉวียน หลังจากนั้นก็ใช้โอกาสนี้เอามีดแทงเซียวเฉวียน

มาถึงตอนนี้ดูท่าทางว่าแผนการของเขาจะใช้ไม่ได้แล้ว

เห็นความสามารถของเซียวเฉวียนแล้ว พ่อบ้านก็ไม่กล้าทำตามแผนการที่คิดไว้ก่อนหน้านี้ เปลี่ยนเป็นเกิดความลังเล

ด้วยความสามารถของเซียวเฉวียน สู้ไป ก็ตาย

ไม่สู้ รอให้เว่ยหงต่อสู้ชนะกลับมาแล้ว พวกเขาก็ตายอยู่ดี！

ทางไหนก็ตายหมด เปรียบเทียบแค่ว่าอันไหนตายเร็ว อันไหนตายช้า

คิดไม่ตก คิดไม่ตกจริงๆ

พ่อบ้านทนไม่ได้มองไปที่เซียวเฉวียน จังหวะพอดีปะทะกับสายตาที่เยือกเย็นของเซียวเฉวียนเข้า เยือกเย็นจนทำให้พ่อบ้านสั่นไปหมด รีบหลบสายตาลง

ได้เจอคนที่เก่งกาจอย่างเซียวเฉวียน พ่อบ้านไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ในตอนนั้น เซียวเฉวียนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ก่อนหน้านี้ยังสะใจอยู่ไม่ใช่เหรอ？ผ่านไปแค่ครู่เดียวทำไมถึงเงียบไปละ？”

จะสู้หรือไม่สู้ เป็นเรื่องที่เลือกได้อย่างง่ายดายมากใช่ไหม？

อยากตายก็สู้ ไม่อยากตายก็ไม่ต้องสู้

เป็นเรื่องที่ง่ายแค่นี้เอง เด็กสามขวบยังเลือกได้อย่างรวดเร็ว

ถึงแม้ว่าพ่อบ้านจะรู้สึกว่าเจ้าผู้ครองรัฐจะสามารถก่อกฏบได้สำเร็จ เมื่อถึงตอนนั้นเว่ยหงกลับมารู้ว่าเขาตายไปแล้ว มันก็เป็นเรื่องหลังจากนี้ไม่ใช่เหรอ？

มีชีวิตอยู่อีกวันก็ถือว่าได้กำไรชีวิตเพิ่มอีกวันจริงไหม？

มีอะไรที่ต้องคิดมาก？

นอกจากอย่างนี้แล้ว เขายังมีตัวเลือกที่ดีกว่านี้อีกเหรอ？

เห็นได้ชัดว่าไม่มี

ทันใดนั้นเซียวเฉวียนก็พูดขึ้น ทำให้พ่อบ้านที่กำลังตื่นตระหนก ตกใจมากยิ่งขึ้น หลังจากที่พ่อบ้านพูดจบแล้ว เขาหลับตาลง เหมือนกำลังตัดสินใจอะไรที่สำคัญบางอย่าง

ชั่วขณะหนึ่ง เขาก็ลืมตาขึ้น น้ำเสียงที่พูดขึ้นเหมือนหมดหนทางไม่รู้จะทำอย่างไร มีความหวาดกลัวเล็กน้อย “ขอร้องใต้เท้าเซียวโปรดไว้ชีวิตพวกข้าด้วย”

ความหมายก็คือจะไม่สู้แล้ว

ในเมื่อไม่สู้แล้ว ก็อาจจะทำให้รู้สึกเสียงหน้าอยู่ไม่น้อย

ดังนั้นพ่อบ้านจึงใช้กลยุทธ์ที่มีไหวพริบ

ก็แค่นี้และ

เซียวเฉวียนลดพลังปราณเย็นหยินในร่างกายลง พูดด้วยน้ำเสียงปกติว่า “เชื่อในตัวข้าเซียวเฉวียน จะสามารถปกป้องชีวิตของพวกเจ้าไว้ได้”

ความหมายก็คือ นายท่านของพวกเจ้าคงไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้ว

พูดจบ พ่อบ้านรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ออกมา เขาไม่รู้ว่าควรจะเชื่อเซียวเฉวียนได้จริงๆหรือไม่

พวกของเว่ยหงเตรียมพร้อมไว้เป็นอย่างดี และยังนำทหารออกไปอย่างไม่ให้ใครรู้ตัว บุกไปที่ราชสำนักอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

ไม่รู้จริงๆว่าเซียวเฉวียนไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงได้มั่นใจอย่างมากว่าพวกของเว่ยหงจะไม่มีทางชนะได้

แต่ตอนนี้นอกจากที่จะเชื่อคำพูดของเซียวเฉวียนแล้ว พ่อบ้านก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

เมื่อเห็นดาบของท่านอ๋องมุ่งมาจะแทงตนเอง เซียวเฉวียนก็หายตัวไปทันที ไม่ต้องใช้แรงแม้แต่น้อยก็สามารถหลบการโจมตีของท่านอ๋องได้

เมื่อแทงไม่โดน ท่านอ๋องมีสีหน้าสงบนิ่งลง จ้องมองเซียวเฉวียนอย่างโมโห

ในบรรดาท่านอ๋องทั้งหมดการต่อสู้ของท่านอ๋องถือว่าฝีมือยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว แม้แต่เว่ยหงยังชื่นชมว่าการต่อสู้ของเขายอดเยี่ยม

แต่สำหรับเซียวเฉวียนแล้ว แค่เข้าใกล้ตัวเซียวเฉวียนยังทำไม่ได้

และยังมีคนมากมายจับตามองอยู่

ทำให้ท่านอ๋องอับอายขายหน้ามาก！

ความโกรธของท่านอ๋องเพิ่มมากยิ่งขึ้น เขาเปลี่ยนความโกรธให้เป็นพลัง โจมตีเซียวเฉวียนรุนแรงมากยิ่งขึ้น

เซียวเฉวียนหลบไปหลบมา ก็หลบการโจมตีของท่านอ๋องในทุกครั้งได้อย่างง่ายดาย

คนที่มองดูเหตการณ์อยู่ เหมือนกับท่านอ๋องกำลังถูกเซียวเฉวียนหยอกล้อเล่นอยู่ ดูน่าตลกเล็กน้อย

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ท่านอ๋องที่เป็นนายท่าน องครักษ์บางคนคงจะทนไม่ไหวหัวเราะออกมา

ท่านอ๋องที่พ่ายแพ้ซ้ำไปซ้ำมา อับอายโกรธโมโหอย่างมาก ตะโกนพูดเสียงดัง “เซียวเฉวียน！อยู่ที่นี่เจ้ากล้าหยาบคายเช่นนี้？ในสายตาของเจ้ายังมีความเคารพย้ำเกรงอยู่หรือไม่ ไม่รู้จักกฏระเบียบของวังหลวง และยังไม่เห็นราชวงศ์อยู่ในสายตาอีก？”

ฟังสิ ลองฟังดู คำพูดของคนโบราณได้ถูกนำกลับมาใช้อีกแล้ว

พอสู้เซียวเฉวียนไม่ได้ ก็ยกเอาเรื่องฐานะมาพูด ใช้ฐานะที่ตัวเองเป็นราชวงศ์ คนอื่นจะต้องยืนอยู่เฉยๆปล่อยให้เขารังแกได้ตามใจชอบเหรอ？

โดนทำร้ายก็ไม่สามารถตอบโต้ได้ โดนด่าก็เถียงกลับไม่ได้？

คำพูดเหล่านี้ ตั้งแต่เซียวเฉวียนมาที่ต้าเว่ยก็ได้ฟังมาเยอะ ฟังหลายครั้งจนเบื่อมากแล้ว

เซียวเฉวียนถอนหายใจ สายตามองไปที่ท่านอ๋องอย่างดูถูกเหยียดหยาม พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ท่านอ๋องไม่ต้องพูดคำที่ไม่มีประโยชน์เหล่านั้นแล้ว คิดหาวิธีใช้ความสามารถเพื่อจะเอาชนะข้าเซียวเฉวียนให้ได้จะดีกว่า”

ข้าเซียวเฉวียนไม่สนใจใครทั้งนั้น ไม่สนว่าจะมีกฏของราชสำนัก ไม่สนว่าฐานะจะสูงหรือต่ำ แล้วเจ้าจะทำอะไรข้าได้？

มีคนพูดแบบนี้กับข้ามากมาย เจ้าไม่ได้อยู่ในรายชื่อเหล่านั้นเลย！

คำพูดของเซียวเฉวียน ทำให้ท่านอ๋องโกรธจนหน้าแดง เขากัดฟันจ้องมองเซียวเฉวียน ไม่สามารถพูดตอบโต้ออกมาได้แม้แต่คำเดียว

พอจะมองออกว่าโกรธอย่างมากจริงๆ